Γνωρίζω προσωπικά τον Νίκο Παρασκευόπουλο. Προς Θεού, δεν παριστάνω τον φίλο του, ούτε καν τον γνωστό του. Έτυχε απλώς, τω καιρώ εκείνω, όταν ήμουν ειδικός επιστήμονας για ένα φεγγάρι στο ΑΠΘ το 2011, να είναι εκείνος Κοσμήτορας της Σχολής. Συστηθήκαμε, με πέρασε στο γραφείο του, μιλήσαμε, μου χάρισε μου φαίνεται και ένα αντίτυπο του Γενικού Ποινικού του, που είχε τότε σχετικά πρόσφατα κυκλοφορήσει. Στην συνέχεια, μου έκανε την τιμή να τον αντικαταστήσω ένα δίωρο στο Γενικό Ποινικό, όταν κάναμε συμμετοχή. Μου έδωσε την εντύπωση ενός ζεστού και ειλικρινούς ανθρώπου.
Πολιτικά
Περί της αγοράς ενέργειας
Η λατρεμένη μας ΔΕΗ, η φορτωμένη 22.000 υπαλλήλους στην αρχή της κρίσης (την στιγμή που η αντίστοιχη πορτογαλική εταιρεία έχει 12.000 και η αντίστοιχη φιλλανδική μόλις 10.000), εξακολουθεί να δεσπόζη στην εγχώρια αγορά ενέργειας. Παρά το γεγονός ότι η αγορά έχει τύποις απελευθερωθή με σειρά νομοθετημάτων (ήδη με τον Ν. 2773/1999 επί Ευ. Βενιζέλου), ο κλάδος της προμήθειας ηλεκτρικής ενέργειας παραμένει κρατικό μονοπώλιο (αναφερόμενο μερίδιο 98% για το 2013). Εις βλάβην των καταναλωτών φυσικά.
Για τον λόγο αυτό είναι αναγκαία η πώληση της λεγόμενης μικρής ΔΕΗ (Ν. 4273/2014), με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στην μία ή στην άλλη συσκευασία, προκειμένου να ανοίξη πραγματικά η αγορά. Το ζήτημα δηλαδή δεν είναι απλώς εισπρακτικό, αλλά βαθύτατα μεταρρυθμιστικό και θεσμικό. Η διαιώνιση της παρούσας κατάστασης διαιωνίζει τον βρόχο της κρατικής ΔΕΗ επί της αγοράς ενέργειας. Από το μονοπώλιο ωφελείται μόνο ο μονοπωλητής.
Η ΔΕΗ αποτελεί όμως και σεσημασμένη και διαβόητη εστία διαφθοράς. Και το πρόβλημα δεν εντοπίζεται μόνο στην συμμορία που λέγεται ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, εκλεκτά μέλη της οποίας οδεύουν προς το εδώλιο του ΤριμΕφΚακ.

Γιατί Μένουμε Ευρώπη ΙΙ
Γιατί ΝΑΙ
Γιατί ανήκουμε στην Ευρώπη γεωγραφικά, πολιτικά, πολιτισμικά.
Γιατί η Ελλάδα πρέπει να ανήκη στην πλουσιώτερη, μεγαλύτερη και δημοκρατικώτερη συμπολιτεία της υφηλίου.
Γιατί μια απομονωμένη Ελλάδα θα είναι έρμαιο της Τουρκίας. Τέλος.
Γιατί θα είμαστε ηλίθιοι, αν βγούμε από την λέσχη στην οποία απαξάπαντες επιδιώκουν να μπουν.
Γιατί ο ελληνικός λαός τάσσεται κατά μεγάλη πλειοψηφία υπέρ του ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Γιατί μάς επιβλήθηκε ένα αντισυνταγματικό δημοψήφισμα. Αλλά θα το κερδίσουμε.
Γιατί φτάνουν η υπεροψία και η αλαζονεία της κυβέρνησης, που καμώνεται ότι διερμηνεύει την βούληση του ελληνικού λαού σε απευθείας σύνδεση.
Γιατί οι ολοκληρωτικές τάσεις του δικέφαλου τέρατος είναι πλέον ορατές για τα καλά.
Γιατί το ΝΑΙ δίνει προοπτική και διέξοδο. Δύσκολη ασφαλώς, αλλά ορατή.
Γιατί μόνο με το ΝΑΙ υπάρχει σαφής δέσμευση μελλοντικής αναδιάρθρωσης του χρέους (όχι διαγραφής και λοιπών φαντασιοκοπιών, αλλά επιμήκυνσης της ωρίμασης κλπ).
Γιατί όλες ανεξαιρέτως οι μετριοπαθείς πολιτικές δυνάμεις, από τους συντηρητικούς μέσω των φιλελευθέρων ως τους σοσιαλδημοκράτες, το συνιστούν.
Γιατί το ΝΑΙ είναι το μόνο που δεν οδηγεί σε άμεση πιστωτική ασφυξία.
Γιατί δένει το νήμα της ανάπτυξης του β΄ εξαμήνου 2014 που έκοψε η κυβέρνηση του δικέφαλου τέρατος.
Γιατί υποσχέθηκε ο Βαρουφάκης ότι θα παραιτηθή. ;-)
Γιατί εθνική αξιοπρέπεια με άδεια ταμεία, κλειστές τράπεζες, διχασμένο λαό δεν νοείται.
Μικρό αριθμολαγνικό περί προώρων συντάξεων
Αρχή σοφίας αριθμών επίσκεψις. Οπόταν, αν θέλουμε να καταλάβουμε πέντε πράγματα για το ασφαλιστικό, πρέπει να βάλουμε κάτω τους αριθμούς, που είναι πάνω από τους ανθρώπους.
Πρώτα η προγραμματική μου δήλωση:
Ή οι συντάξεις την χώρα ή η χώρα τις συντάξεις. Το ασφαλιστικό δεν λύνεται, κόβεται.
Το ασφαλιστικό μας πρόβλημα είναι ένας γρίφος μέσα σε ένα αίνιγμα που είναι τυλιγμένα στην ομίχλη. Κεκτημένα δικαιώματα, εκτιμήσεις διαγενεακής δικαιοσύνης, αποφάσεις του ΣτΕ που κρίνουν αντισυνταγματικές τις περικοπές, νομολογία του ευρωπαϊκού δικαστηρίου, κεφαλαιοποιητικό εναντίον αναδιανεμητικού συστήματος, πλασματικές εισφορές, πρόωρες συντάξεις, άγαμες θυγατέρες, βαρέα και ανθυγιεινά, προσδόκιμο επιβίωσης, αναλογιστικές μελέτες συνθέτουν ένα ψηφιδωτό που φέρνει πονοκέφαλο.
Να επικεντρώσουμε λοιπόν σε μερικές ψηφίδες, χρησιμοποιώντας τα τελευταία δημοσιευμένα στοιχεία του προγράμματος Ήλιος για τον Μάρτιο 2015:
Περί της κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής ασύλου
Μόνη λύση για το προσφυγικό: κοινά γραφεία ασύλου της ΕΕ στις χώρες προέλευσης.
Εντάξει, ίσως όχι η μόνη, αλλά μπορεί να είναι μια καλή ιδέα.
Να το σκεφτούμε λίγο, με τον μοναδικό τρόπο του Χανς Ρόσλινγκ:
This Shows You Why Boat Refugees Don't Fly!
Posted by Gapminder on Τετάρτη, 22 Απριλίου 2015
Η ιδέα υπάρχει και κυκλοφορεί λοιπόν. Γιατί να δρούμε κατασταλτικά, στα σύνορα της Ευρώπης, αν μπορούμε να δράσουμε προληπτικά, στις χώρες προέλευσης (ή διέλευσης);
Γύφτος, Τσιγγάνος, Ρομά
Στο ζήτημα της ονοματοδοσίας της συμπαθούς εθνοτικής ομάδας επικρατούν δύο τάσεις: η μία, των Γυφτώνυμων, λέει τα πράγματα όπως τα ξέρουμε και τα καταλαβαίναμε ανέκαθεν. Η άλλη, η νεωτεριστική παράταξη των Ρομάδων, μάς μαλώνει, απειλεί ότι θα μας βάλη πιπέρι στο στόμα, επικαλείται γραφειοκρατικές αυθεντίες και σοφούς υπαλλήλους επιτροπών και εν τέλει αποφαίνεται: Ρομά να τους λέμε.
Τα επιχειρήματα που επικαλούνται έχουν οι Ρομάδες, εάν καλώς αντιλαμβάνομαι, ως εξής:
1. Χρήση του ενδωνυμίου και όχι του εξωνυμίου!
Αυτό είναι ένα πολύ σοβαρό επιχείρημα, με ηθικό έρμα. Πράγματι, είναι πάντα προτιμώτερο να αποκαλούμε μια ομάδα ανθρώπων με τον τρόπο που έχει επιλέξει εκείνη για τον εαυτό της (εντάξει, εκτός αν είναι προσβλητικός αυτός ο τρόπος ή κάτι τέτοιο, σαν την ΝΔ ας πούμε που αποκαλείται “ριζοσπαστική φιλελεύθερη”, χαχα).
Αλλά, αλλά, αλλά. Υπάρχει ένα τοσοδά πρόβλημα: οι επικαλούμενοι το επιχείρημα αυτό δεν το πιστεύουν ούτε οι ίδιοι. Δεν το πιστεύουν και δεν το εφαρμόζουν στην πράξη. Όχι επειδή δεν αποκαλούν τους θύραθεν Μακεδόνες Μακεδόνες, αλλά επειδή δεν σπούδασαν στην Φραγκία ούτε βάζουν στο σάντουίτς τους μαγυάρικη σαλάτα ούτε ξέρουν καμία χαϊαστανική γενοκτονία ούτε έχουν να λένε ότι οι Ινουίτ έχουν εκατό λέξεις για τον πάγο (παραμύθι, παρεμπιπτόντως). Μόνο για την Κωνσταντινούπολη δεν είμαι βέβαιος πώς την λένε, εξωνυμικά ή ενδωνυμικά. Όσο για την χώρα που μας έχει αντιγράψει την σημαία, δεν αναφέρονται σε αυτήν ως Σουομία.
Γιάννης Ραγκούσης: εργοβιογραφία
Από τα νέα πρόσωπα που ψάρεψε, προώθησε και επέβαλε ο ΓΑΠ στην πολιτική σκηνή, είτε στην χίππικη είτε στην παλαιοπασοκική είτε στην μνημονιακή του φάση, δεν έχει επιπλεύσει, καλώς ή κακώς, κανένα.
Από όλα αυτά την εκτίμησή μου κέρδισαν δύο: ο Ραγκούσης και ο Μόσιαλος.
Αυτό εδώ λοιπόν είναι ένα κείμενο για τον Ραγκούση, το πρώτο παρόμοιο μου φαίνεται που γράφω για πολιτικό. Διαφημιστικό σχεδόν, αλλά αυτή είναι η άποψή μου για την πολιτεία του.
