Ενθυμείσθε ασφαλώς αυτήν εδώ την καταπληκτική υπόθεση αιμομιξίας, για την οποία ιστολογήσαμε εκτενώς. [διαβάστε εκεί τις ζουμερές λεπτομέρειες, βαριέμαι να αντιγράφω]
Πλέον, ο Παλαιοηθικισμός έχει και την σφραγίδα του Δικαστηρίου Χρηστών Ηθών Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου του Στρασβούργου, καθώς δημοσιεύθηκε η απόφαση Stübing κατά Γερμανίας (Απρ 2012).
Στην απόφαση αυτή, οι στρασβουργοδίκες έκριναν ότι η Γερμανία δεν παραβίασε το δικαίωμα στην ιδιωτική ζωή του προσφεύγοντος αιμομίκτη αδελφού εξαιτίας της καταδίκης του για αιμομιξία και της παραμονής του επί ένα έτος στις φιλόξενες γερμανικές φυλακές. Ότι η γενετήσια ελευθερία τελικά δεν είναι ένα ζήτημα μεταξύ συναινούντων (γενετησίως) ενηλίκων, αλλά πέφτει λόγος και στα κατά τόπους παραρτήματα της Ηθοφυλακής.
Η Ηθοφυλακή επί το έργον. Η βίλα των οργίων. Δεν θα το κάνουμε αμέρικαν μπαρ εδω πέρα.
Ονομάζω φαρμάκευση το ντόπινγκ, μια δραστηριότητα που δεν περιλαμβάνει μόνο φάρμακα διεγερτικά, ψυχοτρόπα, αναβολικά, διουρητικά, καλυπτικούς παράγοντες και λοιπά, αλλά τείνει να επεκταθή και σε έννοιες όπως το βιολογικό και ήδη το γενετικό ντόπινγκ και έχει ο Θεός.
Ποια είναι τα απαγορεύμενα μέσα και οι απαγορευμένες μέθοδοι ορίζεται στο άρ. 128Γ Ν. 2725/1999:
1. Απαγορευμένα μέσα είναι τα εξής:
Α) Απαγορευμένες ουσίες:
α. Κατηγορίες ουσιών που απαγορεύονται σε κάθε περίπτωση:
1. Διεγερτικά
2. Ναρκωτικά
3. Αναβολικά
4. Διουρητικά
5. Πεπτιδικές ορμόνες, μιμητικά και συναφείς με αυτές ουσίες. Με την υπουργική απόφαση που αναφέρεται στην παράγραφο 2 του παρόντος άρθρου μπορεί ορισμένες από τις ουσίες αυτές να απαγορεύονται μόνο αν υπερβαίνουν ορισμένη ποσοτική συγκέντρωση.
β. Κατηγορίες ουσιών που απαγορεύονται ανάλογα με το άθλημα ή την ποσοτική συγκέντρωση:
1. Αλκοόλη
2. Κανναβινοειδή
3. Τοπικά αναισθητικά
4. Κορτικοστεροειδή
5. β-αναστολείς
Β) Απαγορευμένες μέθοδοι:
α) ντόπινγκ αίματος ή άλλων κυττάρων ή ιστών,
β) χορήγηση τεχνητών φορέων οξυγόνου ή ουσιών που διογκώνουν το πλάσμα,
γ) φαρμακολογική, χημική, φυσική ή γενετική παραποίηση.
Γ) Οσες άλλες ουσίες ή μέθοδοι περιλαμβάνονται κάθε φορά στην κοινή απόφαση της επόμενης παραγράφου.
Σύμφωνα εξάλλου με τον πρωτεύοντα κανόνα που θέτει το άρ. 128Α Ν. 2725/1999:
Το ντόπινγκ αλλοιώνει τη γνησιότητα του αποτελέσματος και της προσπάθειας των αθλητών, θέτει σε κίνδυνο την υγεία των αθλητών και ιδίως των ανηλίκων, είναι αντίθετο με τις θεμελιώδεις αρχές του Ολυμπισμού, του ευ αγωνίζεσθαι και της ιατρικής ηθικής και απαγορεύεται.
[Η απαγόρευση αυτή συνιστά και διεθνή υποχρέωση του κράτους, σύμφωνα με το άρ. 5 της Διεθνούς Σύμβασης των Παρισίων κατά του Ντόπινγκ (κυρωτικός Ν. 3516/2006)]
Και η ποινική κύρωση περιέχεται στο άρ. 128Θ παρ. 2 Ν. 2725/1999:
Αθλητής που χρησιμοποιεί φυσική ή χημική ουσία ή βιολογικό ή βιοτεχνολογικό υλικό ή επιτρέπει την εφαρμογή σε αυτόν μεθόδου που απαγορεύονται από την κοινή απόφαση του άρθρου 128Γ του παρόντος, με σκοπό τη βελτίωση της αγωνιστικής του διάθεσης, ικανότητας και απόδοσής του, κατά τη διάρκεια αθλητικών αγώνων ή εν όψει της συμμετοχής του σε αυτούς, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι δύο (2) ετών, αν η πράξη δεν τιμωρείται βαρύτερα σύμφωνα με άλλη διάταξη.
Είναι παρήγορο βέβαια ότι τιμωρείται μόνο η αγωνιστική και όχι και η εξωαγωνιστική φαρμάκευση. Εν τούτοις, η απαγόρευση και η απειλή τιμωρίας είναι αδικαιολόγητη και άδικη, έστω και αν υπό το σημερινό καθεστώς έχει το νόημα της αποτροπής της νόθευσης του αθλητικού ανταγωνισμού.
Επιστροφή λοιπόν στο αγαπημένο μας Ιδεοδικείο του Στρασβούργου!
Στην υπόθεση Vejdeland και λοιποί κατά Σουηδίας (Φεβ 2012) (στην βόρεια βαρβαρική τους γλώσσα ο πρώτος προσφεύγων προφέρεται κάπως σαν Φέιντελάντ) το 5ο Τμήμα του Ιδεοδικείου κλήθηκε να κρίνη επί της συμφωνίας με την ελευθερία της έκφρασης της καταδίκης από τα σουηδικά δικαστήρια μιας ομάδας ατόμων, μελών της νεολαίας του ακροδεξιού κόμματος “Σουηδικό Κίνημα Αντίστασης“, η οποία νεολαία του ωνομαζόταν “Εθνική Νεολαία” (τι πρωτότυπο…).
Εν αρχή εποίησεν το Συνταγματικό Δικαστήριο την αρχή της αναλογικότητος. Και είδεν την αρχήν της αναλογικότητος ότι καλή και διεχώρισε το Συνταγματικό Δικαστήριο ανά μέσον της αρχής της αναλογικότητος τρεις επιμέρους αρχές:
–αρχή της προσφορότητας: επιτρέπονται μόνο τα μέσα που είναι πρόσφορα προς επίτευξη του επιδιωκόμενου σκοπού. Απρόσφορα μέσα απαγορεύονται.
–αρχή της αναγκαιότητας: μεταξύ όσων μέσα είναι πρόσφορα επιτρέπονται μόνο όσα προκαλούν την απολύτως αναγκαία βλάβη στα δικαιώματα του καθ’ ου. Μη αναγκαίες προσβολές απαγορεύονται, και
–αρχή της εν στενή εννοία αναλογικότητας: μεταξύ των πρόσφορων και αναγκαίων μέσων επιτρέπονται μόνο όσα προκαλούν βλάβη ανάλογη προς τον επιδιωκόμενο σκοπό. Δυσανάλογα μέσα απαγορεύονται.
Καιρό ήθελα να γράψω κάτι σχετικό με το θέμα αυτό, αλλά δεν έβρισκα χρόνο και διάθεση να το μελετήσω σε κάποιο βάθος. Και επειδή καταπώς φαίνεται ούτε και πρόκειται, θα αφορμηθώ από μια χθεσινή απόφαση του ΕΔΔΑ, την υπόθεση Zafirov κατά Ελλάδος για να εκφράσω κάποιες εκ των ενόντων αντιρρήσεις.
Πρώτα θέτω το πρόβλημα: ως πασίγνωστον, η απονομή της δικαιοσύνης στην Ελλάδα καθυστερεί. Και όποιος καθυστερεί, υστερεί. Η εύλογη διάρκεια της δικαστικής διαδικασίας συνιστά ουσιώδες τμήμα της αρχής της ευδικίας, όπως καταστρώνεται στο άρ. 6 παρ. 1 ΕΣΔΑ:
Παv πρόσωπov έχει δικαίωμα όπως η υπόθεσίς τoυ δικασθή δικαίως, δημoσία και εvτός λoγικής πρoθεσμίας υπό αvεξαρτήτoυ και αμερoλήπτoυ δικαστηρίoυ, voμίμως λειτoυργoύvτoς κ.λπ.
Ειδικώτερα, το Συμβούλιο έκρινε αντισυνταγματική την προτεινόμενη τροποποίηση του Νόμου περί (αν)ελευθερίας του Τύπου της 29ης Ιουλίου 1881, με την οποία προτεινόταν η εισαγωγή ενός νέου άρ. 24 τρις με περιεχόμενο ως κάτωθι:
Les peines prévues à l’article 24 bis [: φυλάκιση ενός έτους και χρηματική ποινή 45.000 ευρώ] sont applicables à ceux qui ont contesté ou minimisé de façon outrancière, par un des moyens énoncés à l’article 23, l’existence d’un ou plusieurs crimes de génocide défini à l’article 211-1 du code pénal et reconnus comme tels par la loi française.
Σήμερα, τούτη την δίσεκτη μέρα, λήγει άλλη μία δικηγορική αποχή. Ευκαιρία λοιπόν να γράψω κατά της αποχής, όπως έκαναν και άλλοι καλύτεροί μου. Ούτε περί της δικηγορικής αποχής ούτε φυσικά υπέρ αυτής. Μόνο κατά.
Εξηγούμαι ευθύς αμέσως:
Το θέμα της αποχής των δικηγόρων κρίνεται νομικά σε δύο επίπεδα: α) είναι νόμιμη η περί αποχής απόφαση;, β) αν είναι νόμιμη, μπορούν να επιβληθούν σχετικώς πειθαρχικές ποινές στους παραβάτες;
Υποστηρίζω την αρνητική απάντηση και στα δύο ερωτήματα.
