Uncategorized – Page 10 – αναΜορφωση

Την Κυριακή Κυριάκο!

07/12/201520/11/2015 by S G

Στην Ελλάδα έχουμε μια τάση στην σεμνοτυφία, να κρυβόμαστε πίσω απ’το δάχτυλο μας.
π.χ. ολοκληρα συγκροτηματα ΜΜΕ στηριζουν ξεκαθαρα ενα κομμα με 50 υπουλους τροπους, αλλα πριν τις εκλογες δεν τολμανε να γραψουν ενα ξεκαθαρο κειμενο που να λενε ποιο στηριζουν και γιατι!*

Προτιμω το στυλ του Εκονομιστ, που σε μεγαλες εκλογικες αναμετρησεις γραφουν ενα σοβαρο αλλα ξεκαθαρο εντιτοριαλ για το ποια επιλογη θεωρουν καλυτερη (και συχνα δεν ειναι η προφανης για το περιοδικο επιλογη, πχ στις ΗΠΑ στηριξε Ομπαμα).

Λοιπον, οι εκλογες εντος ΝΔ ειναι μια μεγαλη αναμετρηση και θα πρεπει να μας νοιαζουν ολους, γιατι μπορει να βγαλουν τον επομενο πρωθυπουργο, ή εστω τον ηγετη της αντιπολιτευσης σε μια εποχη που ο δημοκρατικος ελεγχος της κυβερνησης ειναι απαραιτητος.

Μην τα πολυλογουμε, βρισκω οτι η μακραν καλυτερη επιλογη ειναι ο Κυριακος Μητσοτακης.

Read moreΤην Κυριακή Κυριάκο!

Περι εντεχνου

27/10/201526/10/2015 by S G

~~Φετος~~ Περυσι ηταν η χρονια του εντεχνου, ακουγαμε συνεχως Διεση στο ραδιοφωνο και με συρανε και σε 3-4 συναυλιες (Χαρουλης, Θ. Παπακωνσταντινου, Μαλαμας, Μ. Ζαμανη).

Θα κανω μια κριτικη χωρις ελεος κι ας με βρισουν.

To “εντεχνο” ειναι ενα μετρια ενδιαφερον μουσικο ειδος (αν ειναι χωριστο ειδος), που εχει υπερτιμηθει τρομακτικα σε καποιους κυκλους στην Ελλαδα.

Ειναι ατεχνο
Λειπει δεξιοτεχνια, χωρις να εχουν την δικαιολογια του cantautor. Πού ειναι το σολο, το παθος του μουσικου, το ξεσκισμα της κιθαρας, τυμπανου, whatever γρατζουνας τελοσπαντων? Δεν νομιζω οτι πρεπει να δειξω ιδιαιτερως οτι λειπει δεξιοτεχνια, φανταζομαι και οι ιδιοι οι “εντεχνοι” θα το δεχοντουσαν.
Τωρα, το να παιρνεις μια κιθαρα και να τραγουδας ειναι ωραιο αν εχεις κατι να μας πεις. Αλλα…

Εχει κακη στιχουργικη
Οι στιχοι τεινουν απο το ελαφρως ΟΚ, προς το μπαναλ, προς την εξεζητημενη χαζομαρα.

Αφου δεν μπορουν να ηγηθουν, ας ακολουθησουν εστω

05/04/201621/09/2015 by Σωτηρης Γεωργανας

Συντομευμενη εκδοση του κειμενου δημοσιευτηκε στα Νεα

Αν τηλεμεταφέραμε στο παρόν κάποιον που ζούσε απο κοντά τα πολιτικά πάθη της δεκαετίας του 1990, θα εκπλησσόταν με πολλές εξελίξεις. Αλλά πιο αδιανόητη πιστεύω δεν θα του φαινόταν η ραγδαία πτώση του ΠΑΣΟΚ (και άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ) όσο η ραγδαία συμφιλίωση των οπαδών των δύο αιωνίων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (τους οποίους χώριζε τότε μίσος εφάμιλλο φανατικών του ΠΑΟ και ΟΣΦΠ) και η διάνοιξη ενός νέου πολιτικού χάσματος.

Το 1993 πολύ δύσκολα θα μπορούσαν να κάτσουν οπαδοί ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στο ίδιο προεκλογικό τραπέζι χωρίς αιματηρές συμπλοκές. Την Κυριακή αυτή, οπαδοί ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποταμιού πιθανότατα συνέφαγαν σε χιλιάδες τραπέζια ανά την Ελλάδα, χωρίς να σηκωθεί ούτε ένα φρύδι. Όπως πιθανότατα έκαναν σε άλλα τραπέζια οπαδοί των μημονιοφόρων αντιμνημονιακών ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ και συναφών κομμάτων. Οι μεν φίλοι του σχιζοφρενούς μετώπου που δεν ξέρει τι θέλει να κάνει με τα Μνημόνια που φέρνει, μπορούν να χαίρονται γιατί οι ηγέτες τους κατάλαβαν τι συμβαίνει, και επισήμως δηλώνουν πια “σύντροφοι”. Οι δε ηγέτες των χωρίς-περιστροφές-φιλοευρωπαϊκών κομμάτων όμως, όχι μόνο φαίνονται εντελώς ανάξιοι του ρόλου τους (να ηγούνται, δηλαδή να είναι μπροστά από την κοινωνία), αλλά δεν ξέρουν καν να ακολουθήσουν, αυτό που έχει γίνει ήδη σε κάθε συντροφιά σώφρονων ανθρώπων στην χώρα.

Η Ανυπομονησία των Ελλήνων και η κρίση που δεν ήταν αναγκαία

21/09/201518/09/2015 by Σωτηρης Γεωργανας

Δημοσιεύτηκε σε λίγο διαφορετική έκδοση στο protagon.gr

Mια προσωπική ιστορία: πριν κάποια χρόνια, πετούσα από το Οχάϊο προς Αθήνα, μέσω Νέας Υόρκης και Λονδίνου. Ταξιδεύοντας ώρες –όχι για ευχάριστο λόγο- και ξενυχτισμένος, επιβιβάστηκα στο Λονδίνο για το τελευταίο κομμάτι της πτήσης. Δίπλα μου, μια νέα Ελληνίδα, υγιής και προφανώς ξεκούραστη. Στα 10-15 λεπτά πτήσης άρχισε να στριφογυρίζει δυσανασχετώντας, στα 30 λεπτά πτήσης ξεστόμισε την απίστευτη ατάκα: «άντε, πότε θα φτάσουμε!» Ίσως ήταν η ιδέα μου, αλλά νομίζω ότι όσοι γύρω της είχαμε τουλάχιστον 10ωρο ταξίδι από Αμερική στην πλάτη, δεν πιστεύαμε τα αυτιά μας. Μεμονωμένη περίπτωση, σκεφτόμουν, μέχρι που προσγειωθήκαμε και επαναλήφθηκε ευθύς ο γνώριμος σουρεαλιστικός χορός, σχεδόν όλοι οι Έλληνες να λύνουν ζώνες και να τινάζονται απ’τις θέσεις τους σαν ζεματισμένοι, ενάντια στους διεθνείς κανονισμούς, στοιχειώδεις σκέψεις προνοητικότητας αλλα και τις ατελείωτες παρακλήσεις των αεροσυνοδών.

Ο Άγγελος Βλάχος (ενορατικός διπλωμάτης, συγγραφέας και ανιψιός του ιδρυτή της «Καθημερινής») έλεγε ότι είμαστε λαός με πολλά χαρίσματα και λίγες αρετές. Αγνοούμε σε τι βαθμό ισχύει, μια και οι σχετικές επιστήμες μόλις τώρα αρχίζουν να μετράνε σωστά τέτοια χαρακτηριστικά και την αλληλεπίδραση τους σε κοινωνικόοικονομικό επίπεδο. Υπάρχει όμως ισχυρή υπόνοια ότι η υπομονή και η στωϊκότητα δεν ανήκουν στις αρετές μας.

Αναζητουμε συνεργατριες/ες!

16/09/201516/09/2015 by S G

Στο πλαίσιο έρευνας σχετικής με την ελληνική ποινική δικαιοσύνη, αναζητούμε δύο συνεργάτες/τριες στην Αθήνα με καλές γνώσεις νομικής (επιθυμητή η εμπειρία σε συλλογή και επεξεργασία δεδομένων). Θα προτιμήσουμε άτομα με μεταπτυχιακό ή διδακτορικούς φοιτητές. Οι ώρες εργασίας μπορούν να είναι αρκετά ευέλικτες, ανάλογα με τις ανάγκες του εργαζομένου, αλλά θα πρέπει να είναι συνολικά τουλάχιστον … Read more Αναζητουμε συνεργατριες/ες!

Δεν είναι όλοι οι πολιτισμοί ίσοι

21/09/201518/08/2015 by Κώστας

Ελάχιστοι ίσως θα περίμεναν αναδημοσίευση κειμένου που αναρτήθηκε αρχικά στο marxists.org σε αυτό το ιστολόγιο. Ωστόσο, προσωπικά μπορεί να διαφωνώ ριζικά σε πολλά με τους παλαιο-Μαρξιστές, όμως τουλάχιστον τους σέβομαι και μπορώ να επικοινωνήσω μαζί τους καθώς ασπάζονται τις αρχές του διαφωτισμού και της λογικής συνέπειας, σε αντίθεση με πολλούς σύγχρονους αριστεριστές. Συγκεκριμένα, έτυχε πρόσφατα και έπεσε το μάτι μου σε αυτό το κείμενο του Kenan Malik, που νομίζω αξίζει να το διαβάσει κανείς. Περιττό να πω ότι με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Ο σύνδεσμος είναι εδώ.

Περί της βιωσιμότητας του Ελληνικού δημόσιου χρέους

21/09/201522/07/2015 by Κώστας

Πολύ συζήτηση γίνεται τελευταία για το αν το Ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο και για την έκθεση του ΔΝΤ. Αρκετοί ωστόσο δεν γνωρίζουν τι ακριβώς θα πει να είναι βιώσιμο το χρέος, και υπό ποιές συνθήκες συμβαίνει αυτό. Προς επιμόρφωση των αναγνωστών της αναΜόρφωσης, ακολουθούν μερικές πληροφορίες.

Βιωσιμότητα: Σε γενικές γραμμές, το δημόσιο χρέος είναι βιώσιμο όταν οι δαπάνες του δημόσιου τομέα από τώρα μέχρι το μακρινό μέλλον δεν υπερβαίνουν τα έσοδά του. Η λογική είναι ότι για ένα διάστημα το κράτος μπορεί να ξοδεύει περισσότερα από όσα εισπράττει, αλλά σε βάθος χρόνου, ας πούμε την ημέρα πριν το τέλος του κόσμου, πρέπει να έχει τακτοποιήσει τις οφειλές του.

Δαπάνες: Οι δημόσιες δαπάνες χωρίζονται σε δυο κατηγορίες, στις πρωτογενείς δαπάνες και στις δαπάνες για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους. Οι πρώτες αφορούν όλες τις δαπάνες του κράτους για μισθούς δημοσίων υπαλλήλων, συντάξεις, αγορές υλικών, τα πάντα εκτός από τους τόκους του δημόσιου χρέους. Οι δεύτερες αφορούν τους τόκους του δημόσιου χρέους. Οι πρωτογενείς δαπάνες αυξάνονται μακροπρόθεσμα λόγω πληθωρισμού, αλλά μπορούν να αυξάνονται και ταχύτερα από τον πληθωρισμό λόγω π.χ. δυσμενών δημογραφικών συνθηκών (πληθυσμιακή γήρανση σημαίνει αύξηση των δαπανών για συντάξεις), έντασης με γειτονικές χώρες που αυξάνει τις αμυντικές δαπάνες, κ.ο.κ. Οι δαπάνες εξυπηρέτησης του χρέους αυξάνουν όταν αυξάνει το χρέος. Ο ρυθμός αύξησης είναι δε ίσος με το επιτόκιο δανεισμού. Για παράδειγμα, ας υποθέσουμε ότι δανειστήκατε 100 ευρώ με επιτόκιο 10% το χρόνο. Τον πρώτο χρόνο οι τόκοι θα είναι 10 ευρώ. Ας υποθέσουμε ότι αντί να τους πληρώσετε τους προσθέτετε στο χρέος το οποίο γίνεται 110 ευρώ. Τον δεύτερο χρόνο οι τόκοι θα είναι 11 ευρώ (10% σε 110 ευρώ). Ας υποθέσουμε ότι δεν τους πληρώνετε αλλά τους προσθέτετε και αυτούς στο χρέος, το οποίο γίνεται τώρα 121 ευρώ. Οι τόκοι το τρίτο έτος θα είναι 12.1 ευρώ. Βλέπουμε ότι και το χρέος και το κόστος εξυπηρέτησής του αυξάνονται κατά 10% το χρόνο (100, 110, 121, και 10, 11, 12.1), με ρυθμό δηλαδή ίσο του επιτοκίου.