Συντομευμενη εκδοση του κειμενου δημοσιευτηκε στα Νεα
Αν τηλεμεταφέραμε στο παρόν κάποιον που ζούσε απο κοντά τα πολιτικά πάθη της δεκαετίας του 1990, θα εκπλησσόταν με πολλές εξελίξεις. Αλλά πιο αδιανόητη πιστεύω δεν θα του φαινόταν η ραγδαία πτώση του ΠΑΣΟΚ (και άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ) όσο η ραγδαία συμφιλίωση των οπαδών των δύο αιωνίων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (τους οποίους χώριζε τότε μίσος εφάμιλλο φανατικών του ΠΑΟ και ΟΣΦΠ) και η διάνοιξη ενός νέου πολιτικού χάσματος.
Το 1993 πολύ δύσκολα θα μπορούσαν να κάτσουν οπαδοί ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στο ίδιο προεκλογικό τραπέζι χωρίς αιματηρές συμπλοκές. Την Κυριακή αυτή, οπαδοί ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποταμιού πιθανότατα συνέφαγαν σε χιλιάδες τραπέζια ανά την Ελλάδα, χωρίς να σηκωθεί ούτε ένα φρύδι. Όπως πιθανότατα έκαναν σε άλλα τραπέζια οπαδοί των μημονιοφόρων αντιμνημονιακών ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ και συναφών κομμάτων. Οι μεν φίλοι του σχιζοφρενούς μετώπου που δεν ξέρει τι θέλει να κάνει με τα Μνημόνια που φέρνει, μπορούν να χαίρονται γιατί οι ηγέτες τους κατάλαβαν τι συμβαίνει, και επισήμως δηλώνουν πια “σύντροφοι”. Οι δε ηγέτες των χωρίς-περιστροφές-φιλοευρωπαϊκών κομμάτων όμως, όχι μόνο φαίνονται εντελώς ανάξιοι του ρόλου τους (να ηγούνται, δηλαδή να είναι μπροστά από την κοινωνία), αλλά δεν ξέρουν καν να ακολουθήσουν, αυτό που έχει γίνει ήδη σε κάθε συντροφιά σώφρονων ανθρώπων στην χώρα.