προσωπικα-δεδομενα

Συνεχίζω εδώ από το προηγούμενο.

Διερωτώμασταν λοιπόν ποια είναι τα σχετικά με την ποινική δίωξη στοιχεία, των οποίων η δημοσίευση επιτρέπεται με εισαγγελική διάταξη. Υποστηρίζω ότι σαφώς μεταξύ αυτών όμως πρέπει να περιλάβουμε και την εικόνα του κατηγορουμένου. Γιατί αλήθεια, τι επιτρέπει αποτελεσματικώτερη ταυτοποίηση του δράστη και ακριβέστερη απόδοση της ευθύνης από την σύνδεσή της με ένα πρόσωπο; Γνωρίζουμε οι ίδιοι πολλούς ανθρώπους κατ’ όψιν, κανένα όμως από την διεύθυνση και το όνομά του [όλα αυτά βέβαια υπό την προϋπόθεση ότι η δημοσίευση της φωτογραφίας θα υπείκη στην αρχή της αναλογικότητας, π.χ. δεν θα τελήται για ελαφρά πλημμελήματα ούτε θα διαιωνίζεται χρονικά].

Προς την ίδια κατεύθυνση κινείται και η ερμηνεία που προκύπτει από τα, όχι πολύ διαφωτιστικά πάντως, Πρακτικά της Βουλής. Εκεί, ο εισηγούμενος Υπουργός Σ. Χατζηγάκης καθορίζει ως εξής την λειτουργία της εν λόγω τροποποίησης (σελ. 2518, παρομοίως και στην σελ. 2529):

Βγάζει τις μάσκες από κοινούς εγκληματίες και προστατεύει την κοινωνία με τις διατάξεις τις οποίες περιέχει

Η διάταξη λοιπόν κατά την εισήγησή της φαίνεται σαφώς να περιελάμβανε την δημοσίευση και των φωτογραφιών των κατηγορουμένων. Κατά την γνώμη μου περισσότερη σαφήνεια στο σημείο αυτό δεν θα έβλαπτε καθόλου, ίσα ίσα.

Παρατηρώ όμως ότι, ενώ επί χρόνια δημοσιεύονται από την ΕΛΑΣ οι φωτογραφίες διαφόρων κατηγορουμένων, κανείς μέχρι τώρα δεν είχε αντιδράσει κατά τον τρόπο αυτό. Λογικά όμως το ζήτημα δεν έχει διαφορά νομικώς: αν είναι παράνομη η δημοσίευση των φωτογραφιών των εκδιδομένων, τότε είναι και αυτών ή αυτών των κατηγορουμένων. Αν είναι “διαπόμπευση” το ένα, τότε είναι και το άλλο.

Read moreΠερί δημοσιοποιήσεως ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων επί ποινικής διώξεως ΙΙ

Στην κατηγορία “σκληρό, αλλά να ακουστή” καταλέγεται και το σημερινό άρθρο.

Κλαυθμός και οδυρμός ξέσπασε στην ιστολογοσύνη, και όχι μόνο, για το ζήτημα της δημοσιοποίησης των φωτογραφιών και των στοιχείων των εκδιδομένων γυναικών και φορέων του έιτζ που συνελήφθησαν και κατηγορούνται επί κακουργήματι για σκοπούμενη βαρεία σωματική βλάβη [πριν είκοσι χρόνια η δίωξη θα ήταν για απόπειρα ανθρωποκτονίας, ας μην το ξεχνάμε αυτό].

Η υπόθεση έδωσε αφορμή για μία ακόμη φορά για την επίδειξη δωρεάν συμπάθειας προς τις κακόμοιρες τις πόρνες, εξορκίζοντας παράλληλα τους κακούς πελάτες τους, που είναι βιαστές το δίχως άλλο. Όλα τα στοιχεία του καλού μελοδράματος είναι παρόντα: εκείνες φτωχές, πρεζόνια, το δίχως άλλο μετανάστριες και θύματα εμπορίας ανθρώπων (κιόμως όχι, οι πιο πολλές ήταν Ελληνίδες!). Εκείνοι νοικοκυραίοι, οπωσδήποτε παντρεμένοι, ασφαλώς Έλληνες, καναπεδάτοι. Τι φασίστες, τι ναζιστές, τι καλά να πάθουν, τι ότι δεν πλένουν τα δόντια τους, απ’ όλα είχε ο μπαξές της χύδην διαδικτυακής κριτικής.

Δεν ξέρω ακριβώς ποια είναι η σχέση με τις εκδιδόμενες όσων διαρρηγνύουν τις τελευταίες ημέρες τα διαδικτυακά τους ιμάτια. Ασφαλώς κάποιοι έχουν, κάποιοι όμως έχουν διαβάσει απλώς πολλά μυθιστορήματα, όχι και πολύ καλά πάντοτε. Εγώ πάντως έχω γράψει αυτό και έχει τύχει να τις υπερασπιστώ και στο δικαστήριο (και να αθωώσω κιόλας!).

Read moreΠερί δημοσιοποιήσεως ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων επί ποινικής διώξεως Ι

Με αφορμή την πραγματικά ανατριχιαστική υπόθεση παιδικής πορνογραφίας/σεξουαλικής κακοποίησης που συγκλονίσε τον τόπο πριν από λίγο καιρό θυμηθήκαμε διά των εκπροσώπων μας που εμφανίζονται στα δελτία των 8 τη διάταξη που επιτρέπει τη δημοσίευση των ονομάτων των κατηγορουμένων για τέτοιες υποθέσεις. Φυσικά, δεν συγκλονιστήκαμε -κρίνοντας πάντα από τις αντιδράσεις των εκπροσώπων μας- όσο ταραχτήκαμε από τις αγωγές του Βγενόπουλου και την τιμή του γιαουρτιού αλλά αυτό ίσως και να είναι θετικό: πριν από λίγα χρόνια θα απορούσαμε που κάτι τέτοιο συνέβη στην Ελλάδα λες και η παιδεραστία βρίσκεται στα γονίδια των φράγκων και των βαρβάρων μονάχα. Τα ονόματα δημοσιεύτηκαν τελικά αλλά οι λαϊκοί ήρωες της αγαπημένης μας ηλεκτρικής συσκευής επιμένουν: πρέπει να δημοσιεύονται και οι φωτογραφίες και μάλιστα σε περισσότερες περιπτώσεις εγκλημάτων. Αφενός μεν συχνά συμβαίνει να έχουμε ομολογίες και ατράνταχτες “επιστημονικές” αποδείξεις αφετέρου δε σε πολλές χώρες με “αναπτυγμένο νομικό πολιτισμό” έτσι γίνεται. Ας το δούμε λίγο πιο προσεχτικά το ζήτημα.

Ι. Κάθε άνθρωπος είναι αθώος μέχρι αποδείξεως της ενοχής του. Η ενοχή αποδεικνύεται στα και ανακοινώνεται από τα δικαστήρια. Αυτή είναι μία αρχή που θεωρείται λίγο-πολύ αυτονόητη και δεν αμφισβητείται στις μέρες μας. Όταν κάποιος, λοιπόν, συλλαμβάνεται παραμένει αθώος μέχρι της ανακηρύξεώς του ως ενόχου από το δικαστή του ακόμα κι αν συνελήφθη με το όπλο στα χέρια και το κεφάλι του θύματος στην ποδιά του.”Μα”, θα εξανίσταντο οι Πάνοι Σόμπολοι τούτου του κόσμου, “ο ένοχος ομολόγησε”. Η ομολογία δεν αποτελεί απόδειξη ενοχής κατά τη δικονομία μας και αυτό όχι μόνο για λόγους αρχής: μπορεί κανείς να ομολογήσει ένα έγκλημα για μία σειρά από απολύτως κατανοητούς λόγους. Μία μητέρα ομολογεί για να σώσει το γιο της, ένας μοναχικός γέροντας για να σώσει ένα νέο παιδί, ένας ήδη φυλακισμένος εγκληματίας για να “βγάλει την υποχρέωση” απέναντι σε ένα συνάδελφο, ένας αθώος απλά και μόνο επειδή απειλήθηκε κοκ. “Έστω”, θα επιμείνει ο διαλογικός μου αντίπαλος, “αλλά αποδείχθηκε επιστημονικά ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος πυροβόλησε με το όπλο που σκότωσε το θύμα”. Τα αποδεικτικά μέσα, απαντώ εγώ, αξιολογούνται από τους ειδικούς και τους δικαστές. Και αυτό γίνεται στις αίθουσες των δικαστηρίων, σε δημόσιες συνεδριάσεις, και όχι στα γραφεία των ανακριτών ή στις τηλεφωνικές συνδιαλέξεις ανάμεσα στους τελευταίους και τους δημοσιογράφους φίλους τους. Εδώ, ας μου επιτραπεί μία παρέκβαση: θα θυμηθεί κανείς ότι η ανάκριση είναι μυστική; Ρωτώ τόσο τους δικαστές όσο και τους δικηγόρους. Διότι το γεγονός ότι καταθέσεις και αποδεικτικά μέσα φθάνουν στα δελτία ειδήσεων και αξιολογούνται στις τηλε-δίκες δεν μοιάζει να απασχολεί κανέναν. Ούτε η δήλωση του τρισχαριτωμένου γκριζομάλλη πανσόφου σύμφωνα με την οποία θα πρέπει να αλλάξει ο νόμος γιατί όλοι έχουν πρόσβαση στις δικογραφίες και δεν πρόκειται να πάψουν να το κάνουν. Εγώ προτείνω να καταργηθεί και ο ΚΟΚ – αυτόν κι αν τον παραβιάζουν όλοι. Η προστασία των δικαιωμάτων του κατηγορουμένου και η μη ενοχοποίηση και διαπόμπευσή του πριν τη δίκη του είναι εκ των ων ουκ άνευ για μία πολιτισμένη χώρα. Κι αν κάποιες άλλες πολιτισμένες χώρες πράττουν αντίθετα, κάνουν πολύ άσχημα και διακινδυνεύουν το status τους ως τέτοιων. Επιπροσθέτως, αρχίζω να νιώθω ότι η έννοια “χώρα με νομικό πολιτισμό” γίνεται όλο και πιο δύσχρηστη στις μέρες μας: η Μ. Βρετανία, για παράδειγμα, με την μακρά παράδοσή της, τα έχει κάνει θάλασσα στον τομέα των δικαιωμάτων των συλληφθέντων/κατηγορουμένων (λίγο έλειψε να πέσει η κυβέρνηση με την επέκταση της κράτησης χωρίς απαγγελία κατηγορίας) υπό το κράτος του φόβου για την τρομοκρατία. Συνελόντι ειπείν, υπάρχουν πολύ καλοί θεσμικοί και πρακτικοί λόγοι για να αφήσουμε την κρίση της ενοχής των κατηγορουμένων για τις αίθουσες των δικαστηρίων και να μην τους περιφέρουμε ως εγκληματίες στα δελτία ειδήσεων.

Read moreΚατά της δημοσίευσης των ονομάτων και φωτογραφιών των κατηγορουμένων