Αποτι φαινεται θα ονομαστει Μαρφιν. Οι επιχειρησεις της χωρας αρχιζουν να φοβουνται την Μαρφιν. Θα πρεπει να φοβουνται και οι πολιτες?
Στον συνηθως βαρετο κοσμο του ελληνικου επιχειρειν υπαρχει ενα σχετικο νεο επιχειρηματικο σχημα που ταραζει τα νερα. Το ονομα του ειναι Marfin Investment Group και φαινεται να εχει πολυ μεγαλα σχεδια. Η τελευταια μεγαλη κινηση της ειναι η αποκτηση του 10% του ΟΤΕ, μιας απο τις μεγαλυτερες επιχειρησεις της χωρας.
Προηγηθηκε σχετικα προσφατα η εξαγορα της Vivartia, της μεγαλυτερης ελληνικης εταιρειας τροφιμων μετα την 3Ε (η Vivartia αποτελειται μεταξυ αλλων απο τοσο γνωστα ονοματα οπως Μπαρμπα Σταθης, Δελτα, Goody’s και Chipita!). Εχουν προηγηθει συμμετοχες σε τραπεζες (Εγνατια), νοσοκομεια (Υγεια) και εταιρειες πληροφορικης (Singular). Τι ακριβως ομως θελει μια εταιρεια επενδυσεων να κανει με ολες αυτες, και ειδικα με μια μεγαλη παραγωγικη επιχειρηση?
Σύμφωνα με πληροφορίες, τα σχέδια για τη Vivartia είναι όντως πολυετή και περιλαμβάνουν την εξάπλωση της εταιρείας ως και την Αραβική Χερσόνησο. Στόχος με τη δημόσια πρόταση είναι η απόκτηση του 100% της Vivartia και η έξοδος από το ταμπλό, αλλά το εγχείρημα δύσκολα θα στεφθεί από επιτυχία αφού η Morgan Stanley, που ελέγχει το 14%, έχει διαμηνύσει ότι δεν θα πουλήσει – τουλάχιστον τώρα – τη συμμετοχή της.
Διαμηνυουν οτι θελουν την εξαπλωση της εταιρειας αλλα παραλληλα θελουν να αποκτησουν το 100% της εταιρειας και να την βγαλουν απο το ΧΑΑ! Το χρηματιστηριο ειναι για μια εταιρεια φτηνη πηγη κεφαλαιου αλλα και ενας ελεγκτικος θεσμος που περιοριζει την αυθαιρεσια της διοικησης. Γιατι λοιπον θελει η Μαρφιν να βγαλει την Βιβαρτια απο το χρηματιστηριο και γιατι οι σαφως πληροφορημενοι επενδυτες της Morgan Stanley δεν θελουν να πουλησουν? Νομιζω τιθεται ενα γενικοτερο ερωτημα, ποιο ακριβως ειναι το επενδυτικο σχεδιο της Μαρφιν που υποτιθεται περιλαμβανει εξαγορες υψους 15 δις ευρω, συμπεριλαμβανοντας πιθανοτατα και μια ακομα μεγαλη ελληνικη τραπεζα?
Από τη Marfin Investment Group υποστηρίζουν ότι διαφέρουν από τα private equity funds. «Είμαστε εισηγμένη εταιρεία συμμετοχών και θα ενοποιούμε μέσα από ένα καθεστώς διαφάνειας όλες μας τις συμμετοχές. Επίσης δεν έχουμε exit plan. Δηλαδή, δεν θα επενδύουμε και έπειτα από δύο χρόνια θα πουλάμε τη συμμετοχή μας. Στόχος μας είναι να πορευόμαστε μαζί με τις συμμετοχές μας για πολλά χρόνια και να κερδίζουμε από την ανάπτυξή τους».
Κατι μου φαινεται περιεργο σε αυτην την ιστορια. Απο την Μαρφιν δηλωνουν οτι ειναι εταιρεια συμμετοχων, δηλαδη κατι σαν ενας οργανισμος ομπρελα που θελει να φτιαξει μια μεγαλη αυτοκρατορια “συμμετεχοντας” (διαβαζε εξαγοραζοντας) διαφορες μικροτερες επιχειρησεις, κατι σαν ενα conglomerate ας πουμε.
Χτισιμο αυτοκρατοριων
Το προβλημα ειναι οτι τετοιου τυπου ομιλοι ανομοιογενων επιχειρησεων τεινουν να αποτυγχανουν, γιατι δεν ειδικευονται σε τιποτα συγκεκριμενο. Και αυτο ειναι ενα διδαγμα που ξερει νομιζω καθε αποφοιτος διοικησης επιχειρησεων απο το 1970 εως σημερα (διαβαστε εδω για μια ωραια αναλυση). Οταν παιρνεις μια δυνατη εταιρεια σαν την Siemens και αρχιζεις να παραγεις απο βιομηχανικους αεριοστροβιλους μεχρι ηλεκτρικα σκουπακια, καταληγεις συχνα να μην παραγεις ουτε καλα σκουπακια ουτε αεριοστροβιλους. Η Siemens φυσικα το καταλαβε μετα απο πολυ πονο και εκοψε ας πουμε την παραγωγη τηλεορασεων ή κινητων.