Στο προηγούμενο επεισόδιο εξήγησα διά μακρών τι είναι η παχυσαρκία, γιατί είναι κακό πράγμα, πώς και γιατί συνιστά νόσο, ποια χαρακτηριστικά έχει επιδημιολογικά και άλλα τέτοια πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Επιφυλάχθηκα όμως στο πιο κρίσιμο σημείο: στο δέον γενέσθαι. Αυτό θα συζητήσουμε σήμερα.
Η παχυσαρκία εμφανίζει μια ουσιώδη διαφορά από άλλες κακές συνήθειες, όπως το κάπνισμα: δεν βλάπτει έτερον. Ο παχύσαρκος βλάπτει τον εαυτό του, η δε αντανακλαστική βλάβη που προκαλεί στο εν γένει σύστημα υγείας είναι σημαντική μεν, αλλά όχι το βαρύκεντρο της συμπεριφοράς του. Αυτό δεν μπορεί παρά να σημαίνη ότι δεν μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τον παχύσαρκο τόσο αυστηρά όσο τον καπνιστή.
Από την άλλη μεριά, αντιμετωπίζουμε αρκετά αυστηρά μέσω της φορολογίας τον οινοπνευματιστή. Κάθε πότης βαρύνεται με βαρείς ειδικούς φόρους κατανάλωσης, την στιγμή που η πράξη του είναι αυτοαναφορική, η δε δαπάνη υγείας που προξενεί μακροπρόθεσμα είναι αμελητέα. Αυτό λοιπόν δεν μπορεί παρά να σημαίνη ότι, εάν η φορολογία του οινππνεύματος είναι θεμιτή (και παραδέχομαι ότι αυτό είναι ένα αρκετά μεγάλο εάν), ο παχύσαρκος επιτρέπεται να αντιμετωπιστή αυστηρότερα από τον πότη.
Έχουμε λοιπόν ένα πήχυ και μια οροφή: τον οινοπνευματιστή και τον καπνιστή αντιστοίχως. Στο μεταξύ τους νομοθετικό διάστημα είναι θεμιτό να περιλάβουμε τον παχύσαρκο.
