Έχοντας καιρό να γράψω στην Αναμόρφωση, έχοντας βαρεθεί την υστερική πολιτικολογία των ημερών και τα ατσαλάκωτα νομικά του Αθανασίου Αναγνωστόπουλου, πιστεύοντας ότι ο Lectoratius και ο Καλλίρης είναι βαθιά μέσα τους καλλιτέχνες και μετά επιστήμονες, θεωρώντας ότι όλοι εδώ μέσα έχουμε παρα-μορφώσει την Αναμόρφωση και πρέπει να την αναμορφώσουμε εξαρχής (ξεφεύγοντας από την μονολιθικότητα της θεματολογίας), και έχοντας δώσει ως νομικός σε κάθε περίπτωση, με τα παραπάνω, μιαν ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία του παρακάτω Post, επιστρέφω στη μάχιμη Blogoγραφία μετά από καιρό (ουχί δριμύτερος, αλλά πάντως μεγαλύτερος)….
Στο post αυτό θέλω να μιλήσω στον αναγνώστη για τον Φοίβο Δεληβοριά, στου οποίου την συναυλία πήγα προχθες βράδυ, και να μοιραστώ μαζί του ορισμένες σκέψεις μου για την σύγχρονη ελληνική τραγουδοποιία. Το θέμα δεν είναι τόσο περιορισμένο όσο εξαρχής ακούγεται: Νομίζω ότι όλοι ακούμε τραγούδια, άρα έχουμε επαρκή αφορμή να κάνουμε σκέψεις σχετικά με την παραγωγή και ακρόαση τραγουδιών (στίχου και μουσικής) στην σύγχρονη Νεο-Ελλάδα μας….Το θέμα βεβαίως είναι τί ακούμε, και τί θα έπρεπε να ακούμε (αν πρέπει να ακούμε κάτι και αν το τραγούδι είναι και μέσο παιδείας και όχι απλώς διασκέδασης)…