Μετά το πρώτο, περνώ τώρα στο δεύτερο σκέλος της καταδίκης, ότι δηλαδή ο προσφυγών τάχα δεν ενημερώθηκε σχετικά με την εις βάρος του κατηγορία, εγκαίρως τουλάχιστον.
Καταρχάς, υπενθυμίζω ότι αποστολή του ΕΔΔΑ, και ορθώς, είναι η διασφάλιση της πρακτικής και πραγματικής απόλαυσης των κατοχυρούμενων δικαιωμάτων, η ουσιαστική τους δηλαδή προάσπιση, ώστε να είναι εν τοις πράγμασιν αποτελεσματικά και όχι απλώς θεωρητικά. Όλα αυτά είναι πολύ ωραία και ορθά, αλλά έχουν και μια αντίστροφη όψη: αν ο προσφυγών άσκησε πράγματι το δικαίωμά του, το ΕΔΔΑ οφείλει να μην διαγνώση παράβαση.
Στην προκειμένη περίπτωση όμως, ο ίδιος ο προσφυγών συνομολογεί ότι, ήδη από τις 10, ακόμη περισσότερο όμως στις 11 Απριλίου 2010, είχε βουίξει ο τόπος για τις αστυνομικές επιχειρήσεις εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα. Το έγραφαν όλες οι εφημερίδες, το έδειχναν στις τηλεοράσεις, ακόμη και ο εκπρόσωπος της ΕΛΑΣ κατωνόμασε τον προσφυγόντα σε συνάφεια με τον ΕΑ. Συνεπώς, ο προσφυγών, λέγοντας ότι δεν ήξερε γιατί ακριβώς συνελήφθη [επειδή έτρεχε πάνω από το όριο; επειδή χρωστούσε στο ΙΚΑ; επειδή ήταν τρομοκράτης;], πολύ απλά και ξεκάθαρα ψεύδεται. Ψεύδεται, όχι επειδή είναι ένοχος, πράγμα που δεν μπορώ να γνωρίζω, αλλά επειδή το ήξερε η οικογένεια και οι δικηγόροι του από τις ειδήσεις και τα ΜΜΕ.
