Ως γνωστόν, δεν υπάρχει κλειστός αριθμός συμβάσεων. Αντιθέτως, η ελευθερία του συμβάλλεσθαι προκύπτει από το θεμελιώδες άρ. 361 ΑΚ:
Για τη σύσταση ή αλλοίωση ενοχής με δικαιοπραξία απαιτείται σύμβαση, εφόσον ο νόμος δεν ορίζει διαφορετικά.
Εξ αυτού έπεται ότι οι συμβάσεις δεν ρυθμίζονται εξαντλητικά στον Αστικό μας Κώδικα ούτε στους ειδικούς αστικούς νόμους. Αντιθέτως, η ιδιωτική βούληση μπορεί να δημιουργήση νέες, ανώνυμες μορφές συμβάσεων, ιδίως δε μικτές συμβάσεις.
Οι μικτές συμβάσεις είναι απλώς τέλειες. Δανείζονται λίγο από τον ένα συμβατικό τύπο και λίγο από τον άλλο, για να προσαρμοστούν στις ανάγκες των συμβαλλομένων. Σε αυτούς τους τύπους φαίνεται πεντακάθαρα πώς η οικονομική ζωή δεν εγκοιτώνεται εύκολα, πώς τα κουτάκια στα οποία τακτοποιούμε τα ζητήματα στην σκέψη μας δεν επαρκούν.
Μια τέτοια μικτή σύμβαση, που δεν θα την βρήτε γραμμένη σε κανένα βιβλίο (νομίζω δηλαδή), αλλά όλοι την γνωρίζετε είναι το δωροδάνειο.
Αλλά τι είναι το δωροδάνειο;
