Σχετικά με το διαφυλικό ζήτημα είχε γράψει μια ανάρτηση το 2016. Έκτοτε ψηφίστηκε ο σχετικός Ν. 4491/2016, που κινείται προς την σωστή κατεύθυνση, αλλά εμφανίζει και αρκετά σκοτεινά σημεία, για τον λόγο ότι δεν απετέλεσε μια συνολική ρύθμιση, αλλά αντιμετώπισε το ζήτημα αποσπασματικά (παρά τα πολλά εύστοχα σχόλια που διατυπώθηκαν στην δημόσια διαβούλευση). Μπορώ να διακρίνω έξι κυρίως αρρύθμιστα ή προβληματικά ζητήματα:
Στρατιωτική θητεία
Το ισχύον στρατολογικό δίκαιο λοιπόν καταλέγει την διαταραχή φύλου στην μείζονα κατηγορία των ψυχικών παθήσεων, μαζί με τις παραφιλίες και τις εν γένει ψυχοσεξουαλικές διαταραχές, ανάμεσα στην τοξικομανία και την νοητική καθυστέρηση. Πλέον, στην 5η έκδοση του Διαγνωστικού Εγχειριδίου της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Ένωσης ονομάζεται δυσφορία φύλου, αλλά το νόημα είναι το ίδιο. Επιστημονικώς λοιπόν το στράτευμα ορθώς περιγράφει τους διαφυλικούς.
Γιατί όμως οι διαφυλικοί γυναίκανδρες να απαλλάσσωνται της στράτευσης; Δεν είναι ψυχικά ούτε σωματικά ασθενείς. Αν μή τι άλλο, αν είναι πνευματικά και ψυχικά ικανοί να μεταβάλουν το φύλο τους (που είναι!), γιατί δεν είναι για να υπηρετήσουν την θητεία τους; Είναι βέβαια κοινωνικά απόβλητοι και πιθανόν και το ίδιο το στράτευμα να μην επιθυμή στις τάξεις του έναν άνδρα με αιδοίο για ευνόητους λόγους πειθαρχίας. Αυτή είναι η δικαιολογία του Δονάλδου τουλάχιστον.
Αλλά το πράγμα δεν αλλάζει: στην Ελλάδα το είναι άνδρα εκτός από δικαιώματα συνεπάγεται και υποχρεώσεις. Οι άντρες πάνε φαντάροι. Όχι στα δικαιώματα μαζί και στις υποχρεώσεις χώρια.
