Οι Πινκ Φλοϋντ ειναι ανετα το αγαπημενο μου συγκροτημα απο την ευρυτερη ροκ. Δεν θα πολυλογησω, οποιος τους εχει ακουσει λιγο προσεκτικα ξερει το γιατι. Εν τελει παραφραζοντας και τον Λουϊ Αρμστρονγκ, αν πρεπει πραγματικα να με ρωτησετε γιατι μου αρεσουν οι Φλοϋντ, δεν θα μπορεστε ποτε να το καταλαβετε.
Παιδικο μου ονειρο ειναι να τους δω να παιζουν ζωντανα και ο διχασμος μεταξυ Ουωτερς και λοιπων με ειχε αφησει απογοητευμενο. Ετρεφα ομως ακομα μια ελπιδα οτι θα ενωθουν και θα τους δω να παιζουν μαζι. Τελικα η ελπιδα μου δεν θα εκπληρωθει ποτε, γιατι χασαμε πριν τρεις μερες τον πιανιστα, κυμπορντιστα και γενικα βασικο συντελεστη του ηχου των Φλοϋντ, Richard William Wright.
Πρωϊμο δειγμα της τεχνης του μπορειτε να δειτε σε αυτο το αποσπασμα απο το εξαιρετικο Live at Pompei (στην αρχαια Πομπηια δηλαδη)
Μπορειτε εδω να δειτε και ολοκληρωμενο το κομματι (Saucerful of Secrets)
Μπορειτε επισης να δειτε και το σκοτεινο Us and Them (αν και το βρισκω λανθασμενο να ακουσετε αυτο το κομματι χωρις να ακουσετε τα προηγουμενα κομματια απο το ριζοσπαστικο Dark Side of the Moon)
Τελος, μπορειτε να δειτε και τους Φλοϋντ και τον Ραϊτ σε ωριμη πια εποχη για μενα, στο Shine on you Crazy Diamond (εναν δισκο αφιερωμενο στον αλλο μεγαλο Φλοϋντ που πεθανε προσφατα αλλα ειχαμε χασει απο καιρο, τον Συντ Μπαρρεττ).
(Δειτε και το ιδιο κομματι σε ζωντανη εκδοση αν θελετε ηχογραφημενο στην Αθηνα για τους τυχερους που ειχανε παει…)
Οπως μπορειτε να δειτε, ο Ραϊτ συντελουσε καθοριστικα στο να εχουν οι Φλοϋντ αυτον τον ιδιαιτερο ηχο, αυτην την ασυνηθιστη ποιοτητα, στο να πανε ενα σκαλι παραπανω απο καθε αλλη ροκ μπαντα που υπηρχε στην εποχη τους. Θα μας λειψει…
ΥΓ Σε μια ελαφροτερη νοτα ας αναφερω οτι οι Ελληνες εχουμε ετσι εναν ιδιαιτερο λογο να λυπομαστε, μια και ο Ραϊτ ηταν κατοικος Ελλαδας για καμποσα χρονια.
ΥΓ2 Ρε γμτ, πεθανε ο Douglas Adams, πεθανε ο Barrett, πεθανε ο Wright, φευγει ολη η παρεα… Πεθανε και ο Παβαροττι, δεν θα μεινει κανενας?
Όταν είχαν έρθει στην Ελλάδα το 80κάτι ήμουν δεν ήμουν 10 χρονών. Ήταν και δικό μου όνειρο να τους δω απο κοντά. Τουλάχιστον μας έμεινε η μουσική που ποτέ δεν πεθαίνει.
Ναι εγω ημουν νομιζω λιγοτερο απο 10. Πολυ κριμα, θα εδινα πολλα πραγματα για αυτη τη συναυλια…
Pink Floyd. Για πολλους (και για μένα) το μεγαλυτερο, ποιοτικοτερο και γενικα, το απολυτο μουσικο συγκροτημα… Διοτι κανενα αλλο δε μπορεσε (και ουτε θα μπορεσει ποτε) να γραψει κατι ανταξιο του κορυφαιου Dark Side Of The Moon, ή του μεγαλου Wish Yoy Were Here. Γιατι κανενα αλλο δε θα συλλαβει ξανα την εννοια του The Wall, ή θα μπορεσει να αγγιξει τοσους πολλους με ενα μονο τραγουδι (Echoes). Εαν θα πρεπει να αναφερω και τα υπολοιπα επιτευγματα των Floyd, θα χρειαστει παρα πολυ ωρα. Διοτι δεν ειναι μονο τα υπεροχα τραγουδια τους, αλλα, κυριως, η συμβολη τους στην διαμορφωση μιας προσωπικοτητας ενος παιδιου που μεγαλωνει ακουγωντας τους. Σε ολα τα παραπανω, καθοριστικο ρολο ειχε και ο Rick Wright. Απο τα ιδρυτικα μελη των Floyd, αυτοδιδακτος πιανιστας, με μεγαλη αδυναμια στη jazz, συνεβαλλε καθοριστικα στην πορεια τους. Ειναι σιγουρο πως εαν ειχε αποχωρισει απο το γκρουπ νωριτερα, ολα θα ηταν διαφορετικα – το ιδιο ισχυει και για το αλλο μελος των Floyd που μας αφησε, τον Syd Barrett ή αλλιως Crazy Diamond. Με πιανει μια θλιψη οταν σκεφτομαι πως αργα ή γρηγορα και οι υπολοιποι θα μας αφησουν… Ισως τοτε γινουν ακομη μεγαλυτεροι θρυλοι ή ισως ξεχαστουν… Με πιανει ενα γλυκο ριγος οταν βλεπω το LIVE8, και οπως δηλωσε και ο Roger, ευχομαι να ηταν περισσοτερα. Ο Rick ηταν ειχε απιστευτο ταλεντο και ηταν εξαιρετικος χαρακτηρας… Αυτο που οφειλουμε τωρα να κανουμε, ειναι να μην τον ξεχασουμε. Τωρα πια μπορουμε να ξανακουσουμε ΤΟ τραγουδι και να θυμηθουμε, εκτος απο τον Syd, και τον υπεροχο Rick. WISH YOU WERE HERE… Rest in Peace, we will never forget you…