“Το μπουκαλι επιστρεφεται για ανακυκλωση?” ρωταω με ελαφρια αφελεια τον ηλικιωμενο αλλα πολυ ζωηρο ιδιοκτητη ψιλικατζιδικου, δειχνοντας του εναν αδειο Μυθο. “Οχι, πετα το στους μπατσους” απαντα ο κ. Κωστας. “Τι ετσι αδειο?” ρωταω σκανδαλιαρικα. “Εχω και βενζινη, καθαρη, να σου σωσω αν θες!”.
Γυρω απο το “αυτοδιαχειριζομενο παρκο Ναυαρινου” οι αστυνομικοι -αλλα και αλλες ομαδες, οπως επιδειξιομανεις νεοπλουτοι ή παραστρατημενοι νεοι με εθνικιστικες τασεις- ποτε δεν θα κερδιζαν σε διαγωνισμα δημοφιλιας. Τα τελευταια χρονια η ενταση μαλλον εχει ανεβει, τα βιαια επεισοδια με τους μονιμως σταθμευμενους αστυνομικους και ΜΑΤαδες δεν σπανιζουν. Αυτο δεν σημαινει φυσικα οτι οι ανθρωποι της περιοχης ειναι βιαιοι ή αγενεις γενικα. Με τον τροπο τους ειναι ανθρωπινοι και ζεστοι.
Κιομως, τα Εξαρχεια ειναι απο τα πιο αστικα κομματια της Αθηνας, η καρδια της πολης που πραγματικα δεν κοιμαται ποτε. Σχεδον οποιαδηποτε ωρα μπορεις να φας ενα σουβλακι, να δεις κοσμο στην πλατεια, να πιεις μια μπυρα σενα μπαρ (Mo Better, εως τις 8πμ) ή να αραξεις στο παρκο Ναυαρινου. Οι χρησεις των χώρων ειναι πολυ αναμικτες, στα προτυπα της σωστης πολης συμφωνα με μελετητες του αστικου χωρου οπως η Τζεην Τζεηκομπς. Δικηγοροι, τυπογραφοι και μπαρ, το ενα διπλα στο αλλο. Ενα ξενοδοχειο με ταλαιπωρους κεντρο και βορειο-Ευρωπαιους που βρηκαν τοσο φτηνα δωματια στο κεντρο της πολης και δεν ψυλλιαστηκαν τον λακο που ειχε η φαβα.
Λιγο πιο κατω η Στουρναρα και τα καταστηματα πληροφορικης, ακομα πιο περα το ΕΜ Πολυτεχνειο με μερικους απο τους πιο ταλαντουχους φοιτητες στην Ελλαδα. Παντου αφισες, συνθηματα και γκραφιτι, για το μονο πραγμα που δεν μπορεις να προσαψεις στους ανθρωπους εδω οτι κοιτουν τον κοσμο παθητικα ή οτι μενουν αμετοχοι στις εξελιξεις.
Ναυαρινου, Μεσολλογιου, Δερβενιων, Βαλτετσιου… οι δρομοι της περιοχης, ηρωϊκα ενθυμια της επαναστασης. Τι ηρθε αραγε πρωτο, η μαχητικοτητα των κατοικων ή τα ονοματα των δρομων? Τα παιδια κατελαβαν το οικοπεδο Ναυαρινου και τα εργα εμποδιστηκαν. Δεν εμειναν ομως στην στειρα αντιδραση. 
Σε μια σχετικα σπανια για την Ελλαδα επιδειξη δημιουργικης πρωτοβουλιας τα παιδια εσπασαν το τσιμεντο, αφησαν το χωμα να αναπνευσει. Φυτεψαν δεντρα, εφτιαξαν ενδιαφεροντα πλακωστρωτα, εβαλαν παγκακια.
Η 65χρονη Χριστινα Γ ηταν μελος του δημοτικου συμβουλιου της πολης επι 16 χρονια. “Καθε φορα που περναω απο εκει λεω μεσα μου: κρατατε γερα παιδια!” εξομολογειται με αφοπλιστικη -για μελος του “κατεστημενου” συμφωνα με τα παιδια του παρκου- ειλικρινεια. “Στο δημοτικο συμβουλιο ψηφισα πολλες φορες υπερ της απαλλοτριωσης του οικοπεδου, η Αθηνα χρειαζεται πρασινο”. Η ειρωνεια? Επι χρονια τα παιδια της πλατειας δεν μπορεσαν να αναγνωρισουν την συμμαχο στην μαχη υπερ του πρασινου, εμειναν στο χρωμα της παραταξης με την οποια ηταν υποψηφια η ΧΓ. Καθε φορα που ερχοντουσαν εκλογες, η προκληση ενος χωρου βαμμενου σε χρωματα του συντηρητικου κομματος μεσα στα Εξαρχεια τους φαινοταν ανυποφορη. Της εκαψαν το εκλογικο κεντρο πανω απο 3 φορες.
Παντα θα χρειαζεται μια γειτονια που οι ανθρωποι σκεφτονται διαφορετικα, ζουνε διαφορετικα, ας κολλησουν και μια αφισα με αντισυμβατικες υπερβολες, ας βρισουν και λιγο την κυβερνηση, ας αμφισβητησουν και αρκετα την ομορφια και δικαιοσυνη της πολιτειας που εχουμε χτισει (παντα χρησιμο αυτο). Ας εχουν ομως παραλληλα σεβασμο στους συμπολιτες τους, δεν ειμαστε εδω για να αλληλοσκοτωθουμε αλλα για να συζησουμε.
Οι Αθηναιοι του 2010 ζουνε σε εναν χομπσιανο κοσμο, σκεφτομαι. “Α, δηλαδη ενας ανθρωπος που περναει ησυχος διπλα στην πλατεια και αρχιζουν να τον κοπανανε χωρις λογο, αυτος ειναι λεει… φασιστας?” μου φευγει αυθορμητα, και για καποια ωρα αισθανομαι και εγω οτι δεν ειμαι απολυτα ασφαλης. Συντομα ομως η ανασφαλεια υποχωρει. Ο κοσμος ειναι ειρηνικος, χαμόγελα ακομα και χαιρετισμοι προς αγνωστους. Κυριαρχει μια περιεργη κοινοκτημοσυνη. Ο καθενας προσφερει ο,τι μπορει. Ενα τριφυλλο ξεπερνα τα στενα ορια της διπλανης παρεας, χωρις να χρειαστει καν λεκτικη συνεννοηση. “Σκανκ φιλε, ωραιος!” Αν θες καπνισε, αν δεν θες οχι, κανενα προβλημα. Σε μια απο τις πραγματικα ελευθερες γωνιες της Ευρωπης, δεν υπαρχει καταναγκασμος. Ελευθερια να κανεις ο,τι θες, εκτος δηλαδη αν ανηκεις σε εκεινους τους απεναντι, τους εχθρους.
Η Τζεην Τζεηκομπς λατρεψε το Γκρινουϊτς Βιλλατζ.** Στα Εξαρχεια θα εμενε? Οπως ειναι σημερα, μαλλον οχι. Και αυτο ειναι κριμα, γιατι τα Εξαρχεια θα μπορουσαν να ειναι το δικο μας Βιλλατζ και ο Λυκαβηττος η δικη μας Μονμαρτρη. Περισσοτερους καλλιτεχνες, λιγοτερους καρπαζοδοτες και πυρομανεις και θα ηταν σχεδον παραδεισος. Υπερβαλλω? Ισως φταινε οι μπυρες κατω απο την πανσεληνο, στο παρκο…
*Δυνατο το ρευμα εσωτερικου τουρισμου στην πιο διαβοητη πλατεια της χωρας. Καθε φοιτητης της επαρχιας με ανησυχιες φαινεται να νιωθει υποχρεωμενος να ερθει στην γειτονια για προσκυνημα αμα τη αφιξει του στην πρωτευουσα.
**Πριν το εξαφανισει δηλαδη το κυμα των πλουσιων νεων και το gentrification.
ΥΓ Τα ατομα στο κειμενο ειναι πραγματικα, τα ονοματα ομως οχι.
ΥΓ2 Τα συνθηματα στα Εξαρχεια ειναι απο μονα τους ενα αξιοθεατο.
Καθαρα λογια
Δειτε και απο εδω πχ
αγνοω τι υποδηλωνει η μιξη λατινικων και ελληνικων χαρακτηρων
Δεν ξερω την Θωδη, αλλα την φανταζομαι ευκολα
Αδικο εχει?
Τουλαχιστον ειναι ευθυς και ειλικρινης
Για αρχή Έφη Θώδη. Τρόμος πραγματικά.
Κάτι άλλο δεν μου έρχεται να προσθέσω. Ή μάλλον μου ήρθε. Ακριβές οι μπύρες ρε παιδί μου. Διατίμηση μόνο στη βενζίνη θα έχουμε; :D
Το εν λόγω πάρκο είναι μια αξιόλογη πρωτοβουλία, αν κριθεί από την άποψη της δημιουργικής δύναμης και της ικανότητας πρακτικής υλοποίησης σχεδίων, εκ μέρους κάποιων ομάδων πολιτών. Μέχρις εκεί όμως.
Γιατί φοβάμαι ότι ο υπερβολικός και καταφανής ιδεολογικός χρωματισμός του, θα εξακολουθήσει να του στερεί εκείνο που πρέπει να χαρακτηρίζει κάθε πάρκο. Και αυτό είναι:
Η πλήρης και αδιαμφισβήτητη ελευθερία εισόδου, παραμονής και εξόδου από αυτό, στον καθένα, χωρίς την ψυχολογία φόβου, ότι μπορεί και να φάει ξύλο, αν δεν είναι αρεστές σε άλλους οι απόψεις του, το πιο κυριλέ ντύσιμό του, το αυτοκίνητο που έχει παρκάρει πιο πάνω, κ.λπ., κ.λπ.
Γενικώς, πιστεύω προσωπικώς ότι τα Εξάρχεια έχουν πολλή δουλειά ακόμη μέχρι να γίνουν στέκι γόνιμης δημιουργίας και όχι άντρο άγονης αντίδρασης. Το πάρκο είναι, βέβαια, μια καλή αρχή..
υγ. Αφήνω που η μόδα έχει και τα γνωστά της παράδοξα αγαπητέ SG: Οι πιο σκληροπυρηνικοί “εναλλακτικοί” της σήμερον λ.χ. είναι κάτι πλουσιόπαιδα των ΒΠ που τα έχει πλήξει σε τέτοιο βαθμό η ανία, ώστε να αναζητούν νέες συγκινήσεις, προβάροντας ταγάρια και all star στο πάρκο…
υγ. Το θέμα της χρήσης ναρκωτικών στο πάρκο είναι πάντως αρκετά προβληματικό και θα ήθελα την γνώμη σου επ’ αυτού. Δεν διαφωνώ βεβαίως, στην εμπειρική παρατήρηση, ότι οι αυθαίρετες αυτορρυθμίσεις μπορούν ενίοτε, να προκαλέσουν γόνιμο κλίμα για αναγκαίες (;) νομοθετικές πρωτοβουλίες. Διαφωνώ όμως στην αξιολογική παραδοχή ότι είναι συνετή η αντικατάσταση της λατινικής σοφίας dura lex sed lex (σκληρός νόμος, αλλά νόμος!) από την διάθεση οιουδήποτε να παραβιάζει τον νόμο. Μέχρι να αλλάξει ο νόμος, οφείλουμε να τον τηρούμε.
Θα συμφωνήσω με ΚΤ (έτσι, για αλλαγή!).
Αυτό που με ενοχλεί εμένα δεν είναι τόσο η αυθαιρεσία της πράξης της κατάληψης, στο κάτω κάτω ας ασχοληθή ο ιδιοκτήτης του, αλλά ακριβώς ότι ο χώρος παραμένει βαθύτατα ιδιωτικός, όσο και αν θέλουν να διαλαλούν ότι είναι δημόσιος: αν δεν ανήκεις στην παρέα, στον χώρο, στους φίλους και κολλητούς, αν δεν κάνεις όσα πρέπει να κάνης για να δείξης ότι ανήκεις στην συγκεκριμένη υποομάδα, αποκλείεσαι.
Ξέρεις, ΣΓ, και οι ακροδεξιοί πίνουνε μπίρες και κάνουνε πλάκες. Και υποθέτω ότι δεν έχουν κέρατα ούτε ουρές. Αν όμως κατελάμβαναν και εγκαθίσταντο σε μια πλατεία (του Αγ. Παντελεήμονα ας πούμε), όσο χαβαλέ και να έκαναν και όσα εξυπνακίστικα συνθήματα και να έγραφαν και όσες πικροδάφνες και αν φύτευαν, δεν θα άλλαζε η πραγματικότητα: θα είχαν ιδιοποιηθή για την πάρτη τους ένα δημόσιο χώρο.
Δεν υπάρχουν αριστερά και δεξιά πάρκα, υπάρχουν απλώς πάρκα.
θαλυς
χεχε. ακριβες στην πλατεια. Ο κ. “Κωστας” τις εχει νομιζω πιο φτηνα
κτ
μοναδικη περιπτωση αποσο ξερω.
Φιλος που κατα λαθος εχει αρκετα ακριβο ΙΧ και παει στην δουλεια με κοστουμι θελει να κανει το πειραμα και να παει κατευθειαν μετα την δουλεια στο παρκο. Οι περισσοτεροι που ρωτησα λενε δεν θα τους συμβει κατι.
Και να πω την αληθεια, μαλλον το πιστευω.
στην Αθηνα βρισκονται, οχι στο Δελχι ουτε στο Παρισι. Η βαλκανικη αξεστοσυνη ειναι καλα ριζωμενη παντου και ειναι δυσκολο να βρεις μεγαλη κοινοτητα Ελληνων που να ξεφευγει εντελως απο αυτο. Παντως πολλα απο τα δημιουργικοτερα ατομα που γνωριζω προς Εξαρχεια τεινουν, τουλαχιστον σε καποιο σταδιο της ηλικιας τους (και δεν εννοω μονο στα 18). Δεν ειναι ολοι ιδιοι, ουτε καν σε μια παρεα, ποσο μαλλον σε μια περιοχη.
πλακα πλακα ποτε δεν καταλαβα πως εγιναν τα Ωλ Σταρ και συμβολο αποψης. Παρεπιμπτοντως σημερα ειδα εναν Βορειοαγγλο συναδελφο (μαλλον, εναν Πληρη Καθηγητη) με Μαρτενς.
Παιδακια απο ΒΠ υπαρχουν πολλα στα Εξαρχεια. Ποσοι απο αυτους ειναι πραγματικα σκληροπυρηνικοι ομως δεν το ξερω. Extrapolating απο τα νιατα μου και οσες εμπειριες εχω, θα ελεγα οτι μπορει να μιλανε πολυ, αντε να γραψουν κανα συνθημα, αλλα να ακουμπησουν κανεναν δυσκολο.
θαναση
συμφωνω και το γραψα ηδη, η πραγματικη ελευθερια επιτασσει να πηγαινει οποιος θελει. Παντως μην υπερβαλεις, περασα καποια βραδυα εκει και ποτε δεν το επαιξα “ενας της παρεας”, ουτε στο ντυσιμο ουτε στο τι ελεγα (οπως ειπα, ανοιχτα γκρινιαξα για το ξυλο που επεσε. Και μαλιστα ειδα ατομα να συμφωνουν σιωπηλα με εκφρασεις στυλ “ναι μωρε, δικιο εχεις, αλλα δεν την ξερεις αυτην την χωρα πως ειναι?”). Να μην πω για τον θαλυς που ειναι και καλοπαιδοφατσα και φοραγε και κατι κατασπρα ρουχα :)
Ας σημειωσω οτι ειδα ακομα και Αμερικανους στο παρκο, να αραζουν και να γουσταρουν. Επιπλεον σημειωση, άλλο πλατεια, άλλο παρκο, νομιζω το παρκο ειναι πιο δημιουργικο και πιο ανοιχτο.
οι ακραιοι ειναι συνηθως για τα μπαζα ανεξαρτητως χρωματος, αλλα μην συγκρινουμε τωρα ακροδεξιους με τα ατομα στο παρκο, που ειναι 40 πεποιθησεων και 99% ειρηνικοι!
Μην τους συγκρινουμε καν με βιαιους αναρχικους ή ακροαριστερους. Γιατι τελοσπαντων, υπαρχει καποια διαφορα ευαισθησιας, αλτρουϊσμου και inclusiveness. Οι ακροαριστεροι πιστευουν οτι φτιαχνουν εναν καλυτερο κοσμο για ολους (συνηθως), οι ακροδεξιοι δεν μπορει να το πιστευουν αυτο για τους μεταναστες που θελουν να ριξουν στην θαλασσα!
Οσο για τα ναρκωτικα…
Δεν μαρεσει να παραβαινω νομους και το αποφευγω οσο μπορω, ακομα και με σημαντικο προσωπικο κοστος. Ομως δυσκολευομαι παρα πολυ να κριτικαρω καποιον που καπνιζει ενα τριφυλλο στον ανοιχτο αερα. Το κρατος δεν θα επρεπε ποτε να εχει νομισει οτι εχει δικαιωμα να του οριζει τι θα κανει, οταν προφανως δεν ενοχλει κανεναν.
Συμφωνώ στα υπόλοιπα, αλλά δε το λέω.
Διαφωνώ λίγο στο ότι οι ακροαριστεροί δε θα ήθελαν να πετάξουν στη θάλασσα του μετανάστες.
Στη σύγχρονη φυσική-γεωμετρία, όταν προεκτείνεις δύο άκρα μιας ευθείας στο άπειρο….συναντιόνται!!!! Όσο και αν σου φαίνεται παράδοξο!
Σοβαρευόμεθα τώρα:
Τα Εξάρχεια δεν είναι παράδεισος ούτε ευνομίας, ούτε ελεύθερης διακίνησης των ιδεών. Υπάρχουν όρια στο τι μπορείς να πεις. Όρια ασαφή. Αν είμαι με γνωστούς μπορώ να πω μια κουβέντα πιο περίεργη και δεν θα γίνει τίποτα, είτε γιατί ξέρουν τι εννοώ, είτε γιατί με ξέρουν γενικότερα και δεν με κρίνουν από μια φράση. Αν είμαι με αγνώστους που έτυχε να μιλήσουμε, θα προσέξω δυο φορές τι θα πω. Το ίδιο ισχύει όμως σχεδόν σε κάθε παρέα και σε κάθε τυχαία συνομιλία που θα κάνω.
Έχει δίκιο ο ΣΓ στο ότι άλλο η πλατεία, άλλο το πάρκο. Το δεύτερο φαίνεται να είναι πιο ανεκτικό.
Το πάρκο δεν αναφέρεται σαν όαση ανεχτικότητας, που δεν είναι και στηλιτεύεται αυτό το στο κείμενο, αλλά σαν πρωτοβουλία πολιτών που πήραν την κατάσταση στα χέρια τους για να δημιουργήσουν κάτι που η γειτονιά τους είχε ανάγκη. Ναι, κινούμενοι στα όρια της νομιμότητας, στην αρχή τουλάχιστον, αλλά θα έλεγα ότι είναι από τα καλά δείγματα ακτιβισμού. Αν μη τι άλλο είναι δημιουργικός και όχι καταστρεπτικός, ως συνήθως.
ΥΓ. Έχω το μαλλί και το μούσι για καμουφλάζ, ενσωματώνομαι καλά στο περιβάλλον της περιοχής. Τώρα που πρέπει να κουρευτώ και να ξυριστώ, δεν ξέρω τι θα γίνει.
Με ενδιαφέρει το πείραμα του φίλου σου πολύ ΣΓ! Πες μου τα αποτελέσματα, αν τολμήσει να το κάνει :-)
Έχω, σε ό,τι με αφορά έναν φίλο βέρο Εξα-χρειώτη. Καμιά φορά, τον επισκέπτομαι στη Μπενάκη, όταν δεν λείπει Γερμανία. Πάμε και στο πάρκο μαζί, με αυτόν και με έναν τρίτο φίλο μας.
Και η αγαπημένη μας συνήθεια, είναι να βλέπουμε όλη αυτή τη δήθεν ψευτοκουλτούρα που ρέει στα Εξάρχεια από παντού, αυτές τις πάμπολλες μαϊμούδες της διανόησης που συχνάζουν εκεί και “σκέπτονται”, και να γελάμε μεταξύ μας, κάτω από τα μουστάκια μας για το ψέμμα που τους περιβάλλει…
Κάποτε μάλιστα,”ξεσκεπάσαμε” εντός πάρκου μια επαρχιωτοπούλα από τη Λάρισα, που θεωρούσε μεγίστη τιμή το να μένει στα Εξάρχεια και αυτοπροβαλλόταν ως βέρα κάτοικος της περιοχής και διανοουμένη, χλευάζοντας τον βορειοπροαστιώτη φίλο μας που μένει Βριλήσσια για τόν τόπο διαμονής του…Την πρόδωσε την καημένη η προφορά της, στην διάγνωση της οποίας με βοήθησε η επαρχιώτικη καταγωγή μου…
Τί να σου πω λοιπόν. Θεωρώ γενικώς ότι τα μέρη που πράγματι είναι πρωτοπόρα, σε περιόδους παρακμής γίνονται και τα πλέον δήθεν ή ακόμη και τα πλέον αντιδραστικά. Κι εμείς βιώνουμε μέρες παρακμής αγαπητέ SG…
υγ. Γενικότερα, έχω εδώ και χρόνια παρατηρήσει μια τάση: Την τάση να θεωρούν κάποιοι το απαράδεκτο, εντελώς αντιαισθητικό κέντρο των Αθηνών (Κολωνάκι, Εξάρχεια και πέριξ) και την διαμονή σε περιοχές του ως σύμβολα στάτους, ως ενδείκτες αστικής προέλευσης ή αριστοκρατικής καταγωγής. Πρόκειται νομίζω για μια άτοπη αντίδραση στον “νεοπλουτισμό” των κατοίκων ΒΠ, που θα χαρακτήριζα για λόγους συμμετρίας ως “νεοαριστοκρατισμό” των κατοίκων του κέντρου. Παλιά γελούσα με μια τύπισσα, που όταν της είπα ότι ζω Αγία Παρασκευή, ξίνισε το γλυκύτατο μουτράκι της, γιατί θεωρούσε ανώτερο και πιο in το να ζει κοντά στο Κάραβελ….Τί να πει κανείς, με αυτά τα διασκεδαστικά κόμπλεξ ορισμένων. Είναι να γελάμε και να κλαίμε μαζί.
Μη λησμονούμε ότι τα Εξάρχεια ήταν (και εν μέρει εξακολουθούν να είναι) η περιοχή των τυπογραφείων και των βιβλιοπωλείων, του Μετσόβειου και της Νομικής και η οδός Σόλωνος η Charing Cross της Αθήνας.
Σε μια εποχή που η πόλη αλλάζει από μέρα σε μέρα και που η εποχή κινείται στον αστερισμό του anything goes η συζήτηση περί ανθρωπογεωγραφίας παραμένει επισφαλής, αν και ορισμένως, όλες οι περιοχές διασώζουν κάτι από την άλλοτε διακριτή ταυτότητά τους.
Τώρα ντεμέκ και ανυπόκριτοι Εξαρχειώτες πάντοτε υπήρχαν.
Χτες στις 02:00 πάρκαρα το SUV Suzuki μου στη Χ. Τρικούπη ακριβώς απέναντι απ’ το πάρκο, άρραξα, ήπια τη μπύρα μου με κάτι φίλους, μίλησα στο i-phone, φορούσα ριγέ τρέντυ ζακέτα. Είμαι σώος.
Τυχεράκια.
τεο
αφου καλε το δηλωνουν μονοι τους συνεχως οτι το αντιθετο πιστευουν! Η ανεκτικοτητα και συμπαθεια στον “αδυνατο” ειναι τυπικα αναποσπαστο μερος της ιδεολογιας τους.
ΚΤ
τα αποτελεσματα, αν ειναι κακα, θα τα δεις στις ειδησεις :)
υπαρχει οντως ενα ζητημα εδω. Δεν ειχα προσεξει ποσα ατομα απο επαρχια πανε προς Εξαρχεια να μεινουν ή να αραξουν, σχυνα με εναν περιεργο τουπε.
Ας σημειωθει οτι ειναι συχνα ισως θεμα αναγκης (φτηνα και κοντα στο πανεπιστημιο).
ΕΠισης, ξερω αρκετα παιδια απο ΒΠ που πηγαν να μεινουν κοντα στα Εξαρχεια, οσο αντεξαν :)
Και τελικα, προτιμω σχεδον σιγουρα τα εξαρχειωτικα aspirations, ακομα και οταν ειναι λιγο pretentious (σκατα τα ελληνικα μου σημερα), παρα την απομιμηση βλαχογκλαμουριας και επιδιωξη φανταχτερων “μεγαλειων”.
Τα Εξαρχεια ειναι, πως να το πω, κατα καποιον τροπο πιο αστικα και ευρωπαϊκα. Απο τα λιγα μερη που δεν ισχυει το tanto tienes, tanto vales ρε παιδι μου.
Επιφανειακο παραδειγμα, το Μο Μπετερ ας πουμε ειναι για μενα απο τα λιγα μπαρ της Αθηνας που θα μπορουσε (κτιριακα, διακοσμητικα) να ειναι αυτουσιο στην Πραγα, στο Βερολινο ή στο Λονδινο.
σεξπιστολς
Ετσι λεω και γω, λογικα δεν κινδυνευει κανεις.
Παντως ακριβως απεναντι απαγορευεται αν δεν κανω λαθος (δεν εχω καταληξει, το προκλητικα παρνομο παρκαρισμα ειναι προκληση επειδη ενοχλει τους πεζους ή δειγμα αντιεξουσιασμου αρα ολα ΟΚ?). Ασε που τελοσπαντων το σουζουκι δεν νομιζω οτι θεωρειται τοσο προκλητικο οσο ενα ακριβο γερμανικο αυτοκινητο (δεν ειμαι βεβαια ενημερωμενος για τα τελευταια κολληματα των ολιγοφρενων που δεν δισταζουν να καψουν την περιουσια καποιου).
SG και Μύρωνα
Ναι, συμφωνώ ότι τα Εξάρχεια είναι ο τόπος των βιβλιοπωλειων και το κέντρο της μεγαλούπολης-τερατούπολης όπου όλοι είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε. Νομίζω όμως, από τα λίγα που έχει τυχει να δω ότι ουδεμία σχέση έχει με Ευρώπη. Ακόμη και το ταπεινό παρκάκι, μοιάζει μικρο-αλάνα μπροστά λ.χ. στα φροντισμένα πάρκα του Βερολίνου…
Κατα τα άλλα επιμένω: Η ψευδο-κουλτούρα, επενδεδυμένη με όψιμο τσε-γκεβαρισμό και γερές δόσεις δυσ-ανεκτικότητας στον πλούσιο, στον νεόπλουτο, στον ακροδεξιό και σε οποιονδήποτε άλλο δεν μου προκαλεί παρά μειδιάματα, και ενίοτε, πιο ηχηρούς γέλωτες…:-)
Αλλά σσσσσ….
Γιατί (στο πάρκο) η πόλις κοιμάται.
Σωστά τα λέει ο Σωτήρης, τα εξάρχεια είναι το μέρος της αθήνας που θυμίζει περισσότερο ευρώπη, όχι βέβαια την ευρώπη του harrods και του gstaad που φαντασιώνονται στα βπ και στο κολωνάκι τα οποία – αντίθετα – είναι ότι ό,τι πιο κοντά έχει η ελλάδα στην μέση ανατολή, όχι την μέση ανατολή της μετανάστευσης και της βρώμας βέβαια, αλλά της μέσης ανατολής των πετρελαιοπηγών και των μεταπτυχιακών στο λονδίνο.
Εκτός αυτού, τα εξάρχεια είναι ίσως το μοναδικό μέρος στην αθήνα που μπορεί κάποιος νε είναι νέος.
Θυμάμαι από τα φοιτητικά του μου χρόνια την mainstream διασκέδαση, δηλαδή η ΔΑΠ ή η ΠΑΣΠ έκανε γιορτή στα μπουζούκια: πήγαινες έβρισκες τον “υπεύθυνο” (τα μπουζούκια πρέπει να είναι η μοναδική δραστηριότητα του ελ πανεπιστημίου που έχει “υπέυθυνο” ), έκλεινες τραπέζι για χ άτομα, πήγαινες εκεί καθόσουν στην προβλεπόμενη θέση, πλήρωνες ένα σκασμό λεφτά και έλπιζες να πιάσεις κανά μπούτι στο τσιφτετέλι. Όσοι το κατάφερναν και έπιαναν λίγο, τώρα στα 30 την παντρεύονται και στέλνουν γλυκανάλατες προσκλήσεις που παθαίνεις υπεργλυκαιμικό κόμα και μόνο διαβάζοντας τες.
Άνοιξη, εκδρομή στα νησιά (= μύκονος), πάλι ο ίδιος υπέυθυνος (που ελπίζει να πάρει καμιά μηχανή με τα λεφτά που βγάζει) πάλι το ίδιο σκηνικό να “κλέισεις” και να “κανονίσιες”, σαν τις γριές που κάνουν θρησκευτικό τουρισμό.
Τα εξάρχεια, αντίθετο, ήταν και είναι το μόνο μέρος που μπορείς να κάνεις ότι κάνουν συνήθως οι νέοι: κανά μπάφο, λίγο φλερτ, μια μπύρα (απαγορευμένη στο mainstream που πίνει γουίσκι (!!) που ταιριάζει καλύτερα στο προφίλ του βοσκό-εστέτ (δες και κορυφαίο κλιπάκι χαρυ κλυν στο αλαλούμ) , ψευδοφιλοσοφικές κουβέντες κάτω από τα αστέρια κτλ… σε πόσα μέρη στην ελλάδα βρίσκεις παρέες που μετά από 5 ώρες συζήτησης δεν έχει αναφερθεί 1 τηλεοπτική σταρ, 1 ποδοσφαιριστής και ένα γκάτζετ της πλάκας ή μια μαλακό εφαρμογή του i phone;;
Αυτά που λέτε για την ανοχή στο διαοφορετικό ΚΤ κσι θανάση είναι υπερβολικά.
Εντάξει, δεν ξέρω τι θα γίνει Θανάση αν σκάσεις με το ιδιωτικό σου ελικόπτερο, φορώντας σμόκιν και καπνίζοντας πούρο, βγάζοντας λόγους περί φυγοστρατίας, αλλά σε γενικές γραμμές ανοχή υπάρχει – δίπλα στο αν κλαμπ είναι η μποέμισσα και η περιοχή έχει ένα σωρό εκδοτικούς οίκους που ειδικεύονται σε ορθοδοξία με εν τούτω νίκα απέξω κτλ και δεν έχουν πάθει τίποτα. Από προσωπική εμπειρία μάλιστα, αν συζητάς λογικά και πολιτισμένα δεν κινδυνέυεις, μπορεί και να κερδίσεις και τον σεβασμό μερικές φορές (γκόμενα να βγάλεις πάντως δεν πολυπαίζει – αλλά γι’αυτό είναι η αναμόρφωση…)
Σε μεγάλο βαθμό μάλιστα καταλαβαίνω την καχυποψία των θαμώνων – φοβούνται κάτι που έχει γίνει αναρίθμητες φορές στο παρελθόν: με το που δημιουργείται μια καλή φάση, θα σκάσουν η lifo, οι χιψτερς, οι διαφημιστές και το κακό συναπάντημα να αρχίσουν τις πίπες για το νέο υποψιασμένο χοτ σποτ της πόλης με τις λαμπερές φατσούλες και τις εναλλακτικές μουσικές που κάνουν την αθήνα να μοιάζει με βερολίνο ή βίλλατζ ή δεν ξέρω τι άλλο θα βρουν στην wikipedia και το monocle και πλέον είναι θέμα χρόνου να βγει ο πέτρος κωστόπουλος να λέει πόσο γουστάρει τέτοιες φάσεις. Μπορεί να κάνει και καμμία φωτογράφιση έκει το life & style με επώνυμους (σικ) που έχουν “επαναστατικό προφίλ” σαν εκείνη την ξανθιά κόρη εφοπλιστή που έχει τατουάζ στο μπράτσο (ξεχνάω πως την λένε τώρα) η τον καραμανλή Β’ τον Βαριεστημένο που έχει δηλώσει σε συνέντευξη ότι ακούει who (αλήθεια!!! πριν την πρώτη εκλογική του νίκη, δυστυχώς δεν έχω κρατήσει το έντυπο που είχε και αλογοσκούφη αγκαλία με γίβσον αν δεν κάνω λάθος να λέει πόσο τον στιγμάτισε στα νιάτα του ο ντύλαν)
Η αλήθεια είναι ότι τα εξάρχεια είναι το μόνο μέρος στην αθήνα (ίσως και ελλάδα) που το mainstream αμφισβητείται – έστω και άγαρμπα, δεκτή η ένσταση.
Σίγουρα παίζει και πολύ μαλακία (αλλά και πού δεν συμβαίνει αυτό στην ελλάδα; ), αλλά μην τα αδικούμε κιόλας.
Και κάτι ακόμα:
στα εξάρχεια, στα τέλη 80ς, αρχές 90ς, έγινε ένα μικρό θαύμα, για όσους το ζήσαμε: η στουρνάρη.
Σε μια εποχή που με υπολογιστές ασχολούνταν σκεπτόμενοι και ευαίσθητοι άνθρωποι – αφού τότε ούτε τσόντες είχαν, ούτε facebook να γράφεις σχόλια μυκόνοςςςςςςς γουάο τέλειααααααα και από κάτω μήνυμα φίλου βαγγέλης_likes_this, ούτε τζάμπα βανδή – και που στην ελλάδα η ενασχόληση με αυτούς ήταν τουλάχιστον ένδειξη αγαμίας, αντικοινωνικότητας και “δυτικισμού” (whatevah that means), τα εξάρχεια ήταν το μέρος που φιλοξένησε αυτήν την κοινότητα (εξωγήινων, γι’αυτούς που βλέπουν σήμερα στον ύπνο τους ipad) να ψάχνουν βιβλία προγραμματισμού για basic, να αναταλλάσουν demos και να παίζουν adventures αντί να πουλάνε μούρη στα κοινωνικά δίκτυα-καφενεία κάνοντας τεστ προσωπικότητας “τι ξηρός καρπός είσαι”.
ΥΓ. Θυμάται κανείς το επικό ηλεκτρονικάδικο παλάς που είχε κάτι κίωνες στην είσοδο και έγραφε πάνω με λατινικούς χαρακτήρες palace σε αρχαιοελληνική γραμματοσειρά;
Πάντως εγώ θα διαφωνήσω για τα ΒΠ. Το κέντρο της Κηφισιάς μου θυμίζει κάτι από Κέμπριτς της Μασσαχουσσέττης. Στην Κηφισιά έβλεπες τα πάντα, παιδιά νεόπλουτων, επιστημόνων, “αριστοκρατών”, καλλιτεχνών, κηπουρών, τεχνικών του ΟΤΕ ή της ΔΕΗ, οικοδόμων, κ.ο.κ. Στο Musi-Cafe την άραζαν άτομα με Τίμπερλαντ παπούτσι και Πόλο πουκάμισο και στο παρκάκι λίγο πιο κει έπιναν μπύρες ροκαμπιλάδες με τις μεταλλαγμένες πρώην BMW που είχαν ξεμήνει από τον πόλεμο και τώρα είχαν μώβ ντεπόζιτο και μακριά σπιρούνια πριν ανηφορίσουν στο Νταρτς στη Βαρυμπόμπη όπου η βαρελίσια Warsteiner σε παγωμένο ποτήρι ήταν το ποτό επιλογής και ο ντι-τζέις δεν φοβόταν να χώσει Ραμονς ή Ρόρυ Γκάλαχερ.
ώπα φάουλ, υπήρχαν και τότε κάποιες τσόντες στην αμίγκα πχ αυτή που ήταν η γυναίκα απο πάνω και με το joystick αυξομείωνες τον ρυθμό (πάντως δεν χρειαζόταν να πατήσεις κάποιο κουμπί, δηλ. το άλλο χέρι ήταν ελεύθερο…)
ΥΓ. από τις ελάχιστες περιπτώσεις γραπτού λόγου η παραπάνω φράση όπου οι τρείς τελίτσες έχουν όντως λόγο ύπαρξης…)
ΚΤ
ε, άλλο το ενα αλλο το αλλο. Εδω δεν ειναι παρκο ευρωπαϊκης πρωτευουσας, αλλα αντιδραση στην βαλκανικοτητα της ελληνικης πολιτειας, που αφηνει το κεντρο τοσο γκριζο και τσιμεντι, μια αντιδραση που οσο μενει ηπια και πολιτισμενη, ειναι νομιζω χαρακτηριστικα ευρωπαϊκη.
Παντως το Βερολινο ειχε παραδοσιακα τετοια πραγματα, καταληψεις και παρα πολλη εναλλακτικη τεχνη, ενω ενα πολυ αντιστοιχο παρκο, με περιφραξεις απο ζαντες ποδηλατου ας πουμε, προβολη εναλλακτικων ταινιων και τα σχετικα, υπαρχει εδω και χρονια στην Βαρκελωνη (στο δυτικο Μπορν βασικα, προσπαθω να βρω φωτο και δεν βρισκω). Οταν εμενα εκει τοχα ζηλεψει, οτι αντι να παιζουν με μολοτωφ φτιαχνουν εναν ομορφο χωρο.
δεν μιλαμε μονο για μοδατο τσεγκερβαρισμο και ταγαρια, υπαρχει ποικιλια ατομων εκει βρε, ειδικα οπως ειπα, καλλιτεχνες και ατομα με ευαισθησιες.
Κατα τα αλλα, ο σναπ με καλυπτει σχεδον πληρως
ΑΑΑκριβως. Αυτο το πραγμα, φτωχο δημοσιο, νεοπλουτοι γκαμουροι πολιτες, ξεκαθαρα δεν ειναι δυτικοευρωπαϊκο αλλα βαλκανια, ρωσια, μεση ανατολη.
Η καθημερινοτητα σε μια μεση κεντρο-βορειο-ευρωπαϊκη πολη, πες (τυχαια) Βοννη, χαρακτηριζεται απο αναμικτες χρησεις, ατομα που περπατανε ή ποδηλατουν, κοινα αξιοπρεπες αλλα οχι φανταχτερο ντυσιμο για σχεδον ολους κτλ Πολιτισμενη ευημερια, ευνομουμενη πολη, ανοιχτοι δημοσιοι χωροι. Σπανιως ξερεις που μενει ή τι εισοδημα εχει ενας περαστικος. Στα ΒΠ ολο το φερσιμο των ανθρωπων ειναι λες και προσπαθουν να γραψουν στο κουτελο ποσα βγαζουν (ή ποσα θα ηθελαν να βγαζουν).
σωστος, βεβαια λογω γειτονίας με το ΕΜΠ βεβαια φανταζομαι.
χαχαχα παντως αυτη ηταν μια μεγαλη κριτικη στο Βιλλατζ, οτι εγινε χιπ και λιγο Ντισνεϋλαντ. Διαβαζα βεβαια ενα τρομερο κειμενο στο Ατλαντικ που λεει οτι οι ενδιαφερουσες περιοχες αναποφευκτα μετατρεπονται σε χιπ. Απολαυστε τα Εξαρχεια οσο προλαβαινετε :)
ΥΓ Το Παλλας ηταν στην Τζωρτζ, στην Κανιγγ ή καπου κει? Θυμαμαι ενα τρελο ηλεκτρονικαδικο, που ειχε και ενα ελικοπτερο που κουνιοταν, στο οποιο εφαγα και πολλες πορτες μικρος (λογω ηλικιας) :)
Το αρθρο ηταν ιδιαιτερα ενδιαφερον.Πηγαινω συχνα στην περιοχη(τις περισσοτερες φορες ως περιπατητης)και εχω να κανω τις εξης παρατηρησεις.
α)Στο παρκο κυριως συχναζουν οι αντιεξουσιαστες,στη Μεσολογγιου οι νεοι της εξ.αριστερας,στην πλατεια κυριως η αριστερη διανοηση.Δεν ειναι απολυτο αυτο βεβαια
β)Υπαρχει και μια αλλη περιπτωση Σωτηρη πρωτοβουλιας πολιτων στα Εξαρχεια σε σχεση με την πλατεια.Το Μαιο μια ομαδα κατοικων καταφερε με μια ντουντουκα να πεισει τους τοξικομανεις να φυγουν.Δεν επεσε ουτε μια σφαλιαρα.Σημερα στην πλατεια υπαρχει παιδικη χαρα.
γ)Υπαρχουν γενικοτερα πολλοι χωροι με ιδιαιτερο ενδιαφερον οπως τα ροκ μπαρ η ο λοφος του Στρεφη π.χ
δ)Ειναι σιγουρο οτι τα Εξαρχεια εχουν γινει λιγο τρεντι.Βεβαια δεν ειναι Κολωνακι,θεωρω ομως απο την αλλη ανοητη τη συμπεριφορα ορισμενων συνομηλικων μου οταν λενε οτι “θα παμε στα Εξαρχεια”.
ε)Γενικοτερα δεν εχω παραστασεις απο το εξωτερικο,ομως ενα σχολιο για το αντιαισθητικο κεντρο των Αθηνων με πικρανε.Οχι γιατι δεν ανταποκρινεται στην πραγματικοτητα,απλα πιστευω οτι το κεντρο της Αθηνας κρυβει μια ομορφια την οποια ομως εμεις δεν αφηνουμε να φανει.Το κεντρο της Αθηνας μοιαζει με μια ομορφη γυναικα που δεν φροντιζει σωστα την εμφανιση της.Και συγκεκριμενα.Εχουμε τρια κτιρια στην Πανεπιστημιου,υψηλης αισθητικης αξιας και δεν ειναι τα μονα εκει.Γιατι παμε και γραφουμε εκει οτι μας καπνισει?Αλλο παραδειγμα αποτελει η κακοποιηση των κεντρικων πλατειων.Βλεπω παλιες φωτογραφιες τους και λυπαμαι που εχουν χασει τοσο πολυ την αισθητικη τους αξια.Θλιβερο θεαμα επισης ειναι η εικονα του συντριβανιου στο Συνταγμα.Με προσβαλλει η εικονα με τα σκουπιδια να επιπλεουν..
Αγαπητοί φίλοι,
Μην παρασύρεστε από το νεόκοπο και ενόψει του πάρκου, τρέντι στύλ των Εξαρχείων. Ασφαλώς συμφωνώ απολύτως μαζί σας ότι το αίσχος των νεόπλουτων στα ΒΠ είναι άθλιο (και απολαμβάνω τη γλαφυρότητα των αληθών και ακριβών περιγραφών σου Σναποράζ!)… Αλλά φοβάμαι ότι σε λίγο τα πράγματα δεν θα διαφέρουν και πολύ. Γιατί το δήθεν είναι δήθεν και -για να παραφράσω τον Αθανάσιο!- δεν υπάρχουν δεξια και αριστερά δήθεν, ούτε νεοπλουτίστικα και αριστοκρατικά δήθεν. Το ψέμα και το ντεμέκ είναι ένα και ενιαίο, και τελευταία ενδημεί (και) στα Εξάρχεια…
Πιστεύω γενικά ότι, όσο και αν γυρεύουμε “στέκια” στην Αθήνα ή γενικότερα την Αττική, η χώρα αυτή (και η πρωτεύουσά της ειδικότερα) δεν έχει την κουλτούρα που απαιτείται για να διαμορφώνονται ωραία στέκια (στα οποία να παράγονται ιδέες) και να κρατάνε και για πολύ καιρό… Μάλλον κάποτε την είχε αυτή την κουλτούρα ο τόπος, αλλά στην πορεία την έχασε.
υγ. Χάριν της συζήτησης θα σας αναφέρω το εξής προσωπικό περιστατικό: Είχα μια πρωτοχρονιά πριν κανα 2 χρόνια περάσει το βράδυ στο σπίτι μιας κουλτουριάρας καλλιτέχνιδος στα Εξάρχεια, από αυτές που έχουν ευαισθησίες, συχνάζουν στο πάρκο και καπνίζουν και καναν μπάφο να περνάει η ώρα. Γύρω της είχαν μαζευτεί κι άλλοι διανοούμενοι-κουλτουριάρηδες (της φακής) και συζητούσαν για τα επεισόδια με αφορμή τον θάνατο Γρηγοροπουλου. Εμένα με κοιτούσαν με μισό μάτι γιατί εκτός του ότι είχα δηλώσει νομικός και δη ποινικολόγος, είχα κάνει και το λάθος να πω σε ερώτησή τους, ότι μένω Αγ. Παρασκευή (φαντάσου να έλεγα Κηφισιά δηλαδή!)
Ένας από τους παρευρισκομένους λοιπόν (κλασική περίπτωση που συχνάζει στο πάρκο και τον έχω ξαναδεί εκεί) είχε πει, θυμάμαι, το αμίμητο: “Εγώ δεν μπορώ πια να δρω, όπως τα παιδάκια που τα σπάνε στους δρόμους! Κουράστηκα!Δεν υποτιμώ τον αγώνα τους, αλλά θεωρώ ότι πρέπει πλέον να βρίσκομαι πίσω από
αυτούς και να σκέφτομαι! Να οργανώνω δηλαδή τη δράση τους.”
Τον φαντάζομαι σήμερα, να καπνίζει το χορταράκι του και να “σκέφτεται” στο πάρκο, μαζί με ομο-ιδεάτες του, για το πώς θα οργανώσουνε τη ρίψη καμιάς εφετζίδικης μολότωφ στο μαγαζάκι του ταλαίπωρου μικρομεσαίου Εξαρχειώτη εμπόρου, προκειμένου να τον εξαχρειώσουν οικονομικώς…
Και ομολογώ ότι αντί να εξαχρειώνομαι κι εγώ, απλώς εξαγριώνομαι…
ΚΤ
ωραία τα λες!
Είναι όμως επίσης αλήθεια ότι μεταξύ κουλτουριάρηδων και ευαισθησίας τα όρια είναι ορισμένες φορές δυσδιάκριτα (όχι βέβαια στην περίπτωση – ή μάλλον περιπτωσάρα – που περιγράφεις με τον “οργανωτή”). Εννοώ ότι κάθε μορφωμένος και καλλιεργημένος άνθρωπος έχει περάσει από την φάση του κουλτουριάρη στην ζωή του, ακριβώς όπως και για τον μεγαλύτερο εραστή έχει υπάρξη η στιγμή που παρθένος, με αναψοκοκκινισμένα μάγουλα βρέθηκε μπροστά στην πρώτη γυμνή γυναίκα της ζωής του και δεν ήξερε τι να κάνει.
Σίγουρα πάντως, από τα 30 και μετά ορισμενα πράγματα απλά δεν δικαιολογούνται (τα all star σε άντρα είνα ένα από αυτά).
Θανάση
σχετικά με την περίφημη φράση σου
δεν υπάρχουν δεξια και αριστερά δήθεν, ούτε νεοπλουτίστικα και αριστοκρατικά δήθεν.
είναι αλήθεια ότι η ακραία δεξιά δεν μας έχει δώσει ποτέ κάτι ανάλογο των εξαρχείων ή του βίλλατζ ή του βερολίνου και δύσκολα μπορεί να την φανταστεί κανείς πίσω από πρωτοβουλίες σαν αυτή του πάρκου. Η βια και η καταστροφή είναι πολύ πιο δεμένα με την άκρα δεξιά παρά με την άκρα αριστερά – για παράδειγμα η ομπρέλλα της άκρας αριστεράς χωράει εκτος από μολώτοφβόλους και φιλειρηνικους χίπηδες που δεν πειράζουν μύγα, στον χώρο της άκρας δεξιάς όμως δύσκολα βρίσκει κανείς αντίστοιχη κατηγορία.
Σωτήρη
ναι ακριβώς
ρησπέκτ
κρίμα που δεν είμαι ελλάδα, την επόμενη φορά πάμε στάνταρ εκεί να παίξουμε κάνα διπλό street fighter ή/και ποδοσφαιράκι!!
(γιατί άμα περιμέναμε από τον βάζελο να δούμε μπάλα….)
1. Διάβασα με προσοχή (και κάπως αργοπορημένα) την αρχική ανάρτηση και τα σχόλια που ακολούθησαν. Επιτρέψτε μου να διαπιστώσω, εντελώς φιλικά, ότι φιλοσοφείτε λιγάκι “εκ του μακρόθεν” ως περαστικοί, αγνοώντας προβλήματα και ιδιαιτερότητες της περιοχής. Όχι πως είναι κακό αυτό. Πρόκειται, άλλωστε, για μια από τις ελάχιστες σελίδες στο διαδίκτυο που τολμούν να πουν κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που συστηματικά προβάλλεται από συγκεκριμένους χώρους και μοδάτα έντυπα ως “Αυτοδιαχειριζόμενο Πάρκο Ναυαρίνου”. Εμείς όμως οι γείτονες του Πάρκου έχουμε πολλά παράπονα και πολλές ενστάσεις ως προς το χώρο και τη λειτουργία του. Με δυο λόγια, το Πάρκο είναι ωραίο για όσους ζουν μακριά του, έρχονται εδώ, αράζουν και κάνουν όσα περιγράψατε και πολλά άλλα, α λ λ ά εν τέλει συμβάλλει στην περαιτέρω υποβάθμιση μιας βαθύτατα πληγωμένης γειτονιάς (δεν αναφέρομαι φυσικά στην ωραία εικόνα που συνήθως παρουσιάζει το Πάρκο κατά τη διάρκεια της ημέρας). Αν θέλετε, ρίξτε μια ματιά στο odos-exarcheion.blogspot.com και θα καταλάβετε…
2. Επισημαίνω στον αρθρογράφο ότι, όταν το Μάρτιο του 2009 έγινε η κατάληψη, δεν είχε ξεκινήσει καμία εργασία ανοικοδόμησης και φυσικά κανένα έργο δεν εμποδίστηκε. Είχε απλώς λήξει η μίσθωση του οικοπέδου ως υπαίθριου χώρου στάθμευσης και δεν υπήρχε νέος ενδιαφερόμενος μισθωτής λόγω ύψους του μισθώματος. Τοποθετήθηκαν, λοιπόν, στις εισόδους αλυσίδες και πινακίδες που έγγραφαν “Ιδιοκτησία Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας”, κάτι που έμοιαζε με πρόσκληση-πρόκληση για κατάληψη. Ο τότε Πρόεδρος μάλιστα του ιδιοκτήτη Τεχνικού Επιμελητηρίου (αδερφός του πρώην Προέδρου του πολιτικού χώρου που στελέχη του πρωτοστάτησαν στη δημιουργία του Πάρκου) επισκέφθηκε και στήριξε από τις πρώτες μέρες την κατάληψη, “κρυφοκοιτάζοντας”, όπως έχει κατ’ επανάληψη γραφτεί στον τύπο, το αντάλλαγμα που θα έπαιρνε το ΤΕΕ, δηλάδη κάποια από τα Προσφυγικά στη Λ. Αλεξάνδρας. Έτσι για να μην εξιδανικεύουμε…
3. Ως κάτοικος της συγκεκριμένης περιοχής αδυνατώ να καταλάβω τη γεωγραφική κατανομή που επιχείρησε ο marios. Για το ποιοι συγκεντρώνονται στο τμήμα του πεζόδρομου της Μεσολογγίου πάνω από τις καφετέριες, και στους πεζόδρομους Τζαβέλα και Μάνης, περάστε ένα βράδυ μετά τις 8 από εκεί (30-50 μέτρα από το Πάρκο είναι) και θα καταλάβετε. Σχέση τους, ιδεολογική τουλάχιστον, με την εξωκοινοβουλετική αριστερά δεν έχουμε αντιληφθεί ούτε εγώ ούτε κάποιος άλλος γείτονας, πέρα από το γεγονός ότι εκμεταλλεύονται τη μόνιμη αντίδραση της τελευταίας στην “αστυνομοκρατία” και έχουν φτιάξει εδώ ένα γκέτο σε βάρος των κατοίκων. Τελευταίο “κατόρθωμα” κάποιων από αυτούς είναι ο εμπρησμός αυτοκινήτων τη Δευτέρα, 4 Οκτωβρίου, από τον οποίο κινδύνευσε να καεί μια πολυκατοικία (βλ. σχετικό δημοσίευμα στην Καθημερινή).
4. Σημειώνω, τέλος, όσον αφορά το Πάρκο, ότι είναι χαρακτηριστική η στάση των βασικών διεκδικητών του δημαρχιακού θώκου: αποφεύγουν, “όπως ο διάολος το λιβάνι”, να πάρουν θέση για το τι θα κάνουν για ένα θέμα κατεξοχήν της αρμοδιότητας του Δήμου Αθηναίων.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.
Πολύ μεστό και ενημερωτικό σχόλιο. Ασφαλώς πολλοί που σχολιάζουμε είμαστε απέξω, αλλά νομίζω ότι και πολλοί από τους θαμώνες της παρκοκατάληψης είναι κάτοικοι Εξαρχείων. Υπάρχει μια συνήθης σύγκρουση συμφερόντων ανάμεσα σε αυτούς που θέλουν να κοιμούνται σαν άνθρωποι τα βράδια και σε αυτούς που θέλουν να φλυαρούν και να τραγουδούν ως το πρωί [νομίζω ότι ο Κουκ μάς είχε ενημερώσει ότι τα ενοίκια της περιοχής έχουν πέσει ακριβώς λόγω του θορύβου]. Εδώ τα πράγματα είναι μάλλον ξεκάθαρα. Αλλά για μια φορά θα αναφωνήσω: τι διάλο κάνει το κράτος;
Δεν ανεφερα οτι οποιος συχναζει στη Μεσολογγιου ανηκει στην εξωκοινοβουλευτικη αριστερα απαραιτητα αλλα εγραψα οτι η συγκεκριμενη οδος αποτελει στεκι των νεαρων του συγκεκριμενου πολιτικου χωρου.Και για αυτο ειμαι απολυτα σιγουρος γιατι ξερω παρα πολλα ατομα που ανηκουν στην εξ.αριστερα η στον αναρχικο χωρο(για τους οποιους εγραψα οτι προτιμουν τον παρκο)και ταυτοχρονως συχναζουν εκει.Το τονιζω,παρα πολλα.Δεν ειναι ο σκοπος μου να πολιτικολογησω,απλως ειναι δεδομενο οτι η συνοικια των Εξαρχειων ειναι εντονα πολιτικοποιημενη και σαφως της δινει αυτο ενα ιδιαιτερο χρωμα.Και γι’αυτο θεωρησα σκοπιμη τη συγκεκριμενη γεωγραφικη κατανομη.
οντως πολυ ενδιαφερον το σχολιο. Βεβαια η προβληματικη τελικα σχετιζεται με το γενικοτερο ερωτημα, πως δημιουργουνται γειτονιες διασκεδασης ή γειτονιες βιοτεχνιες ή γειτονιες με οποιαδηποτε δραστηριοτητα χρειαζεται η πολη αλλα προκαλουν οχληση στους κατοικους.
Τολμω να πω οτι η σταση: ας πανε απλα καπου αλλου δεν ειναι βιωσιμη. Τελικα απλα θα πανε να φορτωθουν σε αυτους που γκρινιαζουν λιγοτερο. Κιομως η πολη μας χρειαζεται μπαρ, χρειαζεται καφετεριες, χρειαζεται και ελευθερους χωρους να κυκλοφορουν νεοι ανθρωποι χωρις να δινουν 7 ευρω για μια μπυρα.
Τα Εξαρχεια παντα ηταν γειτονια με μπαρ και να παει να μεινει καποιος εκει και να γκρινιαξει για τον κοσμο στους δρομους θα ηταν λιγο περιεργο. Εχει ομως καθε δικαιωμα να γκρινιαζει για την βρωμια (οδοκαθαριστες για αρχη θα ηταν μια καλη ιδεα), να γκρινιαξει αν καποιο μπαρ παιζει μουσικη στις 3 το πρωϊ χωρις ηχομονωση (διπλη πορτα και διπλα τζαμια κανουν θαυματα), να γκρινιαξει φυσικα αν καποιος καννιβαλος καιει το αυτοκινητο του.
ΣΓ, δεν αναφέρεται στα μπαρ ο άνθρωπος, τα οποία τα γνώριζε και πριν και του αρέσουν, αναφέρεται σε αυτούς που μαστουρώνουν και κατουράνε στην εξώπορτά του και κάνουν υπαίθριες συναυλίες εν μέση οδώ.
Πάρα πολύ διαφορετικό.
Διάβασε και το ιστολόγιό του.
θαναση, ειπα, και μπαρ και ελευθερους χωρους να πιεις μια μπυρα.
και υπαιθριες συναυλιες προσθετω τωρα, υπαρχει καλυτερη φαση απο αυτο? Στην Βαρκελωνη η Μερσε ειναι το μεγαλυτερο πανηγυρι της πολης, συναυλιες παντου δωρεαν (απο παραδοσιακα μεχρι Μανου Τσαο) και γενικος χαβαλες. Αυτα ειναι που χρειαζεται μια πολη για να γινει πολη, μια κοινοτητα για να γινει κοινοτητα.
Αυτο που πρεπει να κανει ο δημος δεν ειναι να διωχνει τετοιες δραστηριοτητες αλλα να τις προσελκυει, παραλληλα ομως να τις διοχευτευει σε ηπιες και πολιτισμενες μορφες και να φροντιζει για την μειωση των εξωτερικοτητων. Οπως ειπα, καταπολεμηση της παραλογης ηχορυπανσης ή δημοσια ουρητηρια για να μην κατουρανε στις γωνιες.