Ο στρατιώτης εκτελεί εντολές. Αυτή είναι η αποστολή του. Αν η εντολή είναι παράνομη, εκτελεί και αναφέρεται ιεραρχικώς. Οι εντολές δεν αμφισβητούνται. Και γενικά ό,τι σου λέει να κάνης ο ανώτερός σου, καλό για την ευημερία σου είναι να μην αμφισβητήται. Στα φανερά. Η αμφισβήτηση ενδείκνυται να είναι αντιστρόφως ανάλογη της ιεραρχικής σου απόστασης από τον εκδόντα την διαταγή. Αν ο Δίκας λέει ότι ο γάιδαρος πετάει, τότε κατά πάσα πιθανότητα υπερίπταται ήδη του στρατοπέδου. Αυτά διδάσκει η συμβατική σοφία. Η υπακοή μειώνει την θητεία.
Στην μονάδα που λέτε δεν ήμουν ο μόνος δικηγόρος, πράγμα ασυνήθιστο. Ήταν κι άλλος ένας συνάδελφος, συμπτωματικά από το έτος μου στην Αθήνα, αλλά δεν είχε τύχει να γνωριστούμε (ήμαστε κάμποσες εκατοντάδες). Ως δικηγόρος, κωλυώθηκε τσάκα τσάκα στο διοικητήριο και δεν τον πολυβλέπαμε, αντιλαμβάνεστε.
Μία των ημερών τρώγαμε μαζί στα εστιατόρια. Ο συνάδελφος είχε πεταχτή από το γραφείο για φαΐ, οπότε κουτσομπολεύαμε τα της μέρας μας. Τον είχε φωνάξει στο γραφείο του ο Υπόδικας. Μόνοι τους. Μετά από μια κάπως κουμπωμένη εισαγωγή, αναγνωριστικού χαρακτήρα, του αποκάλυψε τον σκοπό της συνέντευξης: είχε ένα φίλο στην Σχολή Πολέμου. Ο φίλος έπρεπε να γράψη μια εργασία για την Συρία. Ο φίλος δεν είχε ιδέα και προφανώς δεν ήθελε ούτε να αποκτήση. Δεν του γράφεις εσύ την εργασία, που είσαι και δικηγόρος; (δεν κατάλαβα πού κόλλαγε το “είσαι και δικηγόρος”, ακούστηκε σαν “είσαι και φωτεινός παντογνώστης”). Από μένα θα έχης ό,τι θες, κάθε μέρα υπηρεσιακό για την πόλη, θα πηγαίνης στην βιβλιοθήκη, θα κάθεσαι, θα μελετάς και θα γράφης, και όποτε τελειώσης. Και το βράδυ έξοδο με δίωρο, να ξεκουράζεσαι κιόλας. Δεν ήταν εντολή, ήταν μια πρόταση. Αλλά από Τχη και Υποδιοικητή.