Ή: Προς τον Α.Π. χαριστήριος, τιμής ένεκεν.
Το σκέφτηκα αρκετά πριν γράψω την παρούσα ανάρτηση. Όχι για το περιεχόμενό της, για αυτό δεν αμφέβαλλα από την πρώτη στιγμή. Αλλά για λόγους, πρώτον, πολιτικής τακτικής: τι θα κέρδιζα άραγε για τον σκοπό μου; Τίποτα, μάλλον θα εξώργιζα τις ευερέθιστες κεφαλές ενίων. Δεύτερον, για λόγους επαγγελματικούς: προσπαθώ από την δικηγορία να κερδίζω το γάλα των παιδιών μου. Δεν θα ήθελα να έχω απέναντί μου δικαστικούς με απόψεις σαν κι αυτές να κρίνουν τους εντολείς μου, έχοντας διαβάσει όσα υποστηρίζω. Τρίτον, για λόγους προσωπικούς: γνωρίζω κάποιους νέους δικαστές προσωπικά, είναι φίλοι μου και ασφαλώς μια τέτοια ανάρτηση θα τους στενοχωρούσε. Αν δεν μου κόψουν την καλημέρα δηλαδή. Τέταρτον, για λόγους ανθρώπινης αδυναμίας: είναι πάντα πιο εύκολο να λες σε κάποιον, ειδικά σε ένα δικαστή, μεγάλε, τι ωραίος που είσαι, έμπαινε ασύστολα, εσύ μας οδηγείς, σ’ωραίος. Τα ωφέλιμα είναι πάντα δυσάρεστα.
Αλλά τελικά το αποφάσισα. Αφού δεν τα λένε στα φανερά οι δικηγόροι και οι πανεπιστημιακοί, με τις λίγες λαμπρές εξαιρέσεις, ας τα πη η αφεντιά μου.