Πριν από λίγους μήνες ψηφίστηκε από την Βουλή των Ελλήνων ένας ακόμη νόμος, ο υπ’ αριθμ. 4048/2012, με τον νιου έιτζ τίτλο Ρυθμιστική Διακυβέρνηση: Αρχές, Διαδικασίες και Μέσα Καλής Νομοθέτησης. Ζωή νά ‘χουνε οι νόμοι μας.
Θεωρώ τον νόμο αυτό πολύ σημαντικό, όχι τόσο για τα πρακτικά αποτελέσματα που (δεν) θα έχη, όσο για λόγους δικαιοθεωρητικούς. Ο νόμος αυτός είναι ένας νόμος νόμων, ένας νόμος δευτέρου βαθμού, ένας μετάνομος: ρυθμίζει τις ρυθμίσεις, ορίζει πώς θα ορίζεται, παραγγέλλει τον τρόπο των παραγγελμάτων. Περιέχει ρυθμίσεις νομοτεχνικού, αλλά και ουσιαστικού χαρακτήρα: πώς πρέπει να καταρτίζωνται οι νόμοι, πώς να ελέγχεται η εφαρμογή τους, σε ποιο άρθρο να ορίζεται η έναρξη ισχύος τους και άλλα πολλά παρόμοια.
Είναι αυτό όμως άραγε ένα θεμιτό πεδίο νομοθέτησης; Υπερβαίνοντας την αρχική μου αυτόματη αντιπάθεια, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω τελικά. Η νομοθετική λειτουργία είναι η ύψιστη πολιτειακή λειτουργία και ως τέτοια πρέπει να ρυθμίζεται και η ίδια. Ακόμη και εγώ το έχω αποπειραθή!