***Το πρωτο πραγμα που μου κανε εντυπωση ειναι ποσο κοντα ειναι η Τουρκια. Εξαιτιας της δυσκολης μορφολογιας θεωρουμε οτι η Κωνσταντινουπολη ειναι πολυ μακρια απο την Αθηνα, αλλα σε ευθεια γραμμη (οπως πεταει το κορακι που λενε) ειναι περιπου 600 χμ. Πριν καν προλαβω να κατσω στην θεση μου στο αεροπλανο και να ριξω μια ματια στο παραθυρο, ειχαμε φτασει στην Λεσβο! Και η Τουρκια ειναι ακριβως διπλα στην Λεσβο. (Κατι που σου θυμιζει και ποσο μικρο στρατηγικο βαθος εχει η Ελλαδα).
***Φτανεις στο αεροδρομιο, τυπικη γερμανικη κατασκευη, καθαρο-αποτελεσματικο-οργανωμενο. Παλια χρειαζομασταν βιζα, τωρα πια οχι. Οι Αγγλοι ακομα χρειαζονται (γιατι?) και περιμενουν σε ουρες για να την βγαλουν επι τοπου.
***Κοιταζοντας το Αιγαιο απο την μερια της Τουρκιας εχεις και την αισθηση οτι τους εχουμε πνιξει. Μια κατα βαση ηπειρωτικη χωρα, με 80 εκατομμυρια ανθρωπους στιβαγμενους μεταξυ βουνων και κοιλαδων, ξαφνικα βρισκει διεξοδο στην θαλασσα. Αλλα η απεναντι χωρα δεν την αφηνει να αναπνευσει, στα λιγα χιλιομετρα απο την ακτη υπαρχει ηδη ασφυκτικο το συνορο, οπλισμενο με φρεγαττες και παλαβους Σαμιωτες που στις εθνικες εορτες πυροβολανε οτι φως βλεπουνε απεναντι. Η Τουρκια εχει μολις δυο νησια και αυτα μαλλον κατα τυχη.