Εδώ και καιρό παρακολουθώ μια ανερχόμενη τάση σε ελληνικά Blogs, την οποία απεχθάνομαι, θεωρώ στερημένη κάθε βαθύτερης πνευματικότητας και σημασίας, και ήρθε η ώρα να την στηλιτεύσω δια του παρόντος, όπως της αξίζει:
Προπαγανδισμός της αθεΐας. Αντίστροφος προσηλυτισμός δηλαδή. Επιχωριάζων με γερή δόση εξυπνακισμού και in-μοδίστικης διαθέσεως, με ολίγη πρόζα και στυλ ψευτοάνετου και cool τύπου που δεν μασάει από παπαδαριά που εξ ορισμού «πάνε να τον κοροϊδέψουν», συνδυασμένη με απαράδεκτο, αφ’ υψηλού παραινετικό υφάκι του τύπου «μπορείς κι εσύ να βγεις από τον σκοταδιστικό μεσαίωνα (κάθε) θρησκείας, στον οποίο μπήκες από μικρός: Έλα-τώρα-που-πιστεύεις – μα –είσαι-με- τα- καλά- σου-βρε παιδί-μου; Στην σύγχρονη εποχή;!» κ.λπ. κ.λπ. Μέχρι και κάποια -αναμφιβόλως ευφυή εξ απόψεως στιχουργικής συλλήψεως!- τραγουδάκια έχει τύχει να ακούσω στο ελληνικό ίντερνετ, τα οποία προπαγανδίζουν την αθεϊα… Σημεία των καιρών θα είναι όλα αυτά, σκέπτομαι. Μήπως όμως είναι και καιρός να σημειωθούν ορισμένα πράγματα γύρω από αυτή την τάση (η οποία μάλιστα δίνει εντύπωση σχεδόν οργανωμένου σχεδίου) και να απευθυνθούν στους εκφραστές της;