Σήμερα περνούσα έξω από ένα ιχθυοπωλείο κοντά στον σταθμό της Βικτώριας. Πλησιάζουν την ιδιοκτήτρια τέσσερις πέντε Αφρικανοί [στερεότυπο: νεαροί, ψηλοί, πουλάνε σιντιά]. Ο ένας, ψηλός και γεροδεμένος, αράπακλας σωστός, την πλησιάζει και της λέει αργά αργά: -Άι γουόντ του μπάι ε φις. Με την αφρικάνικη προφορά του, αργά και σεβαστικά, σαν να ζητούσε βοήθεια. Η γυναίκα τρομοκρατήθηκε. Γυρνάει στην φίλη της που καθόταν δίπλα, με απόγνωση αλεπούς που την λούζουν οι προβολείς τριαξονικού στην εθνική. Δεν ήταν φοβισμένη, ήταν ταραγμένη από το άγχος της να επικοινωνήση και πιο πολύ από την αδυναμία της να το κάνη. -Ένα ψάρι, λέει, θέλει. -Α, ένα ψάρι. Παίρνει θάρρος, σηκώνει την φωνή: -Και ποιο ψάρι;
Λίγο μετά, κάτω στον σταθμό, στην αποβάθρα της ανόδου. Στην απέναντι αποβάθρα κάθονται στο παγκάκι μια ηλικιωμένη κυρία [στερεότυπο: η γκρινιάρα γειτόνισσα] και ένας μαύρος. Σε κάποια στιγμή η κυρία γυρνάει προς το μέρος του μαύρου και λέει: -Τι κάνεις εκεί; Δεν ντρέπεσαι; Αλλά δεν απευθύνεται σε αυτόν, παρά το φοβισμένο βλέμμα του. Κάτω είναι καθισμένες δυο κοπέλλες [στερεότυπο: πιτσιρίκες νταλικολεσβίες]. Υπάρχει θέση στα παγκάκια, αλλά δεν θα κάθονταν ποτέ κάπου που τους υποδεικνύει η επίπλωση του χώρου. Η μία βγάζει από την τσέπη της και κολλάει στον τοίχο ένα αυτοκόλλητο, αναρχοκομμουνιστικόν ασφαλώς. Η ηλικιωμένη κυρία σε αυτό αντέδρασε. Την σκυτάλη παίρνει από την δική μου αποβάθρα ένας ηλικιωμένος κύριος [στερεότυπο: πρέφα στο καφενείο, κοιλιά-φαλάκρα]. Η αυτοκολλήτρια τον κοιτάζει, γελά κάπως βεβιασμένα για να δείξη την αφοβία της και του λέει: -Δεν πέφτεις στις γραμμές καλύτερα; Εξαγριωμένε πολίτη! Εξαγριωμένε Έλληνα!