Έξεστι τοις συναλλασσομένοις περιγράφειν αλλήλους, λέγαν κάποτε οι νόμοι των αείμνηστων χριστιανών ημών αυτοκρατόρων. Ius civile vigilantibus scriptum, λέγανε οι Ρωμαίοι ακόμη πιο παλιά.
Πριν λίγο καιρό όμως εκδόθηκε η απόφαση Ζολώτας κατά Ελλάδος (Ιαν 13), με την οποία η Ελλάδα καταδικάστηκε επί παραβιάσει του δικαιώματος ιδιοκτησίας του προσφεύγοντος.
Τα πραγματικά περιστατικά της υπόθεσης έχουν περίπου ως εξής:
Ο Ζολώτας, δικηγόρος στο επάγγελμα, είχε μια κατάθεση στην Γενική από το 1974. Μεταξύ 1981 και 2003, ήτοι επί πάνω από 20 χρόνια, δεν ασχολήθηκε καθόλου με την επίμαχη κατάθεση, π.χ. δεν ζήτησε ενημέρωση του βιβλιαρίου με τους τόκους ούτε έκανε κάποια κατάθεση ή ανάληψη. Η τράπεζα αντιθέτως προσέθετε τους νόμιμους τόκους. Όταν το 2003 θυμήθηκε τον επίμαχο λογαριασμό, η τράπεζα αρνήθηκε, λόγω παραγραφής, να του αποδώση το ποσόν. Το θέμα επιλύθηκε στα ημεδαπά δικαστήρια, όπου δικαιώθηκε η τράπεζα, σε τελευταίο βαθμό με την ΑΠ 50/2009.