Πως θα ηθελα εγω μια γιορτη του Πολυτεχνειου
Δεν αντεχω το καπελωμα. Δεν μπορω να λεει οτι μιλαει καποιος στο ονομα μου και να λεει σαχλαμαρες. Πιστευω βαθια στην ιδιαιτεροτητα των ανθρωπων, στον δυτικο ινδιβιδουαλισμο (που ξεκινησε καπου στην νοτιανατολικη ακρη της ευρωπαϊκης ηπειρου) και δεν μου αρεσει ο οχλος. Δεν πιστευω οτι οι πολυπλοκες ιδεες εξηγουνται σε 140 χαρακτηρες ή σε ενα συνθημα, δεν νομιζω οτι η σοβαρη σκεψη μπορει να γινεται στον δρομο πανω στον πανικο.
Για αυτους τους λογους γενικα δεν πολυαντεχω να πηγαινω σε πορειες, οπου καποιος φωναζει με τον τηλεβοα, συνθηματα που του κατεβηκαν οσο ξυριζοταν.
Δεν μου αρεσει που στην Ελλαδα η πορεια θεωρειται συνωνυμο ή απαραιτητη προϋποθεση της πολιτικης δρασης. Πιστευω στην κοινωνια των πολιτων και στην ενασχοληση με τα κοινα. Αλλα νομιζω οτι ξεκιναει απο το ποτισμα της νερατζιας στο πεζοδρομιο μπροστα στο σπιτι σου. Οχι απο την ανεξελεγκτη φωνασκια στα Προπυλαια. Δεν αντεχω την στενομυαλια εκεινων που θεωρουν απολιτικους τους Ατενιστας, αλλα εξοχως πολιτικη πραξη το να γκαριζεις χωρις αιτια ή σκοπο. Με τα κοινα δεν ασχολεισαι για το φαινεσθαι, αλλα για το ειναι. Με αφηνει παγερα αδιάφορο ποσα κομματοσκυλα στηριζουν μια πραξη, με νοιάζει τι διαφορα κάνει για την καθημερινη μας ζωη.
Ετσι, η σημερινη καταντια της επετειου του Πολυτεχνειου με στεναχωρει ιδιαιτερα.
