Ο αποπάνω μου στην Μονάδα ήταν ένας πιτσιρικάς (εγώ είχα πάει σχετικά μεγάλος, οπότε για μένα σχεδόν όλοι πιτσιρικάδες ήταν. Τους βαριόμουνα). Δεν ήταν κακό παιδί, είχε την στοιχειώδη ευφυΐα να καταλαβαίνη πότε τον παίρνει για χαβαλέ και πότε να κάνη ότι δουλεύει στο ΚΕΠΙΚ, τόσο όσο χρειάζεται, ώστε να μην δίνη στόχο. Όταν μπήκα στον θάλαμο με τη καινούργια σειρά, προσπάθησε μισοαστεία μισοσοβαρά να μου το παίξη παλιός. Αλλά, είπαμε, βαριόμουνα. Γελαστό παιδί, Μίλτο τον λέγανε. Στον στρατό βέβαια όλοι τον ήξεραν με το επώνυμο.
Λίγο μετά την απόλυση, τελείωσε η πλάκα. Έπρεπε να αρχίσω να δουλεύω. Και αυτό έκανα. Ξυπνούσα το πρωί, έβαζα την στολή εργασίας, έπαιρνα τον χαρτοφύλακα και πήγαινα στα δικαστήρια, στο γραφείο, στις υπηρεσίες, όπου βγάζει κανείς το ψωμί του τέλος πάντων σαν δικηγόρος.