Οι μη απταίστως ομιλούντες την μωραϊτικήν έχουν ασφαλώς προβλήματα κατανόησης του τίτλου του σημερινού άρθρου μου. Καίτοι τους περιφρονώ βαθύτατα φυσικά, θα καταδεχτώ να εξηγήσω ότι η ερώτηση, απευθυνόμενη στην γιαγιά μου, όταν πήγαινε κοριτσόπουλο να πιάση νερό στην βρύση του χωριού, αποσκοπούσε απλώς να διευκρινίση ποιος ήταν ο μπαμπάς της. “Βάιζα” δε είναι η παρθένος κόρη στα αλβανικά. Τώρα ξέρετε.
Τώρα, η γιαγιά μου υποθέτω ότι είχε ένα έργο απλό: αρκούσε να πη “Πολυχρονοπούλα είμαι, του πρόσφυγα” και θα είχε παράσχει επαρκείς πληροφορίες για να ικανοποιήση τον ερωτώντα.
Τα πράγματα όμως αρχίζουν και γίνονται πιο δύσκολα, αν μεταστούμε στο συλλογικό επίπεδο. Έχουμε που έχουμε τόσα προβλήματα να απαντήσουμε στο φαινομενικά απλό ερώτημα “ποιοι είμαστε εμείς οι Έλληνες;”, φαντάσου να χρειάζεται να δώσουμε, πέραν της συγχρονικής, και διαχρονική απάντηση στο ερώτημα αυτό.
Τίνος είμαστε λοιπόν; Ποιοι είναι οι πρόγονοί μας; Ποιοι ανήκουν ιστορικά στο ελληνικό έθνος;
