Στο σημερινό επεισόδιο κάποιες αποφάσεις σχετικές με την περιύβριση αρχής και την προστασία της αυθεντίας της, την μισαλλοδοξία και την διέγερση μίσους, την πολιτική βία και την κομματική της έκφραση.
Στην υπόθεση Purcell και λοιποί κατά Ιρλανδίας (Απρ 1991) το ΕΔΔΑ επεκύρωσε την βρετανική λογοκρισία στην Β. Ιρλανδία. Οι αιτούντες δημοσιογράφοι στρέφονταν κατά μιας διάταξης, η οποία τους απαγόρευε να παίρνουν συνεντεύξεις από μέλη του Σινν Φέιν, να διαδίδουν τις απόψεις του, να μεταδίδουν τις ανακοινώσεις του, να ζητούν την άποψή του ακόμη και για θέματα περιβάλλοντος ή κοινωνικής πολιτικής και γενικά τους υποχρέωνε να αυτολογοκρίνωνται. Για το ξεκαρδιστικό του πράγματος σημειώνεται ότι το Σινν Φέιν ήταν ένα νόμιμο πολιτικό κόμμα, ενώ ο ΙRΑ, του οποίου αποτελούσε τον πολιτικό βραχίονα, ήταν φυσικά παράνομος (η κατάσταση αυτή ήταν απολύτως ανάλογη προς την κατάσταση που επικρατούσε στην Ελλάδα το 1946: το ΚΚΕ ήταν νόμιμο, αλλά ο ΔΣΕ παράνομος. Πάντα στην πρωτοπορία η Ελλάς). Είναι χαρακτηριστικό ότι, όταν εξελέγη βουλευτής ο Τζέρρυ Άνταμς, οι αιτούντες δημοσιογράφοι υποχρεώθηκαν να μεταδώσουν τις δηλώσεις του ηττημένου ανθυποψηφίου του! Το ΕΔΔΑ λοιπόν ήρθε να επικυρώση την συγκεκριμένη πτυχή της βρετανικής εμφυλιοπολεμικής νομοθεσίας, με το πρωτοφανές επιχείρημα ότι μπορεί το Σινν Φέιν να μην είχε κηρυχθή παράνομο για προφανείς πολιτικούς λόγους, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να είναι! Αν δηλαδή δεν μας βολεύει η πραγματικότητα, τόσο το χειρότερο για αυτήν. Θεώρησε μάλιστα προφανώς αβάσιμη την προσφυγή, διότι υπερτερούσε, λέει, ο σκοπός της πάταξης του συμμοριτισμού της τρομοκρατίας. Κάπως έτσι ασφαλώς θα σκέφτονταν και οι δολοφόνοι του Πολκ, δημοσιογράφου και εκείνου, που θέλησε να συνεντευξιασθή την λάθος πλευρά σε ένα εμφύλιο.