Παράδοξος και δυσοίωνος ο σημερινός μου τίτλος. Τι είναι τάχα ήπιο και ανελέητο ταυτόχρονα; Και γιατί να είναι ανελέητο;
“Ήπια” και “ανελέητα” είναι τα δύο παραγγέλματα της ορθής αντεγκληματικής πολιτικής. Το πρώτο αναφέρεται στην νομοθεσία και αποδέκτη έχει τον φορέα της νομοθετικής λειτουργίας. Το δεύτερο απευθυνεται στον εφαρμοστή του νόμου και γενικώτερα στους φορείς του κρατικού κατασταλτικού μηχανισμού. Αυτά είναι γνωστά πράγματα βέβαια, τουλάχιστον από τότε που τα έγραφε ο παππούς Καίσαρ: η νομοθεσία πρέπει να είναι φιλάνθρωπη, επιεικής, χαλαρή, μετρημένη, η εφαρμογή της όμως ανεξαίρετη, απόλυτη, αδιάλειπτη, αδυσώπητη, άγρυπνη.