Αλλιως βλεπεις τον κοσμο οταν σουρχεται η καταστροφη μπροστα στην πορτα
Σημερα το πρωϊ με πηρε τηλεφωνο η αδερφη μου. Ενω ειναι σχετικα συναισθηματικο ατομο, με τις πυρκαγιες μεχρι τωρα ηταν ψυχραιμη, λεγαμε οτι πρεπει να γινει σωστη και συστηματικη δουλεια χωρις πανικους. Σημερα το πρωϊ με πηρε σε ασχημη κατασταση να μου πει οτι ο Υμηττος καιγεται. Αυτο το βουνο ειναι βλεπετε ειδικη περιπτωση, το βλεπουμε πανεμορφο απο το μπαλκονι του πατρικου μου, ενας επιβλητικος ογκος με ενα μεγαλο ομορφο δασος, να εξεχει απο την αθηναϊκη σαπιλα. Ειναι το δασος που κοιτουσα καθε πρωϊ για να ηρεμησω, πριν βγω στον δρομο, στα σπασμενα πεζοδρομια και στα ΙΧ που προσπαθουν να με δολοφονησουν, στην απαισια κακογουστη τσιμεντουπολη με τους αφηνιασμενους τσιμεντανθρωπους.
Οταν φτιαχνανε την περιφερειακη Υμηττου και τραυματιζαν το δασος προσπαθουσα να σκεφτω οτι ηταν για το καλο της πολης, για το καλο ατομων που δεν εχουν αναγκη τοσο την θεα απο το μπαλκονι μου αλλα μια λυση στο απιστευτο κυκλοφοριακο προβλημα της Αθηνας. Ο περιφερειακος ηταν μια ισως αναγκαια θυσια, για καλο σκοπο.
Αυτες οι καταραμενες πυρκαγιες τι σκοπο εχουν?