Ο Παλαιστής είναι κατά την γνώμη μου μια από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων χρόνων. Παρουσιάζει την πρωτοτυπία (για αμερικάνικη ταινία) να έχει σαν ήρωα ένα, κατά κάποιο τρόπο, προλετάριο. Πρόκειται για ένα ήρωα του κατς από τα 80ς, τώρα πλέον στα χρόνια τις παρακμής του – είναι τόσο άσχημα για αυτόν τα πράγματα που αναγκάζεται να βρει αλλού δουλειά, υπάλληλος σε σούπερμάρκετ.
Τέτοιοι ήρωες είναι συνηθισμένοι σε ευρωπαϊκές ταινίες, αλλά στην Αμερική είναι σχετικά σπάνιο φαινόμενο. Στην ήπειρό μας, αυτού του είδους ο κινηματογράφος αρχίζει ήδη από τους αδελφούς Λουμιέρ που κινηματογραφούσαν καθημερινούς ανθρώπους και εργάτες. Από εκεί και πέρα, υπάρχουν ένα σωρό παραδείγματα, όπως οι σύγχρονοι αφοί Dardenne και ο Κεν Λόουτς.
Αυτού του είδους ο κινηματογράφος στην Ευρώπη αποτελεί προνομιακό χώρο της Αριστεράς και εκφράζει τον τρόπο που οι διανοούμενοί της βλέπουν αυτήν την κοινωνική ομάδα.
Η σπουδαιότητα του Παλαιστή συνίσταται στο ότι, ενώ φαίνεται να γνωρίζει την ευρωπαϊκή παράδοση και να χρησιμοποιεί ορισμένες τεχνικές της, βλέπει το (ύπο)προλεταριάτο από εντελώς διαφορετική οπτική γωνία, εντελώς ξένη προς αυτήν.