Είναι Κυριακή 26 Ιουλίου 2009, γύρω στις 11.30 το βράδυ. Σε κλειστό γυμναστήριο της Ρόδου λαμβάνει χώρα η απονομή των χρυσών μεταλλίων του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος μπάσκετ νέων-ανδρών (U20). Στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου βρίσκεται η ελληνική ομάδα. Τα μετάλλια απονέμουν κορυφαίοι παράγοντες του αθλήματος, όπως ο Μπ. Στάνκοβιτς και ο Γ. Βασιλακόπουλος, μαζί με τον δήμαρχο της πόλης που διοργάνωσε το τουρνουά και τον νομάρχη. Κάποια στιγμή εισέρχεται στο πλάνο μια φυσιογνωμία γνώριμη. Είναι ο τοπικός βουλευτής της ΝΔ Αριστοτέλης Παυλίδης. Αρχίζει τις χειραψίες με τα παιδιά της ελληνικής ομάδας κοιτώντας παράλληλα την κάμερα με το γνωστό πλατύ βουλευτικό χαμόγελο. Ο τρόπος με τον οποίο «παίζει» με την κάμερα προδίδει τον θλιβερό σκοπό της καθόδου του στο γήπεδο. Έσπευσε ως τυπικός εκπρόσωπος της νεοελληνικής φαυλοκρατίας να εξασφαλίσει λίγα δευτερόλεπτα θετικής δημοσιότητας από την επιτυχία άλλων ανθρώπων. Ξέρει καλά πως εκείνη την στιγμή τον βλέπουν μέσω της τηλεόρασης χιλιάδες μάτια. Μάτια ανθρώπων που διακατέχονται από θετικά συναισθήματα για την επιτυχία της ελληνικής ομάδας και που ίσως είναι πρόθυμοι να «επεκτείνουν» την θετική τους διάθεση και σε ένα πρόσωπο γνώριμο από την πολιτική. Ίσως όμως και να μην είναι τόσο πρόθυμοι. Δεν νομίζω πως είμαι ο μοναδικός που εκνευρίστηκε αφόρητα από το στιγμιότυπο αυτό της απονομής. Που θεώρησε πως ο εν λόγω βουλευτής, εμπλεκόμενος σε σοβαρά σκάνδαλα, προσπάθησε με αναίσχυντο τρόπο να εκμεταλλευθεί ένα είδος επιτυχίας που ο ίδιος και οι σύντροφοί του (όλων των χρωμάτων) δεν έχουν ούτε καν πλησιάσει. Η εικόνα ήταν σχεδόν συμβολική: ο μικρός το δέμας (και το ήθος) μεσήλικας βουλευτής έμοιαζε νάνος μπροστά στο βάθρο με τους υψηλόσωμους, νεότατους παίκτες της εθνικής μπάσκετ.