Κάτσε να θυμηθώ πού είχαμε μείνει. Α, ναι, εδώ.
Ο στρατός, σαν πολυπρόσωπος οργανισμός που είναι, χρειάζεται διοίκηση. Χρειάζεται ανθρώπους που ξέρουν να χειρίζωνται άλλους ανθρώπους, να τους ενθαρρύνουν, να τους απαγορεύουν, να τους εκφοβίζουν, να τους σέβωνται, να τους αγαπούν. Να τους εμπνέουν.
Ένα παράδειγμα:
Τον χειμώνα το εγερτήριο σημαίνει στις 0630. Είμαστε στο κέντρο ακόμα, τουτέστιν ζούμε, αναπνέουμε και κοιμόμαστε σε ένα παράξενο, παράλληλο σύμπαν, όπου πράγματα ασήμαντα παίρνουν υπερφυσικές διαστάσεις.
Πέντε λεπτά πριν σημάνη το εγερτήριο και ενώ ακόμα κοιμόμαστε σε λήθαργο, ορμά μέσα στον θάλαμο ο διμοιρίτης μας. Φρέσκος από την Σχολή, καυλωμένος ανθυπολοχαγός, καλό παλληκάρι. Με το κεφάλι χαμηλωμένο, το πηλίκιο μέσα στα μάτια, ουρλιάζει μερικά παραγγέλματα. Επικρατεί πανικός. Χιλιάδες σκέψεις περνάν σε δευτερόλεπτα από το κεφάλι μας: πού βρίσκομαι; έγινε πόλεμος; δεν άκουσα το κινητό; πόσες θα φάω;
Ευτυχώς, είναι απλώς επιθεώρηση.