Νομίζω ότι στην Γερμανία έχει τις ρίζες του το χαρωπό έθιμο να ονομάζουμε με ευφάνταστα ονόματα τους διάφορους πιθανούς κυβερνητικούς συνδυασμούς. Έτσι, εκτός από τους αναμενόμενους χλωρέρυθρους ή ερυθρέρυθρους συνδυασμούς, υπάρχει ακόμη ο σηματοδότης και η Ιαμαϊκή.
Ενόψει της όλο και πιο απίθανης κυβερνητικής αυτοδυναμίας που προοιωνίζεται η επόμενη βουλευτική εκλογή, αλλά, κυρίως, ενόψει των οφθαλμοφανών ατελειών του τωρινού πολιτικού μας συστήματος, ίσως θα άξιζε τον κόπο να μεταφέρουμε τις παρομοιώσεις και στα καθ’ ημάς.
Θα περιορίσω την αναφορά μου μόνο στην γκρόσσε κοαλιτσιόν: όχι μόνο επειδή αυτή μου φαίνεται η πιο πραγματιστική πιθανότητα, αλλά και επειδή, υπό προϋποθέσεις, ένας τέτοιος συνδυασμός θα μπορούσε να κάνη την διαφορά.
Μπορώ να διακρίνω δύο ενδεχόμενες λύσεις: την λύση Σιέρρα Λεόνε και την λύση Γκαμπόν.
Στην πρώτη, τα δύο μεγάλα κόμματα επιλέγουν την συγκυβέρνηση κατ’ ανάγκην. Κατ’ ουσίαν παραμένουν αντιτιθέμενα, μεταξύ τους υπάρχει η λευκή terra nullius. Ανάμεσα στα υπερήφανα χρώματα των Βενέτων και των Πρασίνων παρεμβάλλεται μια άβυσσος, η οποία δεν επιτρέπει κανένα σημείο επαφής. Οι λαϊκιστές, οι διεφθαρμένοι, οι πατριδοκάπηλοι, οι κομματόψυχοι και οι εμπαθείς των δύο παρατάξεων αναλίσκονται στον λυσσαλέο πόλεμο χαρακωμάτων, καθένας από το ταμπούρι του. Η Σιέρρα Λεόνε είναι τυπικό παράδειγμα αποτυχημένου κράτους.
Η δεύτερη λύση εμπνέεται από την σημαία της Γκαμπόν.