Ας υποθέσουμε ότι βρισκόμαστε στην Τρίπολη τον μήνα Σεπτέμβριο, σε ένα από τα δύο στρατόπεδα εκπαίδευσης νεοσυλλέκτων στρατιωτών που βρίσκονται εκεί. Ένας στρατιώτης, μέσα στις καιρικές συνθήκες πρόωρου χειμώνα που επικρατούν συχνά στην συγκεκριμένη πόλη την περίοδο αυτή, τολμά να κατεβάσει τα μανίκια της στολής του, μετατρέποντάς την έτσι από «θερινή» σε «χειμερινή». Ένας αξιωματικός τον πλησιάζει και τον εγκαλεί αυστηρά. Ο στρατιωτικός κανονισμός είναι σαφής: τα μανίκια δεν επιτρέπεται να κατεβαστούν πριν τα μέσα Οκτωβρίου, όταν δοθεί δηλ. η σχετική διαταγή. Ο στρατιώτης διαμαρτύρεται επικαλούμενος το τσουχτερό κρύο, αρνείται να ανεβάσει τα μανίκια και τελικά τιμωρείται από τον αξιωματικό. Αυτήν την απλή και συχνή στα στρατόπεδα ιστορία μπορούμε να την δούμε με δύο τρόπους. Ο ένας είναι να διαγνώσουμε στον στρατιώτη την χαρακτηριστική ελληνική νοοτροπία απειθαρχίας και αποστροφής προς κάθε κανόνα. Μια ανώριμη κοσμοαντίληψη που στην καλύτερη περίπτωση συνιστά απλώς εμπόδιο σε κάθε προσπάθεια ορθολογικής συγκρότησης μιας κοινότητας ανθρώπων και στην χειρότερη είναι προάγγελος μελλοντικής παρανομίας και διαφθοράς. Ο άλλος τρόπος προσέγγισης της ιστορίας είναι να εστιάσουμε την προσοχή μας στον κανονισμό. Να υποψιαστούμε δηλ. ότι ο σχετικός κανονισμός, αντιγραμμένος πιθανότατα από κάποιο ξένο εγχειρίδιο, αγνοεί καταφανέστατα τον μικροκλιματικό χαρακτήρα του ελληνικού καιρού.