Ιστανμπουλ – Κωνσταντινουπολη: σκεψεις και εικονες

***Το πρωτο πραγμα που μου κανε εντυπωση ειναι ποσο κοντα ειναι η Τουρκια. Εξαιτιας της δυσκολης μορφολογιας θεωρουμε οτι η Κωνσταντινουπολη ειναι πολυ μακρια απο την Αθηνα, αλλα σε ευθεια γραμμη (οπως πεταει το κορακι που λενε) ειναι περιπου 600 χμ. Πριν καν προλαβω να κατσω στην θεση μου στο αεροπλανο και να ριξω μια ματια στο παραθυρο, ειχαμε φτασει στην Λεσβο! Και η Τουρκια ειναι ακριβως διπλα στην Λεσβο. (Κατι που σου θυμιζει και ποσο μικρο στρατηγικο βαθος εχει η Ελλαδα).

***Φτανεις στο αεροδρομιο, τυπικη γερμανικη κατασκευη, καθαρο-αποτελεσματικο-οργανωμενο. Παλια χρειαζομασταν βιζα, τωρα πια οχι. Οι Αγγλοι ακομα χρειαζονται (γιατι?) και περιμενουν σε ουρες για να την βγαλουν επι τοπου.

Υδραγωγειο εισερχομενος στην πολη, κλικ για μεγεθυνση.

***Κοιταζοντας το Αιγαιο απο την μερια της Τουρκιας εχεις και την αισθηση οτι τους εχουμε πνιξει. Μια κατα βαση ηπειρωτικη χωρα, με 80 εκατομμυρια ανθρωπους στιβαγμενους μεταξυ βουνων και κοιλαδων, ξαφνικα βρισκει διεξοδο στην θαλασσα. Αλλα η απεναντι χωρα δεν την αφηνει να αναπνευσει, στα λιγα χιλιομετρα απο την ακτη υπαρχει ηδη ασφυκτικο το συνορο, οπλισμενο με φρεγαττες και παλαβους Σαμιωτες που στις εθνικες εορτες πυροβολανε οτι φως βλεπουνε απεναντι. Η Τουρκια εχει μολις δυο νησια και αυτα μαλλον κατα τυχη.

Read moreΙστανμπουλ – Κωνσταντινουπολη: σκεψεις και εικονες

Στο σταθμό του Μονάχου κι άλλες ταξιδιωτικές ιστορίες

Αν δεν ήμουν επαγγελματίας ιστολόγος που παίρνει μερίδιο από το μισθό που καταθέτει μηνιαίως στον Σώτο το διεθνές κεφάλαιο, ο σιωνισμός και το Υπουργείο Οικονομικών θα ήμουν συγγραφέας ταξιδιωτικών οδηγών γεμάτων με άχρηστες πληροφορίες. Στο μέλλον σκοπεύω να ταλαιπωρήσω τους επισκέπτες μας με ταξιδιωτικά κείμενα για συγκεκριμένους προορισμούς. Προς το παρόν, προτιμώ να εγκαινιάσω την σειρά “Ταξιδιωτικά” ενθυμούμενος όσα αποκαλύπτει ο καπνός και κρύβει το σκοτάδι μιας καλοκαιρινής νύχτας για όλες εκείνες τις ίσως ασήμαντες περιηγητικές εικόνες που για κάποιο περίεργο λόγο αρνούνται να βγουν από το μυαλό μας.

Βενετσιάνικη ομίχλη

Από τον καιρό που αρχίζει κανείς να συλλογίζεται τα ταξίδια αντιλαμβάνεται την σημασία της Βενετίας. Αν μάλιστα είναι και ολίγον σινεφίλ αρχίζει να φαντασιώνεται την αγαπημένη του εκδοχή της συγκεκριμένης πόλης ανάλογα με τον καλλιτέχνη που εμπιστεύεται: για να λέει, για παράδειγμα, ο Ford/Indy “Ah, Venice” πριν χαρίσει αμερικάνικο πάθος στην ψηλή γερμανίδα πράκτορα κάτι θα ξέρει. Και δεν μπορεί κοτζάμ Καρέζη να παντρεύτηκε στο τσακα-τσακα τον Αλεξανδράκη μόνο για το αντριλίκι του – κάποιο ρόλο θα έπαιξαν και τα βενετσιάνικα καφέ με τα τραπεζάκια τους στο πλακόστρωτο. Εγώ, όμως, άλλη Βενετία ήθελα να δω: τα κανάλια και τη λιμνοθάλασσα μέσα στην ομίχλη, όπως τα είδε ο Βισκόντι και τα έζησε ο Ντόναλντ ο Σάδερλαντ κυνηγώντας φαντάσματα και δολοφόνους. Και πράγματι, η θέα της πόλης που έχει υποκύψει στο πλέον γοητευτικό των φυσικών φαινομένων είναι μαγευτική και συγκρίνεται μόνο με την αντίστοιχη αίσθηση που αναδύει η ομιχλώδης λιμνοθάλασσα: το νεκροταφείο που μοιάζει να βγαίνει από την πιο κοινότοπη ταινία θρίλερ, το Μπουράνο που θα ζήλευε ο Αγγελόπουλος και το Τορτσέλο με την εκκλησία του να δεσπόζει στο λιτό τοπίο. Και είναι ειρωνικό το πόσο γοητευτικότερη είναι μία πανέμορφη πόλη όταν δεν μπορείς να δεις καθαρά τις χάρες της.

Μαυριτανικές ονειρώξεις

Όσο κι αν εξακολουθώ να έχω μια αδυναμία στην κατά Placido (αλλά και την κατά Lanza) προσέγγιση του “Granada” δεν μπορώ παρά να αναγνωρίσω το προφανές: ο Lara, Μεξικανός ων, δεν τα πήγε άσχημα στους στίχους αλλά τα έκανε θάλασσα στην μουσική. Και εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι, μια που η μουσική είναι πράγματι υπέροχη: αν η Γρανάδα πρέπει να μπει σε νότες και διαστήματα, το αποτέλεσμα είναι απαραίτητο να είναι αισθαντικό και ελαφρώς σκοτεινό και όχι πομπώδες και αλέγκρο.

Read moreΣτο σταθμό του Μονάχου κι άλλες ταξιδιωτικές ιστορίες

Αμερικάνα 1 : Αμερικανικος καθημερινος πολιτισμος

Το πρωτο σε μια συλλογη αρθρων με τις δυνατοτερες εντυπωσεις μου απο το Λανδ οφ δε μπρεηβ αντ χοουμ οφ δε φρη. Ξεκινω μιλωντας για το υψηλο επιπεδο δικαιοσυνης και ηρεμιας στις καθημερινες συναναστροφες στις ΗΠΑ.

Μενω στις ΗΠΑ εδω και 8 μηνες περιπου. Ομολογω οτι οταν πρωτοηρθα σκεφτομουν λιγο σε εκεινο το στυλ του Ευρωπαιου που θεωρει τον μεσο Αμερικανο επιφανειακο και ετσι… ελαφρα αφελη*.

Ειναι νομιζω καιρος να δηλωσω ανοιχτα οτι θαυμαζω τον καθημερινο πολιτισμο των ΗΠΑ. Και δεν μιλω μονο για τους απλους ανθρωπους στις Μεσοδυτικες Πολιτειτες που μενω, αλλα για σχεδον ολους τους Αμερικανους που ηρθα σε επαφη απο Σαν Ντιεγκο μεχρι Ουασιγκτων. Θα δωσω λιγα απλα παραδειγματα και προκαλω τον αναγνωστη να βρει ευρωπαϊκη χωρα που να συμβαινει κατι τετοιο συχνα:

1) Τον Ιανουαριο ημουν στην Νεα Ορλεανη και ετυχε να ειναι ο τελικος αμερικανικου κολλεγιακου ποδοσφαιρου μεταξυ Ohio State** και Louisiana State. Στους δρομους της γαλλικης συνοικιας κυκλοφορουσαν την μερα πριν το παιχνιδι δεκαδες χιλιαδες οπαδοι του OSU απο το Οχαϊο και το ευρυτερο Μιντουεστ. Ο καθενας με μια big ass beer (με αυτη την ονομασια τις πουλουσαν, δεν κανω πλακα) στο χερι, κατα τις 12 το βραδυ πρεπει να ηταν ολοι τυφλα. Κιομως σε καθε μπαρ, αναμικτοι οπαδοι των δυο ομαδων χοροπηδουσαν και τραγουδουσαν. Δεν ειδα ολο το βραδυ ουτε ενα επεισοδιο. Φανταστειτε την ιδια περιπτωση με Ολυμπιακους και Παναθηναϊκους, οπαδους Μπαρσα και Ρεαλ, οπαδους της Αγγλιας και της Γερμανιας. Θα ειχαμε εκατονταδες θυματα…

2) Μετα απο εναν μηνα περιπου ημουν σε ενα μπαρ και αποτι φαινεται επεσε το κινητο μου στο πατωμα. Σενα μπαρ γεματο μεθυσμενα κολλεγιοπαιδα. Οταν το πηρα ειδηση 2 μερες μετα και πηρα τηλεφωνο να δω μπας και το εχει κανεις, απαντησε ενας ευγενεστατος υπευθυνος του μπαρ οτι το βρηκε καποιος πελατης και τους το παρεδωσε, να περασω να το παραλαβω. Φανταστειτε το ιδιο σε κλαμπ στην Αθηνα.

Read moreΑμερικάνα 1 : Αμερικανικος καθημερινος πολιτισμος