Καταχθόνιες δυνάμεις συνωμότησαν εις βάρος μας, αλλά δεν θα υποχωρήσουμε!

Λίγες ημέρες πριν, όταν δινόταν ο υπέρ πάντων μνημονιακός αγών (ο Αγών μου, το ‘πιασες Θόδωρα το υπονοούμενο), το ιστολόγιό μας έπεσε θύμα μιας κακόβουλης επίθεσης μυστηριωδών προγραμμάτων από το ιστολογικό υπερπέραν, ειδικά κατασκευασμένων για να εντοπίζουν και να εξουδετερώνουν ορθολογικές εστίες αντίστασης. Τυχαίο; Δεν νομίζω… Ή απλά μπήκε στο σέρβερ ένα μάλγουερ και μας … Read more Καταχθόνιες δυνάμεις συνωμότησαν εις βάρος μας, αλλά δεν θα υποχωρήσουμε!

Πως το βιαγκρα θα μας κανει να ζουμε (σχεδον) για παντα

Και γιατι τα πιο εξυπνα ειδη ζωων ζουνε περισσοτερο? Λιγη ερασιτεχνικη εξελικτικη βιολογια.

Λατρευω τα εξελικτικα επιχειρηματα, με μια πολυ λιτη και κομψη βαση μπορεις να χτισεις πολυπλοκες θεωριες που εξηγουν παρα πολλα φαινομενα, απο τις κοινωνικες επιστημες μεχρι τις θετικες.*

Μια εξελικτικη θεωρια για το γηρας λεει οτι ειναι απλη συσσωρευση προγραμματιστικων λαθων (bugs) στον γενετικο μας κωδικα.

Το μοντελο ειναι απλο: φανταστειτε ενα ζωο που ζει ακριβως ενα ετος και τεκνοποιει απο την μερα που γεννιεται μεχρι την μερα που πεθαινει. Ας το ονομασουμε ετοσαυρο. Ο ετοσαυρος θα τεινει να εχει τελεια υγεια απο την μερα που γεννιεται μεχρι την μερα που πεθαινει. Φανταστειτε οτι σε μια γεννια καποιοι ετοσαυροι εχουν ενα γονιδιο που τους κανουν να κουφαινονται στον ενατο μηνα ζωης τους. Ο ανταγωνισμος για ερωτικους συντροφους απο τους ετοσαυρους που δεν εχουν αυτο το γονιδιο θα ειναι σκληρος. Υποθετοντας οτι οι θηλυκοι ετοσαυροι εχουν εστω μια ελαχιστη προτιμηση στα αρσενικα που ακουνε καλα, οι ετοσαυροι απο εννεα εως 12 μηνων που ειναι κουφοι θα κανουν λιγοτερα παιδια απο αυτους που δεν ειναι κουφοι. Στην επομενη γεννια το ποσοστο στον πληθυσμο των ετοσαυρων με το κακο γονιδιο θα ειναι λοιπον μικροτερο.

Φυσικα τα περισσοτερα ζωα δεν εχουν μια κοινη και προκαθορισμενη ημερομηνια θανατου. Σε καθε γεννια υπαρχουν καποια ζωα που για τυχαιους λογους ζουν πολυ περισσοτερο απο άλλα. Ειναι λογικο ενα ζωο που ζει πολυ περισσοτερο απο τους περισσοτερους προγονους του να μην εχει πολυ καλη υγεια. Το επιχειρημα παει παραλληλα με το προηγουμενο: δεν υπαρχει εξελικτικη πιεση να εξαφανιστουν τα εγγενη (γενετικα) μειονεκτηματα που παρουσιαζει το ζωο σε μεγαλη ηλικια, αφου σχεδον κανεις προγονος του δεν εφτασε ποτε αυτη την ηλικια!

Read moreΠως το βιαγκρα θα μας κανει να ζουμε (σχεδον) για παντα

Η κάλπη στο σαλόνι

Εδώ και λίγες ημέρες κάθε φορά που περνώ από το σαλόνι για να φτιάξω έναν καφέ στην κουζίνα βλέπω πάνω στο μεγάλο τραπέζι μια κάλπη. Πρόκειται αναμφίβολα για κάλπη, έχει όλα τα χαρακτηριστικά: είναι δήθεν διαφανής, έχει κολλημένα εδώ κι εκεί τα απομεινάρια παλιών επιγραφών, είναι σπασμένη στις γωνίες και έχει λεκέδες από βουλοκέρι στο καπάκι. Στην αρχή ανοιγόκλεινα τα μάτια, τα παράθυρα, τα ρολά, το πιάνο, τον κλιματισμό και ό,τι άλλο έβρισκα πρόχειρο αλλά η κάλπη παρέμενε εκεί να μου γδέρνει το έπιπλο. Τελικά, το πήρα απόφαση και σταμάτησα να της δίνω σημασία μήπως βαρεθεί και φύγει. Απόψε, όμως, κάθησα στον καναπέ και βάλθηκα να ανακαλύψω τι διάολο ζητάει από μένα.

Η κάλπη, βέβαια, δεν έχει σκοπό να βγάλει μιλιά διότι, όπως όλοι γνωρίζουμε, η κάλπη θα μιλήσει στις 4 του Οκτώβρη. Μέχρι τότε ακόμα και οι ψευτοκάλπες, αυτές οι δημοσκοπήσεις που μέσα στην αιώνια προχειρότητά μας βαφτίσαμε γκάλοπ, οφείλουν να το βουλώσουν για να σκεφτεί με την ησυχία του ο λαός. Ο προλετάριος, ο μικροαστός, ο μεγαλοαστός, ο κεφαλαιοκράτης, ο άρτι επιστρέψας από τα πιάτα της Φρανκφούρτης και της Αστόρια, ο φοιτητής, ο διανοούμενος, ο αναρχιστής, ο σταρχιδιστής, όλοι πρέπει να σκεφτούν με την ησυχία τους. Κάθομαι, λοιπόν, κι εγώ να σκεφτώ στην εκλεκτή παρέα τους, αλλά όλοι σκέφτονται φωναχτά και κάνουν πολλή φασαρία.

Read moreΗ κάλπη στο σαλόνι

Έχουμε Πόλεμο, Μην Το Γελάς, Μωρό Μου

Αποδόμηση του ΣΥΡΙΖΑ σε τέσσερα τραγούδια

Θα έχετε ακούσει ιστορίες με Γιαπωνέζους στρατιώτες που συνέχιζαν να κρύβονται στα δάση, ακόμα και δεκαετίες μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, πιστεύοντας ότι η χώρα είναι υπό κατοχή, ότι ο πόλεμος δεν τέλειωσε, ότι σύντομα θα συγκροτηθεί απελευθερωτικός στρατός κ.λπ. Ή με αριστερούς στη μεταπολίτευση που επέμεναν να μη δίνουν διεύθυνση και τηλέφωνο, ακόμα και το ’77 ή το ’78, θεωρώντας ότι η χούντα δεν τέλειωσε με τον Καραμανλή αλλά μετασχηματίστηκε σε κάτι πιο light, και συνεχίζεται κανονικά η αντίσταση ενάντια στην τυραννία, στην αστυνομοκρατία, στους εγχώριους πράκτορες των Αμερικανών κ.λπ.

Λοιπόν, σε μία παρόμοια εξωπραγματική ανάγνωση της πραγματικότητας κύλισε και ο ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια. Προκειμένου να βρίσκεται συνεχώς με το όπλο παρά πόδας, έβλεπε γίγαντες εκεί που υπήρχαν απλώς ανεμόμυλοι και αυτο-υπνωτίστηκε σε μία υπερεπαναστατικότητα Πολυτεχνείου. «Έχουμε πόλεμο, μην το γελάς, μωρό μου» λέει το τραγούδι του Πανούση και ο ΣΥΡΙΖΑ φρόντιζε να το επιβεβαιώνει διαρκώς, με επιλεκτικές σταχυολογήσεις των γεγονότων και φιλτράρισμα όσων δε συμφωνούσαν με τη στρατευμένη του ανάγνωση της πραγματικότητας. Θέλω να αναφερθώ εδώ σε δύο τέτοια παραδείγματα:

1) Η αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ να διαβάσει σωστά τα γεγονότα του Δεκεμβρίου. Εντάξει, όλοι ακούσαμε τη φωνή των νέων τότε. Φωνάζει όμως ο καταπιεσμένος όταν αντιδρά, φωνάζουν και τα μαυρομακιγιαρισμένα πιτσιρίκια στις συναυλίες των Evanescence όταν ακούνε το «My Last Breath». Για το ΡΙΖ του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρχε καμία αμφιβολία: o Δεκέμβρης ήταν η έκρηξη μιας συσσωρευμένης καταπίεσης, ενός αδιεξόδου στο οποίο οδηγήθηκε η νεολαία από την ανεργία, τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές Σημίτη και Καραμανλή, τη μεθοδευμένη υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας κ.λπ. Το κόμμα δε θορυβήθηκε όσο έπρεπε από την ανυπαρξία αιτημάτων• οι νέοι του Δεκέμβρη μπορεί μεν να ζήταγαν απλώς «έναν καλύτερο κόσμο» ή κάτι άλλο εξίσου ασαφές, όμως κατόπιν θα συγκεκριμενοποιούσαν τους πολιτικούς τους στόχους. Εύκολα προσπέρασε και τη διάχυτη βία των ημερών• ήταν ένα σύμπτωμα, είπε, ένα παραπροϊόν κάθε εξέγερσης, η οποία από τη φύση της είναι άναρχη και εκρηκτική, δεν μπορεί να μπει σε καλούπια κ.λπ. Ούτε καν προβληματίστηκε από τον ιδιαίτερα emo χαρακτήρα του νεανικού λόγου• πρώτη φορά στην Ιστορία, τόσοι πολλοί ευφυείς άνθρωποι πήραν στα σοβαρά τον κόσμο που επαναλάμβανε ένα σύνθημα όπως το: «Μη μας πετάτε άλλα δακρυγόνα, εμείς κλαίμε κι από μόνοι μας».

Read moreΈχουμε Πόλεμο, Μην Το Γελάς, Μωρό Μου

Οδηγός Ελληνικού Επιχειρείν, μέρος δεύτερο

Μεταφυσικά – Υπαρξιακά

Δεν μπορείς να λατρέψεις και Θεό και Μαμμωνά. Διάλεξε έναν από τους δύο και κάν’ το καλά.
*
«Θα σε πληρώσω τη Δευτέρα», είπε. Τη Δευτέρα Παρουσία, εννοούσε.
*
Η ζωή είναι ένα διαρκές χρέος που κάποτε ξεπληρώνεται.
*
Αυτοκτόνησα γιατί με πνίγανε τα χρέη. Πήγα να μπω στον Παράδεισο, βρήκα όμως να με περιμένουν οι διαταγές πληρωμής.
*
Η κόλαση έχει ΙΚΑ και εφορία.
*
Κουράγιο: ζωή είναι, θα τελειώσει.
*
Κύριε, δώσε μου υπομονή να αντέξω αυτά που δεν μπορώ να αλλάξω, δύναμη να αλλάξω αυτά που μπορώ, και σοφία να διακρίνω ανάμεσά τους. Στο ενδιάμεσο, δώσ’ μου και €5.000.000 για κάτι έξοδα κίνησης.
*
Η ζωή είναι σαν το Χρηματιστήριο: πάντα μπορεί να πάει πιο κάτω.

Φίλοι

Η φιλία είναι πολύ σημαντικό πράγμα στη ζωή• όποιος έχει καλούς φίλους έχει και πίστωση. Μετά, βέβαια, παύει να έχει καλούς φίλους.
*
Δείξε μου τους φίλους σου να σου πω τα χρέη σου.
*
Το να βάζεις τα λεφτά σου εκεί που βάζεις την καρδιά σου είναι η συντομότερη οδός προς την απώλεια και των δύο.
*
Οι καλές προθέσεις δεν πληρώνουν τις επιταγές.
*
Πιο εύκολο είναι να περάσει καμήλα από το μάτι της βελόνας παρά να κρατήσεις την περιουσία σου αν μπλέξεις με γυναίκες και κολλητούς.

Read moreΟδηγός Ελληνικού Επιχειρείν, μέρος δεύτερο

αναΜορφωση στην Ελληνικη Αστυνομια

Ποιος ειπε οτι δεν υπαρχουν καινοτομα μυαλα στην ΕΛ.ΑΣ. Θα θυμαστε ισως την γκρινια μας για τις μεθοδους που χρησιμοποιει η ελληνικη αστυνομια κατα την προσληψη μελλοντικων αστυνομικων. Δεν εισαστε οι μονοι. Λαβαμε πριν λιγες μερες ενα ηλεκτρονικο γραμμα απο τον αστυφυλακα Ιασωνα Παπαγιαννιδη, της υπηρεσιας Εσωτερικων Υποθεσεων της Ελληνικης Αστυνομιας. Σε αυτο μας λεει, … Read more αναΜορφωση στην Ελληνικη Αστυνομια

Ένας φτωχός και μόνος δραπέτης…

http://home.online.no/~groennsl/luckyluke/luke10_sunset.gif
Ο αγαπημένος μου ήρωας κόμικ ήταν ανέκαθεν ο Λούκυ Λουκ. Θυμάμαι, μικρός, αγωνιούσα ώσπου να φτάσει το νέο τεύχος της Μαμούθκόμιξ στο μοναδικό πρακτορείο εφημερίδων της απομονωμένης ελληνικής επαρχίας όπου έμενα… Και όταν επιτέλους το είχα στα χέρια μου, η καινούρια περιπέτεια του «φτωχού και μόνου καουμπόη» με αποζημίωνε πλήρως για την αναμονή.

Από τότε έχω καιρό να ξαναδιαβάσω κόμικς. Ή, ίσως τελικά και να μην έχω… Στη σύγχρονη Ελλάδα βλέπετε, φαίνεται ότι οι καρικατούρες έχουν αποδράσει από τα καρέ των κόμικς και ζουν ανάμεσα μας, κάνοντας την καθημερινότητά μας φαιδρή. Έτσι, δεν χρειάζεται πια να ψάξω στις σελίδες της Μαμουθκόμιξ για να συναντήσω την Άγρια Δύση, αφού μπροστά μου απλώνεται το τοπίο της άγριας δύσης κάθε ελπίδας για βελτίωση της νεοελληνικής πραγματικότητας. Ζω λοιπόν -όπως όλοι μας- καθημερινά το σύγχρονο νεοελληνικό κόμικ, το παρακολουθώ και ίσως και να συμμετέχω που και που στα καρέ του!

Οι ομοιότητες αυτού του κόμικ με τον αγαπημένο μου Lucky Luke, είναι πολλές. Στο νεοελληνικό κόμικ λ.χ. ισχύουν οι νόμοι της άγριας δύσης: ο καθένας κάνει ό,τι θέλει, αρκεί να έχει πάντοτε γεμάτο το εξάσφαιρό του και να είναι «σβέλτος» στην εκάστοτε αναμέτρηση με τον «κακό» (σερίφη ή παράνομο). Ο μανιχαϊσμός βασιλεύει, νόμος δεν υπάρχει ή, κι αν υπάρχει δεν λαμβάνεται σοβαρά υπόψην από τους εγχώριους καουμπόηδες. Το νεοελληνικό κόμικ διακρίνεται από τα κλασικά, μόνο εξαιτίας ενός συνόλου στυλιστικών διαφορών (που εξηγούνται εύκολα, καθώς τα κόμικς πρέπει να ανανεώνονται κατα διαστήματα με καινοτομίες): Οι εγχώριοι καουμπόηδες λ.χ. μπορεί να φορούν κόκκινες κουκούλες αντί για κόκκινο φουλάρι, να χρησιμοποιούν μονόλιτρες μολότωφ αντί για εξάσφαιρα πιστόλια, να καβαλάνε μηχανάκια αντί για την Ντόλυ, να ρίχνουν μαδέρια αντί για λάσο. Οι διαφορές αυτές όμως είναι ήσσονος σημασίας και δεν επηρεάζουν τελικώς την απόλαυση του νεοελληνικού κόμικ: Αντί πια να διαβάζουμε τα μεγάλα και κάπως άβολα τεύχη της Μαμούθκόμιξ, μπορούμε να αράζουμε στους καναπέδες και να παρακολουθούμε στην οθόνη της TV την νέα εκδοχή της άγριας δύσης στα δελτία ειδήσεων των καναλιών. Περιμένοντας κάθε μέρα την νέα συναρπαστική ιστορία των 20.00, το προσεχές τεύχος του Λούκυ Λουκ και της τρελοπαρέας του!

Ε, λοιπόν, προχθές η νέα ιστορία του Λούκυ στην άγρια Δύση με μπέρδεψε. Και μάλιστα, με μπέρδεψε διπλά: Αφενός μου φάνηκε ότι επρόκειτο για επανεκτύπωση του τεύχους του καλοκαιριού του 2006 που περιείχε τη –συναρπαστική πράγματι- ιστορία της θεαματικής απόδρασης με το ελικόπτερο. Αφετέρου, δεν κατάλαβα καλά ποιός ήταν αυτή τη φορά ο δραπέτης! Ήταν τελικώς ο Τζο Ντάλτον ή ο Λούκυ Λουκ; Θυμάμαι βεβαίως, ότι στις κλασικές ιστορίες των Morris-Goscinny, δραπέτες είναι πάντοτε οι Ντάλτονς, δηλ. ο Τζο και τ’αδέρφια του. Ο δε Λούκυ Λουκ απλώς επεμβαίνει για να ξανα-μαντρώσει την εγκληματική οικογένεια. Και όταν φέρνει σε πέρας την αποστολή του, συνηθίζει να προειδοποιεί αυστηρά τους δεσμοφύλακες των Ντάλτονς ότι δεν πρόκειται να το ξανακάνει.

Read moreΈνας φτωχός και μόνος δραπέτης…