μεταρρυθμισεις

Απο τοτε που σταματησε να λειτουργει η διαδικτυακη Ελευθεροτυπια δυσκολευομαι να ξυπνησω το πρωϊ. Παραδοσιακα θα πηγαινα στο enet.gr με το που ανοιγα τον υπολογιστη, θα διαβαζα τρια-τεσσερα εξαιρετικα ανακριβη κειμενα, θα μου ανεβαινε η πιεση και θα ξυπναγα μια χαρα, χωρις αναγκη καφε ή οιασδηποτε αλλης ουσιας.

Η Ελευθεροτυπια ειχε τετοια εφεση στην μπαρουφα που σκεφτομουν να στησω ολοκληρη ιστοσελιδα που να την παρακολουθει και μελεταει. Η αληθεια ειναι ομως οτι ισως ημουν υπερβολικα αυστηρος με την Ελευθεροτυπια. Η μπαρουφα ειναι διαδεδομενη γενικα στα ελληνικα ΜΜΕ και το εκνευριστικο ειναι οτι δεν μιλαμε για απλα λαθη, αλλα συστηματικο στριμωγμα και ζουληγμα των γεγονοτων ετσι ωστε να συμβαδιζουν με τα κολληματα της εφημεριδας, να μοιαζουν πιο εντυπωσιακα κτλ Παρομοιως εχουμε αρθρα γνωμης με ολοφανερα παραλογα επιχειρηματα, που ομως δημοσιευονται απλα και μονο επειδη το συναισθηματικο περιεχομενο του κειμενου συμβαδιζει με την γραμμη της εφημεριδας.

Το γιγαντιαιο κενο καθημερινης μπαρουφας που αφησε η Ελευθεροτυπια καλυφθηκε σημερα εν μερει απο το Βημα. Ξεκινω απο το πρωτο νεο της ημερας

Πώς θα μειωθούν οι μισθοί σε 4.000.000 εργαζομένους του ιδιωτικού τομέα

Read moreΠρωταθλημα τερατολογιας : μετα την Ελευθεροτυπια, το Βημα?

Αν υπαρχει ενα τραγουδι που μπορει να χαρακτηρισει την συμπεριφορα πολλων Ελληνων κατα την κριση ειναι το Wasn’t Me του Shaggy. Επι δεκαετιες ως ψηφοφοροι ανεχομασταν την συνεχη χρεωση του δημοσιου, ως συνταξιουχοι παιρναμε συνταξεις πολυ πανω απο τις εισφορες που πληρωναμε, οδηγουσαμε σε δρομους που ειχαν χρηματοδοτηθει με χρεος, ως δημοσιοι υπαλληλοι παιρναμε αυξησεις που δεν ειχαν καμμια αντιστοιχια με την παραγωγικοτητα μας. Αλλα οταν εφτασε η μερα της κρισης, αυτο που βγηκε ευκολα απο το στομα τοσων Ελληνων ηταν: Τι φταιω εγω? Δεν το κανα εγω!

Δεν θελω να συζητησω το ζητημα του χρεους εδω, αλλα να δειξω οτι η ιδια ανακλαστικη συμπεριφορα αποποιησης ευθυνης και ενστικτωδους αδιαφοριας για το κοινο καλο φαινεται να βασιλευει πολυ γενικοτερα. Με το που ζοριζονται, ψαχνουν τον ευκολο δρομο. Και αν τους μιλησεις για υποχρεωσεις? Δεν ημουν εγω, δεν φταιω εγω, να καει το Συμπαν, δεν ειναι δικο μου προβλημα.

Εχουμε επιχειρηματολογησει εκτενως γιατι τα κλειστα επαγγελματα πρεπει να ανοιξουν. Ακουγεται (αν και ειναι δυσκολο να βρεις αξιοπιστα στοιχεια με αυτο το κρατος) οτι ο αριθμος αδειων για φορτηγα δημοσιας χρησης εχει μεινει στο ιδιο επιπεδο επι δεκαετιες, παρα την αλματωδη αυξηση του ΑΕΠ και του μεταφορικου εργου. Δεν ειναι περιεργο οτι η τιμη της αδειας εχει εκτοξευθει, δηλωνοντας ευθεως το υψος των ολιγοπωλιακων κερδων που βγαζει ο κατοχος της. Ειναι λοιπον προφανες οτι η εισοδος νεων παικτων στην αγορα ειναι απαραιτητη, για να πεσουν οι τιμες και να εχουμε καλυτερες μεταφορικες υπηρεσιες.*

Στην διαδικασια για αυξηση των αδειων και απελευθερωση της αγορας οι ιδιοκτητες των φορτηγων αντιδρουν, συχνα με ακραιο και ακαλαισθητο τροπο. Δυστυχως μετα απο τοσα χρονια μεταρρυθμισεων στην Ελλαδα, δεν περιμενα κατι πολυ διαφορετικο. Αυτο που με απαγοητευσε ομως ειναι η συμπεριφορα πολλων πολιτων, που ζητουν απελευθερωση χωρις καμμια απολυτως προνοια για τα δικαιωματα των σημερινων ιδιοκτητων. Η ιδια αντικοινωνικη συμπεριφορα και ελλειψη ευαισθησιας για την οποια μπορει να κατηγορησει κανεις οσους εκβιαζουν ολη την χωρα για να διατηρησουν αδικα προνομια, φαινεται να εκδηλωνεται ενιοτε και απο τα εως τωρα θυματα της αναισθησιας.

Read moreΦορτηγα δημοσιας χρησης, αισθημα δικαιου και ατομικη ευθυνη

Οι Ελληνες ειναι ανθρωποι με πολλα χαρισματα, αλλα λιγες αρετες.

Αγγελος Βλαχος, πολυταξιδεμενος διπλωματης, συγγραφεας, φιλος του Γ. Σεφερη, ανιψιος του Γεωργιου Βλαχου, ιδρυτη της Καθημερινης

Ενα παιδι ακουει και επηρεαζεται περισσοτερο απο τον δασκαλο παρα απο τον γονεα, ακομα και αν προκειται για το ιδιο ατομο.

ΙΓ, γονος δυο δασκαλων

Τι σημαινει να εισαι Ελληνας, τι θετικο χαρακτηριστικο θα μπορουσε να πει κανεις οτι εχουν οι περισσοτεροι Ελληνες και ειδικοτερα τι αρετες? Στις ΗΠΑ ειναι ξεκαθαρο ποια πραγματα ειναι unamerican. Η μιζερια, η αδικια, τα στερεοτυπα/ο ρατσισμος, η αγενεια… ολα αυτα τα χαρακτηριστικα πανε εναντια στο πως σκεφτονται οι Αμερικανοι συλλογικα οτι ειναι, ή εστω πως θα ηθελαν να ειναι.

Στην Αγγλια η ευγενεια, το φαιρ πλεϋ, η στωϊκοτητα, το φλεγμα, η αντιμετωπιση καθε αντιξοοτητας με χιουμορ ανηκουν στις αρετες που πρεπει να εχει καθε Αγγλος που σεβεται τον εαυτο του.

Στην Γερμανια οι λεγομενες πρωσσικες αρετες (Preussische Tugenden) ειναι ακομα πιο ξεκαθαρα ορισμενες.

Αισθημα δικαιοσυνης (Gerechtigkeitssinn)
Σκληραγωγια (Härte, gegen sich mehr noch als gegen andere)
Θαρρος (Mut)
Αισθημα ταξης (Ordnungssinn)

Read moreΗ (ελλιπης) Αρετη των Ελληνων

Με αφορμή μια απόφαση για τους λεωφορειόδρομους

Τα δύο μεγάλα ζητούμενα για την οικονομική ανάπτυξη στη χώρα μας είναι τα δημόσια αγαθά και οι ανταγωνιστικές επιχειρήσεις. Μας λείπουν και τα δύο, γιατί είναι πολύ ισχνές οι κοινωνικές δυνάμεις που εργάζονται είτε για το ένα είτε για το άλλο.

Η δημόσια συγκοινωνία είναι κατ’ εξοχήν δημόσιο αγαθό, όπως και αν κατανοεί κάποιος τον πολύπαθο αυτόν όρο. Βελτιώνει την απόδοση του συνόλου των μετακινήσεων συγκριτικά με το αντίστοιχο ιδιωτικό αγαθό, το Ι.Χ. Είναι φιλική προς το περιβάλλον. Είναι αναδιανεμητική (ευνοεί περισσότερο τις λιγότερο εύπορους). Με τεχνικούς όρους είναι non-excludable και μέχρι ένα σημείο non-rivaled. Εχει οικονομίες κλίμακας και θετικές εξωτερικότητες. Σε όλο τον κόσμο και σε όλο σχεδόν το ιδεολογικό φάσμα, πολιτικοί και οικονομολόγοι συμφωνούν ότι η δημόσια συγκοινωνία αξίζει να ενισχύεται με δημόσιους πόρους – δηλαδή με δημόσιο χρήμα ή/και με προτεραιότητα στη χρήση του χώρου.

Είναι λοιπόν αξιοπερίεργο που είναι τόσο υποτονική η αντίδραση στην απόφαση Στυλιανίδη να επιτρέψει (με κάποιες προϋποθέσεις) την κίνηση των ταξί στους λεωφορειόδρομους στην Αθήνα. Οπως ήταν υποτονική και το 2007, όταν ο τότε υπουργός Μεταφορών Λιάπης την επέτρεψε στη Θεσσαλονίκη, με αποτέλεσμα η ταχύτητα των λεωφορείων να μειωθεί κατά 50%. Τα κίνητρα των κ. Λιάπη και Στυλιανίδη είναι προφανή: ικανοποιούν το αίτημα μιας πολυπληθούς συντεχνίας, και προσδοκούν σε εκλογικό ώφελος. Υπολόγισαν οτι το πολιτικό κόστος θα ήταν μικρό, και φαίνεται πως είχαν δίκιο.

Με εξαίρεση το Σύλλογο Συγκοινωνιολόγων, που τοποθετήθηκε έγκαιρα και σαφώς κατά του νέου μέτρου, το θέμα εντάχθηκε στη ρουτίνα της αντιπολίτευσης. Yπήρξαν κάποιες ανακοινώσεις από τα κόμματα. Αλλά, ούτε διαδηλώσεις, ούτε απεργίες, ούτε συζήτηση στη Βουλή, ούτε πρωτοσέλιδα. Ούτε καν πολλά σχόλια στη μπλογκόσφαιρα.

Γιατί τόσο μικρό ενδιαφέρον; Οι επιπτώσεις θα είναι μεγάλες, αυτό το καταλαβαίνει όποιος σκεφτεί λίγο και το ψάξει. Θα έχει αρνητική επίδραση σε εκατοντάδες χιλιάδες μετακινήσεις κάθε μέρα, και θα χειροτερέψει την ποιότητα ζωής για μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Αθήνας (όπως έγινε και στη Θεσσαλονίκη). Σίγουρα θα είναι χειρότερο για την πόλη από το να κοπούν τα δένδρα σε ένα οικόπεδο στην Κυψέλη ή ακόμα και σε δεκάδες οικόπεδα. Το θέμα δεν είναι μικρό. Αλλού λοιπόν βρίσκεται η εξήγηση.

Οι λεωφορειόδρομοι κινδυνεύουν επειδή βρίσκονται στην Ελλάδα και (α) δεν έχουν υπαλλήλους (β) δεν έχουν γείτονες (γ) δεν έχουν ιδιοκτήτες. Ετσι, δεν προκαλούν κανένα από τα συλλογικά ανακλαστικά που συνήθως βγάζουν τους Ελληνες στους δρόμους.

Read moreΠοιός υπερασπίζεται τα δημόσια αγαθά;

Μαθηματα καταπολεμησης του κυκλοφοριακου απο δυο δημιουργικες πολεις. Μαθηματα ερασιτεχνισμου απο μια βαλκανικη πολη

Πριν λιγα χρονια ανοιξαν ποδηλατοδρομοι στην Βαρκελωνη. Δικτυο εκατονταδων χιλιομετρων, με προστασια για τους ποδηλατες, ξεκαθαρες διαγραμμισεις, συστηματικη ενημερωση ολων των πολιτων και αυστηρη επιτηρηση απο την δημοτικη αστυνομια. Πριν απο εναμιση χρονο ακολουθησε το προγραμμα κοινοχρηστων ποδηλατων Bicing (προφερεται μπιθινγκ στα ισπανικα, μπισινγκ στα καταλανικα), παραλληλα με το παρομοιο προγραμμα Velib στο Παρισι. Οποιος πολιτης θελει, γραφεται μελος, πληρωνει μια μικρη συνδρομη και μετα εχει προσβαση σε χιλιαδες ποδηλατα σε διαφορα σημεια της πολης, που τα χρησιμοποιει εως τον προορισμο του και μετα τα αφηνει για χρηση απο αλλα μελη.

Ετσι δεν χρειαζεται να αγορασεις ποδηλατο, να ανησυχεις που θα το παρκαρεις (η κλοπη ποδηλατων ειναι πληγη σε ολη την Ευρωπη), να το συντηρεις κτλ

Στη Βαρκελώνη, στους πρωτους εξι μηνες το συστημα ειχε ηδη ξεπερασει τις προβλεψεις. 80.000 ατομα γραφτηκαν μεσω διαδικτυου και εκαναν 1.000.000 διαδρομες. Σημερα η πολη εχει 3000 ποδηλατα σε 200 αυτοματοποιημενους σταθμους. Στο Παρίσι, το πρόγραμμα εφαρμόζεται σε μεγαλύτερη κλίμακα. Υπαρχουν πανω απο 20 χιλιαδες ποδηλατα σε 1450 σταθμους (ενας χωρος σταθμευσης Velib καθε 300 μετρα).

Ας συγκρινουμε με την Αθηνα που προσφατα ανακοινωθηκε η δημιουργια 2 μεγαλων ποδηλατοδρομων. Δεν ειναι οι πρωτοι, ποδηλατοδρομο εχω πρωτοδει πριν χρονια στο Νεο Ψυχικο (με την ευκαιρια μερας χωρις ΙΧ νομιζω, κρατησε περιπου 4 μερες), εγινε και πιο προσφατα σχετικα εκτεταμενο δικτυο στα Βριλησσια. Αυτοι οι ποδηλατοδρομοι δεν θα ειναι οι τελευταιοι. Αλλα στοιχηματιζω οτι δεν θα ειναι ουτε και η τελευταια φορα που μια καλη ιδεα εφαρμοζεται τοσο αποσπασματικα που δεν θα λειτουργησει.

Οι μικροεφαρμογες-μπαλωματα μιας γενικα καλης ιδεας οχι μονο δεν βοηθανε πολυ, συχνα βλαπτουν.

Read moreΔυο ποδηλατοδρομοι στην Αθηνα – το προγραμμα bicing στην Βαρκελωνη και Velib στο Παρισι