Η εγγύηση ενός ελάχιστου εισοδήματος ίσου με το 50% του μέσου εισοδήματος ή του 60% του διάμεσου εισοδήματος (όριο που υιοθετεί η Eurostat) κρίνεται αδύνατη για λόγους δημοσιονομικού ρεαλισμού και ίσως ανεπιθύμητη για λόγους διατήρησης των κινήτρων για εργασία. Η διάρθρωση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος θα πρέπει να είναι τέτοια, ώστε να μην λειτουργήσει ως αντικίνητρο για εργασία και ως κίνητρο για φτώχεια.
Αθ. Μπαλφούσιας, Κ. Κωτσής, ΚΕΠΕ
Πρόσφατα μου δημιουργήθηκε το εξής απλό ερώτημα: ποιο ποσοστό του Ελληνικού ΑΕΠ είναι πράγματι απαραίτητο για την εξάλειψη της ακραίας φτώχειας στη χώρα μας; Έχει πραγματικά το κράτος μας την ικανότητα (άσχετα με την θέληση) να αναδιανείμει μέρος του εθνικού εισοδήματος με στόχο την μείωση των δραματικών διαφορών στα εισοδήματα των πολιτών της χώρας; Αποφάσισα να κάνω μερικούς απλούς back-of-the-envelope υπολογισμούς στη βάση του υποθετικού αυτού ερωτήματος. Είναι αυτό το νούμερο συμβατό με την παραπάνω δήλωση των ερευνητών του ΚΕΠΕ περί δημοσιονομικού ρεαλισμού και αδυναμίας εισαγωγής ενός ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος στο 60% του διαμέσου εισοδήματος; Τα νούμερα που παραθέτω παρακάτω νομίζω πως είναι άξια μιας μικρής αναφοράς και συζήτησης…