Έχω γράψει μερικά άρθρα σχετικά με το μεταναστευτικό ζήτημα, όπως το Περί μεταναστεύσεως, το Υπέρ των Αλβανών και το Περί πωλήσεως των αδειών διαμονής, αλλά βέβαια το θέμα δεν εξαντλείται. Σήμερα θέλω να θίξω ένα πολύ ειδικό και μάλλον αποσιωπώμενο ζήτημα: πόσους μετανάστες χωρά/αντέχει/σηκώνει η χώρα υποδοχής; Έχει καν νόημα ένα τέτοιο ερώτημα;
μεταναστες
Περί των μανωλαδακιστών
Με το άρ. 58 Ν. 4384/2016 προστέθηκε νέο άρ. 13Α στον Κώδικα Μετανάστευσης:
Απασχόληση παράτυπα διαµενόντων πολιτών τρίτων χωρών στην αγροτική οικονοµία
1. Αν οι θέσεις εργασίας που προβλέπονται στην κοινή υπουργική απόφαση της παραγράφου 1 του άρθρου 11 του παρόντος για την εργασία στην αγροτική οικονοµία δεν καλυφθούν µε την διαδικασία των άρθρων 12 και 13 του παρόντος, µπορεί ο εργοδότης να υποβάλει στην αρµόδια υπηρεσία της Αποκεντρωµένης Διοίκησης του τόπου διαµονής του αίτηση για την κατ’ εξαίρεση απασχόληση πολιτών τρίτων χωρών, οι οποίοι στερούνται τίτλου διαµονής στην χώρα, προκειµένου για την αντιµετώπιση επειγουσών αναγκών της αγροτικής εκµετάλλευσης. Στην αίτηση αναγράφονται ο αριθµός των θέσεων εργασίας σύµφωνα µε την αντιστοιχία καλλιεργήσιµης έκτασης ή ζωικού κεφαλαίου ανά εργαζόµενο κατ’ εφαρµογή της κοινής υπουργικής απόφασης της παραγράφου 3 του άρθρου 11, τα στοιχεία και η ιθαγένεια των προς απασχόληση πολιτών τρίτων χωρών, η ειδικότητα και το χρονικό διάστηµα της απασχόλησης. Η αίτηση συνοδεύεται από: α) την Ενιαία Δήλωση Καλλιέργειας ή την Ενιαία Δήλωση Εκτροφής του άρθρου 9 του ν. 3877/2010 (Α΄ 160), β) υπεύθυνη δήλωση του εργοδότη ότι αντιµετωπίζει κατάσταση ανωτέρας βίας, εφόσον αδυνατεί να συνάψει εγκαίρως νόµιµες συµβάσεις εργασίας για την αντιµετώπιση των αναγκών της εκµετάλλευσής του, γ) τα προβλεπόµενα στην παράγραφο 3 του άρθρου 13 δικαιολογητικά.
2. Οι αιτήσεις εξετάζονται µε την χρονική σειρά υποβολής τους από τον Συντονιστή Αποκεντρωµένης Διοίκησης, ο οποίος µπορεί να εκδώσει πράξεις έγκρισης για την κατ’ εξαίρεση απασχόληση παράτυπα διαµενόντων πολιτών τρίτων χωρών, µέχρις ότου συµπληρωθεί ο αριθµός εργαζόµενων που προβλέπει η κοινή υπουργική απόφαση της παραγράφου 1 του άρθρου 11. Η χορηγηθείσα έγκριση για την κατ’ εξαίρεση απασχόληση των πολιτών τρίτων χωρών συνιστά λόγο αναβολής αποµάκρυνσης και εφαρµόζονται αναλόγως οι διατάξεις του άρθρου 24 του ν. 3907/2011 (Α΄ 7). Η αρµόδια υπηρεσία της Αποκεντρωµένης Διοίκησης αποστέλλει στην κατά τόπον αρµόδια Αστυνοµική Διεύθυνση την χορηγηθείσα πράξη έγκρισης. Σε περίπτωση που έχει ήδη εκδοθεί απόφαση επιστροφής, η αρµόδια αστυνοµική αρχή εκδίδει βεβαίωση αναβολής αποµάκρυνσης κατ’ εφαρµογή της παρ. 4 του άρθρου 24 του ν. 3907/2011, εφόσον δεν συντρέχει σπουδαίος λόγος δηµόσιας τάξης και ασφάλειας, σύµφωνα µε την περίπτωση γ΄ του άρθρου 6. Σε περίπτωση που δεν έχει εκδοθεί απόφαση επιστροφής, εκδίδεται απόφαση επιστροφής από την αρµόδια αστυνοµική αρχή και, ακολούθως, εκδίδεται βεβαίωση αναβολής αποµάκρυνσης κατ’ εφαρµογή της παρ. 4 του άρθρου 24 του ν. 3907/2011. Οι πολίτες τρίτων χωρών, των οποίων αναβλήθηκε η αποµάκρυνση, υποβάλλουν στην Περιφέρεια του τόπου διαµονής τους αίτηση χορήγησης άδειας εργασίας κατ’ εφαρµογή του άρθρου 3 της αριθ. 53619/735/2015 απόφασης των Υπουργών Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης, Οικονοµίας, Ανάπτυξης και Τουρισµού και Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης (Β΄ 2631). Η Περιφέρεια κοινοποιεί υποχρεωτικά τις χορηγούµενες άδειες εργασίας στον κατά τόπον αρµόδιο ανταποκριτή του ΟΓΑ και στο κατά τόπον αρµόδιο τµήµα του Σώµατος Επιθεώρησης Εργασίας.
3. Εργοδότης που απασχολεί πολίτες τρίτων χωρών κατ’ εφαρµογή των παραγράφων 1 και 2 του παρόντος άρθρου δεν υπόκειται στις κυρώσεις των άρθρων 85, 87 και 88 του ν. 4052/2012 (Α΄ 41).
4. Οι πολίτες τρίτων χωρών που απασχολούνται κατ’ εφαρµογή των παραγράφων 1 και 2 του παρόντος άρθρου στην αγροτική οικονοµία ασφαλίζονται στον Οργανισµό Γεωργικών Ασφαλίσεων µε εργόσηµο, κατ’ εφαρµογή του άρθρου 27 του ν. 2639/1998 (Α΄ 205) και του άρθρου 20 του ν. 3863/2010 (Α΄ 115).
5. Με κοινή απόφαση των Υπουργών Οικονοµικών Αγροτικής Ανάπτυξης και Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης ρυθµίζονται θέµατα σχετικά µε την προσµέτρηση των δαπανών που προκύπτουν από το παράβολο στα έξοδα των εργατών, για τον υπολογισµό του φορολογητέου εισοδήµατός τους και κάθε άλλο σχετικό θέµα.
Περί πωλήσεως των αδειών διαμονής
[Όσα ακολουθούν δεν αφορούν τους πρόσφυγες. Για αυτούς, τα έχει πει ωραία ο Θαλυς εδώ].
Μεταφέρω στα καθ’ ημάς την πρόταση του Γκάρυ Μπέκερ, όπως διατυπώθηκε σε αυτό εδώ το άρθρο. Με τις ευχαριστίες μου στον Θαλυς που μου το υπέδειξε.
Γνωρίζουμε ότι η διαφορά ευημερίας δημιουργεί μεταναστευτικές ροές, μέχρι να εξισωθή τουλάχιστον η ευημερία στα δύο δοχεία, τον τόπο προέλευσης και τον τόπο προορισμού. Μπορούμε να αποδεχθούμε ότι αυτό ισχύει σαν νόμος της φύσης, σχεδόν όσο και η δημιουργία των ανέμων από τις διαφορές της ατμοσφαιρικής πίεσης. Το μέγεθος του ανέμου αυτού εξαρτάται βέβαια από πολλά πράγματα, ιδίως την τεχνολογία των μεταφορών, την οικονομική κατάσταση στις χώρες προέλευσης κλπ. Αλλά θα υπάρχη.
Αν δεν επιθυμούμε μια πολιτική ανοιχτών συνόρων (που ισοδυναμεί με πολιτική ανοιχτών συνόρων σε επίπεδο ΕΕ, άρα είναι αδιανόητη), πρέπει κάπως να επιχειρήσουμε να ελέγξουμε την ροή, προς όφελος δικό μας και των μεταναστών. Μέχρι τώρα, το παροιμιωδώς ανίκανο ελληνικό κράτος απλώς 1. απαγόρευε κατ’ ουσίαν την νόμιμη μετανάστευση (βασικά απαιτώντας υπερπολύπλοκη γραφειοκρατία), και 2. ανεχόταν, σε κυμαινόμενο κάθε φορά βαθμό, την λαθρομετανάστευση (επιχειρώντας περιοδικές νομιμοποιήσεις ή με τον θεσμό της άδειας διαμονής για εξαιρετικούς λόγους κλπ). Έκανε δηλαδή ακριβώς το αντίθετο από αυτό που κάθε ευνομούμενο κράτος οφείλει: ανελέητες απαγορεύσεις, ήπια εφαρμοζόμενες. Όταν κλείνεις τα μάτια στο πρόβλημα και δεν ενεργείς μακροπρόθεσμα, αυτά συμβαίνουν.
Ένα δεδομένο του προβλήματος που δεν έχει προσεχθή είναι ότι οι μετανάστες της δεκαετίας του 2000 και εξής, κυρίως εκ της ινδικής υποηπείρου και των πέριξ, έχουν πληρώσει πολλά λεφτά για να έρθουν εδώ. Η μετανάστευση συνιστά για αυτούς μια τεράστια επένδυση ζωής, που δεν πρόκειται φυσικά να επιτρέψουν την απαξίωσή της, όσο περνά από το χέρι τους. Όμως όλοι αυτοί οι πόροι καταλήγουν στον υπόκοσμο των διακινητών, επειδή ακριβώς η αγορά της μετανάστευσης είναι, χάριτι του ελληνικού κράτους, παράνομη. Όταν η ζήτηση υπερβαίνει κατά πολύ την προσφορά, η αγορά θα κινηθή να την καλύψη, νομίμως ή παρανόμως.
Εκείνο που πρέπει να γίνη είναι η νομιμοποίηση της αγοράς μετανάστευσης. Όπως και σε άλλους τομείς (νεφρά, αφροδίσια, ναρκωτικά), τα πλεονεκτήματα που θα προκύψουν θα υπερκαλύψουν κατά πολύ τα όποια μειονεκτήματα, διότι η αξιοποίηση του μηχανισμού της τιμής επιτρέπει την κατά πολύ ικανοποιητικώτερη λειτουργία της αγοράς. Και ο πλέον ενδεδειγμένος τρόπος νομιμοποίησης είναι ο εκπλειστηριασμός αδειών διαμονής.
Το καθήκον μας
Το 2015 εισήλθαν στην χώρα 856.723 πρόσφυγες. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ φέτος έχουν ήδη εισέλθει περισσότεροι από 120.000. Η ροή προσφύγων δεν αναμένεται ν’ανακοπεί άμεσα. Το έργο της υποδοχής, περίθαλψης, καταγραφής και ξεπροβοδίσματος όλων αυτών των ανθρώπων είναι τιτάνιο. Θα ήταν τέτοιο ακόμη κι αν η χώρα δεν βρισκόταν σε άσχημη οικονομική κατάσταση. Οι προκλήσεις οργάνωσης και συντονισμού του κρατικού μηχανισμού θα δοκίμαζαν ακόμη και την ικανότερη κυβέρνηση, πόσω δε μάλλον την παρούσα.
Οι εθελοντές τοπικών οργανώσεων, οι επαγγελματίες των μεγάλων ΜΚΟ, τα στελέχη της τοπικής αυτοδιοίκησης, όλοι όσοι έχουν προσφέρει στην ανακούφιση της δυστυχίας των προσφύγων έστω και λίγο, αξίζουν συγχαρητηρίων1. Με τις ακάματες προσπάθειες τους καλύπτουν το κενό που αφήνει αφενός η αδυναμία των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης να συμφωνήσουν σε ένα σχέδιο διαμοιρασμού των προσφύγων και αφετέρου η πάγια ανικανότητα της ελληνικής κυβέρνησης να διαχειριστεί οποιοδήποτε πρόβλημα. Είναι αλήθεια ότι οι περισσότεροι πρόσφυγες δεν θέλουν να μείνουν στην χώρα. Είμαστε ο ενδιάμεσος σταθμός για τουλάχιστον 97.3% των εισερχομένων2. Οι πρόσφυγες συνωστίζονται στην Ελλάδα όχι γιατί θέλουν να την καταλάβουν, αλλ’επειδή δεν έχουν πώς αλλιώς να πάνε στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη, που αποτελεί τον τελικό προορισμό τους.
Περί του προσφυγικού
Στην φίλη Α.Ε.
Περί του προσφυγικού ο λόγος σήμερα, και μάλιστα ενόψει της κατάστασης στην Συρία και των τρομοκρατικών επιθέσεων στο Παρίσι. Το μόνο βέβαιο είναι ότι πρέπει κάτι να κάνουμε. Αλλά τι δέον γενεσθαι;
Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η άποψή μου:
Τι πρέπει να κάνουμε προς τους πρόσφυγες;
Στο ευρωπαϊκό πολιτικό επίπεδο, ωριμάζει πλέον μια εκδοχή της λύσης, της ανακουφιστικής μεθόδου έστω, που είχα προτείνει εδώ: οι πρόσφυγες, πολλοί από αυτούς τέλος πάντων, έχουν τα χρήματα που χρειάζονται για το ταξίδι τους καταδώ, και αρκετά παραπάνω. Η υποδοχή και η διαλογή τους πρέπει να γίνεται στην Τουρκία, μια χώρα ασφαλή (και μουσουλμανική και αναπτυσσόμενη οικονομικά, γιατί δεν κάθονται εκεί καλύτερα;). Προς αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να στραφούν οι διπλωματικές προσπάθειες της Έψιλον Έψιλον (Πρόβλεψη: δεν υπάρχει περίπτωση ο σουλτάν Ερντογάν Χαν να συνεργαστή με την ΕΕ στο προσφυγικό).
Αυτό προϋποθέτει ότι η ευρωπαϊκή στάση έναντι των προσφύγων που ενσαρκώνει η Μέρκελ δεν πρέπει να αλλάξη εξαιτίας των επιθέσεων στο Παρίσι. Αντιθέτως. Οι πρόσφυγες είναι φύσει και θέσει αντίπαλοι των ισλαμιστών τρομοκρατών, έστω και αν φυτευτούν ανάμεσά τους κάποιοι εγκληματίες. Πρέπει να αναλάβουμε αυτόν τον μικρό κίνδυνο, πολλώ δε μάλλον όταν η μεγάλη πλειονότητα των τρομοκρατών επί ευρωπαϊκού εδάφους είναι ιθαγενείς: από Αγγλοτζαμαϊκανοί (!) μέχρι Γαλλοαλγερινοί.
Θέλω να επιμείνω σε αυτό το σημείο. Ναι, υπάρχει κίνδυνος. Ναι, οι εχθροί της δημοκρατίας θα επιχειρήσουν να εκμεταλλευτούν την προσφυγική ροή. Ναι, πρέπει να εντείνουμε τους ελέγχους. Αλλά δεν μπορούμε να αλλάξουμε το ηθικό μας παράδειγμα. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε κάτι τέτοιο.
Περί της κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής ασύλου
Μόνη λύση για το προσφυγικό: κοινά γραφεία ασύλου της ΕΕ στις χώρες προέλευσης.
Εντάξει, ίσως όχι η μόνη, αλλά μπορεί να είναι μια καλή ιδέα.
Να το σκεφτούμε λίγο, με τον μοναδικό τρόπο του Χανς Ρόσλινγκ:
This Shows You Why Boat Refugees Don't Fly!
Posted by Gapminder on Τετάρτη, 22 Απριλίου 2015
Η ιδέα υπάρχει και κυκλοφορεί λοιπόν. Γιατί να δρούμε κατασταλτικά, στα σύνορα της Ευρώπης, αν μπορούμε να δράσουμε προληπτικά, στις χώρες προέλευσης (ή διέλευσης);
Η εργασία ως έγκλημα
Στην φίλη Χ.Κ.
Σύμφωνα με το (απαράδεκτο) άρ. 88 παρ. 1 Ν. 4052/2012, που συνιστά εφαρμογή της Οδηγίας 200/52 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τον άγιο σκοπό της επιβολής κυρώσεων σε εργοδότες που απασχολούν παράνομα διαμένοντες αλλοδαπούς τρίτων χωρών:
1. Ο εργοδότης που:
α) απασχολεί εκ προθέσεως παράνομα διαμένοντες πολίτες τρίτων χωρών των οποίων η απασχόληση συνεχίζεται ή επαναλαμβάνεται συστηματικά ή/και β) απασχολεί εκ προθέσεως ταυτόχρονα σημαντικό αριθμό παράνομα διαμενόντων πολιτών τρίτων χωρών ή/και γ) απασχολεί εκ προθέσεως παράνομα διαμένοντες πολίτες τρίτων χωρών των οποίων η απασχόληση συνοδεύεται με ιδιαίτερα καταχρηστικούς όρους εργασίας, τιμωρείται, ανεξάρτητα από την επιβολή διοικητικών κυρώσεων, με ποινή φυλάκισης τουλάχιστον πέντε (5) μηνών.
Σε αυτά προστίθενται και διοικητικές χρηματικές ποινές και αποκλεισμοί από δημόσιους διαγωνισμούς και κλείσιμο καταστημάτων και και και.
Εδώ ο παράνομος και εγκληματίας είναι ο εργοδότης, όχι ο εργαζόμενος. Εκείνος που διαπράττει κάποιου είδους φαντασιώδες έγκλημα, τουλάχιστον στις περιπτώσεις α και β, είναι ο εργοδότης. Ο εργαζόμενος είναι το θύμα του και ως θύμα απολαύει ευνοϊκών ρυθμίσεων: δικαιούται τον νόμιμο μισθό του συν τις εισφορές (άρ. 81), να προβαίνη σε καταγγελίες στο εργατικό κέντρο (άρ. 83), να προσφεύγη στα δικαστήρια για εργατικές διαφορές (άρ. 86), να του χορηγήται άδεια διαμονής για ανθρωπιστικούς λόγους (άρ. 89).
Εκείνος πάντως που δεν είναι εγκληματίας είναι, διάολε, ο μετανάστης. Κι ας είναι λαθραίος, κι ας είναι παράνομος, κι ας είναι παράτυπος, κι ας είναι ό,τι είναι.
