βουλη

Ωρισμένα επαγγελματικά επιμελητήρια απείλησαν (και απειλούν) με πειθαρχικά μέτρα, μη αποκλειομένης της διαγραφής, εναντίον όσων βουλευτών τυγχάνουν και μέλη τους (αναγκαστικά και εκ του νόμου για την άσκηση του επαγγέλματός τους) σε περίπτωση που τα μέλη αυτά τυχόν υπερψηφίσουν τα ασφαλιστικά και φορολογικά νομοσχέδια της κυβέρνησης Τσίπρα. Σύμφωνα με τις σχετικές ανακοινώσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας, τα εν λόγω επιμελητήρια επικαλούνται τους εσωτερικούς κώδικες δεοντολογίας τους, από τους οποίους (υποτίθεται ότι) προκύπτει η υποχρέωση αλληλεγγύης μεταξύ των μελών τους, αλλά και προαγωγής των επαγγελματικών συμφερόντων της οικείας συντεχνίας, ως νομική βάση της απειλούμενης πειθαρχικής δίωξης.

Ασφαλώς η συντριπτική φορολόγηση που νομοθέτησε η πλειοψηφία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ βρίσκει αντίθετο κάθε νοήμονα άνθρωπο, πολλώ δε μάλλον όταν, ειδικά για τους ελεύθερους επαγγελματίες, ο φονικός συνδυασμός φόρου εισοδήματος 29%, εισφορών 38% και ΦΠΑ 24%, με παράλληλη έλλειψη αφορολογήτου ορίου, εμφαίνει σαφώς τον δημευτικό χαρακτήρα των πολλαπλών φορολογιών. Η απειλή των πειθαρχικών μέτρων όμως (: εξαγγελία σπουδαίου μελλοντικού κακού, που εξαρτάται από τον εξαγγέλλοντα) θέτει ενδιαφέροντα ζητήματα, όχι μόνο στενά νομικά, όσο και ευρύτερα πολιτικά, σε ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο.

Read moreΒουλευτική ψήφος και πειθαρχικά μέτρα

Θέλω τώρα να συμπληρώσω το πρώτο και βασικό άρθρο αυτής της σειράς με τα στοιχεία του 2015, που κακή τη τύχη συνέπεσαν με την πρώτη και την δεύτερη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Διατηρώ την ίδια κατηγοριοποίηση με εκείνο το άρθρο (έχω καταχωρίσει μόνο τον Ν. 4332/2015 σε δύο κατηγορίες, την β και την στ, επειδή ταίριζε εξ ημισείας και στις δύο).

Το 2015 λοιπόν εκδόθηκαν συνολικά μόλις 37 νόμοι, από τον Ν. 4320 έως τον Ν. 4356, εκ των οποίων οι 17 πρώτοι, έως και των Ν. 4336/2015, χρεωπιστώνονται στην ΠΦΑ και οι υπόλοιποι στην ΔΦΑ.

Read moreΜικρή εμπειρική έρευνα περί της λεπτής τέχνης του νομοθετείν, μέρος Δ

Σύμφωνα με το άρ. 67 Σ:

Η Βουλή δεν μπορεί να αποφασίσει χωρίς την απόλυτη πλειοψηφία των παρόντων μελών, που όμως ποτέ δεν μπορεί να είναι μικρότερη από το ένα τέταρτο του όλου αριθμού των βουλευτών. Σε περίπτωση ισοψηφίας επαναλαμβάνεται η ψηφοφορία και, ύστερα από νέα ισοψηφία, η πρόταση απορρίπτεται.

Για την λειτουργία της Βουλής εισάγεται λοιπόν ο αυτονόητος κανόνας της απόλυτης πλειοψηφίας. Ό,τι θέλουν οι πολλοί! Δεν είναι τάχα αυτός ο θεμελιώδης αλήθεια κανόνας δημοκρατικής λειτουργίας;

Είναι όμως σταλήθεια τόσο αυτονόητος;

Ας υποθέσουμε ότι είμαστε μια παρέα 7 ατόμων και σκεφτόμαστε πώς να περάσουμε το σαββατόβραδό μας. Οι τρεις θέλουν να μείνουμε μέσα και να απαγγείλουμε ποίηση, οι δύο να πάμε σε ένα κωλόμπαρο και να γίνουμε λειώμα, ο ένας να γράψουμε ένα καταγγελτικό άρθρο στο φβ που να προκαλέση πάταγο και ο τελευταίος να πέσουμε νωρίς για ύπνο. Ας υποθέσουμε επίσης ότι έχουμε προσυμφωνήσει ότι πάντως κάτι πρέπει να κάνουμε και μάλιστα ότι θα το κάνουμε μαζί.

Ο κανόνας της απόλυτης πλειοψηφίας εμφανώς δεν λειτουργεί εδώ πέρα, αλλά οδηγεί σε αδιέξοδο ή, έστω, σε μακροχρόνιες διαπραγματεύσεις για να πειστή αυτός που θέλει να κοιμηθή να αφιερώση πρώτα λίγες ώρες στην απαγγελία ποίησης, ώστε να σχηματιστή απόλυτη πλειοψηφία.

Κάθε λογικός άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι εν προκειμένω ο ορθός κανόνας σχηματισμού απόφασης είναι όχι η απόλυτη, αλλά η σχετική πλειοψηφία. “Ό,τι θέλουν οι πολλοί” σημαίνει “ό,τι θέλουν οι περισσότεροι”, ειδικά αν το σύνολο όσων αποφασίζουν και το εύρος των επιλογών τους συνεχώς μεγαλώνουν. Δηλαδή, είναι σχετικώς έως απολύτως απίθανο να σχηματιστή απόλυτη πλειοψηφία συντρεχουσών των εξής συνθηκών: α. εκατομμύρια αποφασίζοντες, β. μη δημοψηφισματικές συνθήκες τύπου ΝΑΙ – ΟΧΙ, αλλά εύλογο εύρος επιλογών.

Read moreΚατά του άρ. 67 Σ

Μετά το πρώτο και το δεύτερο μέρος της μικρής εμπειρικής μου έρευνας και έχοντας τώρα ένα αρκετά μεγάλο εμπειρικό δείγμα, μιας δεκαπενταετίας περίπου, μπορούμε να αποτολμήσουμε κάποια σχόλια σχετικά με την νομοθετική παραγωγή της Βουλής μας:

Το ποσοστό των διεθνών συμβάσεων είναι συγκλονιστικά μεγάλο.

Οι διεθνείς συμβάσεις είναι βασικά δύο ειδών: διμερείς ή πολυμερείς.

Οι διμερείς, όπως είναι προφανές από το όνομά τους, αναφέρονται σε σύμβαση μεταξύ δύο κρατών, της Ελλάδας αφενός και κάποιας άλλης χώρας, συνήθως ευρωπαϊκής, βορειοαμερικανικής ή μεσογειακής αφετέρου (οι πιο εξωτικές χώρες που συνάντησα ήταν η Ουγκάντα με τον Ν. 2852/2000 και κάτι φορολογικοί παράδεισοι της Καραϊβικής, τύπου Νήσων Καϋμάν). Οι συμβάσεις αυτές καλύπτουν ένα πλήθος θεμάτων, από συνδρομή σε ποινικές υποθέσεις μέχρι αεροπορικές μεταφορές μέχρι περιβαλλοντικές καταστροφές μέχρι πολιτιστικές ανταλλαγές μέχρι αποφυγή διπλής φορολογίας μέχρι δικαστική συνδρομή και ό,τι άλλο. Με λίγα λόγια, είναι φρικτά και βαρετά γραφειοκρατικά κείμενα της υπαλληλίας του ΥπΕξ, που δεν αφορούν απολύτως κανένα (πλην κάποιων εξαιρέσεων, όπως ο Ν. 3558/2007 για τον μακαρίτη αγωγό Πύργου-Αλεξανδρούπολης). Σπανιώτερα, έχουν ευρύτερη πολιτική σημασία, όταν σηματοδοτούν μια νέα περιφερειακή συμμαχία, όπως ο Ν. 3786/2009 για την οικονομική και τεχνολογική συνεργασία με το Κατάρ.

Ελάχιστα καλύτερα είναι τα πράγματα με τις πολυμερείς συμβάσεις, συνήθως στο πλαίσιο του ΟΗΕ ή κάποιου από τους θυγατρικούς οργανισμούς του, π.χ. Γιούνισεφ (αλλά και άλλων, του Συμβουλίου της Ευρώπης ή του ΝΑΤΟ π.χ.). Ενίοτε παρουσιάζονται εδώ συμβάσεις με κάποιο πραγματικό διακύβευμα και ευρύτερη νομική σημασία, με πολιτικές προεκτάσεις ή ηθικό προβληματισμό, όπως το Καταστατικό του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (Ν. 3003/2002), το Πρωτόκολλο του Κιότου (Ν. 3017/2002), η Σύμβαση κατά της φαρμακοδιέγερσης (Ν. 3516/2006) ή η Σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης για θέματα αστικού δικαίου περί διαφθοράς (Ν. 2957/2001).

Read moreΜικρή εμπειρική έρευνα περί της λεπτής τέχνης του νομοθετείν, μέρος Γ

Ή: Μικρή εμπειρική έρευνα περί της λεπτής τέχνης του νομοθετείν, μέρος Β.

Είχα γράψει πριν 1,5 χρόνο ένα άρθρο σχολιασμού της πρακτικής της έκδοσης ΠΝΠ από την Κυβέρνηση Σαμαρά. Τις επισημάνσεις μου εκείνες, τις οποίες επαναλαμβάνω και επαναφέρω διά της παρούσης, έρχομαι να επιρρώσω, χρησιμοποιώντας τα στοιχεία που συνέλεξα στην προηγούμενή μου ανάρτηση.

Να θυμηθούμε πρώτα ποια είναι αυτά τα εμπειρικά δεδομένα. Ιδού οι κυρωτικοί των ΠΝΠ νόμοι της τελευταίας 15ετίας:

Read moreΠερί ΠΝΠ μικρό στατιστικό ΙΙ

Η επικαιρότητα δυτυχώς δεν με αφήνει να αγιάσω, γαμώ το κεφάλι μου μαλάκα. Έγραφα λίγο καιρό πριν σχετικά με την δίωξη της ΧΑ, αλλά αναγκάζομαι να επανέλθω ενόψει των εξελίξεων του περιβόητου βίντεου του Μπαλτάκου. Είμαι πάρα πολύ στενοχωρημένος με όσα μάθαμε χτες. Πάρα πολύ.

1.

Ο Κασιδιάρης έχει διαπράξει αυτόφωρο κακούργημα παραβίασης απορρήτου του άρ. 370Α παρ. 2 ΠΚ, για την ακρίβεια αυτόφωρη είναι εδώ η χρήση του υλικού κατ’ άρ. 370Α παρ. 3 ΠΚ. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να συλληφθή χωρίς άδεια της Βουλής, καθώς η ασυλία του δεν τον καλύπτει.

Για μένα αυτό αποδεικνύει πόσο ηλίθια εσφαλμένη υπήρξε η νομοθετική τροποποίηση του άρ. 370Α ΠΚ με τον Ν. 3674/2008.

Το μακάριο έτος 2008, εάν ενθυμείσθε, κυβερνούσε την δόλια χώρα μας ο Καραμανλής Β΄ ο Μικρός. Η ως άνω νομοθετική τροποποίηση κατήργησε την παράγραφο του άρ. 370Α ΠΚ που προέβλεπε διάφορους λόγους άρσεως του αδίκου. Νομοθετική και πολιτική αιτία της κατάργησης ήταν η υπόθεση Ζαχόπουλου με το περίφημο βίντεο της λαγνουργίας του. Με λίγα λόγια, μια εν θερμώ νομοθετική τροποποίηση χάριν ενός κολλητού αποβαίνει τώρα εις βάρος της αναζήτησης της ουσιαστικής αλήθειας σε μια απείρως σημαντικώτερη υπόθεση.

Στίχβορτ: τα γαμησιάτικα του Ζαχόπουλου.

Read more7 συν 1 σκέψεις ακόμη σχετικά με την δίωξη της Χρυσής Αυγής

Μερικές σκόρπιες σκέψεις με αφορμή την πολύ ενδιαφέρουσα και επιτυχημένη χθεσινή εκδήλωση του ΚΕΦΙΜ “Η δίωξη της Χρυσής Αυγής από νομική άποψη”:

[ομιλητές: Καρίπογλου, εξαιρετικός, Γραμματίδης, ανεπαρκής, Μάλλιος, βάλανε τον λύκο]

[διαβάζεται σε συνδυασμό και με μια παλαιότερη ανάρτηση εδώ.]

1.

Τυπικά δεν διώκεται η Χρυσή Αυγή βέβαια, οπότε ο τίτλος μου και ο τίτλος της εκδήλωσης ανακριβολογούν, όπως σωστά σχολίασε ο Καρίπογλου. Αλλά ας μην κρυβώμαστε. Πρόκειται καθαρά για πολιτικά υποκινούμενο διωγμό ενός κόμματος της αντιπολίτευσης από την κρατική εξουσία.

Αυτό από μόνο του χτυπά πολλά καμπανάκια, όσο αντιπαθείς και αν είναι οι βουλευτές της ΧΑ. Το πιο δυνατό καμπανάκι είναι αυτό που χτυπά μέσα μας: η ανθρώπινη ικανοποίηση που νιώθουμε βλέποντας κάποιον σαν τον Μιχαλολιάκο πίσω από τα σίδερα σε αντίθεση με τις νομικές ακροβασίες που ψυχανεμιζόμαστε ότι τελούνται.

2.

Τυπικά η ποινική δίωξη είναι εντάξει. Διώκονται μόνο για το έγκλημα της συγκρότησης, διεύθυνσης και συμμετοχής σε εγκληματική οργάνωση κατ’ άρ. 187 ΠΚ, που είναι κακούργημα. Το έγκλημα αυτό είναι πράγματι διαρκές (ως συμμετοχή) και ως διαρκές παραμένει αυτόφωρο καθ’ όλο το χρονικό διάστημα τέλεσής του. Συνεπώς, αφού πρόκειται αυτόφωρο κακούργημα, πράγματι δεν χρειαζόταν προηγούμενη άδεια της Βουλής κατ’ άρ. 62 Σ:

Όσο διαρκεί η βουλευτική περίοδος ο βουλευτής δεν διώκεται ούτε συλλαμβάνεται ούτε φυλακίζεται ούτε με άλλο τρόπο περιορίζεται χωρίς άδεια του Σώματος. Επίσης δεν διώκεται για πολιτικά εγκλήματα βουλευτής της Βουλής που διαλύθηκε, από τη διάλυσή της και έως την ανακήρυξη των βουλευτών της νέας Βουλής. Η άδεια θεωρείται ότι δεν δόθηκε, αν η Βουλή δεν αποφανθεί μέσα σε τρεις μήνες αφότου η αίτηση του εισαγγελέα για δίωξη διαβιβάστηκε στον Πρόεδρο της Βουλής. Η τρίμηνη προθεσμία αναστέλλεται κατά τη διάρκεια των διακοπών της Βουλής. Δεν απαιτείται άδεια για τα αυτόφωρα κακουργήματα.

Τούτου δοθέντος, ας μην κοροϊδευώμαστε: δεν υπήρχε περίπτωση να πραγματοποιηθή τέτοιου είδους σύλληψη χωρίς πολιτική εντολή.

Read more8 συν 1 σκέψεις σχετικά με την δίωξη της Χρυσής Αυγής