στρατιωτικη-θητεια

Να αναθεωρήσουμε το άρ. 4 παρ. 6 Σ, προκειμένου υποχρέωση θητεία να υπέχη κάθε μόνιμος κάτοικος, ακόμη και αλλοδαπός. Το μέρισμα εθνικής αμύνης το εισπράττουν όλοι άλλωστε.

Ας το σκεφτούμε λίγο.

Καταρχάς, το άρ. 4 παρ. 6 Σ λέει τα εξής:

Κάθε Έλληνας που μπορεί να φέρει όπλα είναι υποχρεωμένος να συντελεί στην άμυνα της Πατρίδας, σύμφωνα με τους ορισμούς των νόμων.

Υπενθυμίζω ότι κατ’ εξαίρεσιν εδώ “Έλληνας” σημαίνει μόνο “Έλληνας” και όχι και “Ελληνίδα”, όπως παντού αλλού. Τα νεύρα μου. Τέλος πάντων.

Μιλώντας γενικά και σε αδρές γραμμές, εκείνο που διαχωρίζει τον ημεδαπό από τον αλλοδαπό έγκειται στα πολιτικά δικαιώματα. Και οι δύο κατηγορίες έχουν τα ίδια αστικά δικαιώματα (άρ. 4 ΑΚ), σε γενικές γραμμές τα ίδια ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, αλλά όχι πολιτικά δικαιώματα. Η τάση τις τελευταίες δεκαετίες είναι σταθερά προς την σύγκλιση των δύο κατηγοριών, τάση που ενισχύεται και από την ενδιάμεση κατηγορία των πολιτών της πατρίδας μας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Read moreΥπέρ της στρατεύσεως των αλλοδαπών

1.

Στις εξόδους μας συχνά πυκνά πηγαίναμε σε στριπτιτζάδικα. Γεμάτη ήταν η πόλη, στριπτιτζάδικα με ανατολικές φανταρομάνες, που γέμιζαν κόσμο 19:00-21:00 με την ανοχή των αρχών. Μετά έμαθα για το τεράστιο πρόβλημα σωματεμπορίας που υπήρχε. Το βράδυ οι άλλοι έλεγαν ιστορίες.

Μια φορά που ήμουν στο πιο μεγάλο από αυτά, είχα πάρει μια μπίρα ή κάτι τέτοιο. Ήρθε μια κοπέλα να κερδίση χορό. Ή κάτι τέτοιο. Της είπα όχι, δεν ενδιαφέρομαι. Πήγε σε καναδυό άλλους, τίποτα. Βαρέθηκε.

Καθίσαμε λοιπόν και βλέπαμε τηλεόραση. Έπαιζε ένα ντοκυμαντέρ για καρχαρίες.

Αναλογιστήτε λίγο την εικόνα: στο ημίφως, οι καλοξυρισμένοι νεαροί, αδύνατοι και ηλιοψημένοι, καθισμένοι στα τραπέζια με το ποτό τους. Οι κοπέλες με τα απολύτως απαραίτητα, σαν σκοτεινές θεές της γονιμότητας.

Και σε μια τεράστια οθόνη, σαν να πετάνε από πάνω μας, οι καρχαρίες έπλεαν, κυρίαρχοι του κόσμου μας.

Read moreΣτρατιωτικά ενθυμήματα VII: στιγμιότυπα

Ο αποπάνω μου στην Μονάδα ήταν ένας πιτσιρικάς (εγώ είχα πάει σχετικά μεγάλος, οπότε για μένα σχεδόν όλοι πιτσιρικάδες ήταν. Τους βαριόμουνα). Δεν ήταν κακό παιδί, είχε την στοιχειώδη ευφυΐα να καταλαβαίνη πότε τον παίρνει για χαβαλέ και πότε να κάνη ότι δουλεύει στο ΚΕΠΙΚ, τόσο όσο χρειάζεται, ώστε να μην δίνη στόχο. Όταν μπήκα στον θάλαμο με τη καινούργια σειρά, προσπάθησε μισοαστεία μισοσοβαρά να μου το παίξη παλιός. Αλλά, είπαμε, βαριόμουνα. Γελαστό παιδί, Μίλτο τον λέγανε. Στον στρατό βέβαια όλοι τον ήξεραν με το επώνυμο.

Λίγο μετά την απόλυση, τελείωσε η πλάκα. Έπρεπε να αρχίσω να δουλεύω. Και αυτό έκανα. Ξυπνούσα το πρωί, έβαζα την στολή εργασίας, έπαιρνα τον χαρτοφύλακα και πήγαινα στα δικαστήρια, στο γραφείο, στις υπηρεσίες, όπου βγάζει κανείς το ψωμί του τέλος πάντων σαν δικηγόρος.

Read moreΣτρατιωτικά ενθυμήματα VI: η στολή εργασίας

Στην Μονάδα είχαμε ένα παιδί λίγο κάπως. Βασικά, ήταν αλκοολικός. Μας πήρε λίγο καιρό να το καταλάβουμε, αλλά, μόλις τον αντιληφθήκαμε, δεν τον ήθελε κανείς. Και όχι ότι δεν πίναμε εμείς ε; Πίναμε. Αλλά αυτός ρε φίλε ήταν αλκοολικός. Έβγαινε μόνο και μόνο για να πιη. Για να τον πιη το ποτό.

Ένας κοντός τύπος, με γυαλιά. Θλιβερός. Τον πήραν είδηση και οι αξιωματικοί και τον αρχίσανε στις 20άρες. Από κάποιο σημείο και μετά δεν πρέπει να ξαναβγήκε με έξοδο. Τέλος πάντων. Δεν ήταν κακό παιδί, λίγο χαζούλης μόνο. Και αλκοολικός.

Όταν επιστρέψαμε στο Κέντρο κανά μήνα πριν απολυθούμε, ήμασταν πάλι μαζί, καθότι Πατρινός και αυτός. Και άρχισε τα ίδια. Θυμάμαι χαρακτηριστικά σε μια έξοδο που τον είχα πετύχει σε ένα καφενείο, παραδοσιακό καφενείο με γέρους και κολιτσίνα, να πίνη ούζο μόνος του, με το μπουκαλάκι μπροστά του. Μόνος του.

Read moreΣτρατιωτικά ενθυμήματα V: περί ισοποτίας

Το Σύνταγμα της χώρας μας προβλέπει όλες κι όλες μόνο 4 υποχρεώσεις των Ελλήνων: φόρο, ψήφο, θητεία και αντίσταση.

Σύμφωνα λοιπόν με το άρ. 4 παρ. 6 Σ:

Κάθε Έλληνας που μπορεί να φέρει όπλα είναι υποχρεωμένος να συντελεί στην άμυνα της Πατρίδας, σύμφωνα με τους ορισμούς των νόμων.

Για κάποιον μυστηριώδη λόγο, δηλαδή τι μυστηριώδη, ολοφάνερα σεξιστικό, οι ερμηνευτές και οι εφαρμοστές του Συντάγματος ερμηνεύουν κυριολεκτικά το “Έλληνας”. Ότι τάχα δηλαδή αναφέρεται μόνο στους άνδρες Έλληνες και όχι και στις Ελληνίδες (ενώ παντού αλλού φυσικά ο “Έλληνας” των συνταγματικών διατάξεων καλύπτει και τους αρσενικούς και τις θηλυκές).

Η διάταξη αυτή μάλιστα δεν μπορεί παρά να διαβάζεται και υπό το φως της βασικής και ειδικής περί έμφυλης ισότητας διάταξης του άρ. 4 παρ. 2 Σ:

Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις.

Όχι λοιπόν ίσα δικαιώματα και άνισες υποχρεώσεις, μας λέει το Σύνταγμά μας, αλλά ίσες και τις υποχρεώσεις τους: ίση εκλογική υποχρέωση και ίση φορολογική υποχρέωση. Και, προφανώς, ίση στρατιωτική υποχρέωση.

Read moreΠερί στρατεύσεως των γυναικών

Ο στρατιώτης εκτελεί εντολές. Αυτή είναι η αποστολή του. Αν η εντολή είναι παράνομη, εκτελεί και αναφέρεται ιεραρχικώς. Οι εντολές δεν αμφισβητούνται. Και γενικά ό,τι σου λέει να κάνης ο ανώτερός σου, καλό για την ευημερία σου είναι να μην αμφισβητήται. Στα φανερά. Η αμφισβήτηση ενδείκνυται να είναι αντιστρόφως ανάλογη της ιεραρχικής σου απόστασης από τον εκδόντα την διαταγή. Αν ο Δίκας λέει ότι ο γάιδαρος πετάει, τότε κατά πάσα πιθανότητα υπερίπταται ήδη του στρατοπέδου. Αυτά διδάσκει η συμβατική σοφία. Η υπακοή μειώνει την θητεία.

Στην μονάδα που λέτε δεν ήμουν ο μόνος δικηγόρος, πράγμα ασυνήθιστο. Ήταν κι άλλος ένας συνάδελφος, συμπτωματικά από το έτος μου στην Αθήνα, αλλά δεν είχε τύχει να γνωριστούμε (ήμαστε κάμποσες εκατοντάδες). Ως δικηγόρος, κωλυώθηκε τσάκα τσάκα στο διοικητήριο και δεν τον πολυβλέπαμε, αντιλαμβάνεστε.

Μία των ημερών τρώγαμε μαζί στα εστιατόρια. Ο συνάδελφος είχε πεταχτή από το γραφείο για φαΐ, οπότε κουτσομπολεύαμε τα της μέρας μας. Τον είχε φωνάξει στο γραφείο του ο Υπόδικας. Μόνοι τους. Μετά από μια κάπως κουμπωμένη εισαγωγή, αναγνωριστικού χαρακτήρα, του αποκάλυψε τον σκοπό της συνέντευξης: είχε ένα φίλο στην Σχολή Πολέμου. Ο φίλος έπρεπε να γράψη μια εργασία για την Συρία. Ο φίλος δεν είχε ιδέα και προφανώς δεν ήθελε ούτε να αποκτήση. Δεν του γράφεις εσύ την εργασία, που είσαι και δικηγόρος; (δεν κατάλαβα πού κόλλαγε το “είσαι και δικηγόρος”, ακούστηκε σαν “είσαι και φωτεινός παντογνώστης”). Από μένα θα έχης ό,τι θες, κάθε μέρα υπηρεσιακό για την πόλη, θα πηγαίνης στην βιβλιοθήκη, θα κάθεσαι, θα μελετάς και θα γράφης, και όποτε τελειώσης. Και το βράδυ έξοδο με δίωρο, να ξεκουράζεσαι κιόλας. Δεν ήταν εντολή, ήταν μια πρόταση. Αλλά από Τχη και Υποδιοικητή.

Read moreΣτρατιωτικά ενθυμήματα IV: ΟΧΙ

Είχα γράψει πιο παλιά ένα άρθρο υπέρ της εθνικής αντίρρησης συνείδησης, όπου υποστήριζα την νομική δυνατότητα να απαλλάσσωνται από την ένοπλη θητεία όσοι δεν αισθάνονται Έλληνες. Τύχη αγαθή, γνώρισα ένα Έλληνα πολίτη που δεν είναι Έλληνας στην εθνικότητά του (αν και δεν πολυσκοτίζεται για αυτά), οπότε σκέφτηκα να τον ρωτήσω, για να μάθουμε πέντε πράγματα για το πώς τα βλέπει και εκείνος. Πρόκειται για τον Μουσταφά Τσολάκ, δημοσιογράφο, εκδότη της δίγλωσσης εφημερίδας της Θράκης “Barikat”, ποιητή και, εντάξει, αγωνιστή της ριζοσπαστικής Αριστεράς, κανείς δεν μπορεί να είναι τέλειος.

Read moreΣυνέντευξη με ένα μειονοτικό στρατεύσιμο: Μουσταφά Τσολάκ