οπλα

Έχουμε φθάσει πλέον στην καρδιά του ζητήματος: με ποια άλλα αγαθά (;) προσομοιάζουν τα πυροβόλα όπλα; Διότι εξ ομοίων τα όμοια δει τέμνεσθαι και συνεπώς, αν η έννομη τάξη ακολουθεί μια συγκεκριμένη νομοθετική αντιμετώπιση έναντι των αγαθών που παρουσιάζουν την Χ ιδιότητα έναντι της Ψ, τα όπλα πρέπει να ενταχθούν όπου ταιριάζουν καλύτερα.

Αναρωτήθηκα λοιπόν στην προηγούμενη ανάρτηση αν τα όπλα προσεγγίζουν κανονιστικά τα αυτοκίνητα ή τα ραδιενεργά υλικά. Ας το σκεφτούμε λίγο.

Τα όπλα είναι επικίνδυνα αντικείμενα, και μάλιστα με την έννοια της προσετερότητας: είναι επικίνδυνα πρώτα και κύρια για τον πλησίον, όπως ακριβώς τα ραδιενεργά υλικά (σε αντίθεση πχ με τα ψυχοτρόπα). Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η ίδια η ύπαρξή τους προξενεί αρνητική εξωτερικότητα, η οποία είναι καταλογιστέα στον οπλοκάτοχο: κάθε όπλο συνιστά εν δυνάμει κίνδυνο για τον συγκοινωνό του δικαίου κατά τρόπον που δεν συνιστά το αυτοκίνητο του οπλοκατόχου. Διότι σκοπός του αυτοκινήτου και λειτουργικός του προορισμός δεν είναι να προσκρούη στο αυτοκίνητου του συγκοινωνού. Τα όπλα προορίζονται αντιθέτως για να σκοτώνουν ή να τραυματίζουν άλλους ανθρώπους. Αυτή είναι μια δραστηριότητα που μόνο κατ’ εξαίρεσιν και όλως οριακά είναι νόμιμη, τόσο στατιστικά όσο και κανονιστικά. Στατιστικά για τους προφανείς λόγους, κανονιστικά διότι το Σύνταγμα προστατεύει πρώτα και κύρια την ζωή (απολύτως μάλιστα υποτίθεται), ενώ η αφαίρεσή της προβλέπεται μόνο στην κοινή νομοθεσία ως λόγος άρσεως του αδίκου.

Read moreΚατά της οπλοκατοχής: το ατομικιστικό επιχείρημα, μέρος Β

Έχω γράψει ένα, δύο άρθρα περί οπλοκατοχής και μόλις τώρα εγγίζω το πιο σοβαρό επιχείρημα υπέρ της: αυτό που ονομάζω φιλελεύθερο/ατομικιστικό. Η διατύπωσή του έχει περίπου ως εξής:

Η άμυνα, αυτάμυνα και τριτάμυνα, αποτελεί θεμελιώδες συνταγματικό δικαίωμα του πολίτη, αναγνωριζόμενο από τον κοινό νόμο (άρ. 22-24 ΠΚ). Το κρατικό μονοπώλιο της βίας προϋποτίθεται μόνο όπου το κράτος είναι παρόν και όχι απόν. Το επί θύραις άδικο αντιμετωπίζεται άμεσα και πρωτογενώς από τους ίδιους τους πολίτες, ελλείψει έγκαιρης κρατικής επέμβασης: το δικαίο δεν υποχωρεί προ του αδίκου! Προς τον σκοπό αυτό, η έννομη τάξη πρέπει να τους χορηγή και όλα τα αναγκαία μέσα προς επίτευξη του σκοπού, διαφορετικά νοθεύεται η ίδια η ύπαρξη του δικαιώματος. Η οπλοκατοχή, ίσως μάλιστα και η κεκαλυμμένη οπλοφορία, αποτελούν τα αναγκαία μέσα για την γενική εδραίωση της εννόμου τάξεως, ιδίως δε για την καταπολέμηση της εγκληματικότητας επιτόπου και εν τω γεννάσθαι: αν αφοπλιστούν οι νομοταγείς πολίτες, μόνο οι εγκληματίες θα απομείνουν ένοπλοι.

Αυτά είναι όντως σοβαρά επιχειρήματα και καθόλου δεν εννοώ να τα υποτιμήσω. Η δική μου, απορριπτική της οπλοκατοχής, θέση θα επιχειρήση να συνδυάση τα βέλτιστα και των δύο απόψεων.

Read moreΚατά της οπλοκατοχής: το ατομικιστικό επιχείρημα, μέρος Α

Στο προηγούμενο επεισόδιο συζητήσαμε δι’ ολίγων κάποια προκαταρκτικά για το θέμα της οπλοκατοχής. Εδώ θα ασχοληθώ με το πρώτο, και πιο αδύναμο κατ’ εμέ, οπλοκατοχικό επιχείρημα, το οποίο ονομάζω πολιτικό επιχείρημα.

Το πολιτικό επιχείρημα ισχυρίζεται πάνω κάτω ότι η οπλοκατοχή, ίσως και η οπλοφορία, αποτελούν απαραίτητες δικλίδες ασφαλείας του δημοκρατικού πολιτεύματος. Πράγματι, ένας λαός ένοπλος είναι ένας λαός γενναιόφρων και αποφασιστικός, ένας λαός που δεν θα τον πιάση στον ύπνο με τις πιτζάμες κανένας λοχίας, αλλά που θα αντιστή υπέρ βωμών και εστιών και δημοκρατικών θεσμών. Οι συνταγματικές μας ελευθερίες κρέμονται από την κάννη του ντουφεκιού μας. Άλλωστε, το πρώτο πράγμα που έκανε ο Μεταξάς το 36 δεν ήταν να αφοπλίση τους Κρητικούς; Ήταν. Και δεν θα είχαν άλλοι τύχη οι δύστυχοι Εβραίοι της Μεσευρώπης, αν στα μαύρα χρόνια του Πολέμου είχαν όπλα στην διάθεσή τους; Θα είχαν.

Read moreΚατά της οπλοκατοχής: το πολιτικό επιχείρημα

Πρώτα να εξομολογηθώ: στον στρατό λάτρευα το όπλο μου. Είχα ως ΥΒίτης ένα τεσσάρι και θυμάμαι ακόμη τον αριθμό του, την μυρωδιά της πυρίτιδας στις βολές, θυμάμαι που κοιμόμουν μαζί του, όταν ήμουν αρχιφύλακας, και άλλα τέτοια αντρικά πράγματα. Ήταν το όπλο που μου είχε δώσει η πατρίδα. Καλή του ώρα εκεί που είναι και αχρείαστο να μείνη. Μόλις απολύθηκα, έχασα κάθε ενδιαφέρον για το άθλημα.

Υπέρ του δικαιώματος οπλοκατοχής προσάγονται εν γένει δύο επιχειρήματα, ένα πολιτικό και ένα φιλελεύθερο. Δεν με πείθει κανένα εκ των δύο και θα προσπαθήσω ακολούθως να δείξω το γιατί.

Πρώτα πρώτα όμως, μερικές αναγκαίες και αγαπημένες διευκρινίσεις:

Λέμε συχνά ότι στην Ελλάδα η οπλοκατοχή απαγορεύεται. Δεν συνειδητοποιούμε ότι η δήλωση αυτή, καίτοι ορθή, αληθεύει τόσο όσο και η δήλωση ότι η οδήγηση αυτοκινήτου απαγορεύεται. Στην πραγματικότητα βέβαια, και οι δύο αυτές ανθρώπινες δραστηριότητες επιτρέπονται κατόπιν κρατικής αδείας, αλλά έχουμε συνηθίσει να τις περιγράφουμε με πολύ διαφορετικό τρόπο. Το ακριβές ειπείν λοιπόν, στην Ελλάδα, όπως και παντού στον κόσμο, η οπλοκατοχή επιτρέπεται κατόπιν αδείας και, προφανώς, απαγορεύεται άνευ αδείας. Εδώ ας πούμε βλέπετε τα δικαιολογητικά της άδειας οπλοφορίας, το δε άρ. 10 παρ. 3 Ν. 2168/1993 προβλέπει τα εξής:

3. Έλληνες πολίτες, που έχουν συμπληρώσει το 18ο έτος της ηλικίας τους, δύνανται να οπλοφορούν, μετά από άδεια της αρμόδιας αστυνομικής αρχής του τόπου κατοικίας ή διαμονής τους, στις εξής περιπτώσεις: α. Για την ατομική τους ασφάλεια μετά από γνώμη του αρμόδιου εισαγγελέα Πλημμελειοδικών, εφόσον συντρέχουν ιδιαίτερα σοβαροί λόγοι και εξετασθούν επιτυχώς, ιδίως σε θέματα λύσης, αρμολόγησης, γέμισης, απογέμισης και ασφαλούς χρήσης, μεταφοράς και φύλαξης του αιτουμένου όπλου. Για την εξέτασή τους στα ως άνω θέματα οι αιτούντες καταβάλλουν παράβολο ύψους 150 ευρώ υπέρ Δημοσίου, το οποίο μπορεί να αναπροσαρμόζεται ανά διετία με απόφαση των Υπουργών Οικονομικών και Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη.

Η άδεια αυτή ασφαλώς είναι αρκετά δύσκολο να αποκτηθή (κάποια στιγμή ήθελα να το δοκιμάσω για πλάκα, αλλά μετά βαρέθηκα την γραφειοκρατία και το κόστος). Πιο σοβαρό ακόμα, πρόκειται για άδεια που χορηγείται κατά διακριτική ευχέρεια και όχι κατά δεσμία αρμοδιότητα, και κατά τούτο διαφέρει από την άδεια οδήγησης. Πρέπει, ειδικώτερα, να επικαλεστή κανείς κάποιον ειδικό και έκτακτο λόγο που να καθιστά αναγκαία την οπλοφορία, όχι ας πούμε ένα γενικό αίσθημα ανασφάλειας, διαφορετικά ο Εισαγγελέας παγίως εκδίδει αρνητική γνώμη και το πράγμα σταματά εκεί. Αλλά στην τελική, πρόκειται για μία άδεια όπως όλες οι άλλες. Οι υπέρμαχοι της οπλοκατοχής λοιπόν επιδιώκουν να αφαιρέσουν το κράτος από την εξίσωση και να αναγάγουν την οπλοκατοχή σε συνταγματικό δικαίωμα, όπως στην πνευματική τους πατρίδα, τις ΗΠΑ.

Read moreΚατά της οπλοκατοχής: εισαγωγικά