Τρεις αντίθετες απόψεις στο πρόγραμμα του Ομπάμα για την καταπολέμηση της ύφεσης (το διάσημο stimulus package) από τρεις οικονομολόγους του πανεπιστημίου του Σικάγο θα βρείτε εδώ.
Αν έχετε χρόνο για μια μόνο ομιλία δείτε την δεύτερη (αυτή του Kevin Murphy) που εμπεριέχει μια καταπληκτική και απλή ανάλυση κόστους-οφέλους (γύρω στο 17:20). Τα slides που πρέπει να κοιτάτε παράλληλα βρίσκονται εδώ.
Γενικά παρατηρώ πως η Αυτοκρατορία Αντεπιτίθεται (όπου Αυτοκρατορία βλέπε Σχολή του Σικάγο.) Το μόνο που θα πω προς το παρόν είναι: Use the Force, Luke!
εγω παντως εχω δυο καλες προτασεις για ξοδεμα χρηματων:
περισσοτερα λεφτα για προσληψη οικονομολογων σε πανεπιστημια και αν οχι, ριψη χρηματων απο τα ελικοπτερα.
χωρις πλακα τωρα, νομιζω μια καλη ιδεα θα ηταν η ενισχυση των πολιτειακων προϋπολογισμων. Εν μεσω κρισης, αντι να ενισχυουν οι πολιτειες την οικονομια απολυουν κοσμο! Ο λογος ειναι βεβαια οτι τα εσοδα τους ερχονται κατα μεγαλο μερος απο φορους σε ακινητα οι οποιοι εχουν παθει καθιζηση…
Όπως π.χ. στην Αριζόνα :) Οι πολιτείες επίσης έχουν μπει στο χορό ανακοινώνοντας δραστικές περικοπές – υποθέτω πως με αυτό τον τρόπο πιέζουν άμεσα για πόρους από το stimulus package (825+ δις δολλάρια είναι αυτά, κάτι ψιλά θα μείνουν από το ποσό που αναλογεί σε gov. spending).
Δεν είναι απίθανο να εισακουστούν τελικά απόψεις σαν και αυτές του Barro: http://money.cnn.com/2009/01/20/news/economy/obama_inauguration.fortune/?postversion=2009012012
Καλό βίντεο και ωραία συζήτηση. Πάντως οι οικονομολόγοι του Σικάγο
και γενικά οι ακραίοι φιλελεύθεροι οικονομολόγοι βρίσκονται σε κατάσταση άμυνας και αντιδρόυν με αμηχανία στις πρόφατες εξελίξεις με τελευταία το δημοσιονομικό πακέτο στηριξής της οικονομίας. Και η εξήγηση είναι προφανής: όλες οι τελευταίες εξελίξεις διαφευδουν σε μεγαλο βαθμό τις θεωρίες τους(αρα και τις καριέρες τους;) και καταφεύγουν είτε σε ξεπερασμένες θεωρίες, είτε σε αμφισβητήσιμες οικονομετρικές μελέτες είτε σε είναι γενικευμένο αγνωστικισμό(δεν ξερουμε ποσο θα διαρκέσει η κρίση,δεν ξέρουμε αν τα μέτρα θα είναι αποτελεματικά, αυτό δεν έχει ξαναδοκιμαστείκτλ.) και με αυτά τα επιχειρήματα δικαιολογούν μια γενικευμενη απραξία.
Οφείλω να πω οτι εγώ ουδεποτε πήρα στα σοβαρά τις θεωρίες τους (Ρικαρντιανή ισοδυναμία,ορθολογικές προσδοκίες,RBC,δυναμική ασυνέπεια των κυβερνήσεων) αλλά με τις προσφατες εξελίξεις όλο και περισσότεροι αντιλμβάνονται οτι ο βασιλιάς ήταν γυμνός.
Πιθανότατα θα προσπαθήσουν να δώσουν μάχες οπισθοφυλακών είτε καταφευγοντας σε αμφισβητούμενα εμπειρικά στοιχεία είτε αποδίδοντας την ανακαμψη της οικονομίας σε αυτόματη προσαρμογή αλλά θα συνεχίσουν να πείθουν όλο και λιγότερους είτε στην ακαδημία είτε στην εφαρμοζόμενη οικονομική πολιτική.
Στο μέλλον θα αναγκαστούν να διαλέξουν μεταξύ irrelavance και self-refutation και αν κρίνω από το βίντεο μάλλον θα διαλέξουν το πρώτο.
μιχαλη δεν καταλαβαινω γιατι Μπαρρο και αλλοι απλα παραμεριζουν το γνωστο προβλημα οτι οταν κοψεις φορους μετα δεν μπορεις να τους ανεβασεις (σχετικα νομιζω εχει κανει δουλεια και η Ρομερ), ενω οι δημοσιες επενδυσεις περικοπτονται πολυ πιο ευκολα.
Κατα τα αλλα αν η ομοσπονδιακη κυβερνηση δεν δωσει κανα φραγκο στις πολιτειες, τοτε αυτες αντι για μερος της λυσης θα ειναι σαφως μερος του προβληματος. Ξαναλεω, το βρισκω εξωφρενικο εν μεσω κρισης να περικοπτουν δαπανες!
στουγμαν
για να μιλαμε λιγο συστηματικα, ποια θεωρια διαψευστηκε?
καλα η Ρικαρντιανη ισοδυναμια μου φανηκε αστεια ηδη οταν στο πρωτο ετος επρεπε να παρουσιασω το σχετικο πεηπερ του Μπαρρο. Οι ορθλογικες προσδοκιες επισης εχουν νομιζω απορριφθει. Αλλα τι σε ενοχλει στην δυναμικη ασυνεπειεα (η συνδεση για οσους δεν γνωριζουν), νομιζω αυτο ειναι ενα πολυ συχνο χαρακτηριστικο τετοιων προβληματων?
Κοίταχτε, απλά βρήκα την ομιλία του Kevin Murphy ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα μιας και αποκαλύπτει πως η οικονομική πολιτική είναι θέμα judgement και assumptions περί παραμέτρων – και για αυτό ο λόγος για το ποστ. Κάποιοι μπορεί να αποκαλούν το συγκεκριμένο πράγμα voodoo economics (αυτή τη φορά demand-side).
Ο Warren Buffet τα λέει καλύτερα στην απάντησή του για το αν χρειάζεται fiscal stimulus και για το αν η περικοπή φόρων θα λειτουργήσει (η σύνδεση από το Marginal Revolution):
“The answer is nobody knows. The economists don’t know. All you know is you throw everything at it and whether it’s more effective if you’re fighting a fire to be concentrating the water flow on this part or that part. You’re going to use every weapon you have in fighting it. And people, they do not know exactly what the effects are. Economists like to talk about it, but in the end they’ve been very, very wrong and most of them in recent years on this. We don’t know the perfect answers on it. What we do know is to stand by and do nothing is a terrible mistake or to follow Hoover-like policies would be a mistake and we don’t know how effective in the short run we don’t know how effective this will be and how quickly things will right themselves. We do know over time the American machine works wonderfully and it will work wonderfully again.”
Αυτό που θέλω να δω από τον “Luke” :) είναι μια επεξήγηση για το ποιο ακριβώς μοντέλο μάκροοικονομικών ακολουθεί αν απλά δεν ισχύει αυτό που λέει ο Buffet παραπάνω… και γιατί φαίνεται πως δεν ακολουθεί τα αποτελέσματα της έρευνάς της όπως θα δείτε στο παρακάτω λινκ… (http://www.forbes.com/home/2009/01/07/romer-obama-stimulus-oped-cx_dh_0107henderson.html)
Φυσικά δεν πίστευα πως θα αργήσει να απαντήσει ο Krugman στο άρθρο του Barro! Bonehead! :)
Θα ήθελα να απαντήσετε όλοι οι συμμετέχοντες στο θέμα πως κρίνετε το προεκλογικό οικονομικό πρόγραμμα του Ομπάμα.
Πρώτον θέλω να ξεκαθαρίσω οτι η δυναμική ασυνέπεια είναι μια κατάσταση γνωστή απο χρόνια στη θεωρία παιγνίων και σίγουρα εχει πολλές επιτυχημένες εφαρμογές σε διαφορες περιπτώσεις.
Θέλω όμως να αναφερθώ για μια περίπτωση στα μακροοικονομικά που η εφαρμογή της οδήγησε σε λανθασμένα συμπερασματα και αυτό φανηκε ιδιαίτερα και στην τρέχουσα πρωτοφανη οικονομική κρίση. Η περιπτωση αυτή υπάρχει και στο link που παρέθεσες: Η ιστορία είναι εν περιληψη είναι οτι η κυβέρνηση κατά την προεκλογική περίοδο θέλει να μειώσει την ανεργία, βεβαίως θέλει να διατηρήσει και χαμηλό(μηδενικό πληθωρισμό). Ανακοινώνει το στόχο της για χαμηλό πληθωρισμό για να διαμορφώσει πληθωριστικές προσδοκίες στον ιδιωτικό τομέα. Οταν ερθει όμως η επόμενη περίοδος δεν εχει κίνητρο να εκπληρώσει τη υπόσχέση της αλλά να δημιουργήσει πληθωρισμό μειώνοντας ταυτόχρονα την ανεργία. Ολα αυτά βέβαια αν ο ιδιώτικός τομέας είναι αφελής αν εχει ορθολογικές προσδοκίες(μια από τις υποθέσεις που λέγαμε) το αντιλαμβάνεται αυτό και αναμένει τον πληθωρισμό που όντως θα θέσει η κυβέρνηση, αρα το αποτελεσμα είναι αυξηση του πληθωρισμού χωρίς καμιά μείωση της ανεργίας. Αρα σκέτη χασούρα και η καταλληλη λύση είναι η νομισματική πολιτική να ανατεθεί σε κάποιον που ενδιαφέρεται να εχει τον πληθωρισμό χαμηλά και και δεν έπηρεάζεται από την κυβέρνηση αρα ανεξαρτητη κεντρική τράπεζα.
Υπάρχουν πολλά προβλήματα μ’ αυτή την ιστορία.
Πρώτον ο ιδιωτικός τομέας μπορέι να μην τόσο ορθολογικός αρα δεν θα υπαρξει ανεξέλεγκτος πληθωρισμός αλλά αυτή δεν είναι η σοβαρότερη ενσταση μου.
Δευτερον γιατί να παίξει αυτό το παιχνίδι μια κυβέρνηση; Πρώτον αυτοι που θα ωφεληθούν θα είναι πολύ λιγότεροι απ’αυτούς που θα ευνοηθούν και σε μια κοινωνία με αποστροφή στον πληθωρισμό αυτό μπορεί να αποδειχτεί πολιτικά επζήμιο.Υπάρχουν και ιστορικά παραδείγματα χωρών χωρίς ανεξάρτητη κεντρική τράπεζα που είχαν σταθερό χαμηλό πληθωριμό για χρόνια. Βεβαίως υπάρχουν παραδείγματα
και αντίθετα(Ελλάδα το 70-80) που η κεντρική τράπεζα ηταν ουσιαστικά παράρτημα του υπ.Οικ. αλλά και η Ελλάδα του 50-60 είχε
ενυπωσιακή νομισματική σταθερότητα με το ίδιο θεσμικό πλαίσιο.
Αρα η μη ανεξαρτητη ΚΤ δεν είναι όσο επιβλαβής φαινόταν αντίθετα η ανεξαρτητη ΚΤ μπορεί να εχει πολλά μειονεκτηματα. Πρώτον το οτι δεν θα επηρεάζεται πολιτικά μπορεί να τη κάνει αδιάφορη για την ανεργία, ευεπίφορη σε αιχμαλωσία απο αυτούς που πρέπει να ελέγχει.
Αλλά και υπάρχουν τεχνικοί λόγοι, σε μια οικονομία με ακαμπτους μισθούς ή υστερηση η μονοδιάστατη προσήλωση στον πληθωρισμό μπορεί να οδηγήσει σε χρόνια ανεργία και χαμένο προιον.
Αλλά ας γίνω πιο συγκεκριμένος και πως εγιναν όλα αυτά εμφανέτερα
στην παρουσα κρίση. Εχουμε την Fed και την ΕΚΤ η πρώτη λιγοτερο πολιτικά ανεξαρτητη και με διπλό στόχο ανεργία και πληθωρισμό, η δευτερη σχεδον τελείως ανεξάρτητη με στόχο μόνο τον πληθωρισμό.
Και τα αποτελέσματα είναι χαρακτηριστικά.
Μια κρίση που ξεκίνησε και είχε μεγαλύτερη εκτάση στην Αμερική αντιμετωπίστηκε εκει πιο γρηγορα και πιο αποφασιστικά από την ΚΤ με το τραγελαφικό αποτέλεσμα η οικονομία της Ευρωζώνης να συρρικνωθεί περισσότερο το 2009 απ’ ότι των ΗΠΑ. Και αυτό είχε σχέση και με την αποστολή και το θεσμικό ρόλο της κάθε τράπεζας για λόγους που μπορώ να εξηγήσω.
Και έχω βάσιμες υποψίες οτι ο τροπος που θεσμοθετήθηκε η ΕΚΤ
επηρεάστηκε από αυτες τις οικονομικές εργασίες ενώ η πράξη εδειξε οτι η ανεξάρτητη κεντρική τράπεζα γεράκι του πληθωρισμού παρήγαγε κατώτερα οικονομικά αποτελεσματα από μια λιγοτερο ανεξαρτητη.
Και ενώ η Ευρωπη εχει περιορισμένη δημοσιονομική ευελιξία για διάφορους θα επρεπε να εχει μια περιότερο ευέλικτη νομιματική πολιτική.
Ολα αυτά δεν είναι ασκήσεις επί χάρτου ή θεωρητικές αναζητήσεις, μια στενομυαλη νομισματική πολιτική μπορεί να οδηγήσει σε απώλεια εκατομμύρια θέσεων εργασίας…
Να είπω λοιπόν και εγώ την άποψή μου. Θα σταθώ στα δύο ίσως πιο βασικά επιχειρήματα των ομιλητών.
1) Tο κράτος είναι γενικά (σημαντικά?) αναποτελεσματικότερο του ιδιωτικού. Η αναποτελεσματικότητα αυτή θα μειώσει την ευεργετική επίπτωση της αύξησης των δαπανών στην παραγωγή (τον πολλαπλασιαστή δαπανών). Ταυτόχρονα θα υπάρξει κόστος στο βαθμό που πόροι που απασχολούνται στον παραγωγικό ιδιωτικό τομέα θα μετακινηθούν στον λιγότερο παραγωγικό κρατικό. Με βάση την ορολογία, θα υπάρξει μεγαλύτερο missalocation of resources με αποτέλεσμα deadweight loss. Το πρόβλημα είναι ότι οι παρεμβάσεις αυτές δεν είναι εύκολα αναστρέψιμες όταν βγούμε από την κρίση, με αποτέλεσμα αυτά τα κόστη να είναι μακροπρόθεσμα.
2) H απασχόληση είναι σχετικά υψηλή (93%) και άρα αύξηση των δημοσίων δαπανών δεν θα επιρρεάσει σημαντικά την παραγωγή απασχολώντας τους “άνεργους” παραγωγικούς πόρους (idle resources). Αντίθετα, κυρίως θα “κλέψει” πόρους από τον ιδιωτικό τομέα (crwoding-out effect), με αποτέλεσμα το κόστος που περιγράφω στο 1. Για όσους βρούν εργασία, το όφελος θα είναι περιορισμένο διότι βάζουν υψηλή αξία στη σχόλη τους (leisure) την οποία θα χάσουν, κάτι που φαίνεται από το γεγονός ότι θα μπορούσαν να εργαστούν αν ρίξουν τις απαιτήσεις τους.
Σχόλια στα δυο σημεία.
1) Φοβάμαι ότι οι ομιλητές ζουν στο μοντέλο του Ροβινσώνα Κρούσο του Λούκας. Μόνο έτσι μπορώ να εξηγήσω ότι φαίνεται να αγνούν πώς ο δήθεν αποτελεσματικός ιδιωτικός τομέας έχει δημιουργήσει τρεις μεγάλες φούσκες τα τελευταία δέκα χρόνια. Και εννοώ την υπερεπένδυση σε εταιρίες dot com στα τέλη του 1990, σε σπίτια, και σε gus-guzling αυτοκίνητα πρόσφατα. Δεν πίστευα ότι θα ξεστόμιζα ποτέ αυτά τα λόγια, αλλά ίσως θα οφελούσε τις ΗΠΑ λίγο περισσότερο Industrial Policy (http://en.wikipedia.org/wiki/Industrial_policy) με έμφαση σε εναλλακτικές πηγές ενέργειας, δρόμους, αεροδρόμια, εκπαίδευση, κ.λπ.
Από τη στιγμή που ο ιδιωτικός τομέας δεν επένδυσε σωστά, ακόμα και αν ένα μέρος των πόρων που απαιτούνται για δημόσιες δαπάνες προέλθουν από πόρους που χρησιμοποιούνται για ιδιωτικές, αν οι δαπάνες αυτές πάνε σε δημόσιες επενδύσεις (και όχι δημόσια κατανάλωση) με μεγαλύτερη παραγωγικότητα (απόδοση) από τις ιδιωτικές τότε ενδεχομένως μια τέτοια πολιτική να φανεί χρήσιμη μακροπρόθεσμα (ανεξάρτητα από το πόσο αποτελεσματικές θα είναι στο να βγάλλουν τη χώρα από την κρίση). Το σχόλιό μου αυτό επίσης αντικρούει την άποψη ότι οι εργαζόμενοι στον οικοδομικό κλάδο είναι πλέον άχρηστοι. Ίσως κάποιο να είναι, αλλά υπάρχει σίγουρα ανάγκη για κατασκευές, απλά όχι σπιτιών (π.χ. οι εγκαταστάσεις του Πανεπιστημίου της Μασσαχουσέττης στο οποία δούλευα χρειάζονται ΠΟΛΥ δουλιά).
2) Η κρίση ότι 93% είναι υψηλό ποσοστό απασχόλησης φαίνεται αυθαίρετη. Πόσο θα έπρεπε δηλαδή να είναι προκειμένου ο πολλαπλασιαστής να είναι σημαντικός? Ποιος είναι ο κανόνας? Και τι γίνεται αν συμπεριλάβουμε τους discouraged workers, τους part-time workers που θέλουν να δουλέψουν full-time, και άλλους που δε συμπεριλαμβάνονται στις στατιστικές ανεργίας? Επίσης, φαίνεται οι ομιλητές να αγνοούν μελέτες που εμπειρικά στηρίζουν το efficiency wage theory, ότι δηλαδή πολλές φορές οι εργαζόμενοι θέλουν να εργαστούν με λιγότερα χρήματα αλλά δεν δέχεται η εταιρία, καθώς προτιμούν να έχουν λιγότερους αλλά καλύτερα αμοιβόμενους εργαζομένους, καθώς σημαντική πτώση των μισθών θα είχε ως αποτέλεσμα την πτώση της παραγωγικότητάς τους.
Βέβαια, η αποτελεσματικότητα των μέτρων εξαρτάται από το πώς θα διατεθούν οι πόροι. Προσωπικά συμφωνώ ότι το ιδανικό θα είναι να δοθούν στις Πολιτείες ώστε να σταματήσουν τις περικοπές, και ταυτόχρονα να δοθεί χρόνος μελέτης στο πώς θα διατεθούν, ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι η κρίση θα διαρκέσει λίγο παραπάνω.
Στο επιστημονικό κομμάτι, αντίθετα με το Stugman δεν είμαι διατεθειμένος να διαγράψω όλες τις θεωρίες των λεγόμενων Νέων Κλασσικών Οικονομολόγων (να μη συγχέονται με τους Νεοκλασσικούς οικονομολόγους, άλλο το ένα άλλο το άλλο). Για τα RBC υπάρχουν αρκετά πέηπερ (και δική μου έρευνα) που παρουσιάζουν σοβαρά στοιχεία ότι πράγματι τουλάχιστον κάποιοι οικονομικοί κύκλοι οφείλονται στο στοχαστικό χαρακτήρα της επιστημονικοτεχνικής προόδου, έστω και αν κάποιος μπορεί να διαφωνεί με τις επιμέρους υποθέσεις των μοντέλων (ορθολογικές προσδοκίες, ευέλικτες τιμές, κ.ο.κ.). Και ακόμα και αν σε ατομικό επίπεδο οι άνθρωποι δεν φτιάχνουν τις προσδοκίες τους πάντα ορθολογικά, σε ομαδικό επίπεδο τα μοντέλα που υποθέτουν ορθολογικές προσδοκίες δεν τα πάνε καθόλου άσχημα. Η υπόθεση των ορθολογικών προσδοκιών σίγουρα είναι πιο βάσιμη από την παραδοσιακή Κευνσιανή ότι οι άνθρωποι δρουν τελείως μηχανιστικά, και ανάγκασαν τους Νεο-Κευνσιανούς να αναπροσαρμώσουν τα μοντέλα τους. Σε γενικές γραμμές οι ορθολογικές προσδοκίες φαίνονται να χαρακτηρίζουν τη μέση συμπεριφορά του πλυθησμού στο σύνολό του όταν αντιμετωπίζει φαινόμενα που είναι συνήθη.
Εκεί που τους ψέγω είναι ότι φαίνεται να αδυνατούν να δουν τα limitation των θεωριών τους. Π.χ. ότι αν και οι προσδοκίες φαίνεται να είναι approximately ορθολογικές φαινονται να υπάρχουν και inertia ενώ γίνονται λιγότερο ορθολογικές όταν οι πολίτες αντιμετωπίζουν φαινόμενα στα οποία δεν είναι συνηθησμένοι, ότι οι τιμές πράγματι κολλάνε (sticky), κ.ο.κ.
Stugman,
δεν έχεις δίκιο στο παραπάνω σχόλιο. Πιο επίσημες στατιστικές μελέτες με μεγαλύτερο δείγμα έχουν βρει αρνητική συσχέτιση μεταξύ της ανεξαρτισίας των Κ.Τ. και των επιπέδων πληθωρισμού. Η ανεξαρτησία των Κ.Τ. είναι παιδί της θεωρίας της ασυνέπειας.
καλα μιχαλη απιστευτη η απαντηση του Κρουγκμαν.
stugman ωραια συζητηση και θα απαντησω αν και πιο αρμοδιος θα ηταν μαλλον ο Κωστας ως μακροοικονομολογος.
το προβλημα σου δεν ειναι νομιζω με την θεωρια ήκαν με την ανεξαρτησια της Κεντρικης τραπεζας. Το προβλημα σου ειναι με τους στοχους που εχουν δοθει σε μερικες τραπεζες και οχι σε αλλες, και δη τον αποκλειστικα πληθωριστικο στοχο της ΕΚΤ.
Δεν ειναι δυσκολο να μπει και ενας στοχος περι ανεργιας/αναπτυξης (οπως εχει η Φεντ στην πραξη), η ΕΚΤ στοχευει τον πληθωρισμο ως καταλοιπο της πληθωρισμοφαγας Μπουν-ντεσμπανκ. Εν μερει ειναι αντιδοτο στις πληθωριστικες τασεις που φοβοντουσαν οτι θα φερουν τα νοτια μελη της ευρωζωνης, πραγμα που εν τελει ειναι αληθες, Ελλαδα, Ισπανια, Γαλλια εχουν υψηλοτερο πληθωρισμο, και η Ελλαδα φροντισε να τους βγαλει προφητες και στο θεμα του δημοσιου χρεους, σπαζοντας τα ορια ολη την ωρα.
Τωρα το συγκεκριμενο μοντελο βλεπει το παιχνιδι μεταξυ του Policymaker και του κοινου και βλεπει εναν σοβαροτατα λογο να μην πραττει στο μελλον ο τραπεζιτης αυτα που υποσχεται τωρα. Ενα αλλο παραδειγμα ειναι ας πουμε η φορολογηση κερδων. Τωρα θελουμε αναπτυξη και επενδυσεις οποτε λεμε οτι τα κερδη της Χ επενδυσης δεν θα φορολογηθουν αλλα οταν γινει η επενδυση και αρχισει να αποφερει χρημα εχουμε καθε κινητρο να τα φορολογησουμε!
Το οτι υπαρχει αυτη η διασταση συμφεροντων τωρα και στο μελλον, αυτη η ταση του ρυθμιστη να κλεβει, δεν σημαινει οτι θα το κανει κιολας. Οντως σε καποιες εποχες και χωρες οι ρυθμιστες (τραπεζες, κυβερνησεις) δρουν με δυναμικα συνεπη τροπο, παρα το γεγονος οτι η ισορροπια Νας προβλεπει κατι αλλο. Συχνα θα ελεγα οτι ουτε αυτο δεν ειναι αληθεια, απλα το μοντελο δεν ειναι πληρες και εχουμε λοιπον την λαθος ισορροπια.
Γιατι η φημη μιας κυβερνησης ειναι τρομερα σημαντικα και αν αρχισει να κλεβει σε ενα τετοιο παιχνιδι, μπορει να εχει μεγαλες συνεπειες σε αλλες πραξεις και στοχους της.
παρεπιμπτοντω υπαρχει εδω ενα λεπτο σημειο που αν θες το συζηταμε
αυτο προκυπτει απο τις (αστηρικτες νομιζω) ορθολογικες προσδοκιες. Αν το δουμε απο την μερια της θεριας παιγνιου, η αποφαση της κυβερνησης να αλλαξει πολιτικη μπορει να ειναι απλα αποκλιση απο την ισορροπια (deviation from equilibrium) και ως εκ τουτου να μην την περιμενουν οι ιδιωτες. Αν βεβαια ειναι επαναλαμβανομενο το παιχνιδι, you can fool some people sometimes but you can’t fool all people all of the time. Δηλαδη καποια στιγμη οι ιδιωτες θα παρουν χαμπαρι οτι θεση ισορροπιας αλλαξε.
Απο την μερια της θεωριας παιγνιου λοιπον, αν εχουμε ενα τετοιου ειδους παιχνιδι, ο policymaker θα δυσκολευτει πολυ να μας πεισει οτι δεν θα κλεψει στην δευτερη περιοδο του παιχνιδιου (μετα τις εκλογες πες), εκτος αν εχει ενα πειστικο εργαλειο δεσμευσης (credible commitment device)
προφανως οταν εγραφα δεν ειχα δει την απαντηση του Κωστα.
Tx. προσωπικα δεν εχω διαβασει ολο το προγραμμα για να κρινω, παντως το οικονομικο του επιτελειο ειναι πραγματικα κορυφαιο. Σε ενδιαφερει καποια συγκεκριμενη προταση του Ομπαμα?
More food for thought: http://www.willwilkinson.net/flybottle/2009/01/25/more-macropsychoeconomics/
Τελικά με την οικονομική πολιτική του Ομπάμα τι γίνεται;