Σήμερα παρουσιάζω τον σχολιασμό μιας πολύ σημαντικής απόφασης του ΕΔΔΑ, η οποία κατήσχυνε διεθνώς την χώρα μας και προανήγγειλε την αλλαγή του καθεστώτος χορήγησης ασύλου στην ΕΕ.
Η υπόθεση έχει παλιώσει αρκετά, αλλά ο απόηχός της συνεχίζει να είναι εντυπωσιακός. Όταν είχε δημοσιευθή, είχα παραλείψει να διαβάσω την ογκώδη απόφαση, αρκούμενος στις θριαμβολογίες των οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τώρα που την διάβασα, δεν άλλαξα γνώμη για την κατάντια της χώρας μας, άλλαξα όμως για τον αιτούντα.
Παιδιά, λάθος παράδειγμα βρήκατε.
Στην υπόθεση M.S.S. κατά Βελγίου και Ελλάδος (Ιαν 2011) λοιπόν η Ελλάδα καταδικάστηκε για τρεις διαφορετικές παραβιάσεις της ΕΣΔΑ:
Ο αιτών είναι ένας Αφγανός αιτητής πολιτικού ασύλου, ο οποίος έφτασε για πρώτη φορά στην Ελλάδα στις αρχές του 2008 μέσω Ιράν και Τουρκίας. Έφτασε έχοντας πληρώσει 12.000 δολάρια στον μεταφορέα του και χωρίς ταξιδιωτικά έγγραφα. Κατά την πρώτη του αυτή παραμονή στην χώρα μας κρατήθηκε επί μία εβδομάδα, χωρίς να υποβάλη αίτηση ασύλου. Διατάχθηκε να εγκαταλείψη την χώρα, αλλά αντ’ αυτού κατέφυγε στο Βέλγιο, όπου ήθελε εξαρχής να φτάση, επειδη, λέει, είχε συμπαθήσει κάτι ΝΑΤΟϊκούς στρατιώτες από το Βέλγιο, που είχε γνωρίσει στην πατρίδα του. Οι Βέλγοι τον ταυτοποίησαν μέσω αποτυπωμάτων και τον έστειλαν πίσω στην Ελλάδα σύμφωνα με τον Κανονισμό Δουβλίνο ΙΙ, παρά τις διαμαρτυρίες του. Στην Ελλάδα, κρατήθηκε επί 3 ημέρες στο κρατητήριο του αεροδρομίου, μέχρι να υποβάλη αίτηση ασύλου. Εκεί επικρατούσε υπερπληθυσμός κρατουμένων, δεν υπήρχαν τουαλέτες παρά μόνο έξω, όπου πήγαινες με την άδεια των αστυνομικών φρουρών, το φαγητό ήταν λίγο και κοιμόταν στο πάτωμα. Μόλις υπέβαλε την αίτηση, ο αιτών αφέθηκε ελεύθερος με την παραγγελία να μεταβή στο Αλλοδαπών για να συμπληρώση τα στοιχεία του, πράγμα που δεν έκανε, αντίθετα με τις υποχρεώσεις του από το άρ. 9 π.δ. 114/2010. Ακολούθως, ο αιτών ζούσε ως άστεγος στην Αθήνα για περίπου 10 ημέρες, μέχρι που συνελήφθη πάλι στο αεροδρόμιο με πλαστή βουλγαρική ταυτότητα. Καταδικάστηκε από το αυτόφωρο και αφέθηκε πάλι ελεύθερος. Όταν μετά από μήνες ωρίστηκε επιτέλους η συνέντευξη για την παροχή ή μη ασύλου, ο αιτών δεν πήγε, καίτοι είχε παραλάβει την κλήση και την είχε υπογράψει παρουσία διερμηνέα (ισχυρίστηκε ότι ο διερμηνέας δεν του είπε τίποτε για συγκεκριμένη ημερομηνία. Τι του είπε τότε και τι διερμήνευσε;).
Συνομολογούνται λοιπόν, μεταξύ άλλων, τα εξής πραγματικά περιστατικά:
Ο αιτών εισήλθε παράνομα στην χώρα.
Ο αιτών ποτέ του δεν ήθελε να μείνη στην Ελλάδα.
Ο αιτών δεν υπέβαλε εξαρχής αίτηση ασύλου.
Ο αιτών δεν είχε εξαρχής και υπαίτια κανένα αποδεικτικό στοιχείο της ταυτότητάς του.
Ο αιτών κρατήθηκε όλες κι όλες καμιά δεκαριά μέρες σε κρατητήριο της ΕΛΑΣ.
Ο αιτών δεν προσήλθε στο Αλλοδαπών για να συμπληρώση τα στοιχεία του, όπως είχε υποχρέωση.
Ο αιτών ήταν αστεγος, βρήκε όμως χρήματα και διασυνδέσεις για να αγοράση μια πλαστή βουλγαρική ταυτότητα.
Ο αιτών καταδικάστηκε για ποινικό αδίκημα σε ποινή που δεν εκτελέστηκε.
Ο αιτών δεν προσήλθε στην συνέντευξή του στο Αλλοδαπών, παρότι είχε ενημερωθή παρουσία διερμηνέα.
Μετά πολλής συγχωρήσεως, αλλά ο αιτών δεν ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για να δείξη πόσο απαράδεκτο ήταν το σύστημα ασύλου στην Ελλάδα. Ο αιτών φέρθηκε καθ’ όλη την διάρκεια της επαφής του με τις ελληνικές αρχές παραπειστικά και παραπλανητικά. Παραβίαζε τον ποινικό νόμο χωρίς πολλές πολλές αναστολές, δεν ακολουθούσε τις οδηγίες των αρχών, έλεγε ψέματα.
Το δικαστήριο απτόητο περιφρονεί την πραγματικότητα:
225. The Court deems it necessary to take into account the circumstances of the applicant’s placement in detention and the fact that in spite of what the Greek Government suggest, the applicant did not, on the face of it, have the profile of an “illegal immigrant”. On the contrary, following the agreement on 4 June 2009 to take charge of the applicant, the Greek authorities were aware of the applicant’s identity and of the fact that he was a potential asylum seeker. In spite of that, he was immediately placed in detention, without any explanation being given.
Καταρχάς, κάποιος να πη στους δικαστές ότι είναι ρατσιστές, γιατί δεν κάνει να λέμε “παράνομος”, αλλά “παράτυπος” μετανάστης. Στα πιο σοβαρά τώρα, το δικαστήριο αρνείται ότι ήταν παράνομος μετανάστης κάποιος που παραβίασε δύο φορές σε δύο διαφορετικές περιστάσεις τους ελληνικούς ποινικούς νόμους, ενώ άλλες δύο φορές δεν ακολούθησε τις οδηγίες που του έδωσαν οι ελληνικές αρχές. Και όλα αυτά, ενώ είχε αποκρύψει τα στοιχεία της ταυτότητάς του. Διερωτάται πράγματι κανείς τι άλλο θα έλειπε από το “προφίλ” που θα ήθελε να φιλοτεχνήση το δικαστήριο. Κέρατα και ουρά μήπως;
Επιπλέον, την σκέψη του δικαστηρίου διακρίνει ένας υφέρπων ρατσισμός. Το γεγονός ότι κάποιος είναι Αφγανός δεν σημαίνει ότι δικαιούται άσυλο, ότι δηλαδή σώνει και καλά η χώρα του είναι ένα άντρο μισαλλοδοξίας, εγκλημάτων, διώξεων κ.λπ. Συμβαίνουν και αυτά βέβαια στο Αφγανιστάν, και μάλιστα πολύ περισσότερο παρά σε άλλες χώρες, αλλά σώνει πια. Υπάρχουν και Αφγανοί που εγκαταλείπουν την χώρα τους για οικονομικούς και μόνο λόγους. Ας μην κατηγοριοποιούμε τους ανθρώπους και ας μην υιοθετούμε ρατσιστικά στερεότυπα στον λόγο μας. Κάθε περίπτωση κρίνεται εξιδιασμένα και όχι βάσει ιθαγένειας.
Αλλά δεν φταίνε οι δικαστές. Φταίνε εκείνοι που δεν τους πήραν ποτέ από το χεράκι να τους δείξουν μερικές αιτήσεις ασύλου. Να δουν αιτήματα ασύλου από Αλβανούς νταβατζήδες και Ουκρανές εκδιδόμενες. Από Κινέζους που εκ συμπτωματικής συμπτώσεως είναι όλοι τους τάχα φαλουγγογγίτες. Από Νιγηριανούς που τους έκαναν μάγια στο χωριό τους. Από Πακιστανούς που γράφουν οι άνθρωποι, με αφοπλιστική αφέλεια, ότι ήθελαν δουλειά.
Συμπέρασμα: άλλο αιτητής ασύλου, άλλο δικαιούχος. Να μην μπερδεύουμε τις έννοιες στο μυαλό μας.
Εξάλλου, η αξιολόγηση των πραγματικών περιστατικών από το ΕΔΔΑ γίνεται πάντα μονόπλευρα. Οι ισχυρισμοί του αιτούντος γίνονται πάντα πιστευτοί, ακόμη και όταν δεν ερείδονται σε κανένα απολύτως αποδεικτικό μέσο, όπως παραδειγματικά τα περί βασανισμού του:
227. The Court also takes into consideration the applicant’s allegations that he was subjected to brutality and insults by the police during his second period of detention. It observes that these allegations are not supported by any documentation such as a medical certificate and that it is not possible to establish with certainty exactly what happened to the applicant. However, the Court is once again obliged to note that the applicant’s allegations are consistent with numerous accounts collected from witnesses by international organisations (see paragraph 160 above). It notes, in particular, that following its visit to the holding centre next to Athens international airport in 2007, the European Committee for the Prevention of Torture reported cases of ill-treatment at the hands of police officers (see paragraph 163 above).
Προσωπικά και έχοντας κάποια εμπειρία της εν γένει στάσης των αστυνομικών σε τέτοια θέματα, μαντεύω ότι ο αιτών λέει την αλήθεια και ότι τις έφαγε τις σφαλιάρες του. Αλλά αυτή είναι απλώς μια δική μου εκτίμηση, εξενεχθείσα μεταξύ ιστολογικού τυρού και αχλαδίου. Ο συλλογισμός όμως του ΕΔΔΑ, ενός σοβαρού υποτίθεται δικαστηρίου, ότι, επειδή διαπιστωμένα παράνομη αστυνομική βία ασκείται σε πολλούς, ασκήθηκε και στον αιτούντα, είναι καταφανώς εσφαλμένος.
Αποφαίνεται ακόμη το δικαστήριο:
232. The Court sees no reason to depart from that conclusion on the basis of the Greek Government’s argument that the periods when the applicant was kept in detention were brief. It does not regard the duration of the two periods of detention imposed on the applicant – four days in June 2009 and a week in August 2009 – as being insignificant. In the present case the Court must take into account that the applicant, being an asylum seeker, was particularly vulnerable because of everything he had been through during his migration and the traumatic experiences he was likely to have endured previously.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι συνθήκες κράτησης του αιτούντος ήταν κακές: πολυκοσμία, βρομιά, κακή ποιότητα φαγητού, στρωματσάδα, καθόλου προαυλισμός, σωματική ανάγκη με περιορισμούς. Αν δεν θέλουμε όμως πληθωρίζοντας τις έννοιες να τις εξευτελίσουμε, πρέπει να παραδεχθούμε ότι η διάρκεια κράτησης έχει απόλυτη σχέση με το αν υπήρξε πράγματι “απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση”. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση είναι κάτι τι έλασσον των βασανιστηρίων κατά το σύστημα του άρ. 3 ΕΣΔΑ. Όπως και το ίδιο το δικαστήριο αναγνωρίζει, μόνο στην θεωρία βέβαια,
219. The Court has held on numerous occasions that to fall within the scope of Article 3 the ill-treatment must attain a minimum level of severity. The assessment of this minimum is relative; it depends on all the circumstances of the case, such as the duration of the treatment and its physical or mental effects and, in some instances, the sex, age and state of health of the victim.
220. The Court considers treatment to be “inhuman” when it was “premeditated, was applied for hours at a stretch and caused either actual bodily injury or intense physical or mental suffering”. Treatment is considered to be “degrading” when it humiliates or debases an individual, showing a lack of respect for, or diminishing, his or her human dignity, or arouses feelings of fear, anguish or inferiority capable of breaking an individual’s moral and physical resistance. It may suffice that the victim is humiliated in his or her own eyes, even if not in the eyes of others. Lastly, although the question whether the purpose of the treatment was to humiliate or debase the victim is a factor to be taken into account, the absence of any such purpose cannot conclusively rule out a finding of violation of Article 3.
Στην προκειμένη περίπτωση, δεν ελήφθη επαρκώς υπόψιν ότι οι ελληνικές αρχές δεν αποσκόπησαν ποτέ στον εξευτελισμό του αιτούντος. Απλώς δεν είχαν άλλο, πιο ευρύχωρο και άνετο χώρο κράτησης. Εγκαλούνται δηλαδή, καίτοι δεν είχαν εναλλακτική δυνατότητα ενεργείας, καίτοι δεν μπροούσαν να κάνουν κάτι άλλο. Για το ΕΔΔΑ αυτό σημαίνει προφανώς ότι έπρεπε να τους αφήσουν ελεύθερους, ίσως με ένα σύστημα σαν κι αυτό που είχα προτείνει εδώ. Αλλά δεν μπορούμε να επιρρίψουμε στον αστυνομικό ένα τέτοιο βάρος: η απελευθέρωση κρατουμένου συνιστά για αυτόν ποινικό αδίκημα, πέραν δε τούτου παραβιάζει τις ευρωπαϊκές υποχρεώσεις της χώρας μας.
Κανείς δεν είναι υπερήφανος για τις συνθήκες κράτησης που περιγράφονται στην απόφαση. Αλλά έλεος ρε παιδιά, για μερικές μέρες ήτανε, όχι για μερικούς μήνες! Κατά την γνώμη μου λοιπόν, όχι, δεν ήταν ούτε “απάνθρωπες” ούτε “εξευτελιστικές”. Ήταν κακές, απαράδεκτες, ντροπιαστικές, ήταν πολλά άσχημα πράγματα. Όπως όμως δεν συνιστούσαν “βασανιστήρια”, αν δεν θέλουμε να χάσουν οι όροι το νόημά τους, έτσι δεν ήταν και “απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση”.
Ένα ακόμη σημείο που δεν με βρίσκει σύμφωνο είναι η αξιολόγηση των θετικών υποχρεώσεων του κράτους ενόψει της σοβούσας οικονομικής κρίσης. Το ΕΔΔΑ διατρανώνει υπερηφάνως (παρ. 223) ότι τάχα
The Court does not underestimate the burden and pressure this situation places on the States concerned, which are all the greater in the present context of economic crisis. It is particularly aware of the difficulties involved in the reception of migrants and asylum seekers on their arrival at major international airports and of the disproportionate number of asylum seekers when compared to the capacities of some of these States. However, having regard to the absolute character of Article 3, that cannot absolve a State of its obligations under that provision.
Για μισό λεπτό. Το άρ. 3 ΕΣΔΑ, όπως όλα τα άρθρα της σύμβασης, έχει ένα αρνητικό και ένα θετικό περιεχόμενο. Με δυο λόγια, αρνητικά ότι το κράτος δεν θα βασανίζη και θετικά ότι θα αποτρέπη τα βασανιστήρια. Το πρώτο σκέλος λοιπόν περιλαμβάνει, κατά τα γνωστά στην συνταγματική θεωρία, μια παράλειψη, ενώ το δεύτερο μια ενέργεια. Απόλυτο χαρακτήρα όμως έχει μόνο το αρνητικό σκέλος! Πράγματι, για λόγους που ακόμη και μια ΜΚΟ μπορεί να κατανοήση, μια παράλειψη είναι απείρως ευχερεστέρα μιας ενεργείας. Η παράλειψη είναι πάντοτε δυνατή, είτε πλούσιος είτε πένης, είτε βασιλεύς είτε στρατιώτης είναι ο παραλείπων. Αντιθέτως, ο θετικός χαρακτήρας της ενέργειας συμπλέκεται με πολυποίκιλους παράγοντες, κυρίως δε με το γενικώτερο οικονομικό επίπεδο. Ο χαρακτήρας της θετικής ενέργειας δεν είναι απόλυτος συνεπώς, αλλά έχει οπωσδήποτε μια διακύμανση. Πράγμα που παραβλέπει το δικαστήριο.
Ας δούμε όμως ακόμη κάποια πράγματα. Το δικαστήριο έκανε δεκτό ότι
261. The Court also fails to see how having a pink card could have been of any practical use whatsoever to the applicant. The law does provide for asylum seekers who have been issued with pink cards to have access to the job market, which would have enabled the applicant to try to solve his problems and provide for his basic needs. Here again, however, the reports consulted reveal that in practice access to the job market is so riddled with administrative obstacles that this cannot be considered a realistic alternative (see paragraphs 160 and 172 above). In addition the applicant had personal difficulties due to his lack of command of the Greek language, the lack of any support network and the generally unfavourable economic climate.
Ο αιτών συνεπώς μπορούσε νομίμως να εργαστή (και ακόμη περισσότερο μπορούσε να εργαστή παρανόμως). Η πρώτη πρόταση της παραγράφου βρίσκεται σε συγκλονιστική αντίφαση με την δεύτερη! Με άλλα λόγια, το σκληρό και άκαρδο ελληνικό κράτος τουλάχιστον τού προσέφερε την ευκαρία να δουλέψη για να μπορέση να θρέψη τον εαυτό του, όπως, εμ, κάνουμε και όλοι οι υπόλοιποι σε αυτήν την χώρα. Το ότι δεν γνώριζε πάλι ελληνικά ο αιτών ή δεν είχε φίλους στην Ελλάδα δεν μπορώ να φανταστώ πώς είναι ευθύνη του ελληνικού κράτους. Κάπου εδώ πέρα υπάρχει και η προσωπική ευθύνη: άσχημη, ασχημότατη η αστεγία του αιτούντος και μακάρι να μην συνέβαινε σε κανένα άνθρωπο. Αλλά όχι και απάνθρωπη ή εξευτελιστική μεταχείριση κατ’ άρ. 3 ΕΣΔΑ.
Συνελόντι ειπείν, το σύστημα ασύλου στην Ελλάδα έχει λειτουργήσει επί πολλά χρόνια κατά τρόπο αχαρακτήριστο και απέχει ακόμη πολύ από το ιδανικό. Ο συγκεκριμένος αιτών όμως, είτε είναι σταλήθεια πρόσφυγας είτε όχι, αποτελεί ένα καλό παράδειγμα προς αποφυγήν.
Κατ’ αρχάς, να συμφωνήσουμε σε δύο προφανείς διαπιστώσεις. Πρώτον, οι περισσότεροι από εκείνους που επικαλούνται αποφάσεις ΕΔΔΑ δεν τις έχουν διαβάσει. Δεν τους αδικώ βέβαια, ειδικά αν είναι δικηγόροι. Αυτό δε βαρύνει το Θανάση. Δεύτερον, πολλοί από εκείνους που κάνουν σχόλια για τη διαδικασία ασύλου στην Ελλάδα δεν ξέρουν και πολλά γι’ αυτήν. Αυτό βαρύνει τόσο τους δικαστές του ΕΔΔΑ όσο και το Θανάση. Τους πρώτους, βέβαια, ασύγγνωστα. Μερικές παρατηρήσεις, κυρίως επί του τι πραγματικά συμβαίνει, μόνο και μόνο επειδή ο Θανάσης εμπλέκει στην κριτική του και τέτοια ζητήματα. Φυσικά, δεν σχολιάζω την επιχειρηματολογία του δικαστηρίου, αυτό είναι άλλο θέμα.
Αυτά είναι εντελώς άστοχα. Οι περισσότεροι πρόσφυγες παράνομα μπαίνουν στη χώρα υποδοχής. Βασικά, αν έχουν και διαβατήριο, αυτό είναι κατά του αιτήματός τους. Το αν θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα ή όχι, μου θυμίζει το επικό νομικό (;) επιχείρημα “έκανε επιλογή χώρας”. Πού ακούστηκε πρόσφυγας να θέλει να πάει σε συγκεκριμένη χώρα, ειδικά από την στιγμή που έχει διαφύγει από τη δική του και νιώθει κάποια ασφάλεια. Τέλος, το πότε είναι κάποιος σε θέση να υποβάλει αίτηση ασύλου είναι μεγάλη ιστορία και δεν προσφέρεται για εύκολα συμπεράσματα.
Αυτό είναι γενικός κανόνας ή αναφέρεσαι στην συγκεκριμένη ιστορία; Γιατί αν πχ είσαι Fur και ένα βράδυ σου καίνε το σπίτι οι Janjaweed του Χαρούν, το τελευταίο που θα κάνεις είναι να ψάξεις για την ταυτότητα. Αλλά συμβαίνει να είσαι και πρόσφυγας βαρβάτος.
Σωστά και ασφαλώς ο χρόνος κράτησης παίζει ρόλο. Και δεν ξέρω αν οι δικαστές έχουν υπόψιν τους πόσοι εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου θα δικαιούνταν επικουρικής προστασίας αν οι συνθήκες που περιγράφονται εδώ συνιστούν απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση. Βασικά, όλοι οι Αφρικανοί και το 90% των Ασιατών.
Δεν είμαι βέβαιος ότι καταλαβαίνω τι σημαίνει ‘να συμπληρώσει τα στοιχεία του’, μετά την καταγραφή του. Μάλλον τη διεύθυνσή του, επειδή ήταν τότε άστεγος; Σε κάθε περίπτωση, χρησιμοποιείς το προσήλθε λες και η Π. Ράλλη είναι κάτι σαν το ΚΕΠ της γειτονιάς, πετάγεσαι 10 λεπτά και συμπληρώνεις ένα έντυπο. Ειδικά εν όψει του ότι αποδέχεσαι ότι μάλλον τις έφαγε τις φάπες του την πρώτη φορά.
Αυτά δεν είμαι βέβαιος ότι καταλαβαίνω τι αποδεικνύουν.
Το παρουσία διερμηνέα επιδέχεται διερμηνείας. Αν δεν έχεις δει Αφγανούς να ενημερώνονται στα Ουρντου δεν μπορείς να εκτιμήσεις το χιούμορ μου.
Ακριβώς, λοιπόν, επειδή βιάζεσαι να βγάλεις συμπεράσματα, αγνοώντας τις καθημερινές πρακτικές της διαδικασίας ασύλου στην Ελλάδα, κάνεις αυτό που μέμφεσαι στην περίπτωση του ΕΔΔΑ: συμπεραίνεις ότι, επειδή πολλοί παράνομοι μετανάστες χρησιμοποιούν παρελκυστικά τη διαδικασία ασύλου, το κάνει και ο συγκεκριμένος. Που πιθανότατα το κάνει, αλλά αυτό δεν αποδεικνύεται από όσα παραθέτεις.
Και για να πω και την σοφία μου: το μεγαλύτερο πρόβλημα της διαδικασίας ασύλου στην Ελλάδα είναι ακριβώς αυτό: δεν τηρείται η διαδικασία. Επιδόσεις, διερμηνείες, πρόσβαση στις αρχές, όλα είναι στον αέρα και δεν ξέρεις πώς να εκτιμήσεις τις υπό κρίση περιπτώσεις.
ΥΓ:
Εχμ, αυτό είναι επική σαχλαμάρα – βασικά, εξοργιστική σαχλαμάρα. Με ροζ κάρτα δουλεύεις νομιμότατα και μια χαρά, παίρνεις ΑΦΜ, άδεια εργασίας, επίδομα ανεργίας, τα πάντα όλα.
Κωνσταντίνε,
να πω καταρχάς ότι δεν εννοούσα ότι ο ΜΣΣ δεν είναι πρόσφυγας, αυτό δεν μπορώ να το ξέρω με βεβαιότητα, όσο και αν τα όσα διάβασα στην απόφαση με γέμισαν με επιφύλαξη. Εκείνο που εννοούσα λέγοντας ότι είναι το λάθος παράδειγμα είναι αυτό που γράφω στην τελευταία μου πρόταση: ότι πολιτικά, όχι νομικά, ακόμη και αν δικαιούται ασύλου, ο ΜΣΣ δεν είναι το κατάλληλο πόστερ τσάιλντ, που λέτε και σεις οι γραμματισμένοι, για να πουλήσης τσάι και συμπάθεια για τους πρόσφυγες.
Δεν ζητώ ένα άγγελο, αλλά κάποιον που να σέβεται περισσότερο την χώρα όπου βρέθηκε.
Ε, ναι, οι περισσότεροι. Και μιλάμε για αιτητές, όχι για πρόσφυγες. Επιτρέπεται να συμπαθούμε περισσότερο τους άλλους, έτσι δεν είναι;
Γιατί; Δεν το καταλαβαίνω.
Αν δεν κάνω λάθος, έχουν υποχρέωση να ζητήσουν άσυλο στην πρώτη ασφαλή χώρα, όχι; Γιατί κανείς, ή τέλος πάντων πολύ λίγοι συγκριτικά, δεν το ζητεί στην Τουρκία;
Σύμφωνοι, αλλά δεν μπορεί να είναι ένδειξη υπέρ του ότι είναι πράγματι πρόσφυγας, αλλά μόνο προς το αντίθετο.
Ναι, αυτή είναι η μία περίπτωση. Η άλλη είναι να μην δικαιούσαι άσυλο και να προσπαθής να κατασκευάσης μια ιστορία σβήνοντας τα ίχνη σου. Βάλ’το στα γενικά συμφραζόμενα της περίπτωσης και βγάλε συμπέρασμα.
Πολύ εύστοχο. Χμ.
Εκείνος που είναι σταλήθεια πρόσφυγας μάλλον δεν πτοείται από κάτι τέτοια. Δεν μπορεί να είναι επιχείρημα υπέρ του ότι είναι πρόσφυγας το γεγονός ότι δεν έκανε τον κόπο να πάη μέχρι το Αλλοδαπών (όπως πάνε χιλιάδες άλλοι).
Καλά, να σ’το μασήσω: τα λεφτά για την πλαστή ταυτότητα τα βρήκε απο δάνειο, από εργασία ή από κλοπή. Από δάνειο δύσκολο, αφού η απόφαση λέει ότι δεν είχε κανένα γνωστό. Αν από εργασία, τότε καταρρίπτεται η σαχλαμάρα περί αδυναμίας του να εργαστή. Αν από κλοπή, τότε ένας λόγος παραπάνω που ο ΜΣΣ είναι το λάθος παράδειγμα.
Και σε κάθε περίπτωση, κάποιος που βρίσκει ένα χιλιάρικο για να πληρώση πλαστή ταυτότητα δεν έχει ένα 50ρικο το μήνα να μείνει με άλλους δέκα σε ένα βρομερό δυάρι;
Μου έκανε εξαιρετικά αρνητική εντύπωση ότι η απόφαση δεν σχολιάζει τίποτα σχετικά με την πλαστή ταυτότητα και το πώς την βρήκε. Μας καταδικάζει επειδή δεν του δώσαμε σαν κράτος στέγη, φαγητό κ.λπ., αλλά δεν διερωτάται καθόλου αν τα είχε ήδη από εργασία ή αλλιώς, την στιγμή που του περίσσεψαν και για παράνομες δραστηριότητες.
Ο ίδιος όμως δεν παραπονείται ότι του διερμήνευσαν σε άλλη γλώσσα, αλλά ότι ο διερμηνέας δεν του ανέφερε τίποτε περί ημερομηνίας. Άρα, δύο πιθανότητες πάλι: α) ο διερμηνέας είχε κάποιο σκοτεινό λόγο να τον καταστρέψη και γιαυτό του απέκρυψε την συνέντευξη, β) ο ΜΣΣ έκανε πάλι ό,τι έκανε πάντα: του κεφαλιού του.
Δεν αποδεικνύεται, αλλά α) ενδεικνύεται ισχυρώς, β) εγώ δεν είμαι δικαστήριο, άρα μπορώ να σχηματίζω πεποίθηση αλλιώς, και γ) και κυριώτερο, το ΕΔΔΑ τα αντιπαρέρχεται πλήρως. Κάποιος έπρεπε να τα πη.
Εγώ άλλο ήθελα να σε ρωτήσω: πού προβλέπεται στο θετό δίκαιο η θετική υποχρέωση διασφάλισης ενός ελαχίστου επιβίωσης; Κάτι αναφέρει αορίστως η απόφαση περί ευρωπαϊκών οδηγιών, αλλά λίγο που το κοίταξα στο π.δ. 114/2010 δεν το βρήκα.
Θα απαντήσω στα επί μέρους, αν και νομίζω ότι είναι εκτός θέματος – θα το εξηγήσω στο τέλος.
Οι “άλλοι” είναι οι νομίμως εισερχόμενοι; Αν μιλάμε για πρόσφυγες, όχι δεν επιτρέπεται, θα έπρεπε να μας κάνει το ίδιο.
Για να είσαι πρόσφυγας πρέπει να έχει αντικειμενικό φόβο ατομικής δίωξης από το κράτος ή ομάδες που δεν μπορεί να ελέγξει το κράτος (πχ ταλιμπάν) για κάποιους από τους λόγους που αναφέρονται στην σύμβαση της Γενεύης. Το κράτος που σου δίνει διαβατήριο δεν είναι πρίμα φάκιε ένα κράτος που σε έχει σταμπάρει και θέλει να σε σκοτώσει/βασανίσει/γουατέβερ. Αν μη τι άλλο, σε βουτάει όταν πας να το εκδώσεις.
Καλά τώρα. Έχω βγει από τη χώρα μου, δε νιώθω πια άμεσο κίνδυνο και δε θα προσπαθήσω να πάω σε μία χώρα όπου θα έχω κάποιες πιθανότητες να μου δώσουν άσυλο ή έστω να μου φερθούν ανθρώπινα; Ας μη ζητάμε τα αδύνατα.
Πτοείται μια χαρά, αλλά συμφωνώ ότι δεν είναι επιχείρημα υπέρ του. Η πρόσβαση στην Π. Ράλλη ειδικά είναι εξαιρετικά δύσκολη και, όπως είπα και πιο πάνω, είναι εξαιρετικά δύσκολο να ξέρεις τι έγινε κάθε φορά που κάποιος δεν ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις του. Αν θέλουμε να κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλό μας, ας κρυφτούμε. Για ευνόητους λόγους, δεν μπορώ να μπω σε λεπτομέρειες.
Ή με την υπόσχεση άμισθης εργασίας για μπόλικο χρονικό διάστημα εκεί που θα πας. Αυτό είναι και το πιο συνηθισμένο.
Το (β) είναι πιθανό, αλλά υπάρχουν κι άλλα ενδεχόμενα εκτός της καρικατούρας (α). Σε κάθε περίπτωση, δεν πήγες, κακώς, υπάρχουν ένδικα βοηθήματα. Δεν είναι κρίσιμο.
Αλλά δεν καταλαβαίνω, τι νόημα έχουν όλα αυτά; Αν κάποιος κάνει σημαία την απόφαση, φαντάζομαι την κάνει για να στηλιτεύσει τις άθλιες συνθήκες κράτησης (που κατά κανόνα φτάνει τους τρεις μήνες) και μεταχείρισης των αιτούντων. Δεν καταλαβαίνω γιατί έπρεπε η απόφαση να πετάει και μερικά σχόλια για το ποιόν του αιτούντος που μπορεί να είναι το χειρότερο του κόσμου. Δεν υπάρχει κάτι που να πρέπει να καταρρίψεις εδώ, δεν καταλαβαίνω τι σε συγχύζει.
ΥΓ:
Δεν κατάλαβα. Αν εννοείς πού προβλέπεται το λεγόμενο “ανθρωπιστικό” καθεστώς, στο άρθρο 28 του Π.Δ. 114/2010
Όχι, όχι, κάπου πρέπει να υπάρχουν διατάξεις που προβλέπουν θετική υποχρέωση του κράτους της αίτησης να παρέχη στους αιτητές ασύλου διαμονή, διατροφή κ.λπ. Τέλος πάντων.
Με 10% ΧΑ δεν καταλαβαίνεις; “Βασανίσαμε, λέει, ένα που μας φορτώθηκε από το Αφγανιστάν, που έβγαλε πλαστή ταυτότητα, ένας Θεός ξέρει πώς, που δεν σεβάστηκε την Αστυνομία μας και τους νόμους μας, επειδή, λέει, έκατσε μια βδομάδα στο κρατητήριο και δεν του πληρώσαμε και ξενοδοχείο να μείνη! Σιγά μην του κάνουμε και αέρα!”
Πολιτικά ήταν το λάθος παράδειγμα ο συγκεκριμένος, πώς να το κάνουμε. Υπάρχουν πολύ καλύτερα.
Είναι εύλογη πεποίθηση ότι η Ελλάδα, ως χώρα-μέλος της ΕΕ και γενικώς σεβόμενη περισσότερο το διεθνές δίκαιο ή έστω υποβαλλόμενη σε μεγαλύτερο έλεγχο σχετικά με την εκπλήρωση των σχετικών υποχρεώσεων της είναι ασφαλέστερη χώρα από την Τουρκία.
Γι’αυτό έχουμε, θεωρητικά, εξειδικευμένες επιτροπές ασύλου που μπορούν να ελέγξουν τη βασιμότητα των ισχυρισμών του καθενός. Η μη κατοχή διαβατηρίου, αν δεν προσμετράται θετικά, δεν θα έπρεπε να βαρύνει καθόλου την κρίση για την απόδοση της ιδιότητας του πρόσφυγα.
Ίσα ίσα, ο πρόσφυγας που κάθε άλλο παρά φιλική υποδοχή είχε, από κάτι τέτοια πτοείται.
Το (α), αλλά διάγραψε το σκοτεινό και αντικατάστησε το “να τον καταστρέψει” με το “να μην μεταφράσει πλήρως τα λεχθέντα”. Ξέρεις καλύτερα από μένα, κι ο Κωνσταντίνος καλύτερα κι από τους δύο, τι αγγελούδια κυκλοφορούν στις υπηρεσίες αυτές.
Θαλυς,
Ναι, περπάτησε μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα για να διαφύγη από τον πόλεμο, αλλά φοβάται μην τον σφαλιαρίσουν οι αστυνομικοί στην ουρά του Αλλοδαπών. #μπα
Ο διερμηνέας φέρεται να διερμήνευσε επαρκώς όοοοοοοοοοοοολα τα άλλα, αλλά να παρέλειψε το πότε της συνέντευξης. Παράξενη παράλειψη, που εκ συμπτωματικής συμπτώσεως συνέβη σε κάποιον που ξέρουμε ότι εκ συστήματος δεν κάνει ό,τι του υποδεικνύουν νομίμως οι ελληνικές αρχές.
Θαλυς, εγώ δεν πιστεύω στις συμπτώσεις.
Τώρα που τα ξαναδιαβάζω μάλιστα, ο διερμηνέας προσελήφθη για να διερμηνεύση ακριβώς την κλήση για την συνέντευξη, την οποία ο αιτών υπέγραψε (παρ. 51 της απόφασης). Ισχυρίζεται δηλαδή είτε ότι υπέγραψε χωρίς να ξέρη τι υπογράφει ή ότι ο σατανικός διερμηνέας τον παραπλάνησε ως προς το περιεχόμενο του εγγράφου.
Ο δε αιτών είχε πάει δύο φορές στo Αλλοδαπών, για να ανανεώση την ροζ κάρτα του (παρ. 47 και 50). Φαίνεται ότι τελικά το ξεπέρασε το σοκ της κακομεταχείρισής του, ειδικά αφού είχε κάτι να κερδίση.
Μόλις τον είχαν αφήσει από το κρατητήριο, στο οποίο οι συνθήκες ήταν άθλιες και δέχεσαι ότι κατά πάσα πιθανότητα τις έφαγε. Ε, δεν είναι περίεργο που δεν πήγε τρέχοντας στην υπηρεσία που του υπέδειξαν. Αμέσως μετά την εμπειρία αυτή. Σε μια άγνωστη περιοχή, σε μια άγνωστη χώρα, σε ένα μέρος με περισσότερους από αυτούς τους κυρίους με τις μπλε στολές που τον βάραγαν.
Όταν πήγε για την ανανέωση της ροζ κάρτας, είχε πλέον εγκλιματιστεί και πιθανότατα είχε και νομική υποστήριξη.
Δεν είναι απίθανο αυτό που λες, αλλά μου φαίνεται πιο πιθανό(και απολύτως ανθρώπινο) το σενάριο που μόλις περιέγραψα.