Το τελος της σιωπης των ικανων και η αναγκη για Ηγεσια

Η πολιτικη των μεσοβεζικων καταστασεων και της μιζερης διατηρησης της κληρονομημενης εξουσιας απετυχε. Ειναι ωρα για ατομα που θα τραβηξουν τους Ελληνες μπροστα, που θα ανοιξουν τον δημοσιο διαλογο και θα δειξουν ηγεσια

Μεσα απο τους καπνους αυτων των ημερων, προϊον της τραγικης αποτυχιας του ελληνικου κρατους, αρχιζει σιγα σιγα να διαφαινεται καθαρη η εικονα ενος γενικοτερου διδαγματος: η προοδος της Ελλαδας δεν μπορει να ερθει χωρις την συμμετοχη των Ελληνων. Το προτζεκτ της κανονικοποιησης (του εξευρωπαϊσμου) της Ελλαδας δεν μπορει να κατορθωθει ερημην των Ελληνων.

Ας εξηγηθω: οι πρωτογνωρες καταστροφες που ειδαμε αυτες τις μερες εχουν ξεκαθαρα να κανουν με την κουλτουρα της βιας στην χωρα μας, με το προβλημα οτι οι κοινωνικες ή ακομα και ιδεολογικες διαμαχες τεινουν να καταληγουν σε φτηνους τσαμπουκαδες. Ξερουμε οτι εκφραση πολλων συστηματων ιδεων στην Ελλαδα ειναι εξαιρετικα βιαιη. Αλλα το βαθυτερο προβλημα ειναι οτι τα συστηματα ιδεων πολλων Ελληνων ειναι προβληματικα.


Οπως παρατηρει ο Εκονομιστ σε εξαιρετικο αρθρο του

THERE is something weird and frightening about the sight of a modestly prosperous European country—assumed by most outsiders to have recovered from its rocky history of coups and civil strife—that is suddenly gripped by an urban uprising that the authorities cannot contain.

Ειναι οντως τρομακτικο μια πλουσια και δημοκρατικη χωρα να υποφερει ετσι. Ποια ειναι η διαφορα της χωρας μας με αλλες που δεν παραλυονται απο απεργιες καθε τρεις και λιγο και που δεν καιγονται οπως καηκε η χωρα αυτες τις μερες? Ουτε η υποτιθεμενη φτωχεια μας φταιει (τι να πουνε οι Βουλγαροι πχ), ουτε κατα διανοια το “πλεονασμα δημοκρατιας” (δημοκρατια ειναι να ισχυει ο νομος της ζουγκλας για 5 μερες στο κεντρο μιας πολης?). Ειναι στην νοοτροπια του κακομαθημενου παιδιου που εχουν οι Ελληνες και επι δεκατιες θρεφουν οι ηγετες τους. Ειναι στον φθονο της επιτυχιας, την λατρεια της μετριοτητας και τα αλλα ταπεινα ενστικτα που καλλιεργουμε απο τα σχολεια μεχρι τα ΑΕΙ και που οι “διανοητες” της χωρας επικροτουν στα διαφορα ΜΜΕ. Παραδειγματα?

Τι αλλο απο φθονο δειχνει το καψιμο του χριστουγεννιατικου δεντρου στο Συνταγμα?
Τι αλλο απο φθονο δειχνει η ανοχη εως χειροκροτημα διαφορων διανοητων στο καψιμο τραπεζων?

Η χωρα μας εχει αναγκη απο αυτο που λενε sweeping reforms, καθολικες και ριζικες μεταρρυθμισεις που θα πανε εναντια στον φθονο και την μιζερια. Η υγεια, η παιδεια, οι δημοσιες υπηρεσιες γενικα χρειαζονται μεταρρυθμιση και αναδομηση σε βαθος, περισσοτερη λογοδοσια, περισσοτερο ανταγωνισμο. Οι κυβερνωντες την Ελλαδα, απο το 1990 εως σημερα, το γνωριζουν. Ακομα και αν δεν ξερουν ακριβως το γιατι, η συνεχης επαφη με ευρωπαιους συναδελφους τους, οι προτροπες διεθνων οργανισμων, ακομα και οι συχνες επισκεψεις στην υπολοιπη Ευρωπη, τους το εχουν καταστησει σαφες: η Ελλαδα πρεπει να αλλαξει, να αλλαξει νοοτροπια, συστημα ιδεων, τροπο λειτουργιας και σκεψης.

Αυτο που δυστυχως ποτε δεν καταλαβαν οι πολιτικοι ειναι την αξια του δημοσιου διαλογου, της ρωμαλεας υποστηριξης μιας πολιτικης αποψης, την αναγκη της χωρας για πολιτικη και διανοητικη ηγεσια. Ισως επειδη εν τελει αρκετοι πολιτικοι ποτε δεν καταλαβαν γιατι ακριβως πρεπει να αλλαξει η Ελλαδα. Ισως επειδη αυτοι οι λιγοι πολιτικοι που καταλαβαινουν κατι παραπανω, εχουν δει και ακουσει 5 πραγματα στην ζωη τους, βλεπουν την χωρα σαν τσιφλικι τους και τους πολιτες σαν αμυαλους μουζίκους. Δεν ξερουν τι σημαινει διαλογος και πληροφορηση, ξερουν μονο σε σκοτεινα δωματια και με κλειστες πορτες να κανουν τα σχεδια τους για την χωρα που κληρονομησαν δικαιωματικα (νομιζουν) απο τους επιφανεις προγονους τους, ειτε τους λενε Μητσοτακη, ειτε Παπανδρεου, ειτε Καραμανλη.

O Εκονομιστ κλεινει λεγοντας:

Very soon one of Greece’s hard-pressed politicians—whether from the centre-right that now holds power, or the centre-left that leads in the opinion polls—will have to turn into a statesman.

Αυτο ακριβως χρειαζεται στην Ελλαδα, μια γεννια statesmen, πολιτικων ανδρων, ανθρωπων που θα πουνε ευθεως την γνωμη τους στους πολιτες και θα πολεμησουν να τους πεισουν για την αληθεια των λεγομενων τους. Οχι αλλοι φτηνοι πολιτικαντηδες, οχι αλλοι μιζεροι γκριζοι ανθρωποι που δεν εχουν καν το θαρρος της γνωμης τους και κρυβονται στις φωλιες τους. Οχι αλλες μετριοτητες που χαϊδευουν αυτια με ανταλλαγμα 4 χρονια εξουσιας. Οχι αλλα ανθρωπακια που εχουν αφησει την δημοσια κοινη γνωμη να καθοδηγειται απο ανευθυνους κλοουν της ταξης Αλαβανου και Τσιπρα και απο φυλλαδες σαν την Ελευθεροτυπια. Οχι αλλοι συμπλεγματικοι δικτατορισκοι της διανοησης που εχουν επιτρεψει τα ΑΕΙ της χωρας απο κεντρα πνευματος και προοδου που θα επρεπε να ειναι, να εχουν γινει κεντρα οθωμανικης καθυστερησης, που εχουν αφησει ολοκληρες γεννιες Ελληνων να διδασκονται την διαλυση της δημοκρατιας και την μυωπικη απαιτηση συντεχνιακων συμφεροντων με απιστευτο θρασος και συχνα με την βια.

Χρειαζομαστε επιτελους μια ελληνικη δημοκρατια της αξιοκρατιας, οχι αλλη ελληνικη οχλοκρατια που οδηγειται απο τους μετριους. Οποιος Ελληνας με φωνη θεωρει οτι εχει κατι να προσφερει, ας το πει ανοιχτα και καθαρα επιτελους. Ας δηλωσει οτι θελουμε δουλεια και σχεδιο, συνεση και ιδρωτα αντι να δεχεται την λογικη της ησσονος προσπαθειας και του ευκολου δρομου.

Εκτος τελικα αν νομιζετε οτι καλυτερα απο αυτην την Ελλαδα δεν γινεται, καλυτερους απο αυτους τους ηγετες δεν μπορουμε να βγαλει μια χωρα. Και ομως μπορουμε…

ΥΓ Να σημειωσω οτι στο εργο της αναγεννησης της χωρας, για μια ακομη φορα, πρεπει να παιξουν ρολο και τα εξορισμενα παιδια της. Αυτοι για τους οποιους γραφει ο Εκονομιστ
ask any of the Greek-born scholars, entrepreneurs, artists and other talented types who flourish all over the world but recoil at working in their homeland, much as they love it.

15 thoughts on “Το τελος της σιωπης των ικανων και η αναγκη για Ηγεσια”

  1. Φοβούμαι ότι μερικές φορές αναγάγοντας το ξενικό σε παράδειγμα εθελοτυφλούμε μπροστά στα όσα αντιμετωπίζονται. Το πνεύμα του άρθρου δηλώνει άρνηση απέναντι σε απεργίες. Γιατί όμως; Λόγω μετριότητας ενός λαού; Δε θα το έλεγα. Πολύ απλά επειδή ένας λαός παρακολουθεί τακτικότατα την πολιτική που ασκείται γύρω του και επειδή έχει ένα κάποιο -κάπως ισχυρό συγκριτικά- συνδικαλιστικό κίνημα (με χίλια δυο κενά φυσικά). Μήπως να απαγορεύσουμε τις απεργίες, που τελικά οι επιτυχίες τους επέτρεψαν στον Έλληνα να ζει καλύτερα από πολλούς άλλυος Ευρωπαίους; Μήπως να πάρουμε το συνδικαλιστικό παράδειγμα της Γαλλίας; Ή της Ιταλιας; Ή της Ισπανίας;

    Reply
  2. @SG. Είπα να το buzzαρω αλλά πια δεν είχε νόημα Δεν πρόκειται να καταλάβουν λέξη από αυτά που λες.

    Reply
  3. Πολύ ωραίο άρθρο SG. Να σημειώσω μόνο ότι το είδος του ηγέτη που περιγράφεις το είχαμε στην Ελλάδα και άκουγε στο όνομα Σημίτης. Και όλοι ξέρουμε που “βρίσκεται” τώρα όσον αφορά την καρδιά και τη μνήμη του λαού: εξαφανισμένος!! Ούτε 1 θετική αναφορά στο έργο του ή στην προσπάθειά του από κανένα (οποιουδήποτε πολιτικού χρώματος) εδώ και 5 χρόνια.
    Δυστυχώς ο ελληνικός λαός έχει αποδείξει πολλάκις στο παρελθόν ότι προτιμάει ηγέτες που “χαιδεύουν αυτιά” παρά ηγέτες που λένε τα πράγματα με το όνομά τους, ηγέτες που συντηρούν και προασπίζουν τα παράνομα δικαιώματα μικρών κοινωνικών, επαγγελματικών, φοιτητικών κ.τ.λ. ομάδων παρά ηγέτες που τολμούν να μεταρυθμίσουν εις όφελος του μακροπρόθεσμου καλού όλων μας, ηγέτες που στέκονται μεγαλεπίβολα στο γυαλί παρά ηγέτες που δεν έχουν επικοινωνιακές χάρες.
    Είμαστε ένας λαός ανθρώπων που με τον τρόπο του αποζητάει την πλάνη από τους κυβερνώντες του όσο και αν φαίνεται ότι το αποδοκιμάζει αυτό. Κάθε λαός τελικά μάλλον έχει τους ηγέτες που του αξίζουν.

    Reply
  4. Sargus, ο Σημίτης υπέπεσε σε δύο θανάσιμα αμαρτήματα: 1) στήριξε το όργιο του Χρηματιστηρίου και ενθάρρυνε τον κόσμο να εμπιστευτεί εκεί τα χρήματά του, κάτι που δεν ξεχνιέται και δεν συγχωρείται (φταίνε πρώτα απ’ όλα οι αφελείς που την είδαν επενδυτές, όμως όπως και να το κάνεις είναι βαρύ ατόπημα ο ίδιος ο πρωθυπουργός σου να σε ωθεί στον όλεθρο και μετά να σου λέει «ας πρόσεχες»), 2) στη 2η τετραετία διακυβέρνησής του έγινε το μεγάλο φαγοπότι, που όμοιό του η χώρα δε νομίζω να ‘χει ξαναδεί.
    Μη θυμόμαστε μόνο την ένταξη στην ΟΝΕ και τη γέφυρα Ρίο-Αντίρριο. Ο άνθρωπος έχει αίμα στα χέρια του.

    Reply
  5. SG, περιμένεις ότι θα αναδειχθεί κάποιος σπουδαίος ηγέτης μέσα από τις μετριότητες, υπομετριότητες και ανθυπομετριότητες που συναπαρτίζουν τον πολιτικό μας θίασο; Και έστω ότι εμφανίζεται αυτός ο ηγέτης. Που λέει τα πράγματα με τ’ όνομά τους, προκηρύσσει βαθιές και αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, δεν επιδιώκει τόσο την παραμονή του στην εξουσία αλλά την εξυγίανση των δομών της χώρας και αδιαφορεί για την τηλεκριτική των εντεταλμένων μεγαλοδημοσιογράφων.
    Πόσο νομίζεις ότι θα τον στηρίξει ο κόσμος;
    Πίστεψέ με, ελάχιστα. Ένα τεράστιο κομμάτι του ελληνικού λαού έμαθε στο άκοπο χρήμα, στις μίζες και στις κομπίνες, στο ανέμελο ξόδεμα, στο βόλεμα του Δημοσίου και στον προσπορισμό οφέλους μέσω κομματικών γνωριμιών (οι υπόλοιποι απλώς ζηλεύουν και προσπαθούν να πιάσουν την καλή με τον ίδιο τρόπο). Όλοι αυτοί τώρα υποψιάζονται ότι τα χρόνια της αθωότητας πέρασαν ανεπιστρεπτί και έρχεται η εποχή των παγετώνων. Αντιδρούν λοιπόν και προσπαθούν να αποφύγουν τη συνειδητοποίηση της πραγματικότητας που πλησιάζει ταχύτατα, σαν τσουχτερός λογαριασμός μετά από ένα πλούσιο γεύμα: μία χώρα με τεράστια χρέη, αγεφύρωτα ελλείμματα, τσακισμένη βιομηχανία, καθυστερημένες αγροτικές δομές, φτωχές τουριστικές επενδύσεις, διαλυμένο Κράτος, ασφυκτική γραφειοκρατία, άρρωστη οικονομία, ιδιοτελή νοοτροπία, ανύπαρκτες ηθικές αξίες, υποθηκευμένο μέλλον.

    Πολύ λίγοι θέλουν πραγματικά τον σπουδαίο ηγέτη που οραματίζεσαι. Να επιμηκύνουν τον οργασμό της περασμένης τους καταναλωτικής ευδαιμονίας, αυτό θέλουν. Έστω και με ψέματα.

    Τσατίστηκα πάλι.

    Reply
  6. στα γρηγορα να κανω μια μικρη παρατηρηση πριν απαντησω καπως πιο αναλυτικα:

    δεν ζηταω ξαφνικα να ερθει ο μεγας ηγετης. Ζηταω τουλαχιστον αυτοι που θελουν να κυβερνουν την χωρα και να γινουν ηγτες μας να δειξουν καποια ηγεσια στο πεδιο των ιδεων, δηλαδη να ανοιξουν τον διαλογο και με δυναμη να συζητησουν πανω στις θεσεις τους. Αυτο που εχουμε σημερα ειναι τοσο ΝΔ οσο ΠΑΣΟΚ να υποσχονται ενα πραγμα και να κανουν αλλο, πιστευοντας οτι οι Ελληνες ειναι υπερβολικα ηλιθιοι και αδιαφοροι για να ακουσουν τις πραγματικες ιδεες και θεσεις των κομματων, υπερβολικα μυπωες για να δουν τα μεγαλα προβληματα της χωρας.
    Αδιαφορια ισως υπαρχει, αλλα γιαυτο ακριβως θελουμε ηγετες που θα μπουνε μπροστα στον διαλογο και θα προσελκυσουν τους πολιτες να συμμετασχουν στην δημοσια διαβουλευση.

    Θελω καποιος να τους πει: αφηστε τις παπαριες των συνδικατων, εδω η χωρα εχει ενα τεραστιο δημοσιο χρεος και προβλημα με το ασφαλιστικο, πως θελετε να λυθουν? Υπαρχουν Α, Β και Γ επιλογες, με τις εξης συνεπειες. Ποιος εχει αλλα πραγματα να προτεινει?

    Εξαιρετικο παραδειγμα ειναι νομιζω ο Ομπαμα που ενεπλεξε τοσο πολλους εθελοντες στην εκστρατεια του, τους πληροφορησε για τις θεσεις του, συνδιαλεγεται με κορυφαιους επιστημονες κτλ

    Reply
  7. SG και λοιποί συνομιλητές,

    Θεωρώ ότι το πρόβλημα είναι θεσμικό και οχι προσώπων, και ξεκινάει από την ταύτιση νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας, αντίθετα με τις προσταγές του Συντάγματος. Ας εξηγήσω τι εννοώ με ένα παράδειγμα.

    Αν ήμουν Υπουργός Παιδείας θα φροντιζα κάθε εβδομάδα να επισκέπτομαι ένα σχολείο και να συνομιλώ με τους μαθητές, και το πώς εκλαμβάνουν το μαθησιακό περιβάλλον στο οποίο τους βάζουμε. Τι συναισθήματα τους προκαλούν τα κτίρια που τους περιβάλλουν (σε πρόσφατο κείμενο σε αυτό το ιστολόγιο τα σχολικά κτίρια αναφέρθηκαν ως παράδειγμα της άσχημης αισθητικής των δημοσίων κτιρίων). Ποια βιβλία δεν τους αρεσουν και γιατί? Ποα μαθήματα θα ήθελαν να διδάσκονται περισσότερο? Αν δεν είχα τους πόρους να βελτιωσω τις υποδομές θα προσπαθούσα να ενθαρύνω των εθελοντισμό. Θα ζητούσα από τους γονείς του σχολείου να βοηθήσουν ο καθένας όπως μπορεί, ο μαραγκός με την τεχνογνωσία, ο μαγαζάτορας με το χρωματοπωλείο προσφέροντας υλικά, οι μητέρες μαγειρεύοντας για τους εθελοντές, και θα αφιέρωνα ένα Σαββατοκύριακό μου το μήνα σε κάποιο σχολείο, βάφοντας με τους άλλους εθελοντές τους τοίχους, αλλάζοντας το παράθυρο που μπάζει, κ.ο.κ. με την ελπίδα και άλλοι να μιμηθούν το παραδειγμά μου. Θα ζητούσα από τους καλλιτέχνες να οργανώσουν σειρά εκδηλώσεων των οποίων τα έσοδα θα πήγαιναν ώστε κάθε γυμνάσιο-λύκειο να αποκτήσει αίθουσα μουσικής και θέατρο. Θα έκανα ότι μπορούσα για να αισθανθούν με τη συμμετοχή τους οι πολίτες ότι το κράτος είμαστε εμείς.

    Οι υπουργοί που έχουν περάσει όμως απέδειξαν ότι διακατέχονται από παντελή έλλειψη φαντασίας. Περνούν τον περισσότερο χρόνο τους στα γραφεία τους. Η έννοια του διαλόγου περιορίζεται σε μερικές ώρες συνομιλιών με συνδικαλιστές. Και όταν απφασίζονται μεταρυθμίσεις ο Υπουργός συσκεπτεται πίσω από κλειστές πόρτες με “ειδικούς”, και μετά ανακοινώνει τις αποφάσεις του δια τηλεοράσεως. Γιατί υπάρχει αυτό το τεράστιο χάσμα?

    Διότι από τη στιγμή που θα γίνει υπουργός ο βουλευτής θα μετατραπεί σε deal-braker ο οποίος θα περνάει τον περισσότερο χρόνο του διεκπεραιώνοντας συμφωνίες που θα τον βοηθήσουν να επανεκλεγεί, αντί να αφιερώνει ενέργεια στο να βελτιώσει τις παρεχόμενες από το κράτος υπηρεσίες. Ακόμα και το λίγο έργο που θα παραξει θα είναι κυρίως νομοθετικού και όχι εκτελεστικού χαρακτήρα, καθώς οι υπουργοί είναι αυτοί που υποβάλλουν τα νομοσχέδια προς ψήφιση, τα οποία θα κληθούν μετά σαν πρόβατα οι βουλευτές του κόμματος να υπερψηφίσουν (αναρωτιέμαι ώρες-ώρες γιατί χρειάζεται να πληρώνουμε 300 νοματέους για αυτό το φιάσκο). Αν κάποιοι κυβερνητικοί βουλευτές τολμίσουν να ασκήσουν τα νομοθετικά τους καθήκοντα που προβλέπει το Σύνταγμα και υποβάλλουν νομοσχέδιο χωρίς την έγκριση της κυβέρνησης θα χαρακτηριστούν αντάρτες και θα διαγραφούν. Αν, δε, το κάνουν σε συνεργασία με βουλευτές άλλων κομμάτων η πράξη θα θεωρηθεί ως πραξικόπημα και θα πέσει η κυβέρνηση. Αυτή δυστυχώς είναι η κατάσταση τη “δημοκρατίας” (τρομάρα της) στην Ελλάδα.

    Η λύση για μένα ξεκινάει από την εφαρμογή του Συντάγματος με το ασυμβίβαστο βουλευτή-υπουργού. Οι βουλευτές θα πρέπει επιτέλους να αρχίσουν να νομοθετούν και μάλιστα επιδιώκοντας ευρύτερες συνεργασίες, και οι τεχνοκράτες υπουργοί-μάνατζερ να στίβουν κάθε μέρα το μυαλό τους για το πώς μπορούν να εφαρμόσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τους νόμους του κράτους.

    Reply
  8. Η λύση για μένα ξεκινάει από την εφαρμογή του Συντάγματος με το ασυμβίβαστο βουλευτή-υπουργού. Οι βουλευτές θα πρέπει επιτέλους να αρχίσουν να νομοθετούν και μάλιστα επιδιώκοντας ευρύτερες συνεργασίες, και οι τεχνοκράτες υπουργοί-μάνατζερ να στίβουν κάθε μέρα το μυαλό τους για το πώς μπορούν να εφαρμόσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τους νόμους του κράτους.

    Σε γενικές γραμμές δεν είναι κακή ιδέα, αλλά φοβάμαι ότι θα δημιουργήσει ακόμα μεγαλύτερη διόγκωση καρεκλοκένταυρων. Τουλάχιστον τώρα κάποιοι βουλευτές ανακυκλώνονται και ως κυβερνητικά στελέχη.

    Δύο πιθανές λύσεις:

    1) Κάνουν αυτό και συγχρόνως μειώνουν τους Βουλευτές σε 200 (το Σύνταγμα το προβλέπει εξάλλου)

    2) Φροντίζουν μ’έναν έξυπνο εκλογικό νόμο να επαναφέρουν την αυτονομία των επιμέρους βουλευτών. Σήμερα έχουν καταντήσει οι Βουλευτές πιόνια της κομματικής ηγεσίας και όποιος δε συμφωνεί διαγράφεται. Το Σύνταγμα της Ελλάδος μιλάει αντίθετα για «ψήφο κατά συνείδηση» απ’τους Βουλευτές μας. Γιατί λοιπόν δεν συγγράφουν έναν έξυπνο εκλογικό νόμο (πχ όπως τον αγγλικό) ή τουλάχιστον μικτό (όπως τον γερμανικό) ώστε να επαναφέρουν τους Βουλευτές ως Άτομα-Νομοθέτες;

    Το ιδανικό είναι να γίνουν και τα δύο, αλλά έχει κάποιο κόμμα την πολιτική θέληση να το κάνει; Προσέξτε πως το παραπάνω είναι το ατομικό ισοδύναμο του πχ να δέχεσαι να μειωθεί ο μισθός σου για να μην κλατάρουν τα οικονομικά του κράτους. Πόσοι πραγματικά θα το δεχόσασταν;

    Lida,

    κι εγώ έχω δυστυχώς παρατηρήσει μια μεταλλαγή του Buzz τον τελευταίο καιρό σε ελαφρύ Indymedia με σχολιασμό-επικρότηση κάθε είδους βίαης και ακραίας κίνησης. Ιδιαίτερα τελευταία με τα griots.

    Reply
  9. Elias
    Άσε μας ρε φίλε. Μάλλον ότι και να σου πει θα πάει στο βρόντο γιατί ζεις στην παραζάλη σου (μέσα σε μπλε συννεφάκια). Πάντως από το άρθρο σου υπέθεσα ότι εννοείς ότι το σημερινό φαγοπότι της κυβέρνησης είναι μικρότερο από του Σημίτη. Μια χαρά.

    κάτι άλλο τώρα.
    Βγήκε χθες η απόφαση από το εφετείο Ρεθύμνου για την οριστική καταδίκη (5 μήνες με τριετή αναστολή) του Γιάννη Κεφαλογιάννη. Ποιος είναι αυτός? Επί σειρά ετών βουλευτής Ν.Δ. του νομού, υπουργός και μέχρι πρόσφατα σύμβουλος του Πρωθυπουργού (απομακρύνθηκε από τη θέση του μετά την πρωτόδικη απόφαση). Τι έκανε? Πίεσε αστυνομικούς να καταθέσουν ευνοικά υπέρ του κατηγορούμενου ιδιοκτήτη χασισοφυτείας σε παλαιότερη δίκη. Το τραγικό δεν είναι αυτό. Το τραγικό είναι ότι σαν είδηση αυτό εν πολλοίς αποσιωπείται και κυρίως ότι πλήθος υποστηρικτών του (απλών καθημερινών ανθρώπων) ήταν έξω από το δικαστήριο και φώναζαν συνθήματα υπέρ του.
    Εάν ο λαός που καθορίζει και τους ηγέτες του είναι σε αυτά τα πρότυπα (που το ξέρουμε ότι είναι) και προτιμάει να αθωωθεί κάποιος που καταδικάστηκε σε δικαστήριο επειδή υποστήριζε την πηγή των κακών όλου του νησιού (χασισοφυτείες, μαφίες κ.τ.λ.) παρά να χάσει το πολιτικό του “βύσμα” τότε δε νομίζω ότι μπορούμε να περιμένουμε ποτέ βελτίωση στους ηγέτες-πολιτικούς μας.

    Reply
  10. Μια σκέψη σχετικά με το ασυμβίβαστο βουλευτή – υπουργού. Ίσως είναι ένα βήμα προς το χωρισμό βουλευτικής – εκτελεστικής εξουσίας. Και αν χωριστούν, μπορεί επιτέλους η μια να προσπαθεί να ελέγξει την άλλη, οπότε το σύστημα θα λειτουργεί καλύτερα. Νομίζω. Γενικά οτιδήποτε βοηθά να απεξαρτηθεί το κοινοβούλιο από την κυβέρνηση είναι καλή ιδέα.
    Σε τελευταία ανάλυση, όσοι είναι αντίπαλοι δεν μπορούν να αλληλοκαλύπτονται.

    Reply
  11. η απεξαρτηση βουλευτη υπουργου ισχυει απολυτα στις ΗΠΑ.για αυτο αν καποιος βουλευτης ή γερουσιαστης παει στην εκτελεστικη εξουσια χανει τη θεση του στη νομοθετικη εξουσια.για αυτο επισης οι υπουργοι στις ΗΠΑ ειναι συχνα ατομα εκτος πολιτικης και ακομματιστα.

    Reply
  12. sargus ψυχραιμα, δεν βλεπω λογο να υποθετεις οτι ο ηλιας ειναι κολλημενος ενω δεν εχει δειξει ποτε τετοιο δειγμα.

    Βρισκω ενδιαφερουσα την συγκριση παντως: η σημερινη κυβερνηση εχει μαζεψει σιγα σιγα καποιες βαρβατες περιπτωσεις ανικανοτητας και διαφθορας (Πολυδωρας, Βουλγαρακης, Ρουσοπουλος, Κεφαλογιαννης). Απο την αλλη η εντυπωση μου παραμενει οτι αυτα ειναι μεμονωμενα στοιχεια και οτι ο Καραμανλης δεν πολυσυμπαθει την διαφθορα και οτι οποιος το παρακανει τελικα διωχνεται.

    Επι Σημιτη το βρισκω αδιανοητο οτι αυτος ο απιστευτος ανθρωπος ο Λαλιωτης εμεινε υπουργος ΠΕΧΩΔΕ για τοσο καιρο και γενικα εχω την εντυπωση οτι τα ποσα που φαγωθηκαν ηταν μεγαλυτερα.

    Θα συμφωνησω γενικα οτι ο Σημιτης τελικα αναδεικνυεται στην σημαντικοτερη ηγετικη φυσιογνωμια της χωρας εδω και δεκαετιες για τον απλο λογο οτι δεν βλεπω κανεναν αλλο να δειχνει ηγεσια: να προτεινει νεες λυσεις (τουλαχιστον νεες για τον περιγυρο του), να πειθει και να τις εφαρμοζει οπως μπορει. Το προβλημα ειναι ομως οτι ο πειργυρος του ηταν σαπιος, ενα ΠΑΣΟΚ που δεν ηθελε να ξεφυγει απο το πολυ υποκριτικο και καθυστερημενο παρελθον του στο οποιο μαλιστα φαινεται τωρα να επιστρεφει. Δηλαδη ρε παιδι μου, ενα απλο παραδειγμα, παροτι εχουν προεδρο σπουδαγμενο σε ιδιωτικο ΑΕΙ και θρεμμενο στις ΗΠΑ, αυτο το κομμα τολμαει να ειναι κατα των ιδιωτικων ΑΕΙ και να κολλαει σε τοσες τριτοκοσμικες αντιληψεις?

    περι χωρισμου εκτελεστικης και νομοθετικης εξουσιας, ενω τον βρισκω καλη ιδεα δεν μου φαινεται απαραιτητος. Στην Γερμανια αποσο ξερω δεν υπαρχει αλλα και παλι οι πολιτικοι της χωρας ειναι ανωτερου διαμετρηματος.

    Ληδα νταξει το μπαζ δεν εχει μονο οπαδους του ΣΥΡΙΖΑ μεσα, ετσι? Ασε που και μερικοι οπαδοι του ΣΥΡΙΖΑ εχουν κοινη λογικη, τουλαχιστον σε καποια θεματα.

    Reply
  13. Εδώ οι καλές απαντήσεις επί παντός επιστητού:
    Αυτό που προσπαθούσα να πω στο προηγούμενό μου σχόλιο είναι ότι το ψάρι βρωμάει από τη βάση, όχι από την κορυφή. Εν προκειμένω, από τον κυρίαρχο λαό, που δεν έχει καμία όρεξη να στηρίξει σοβαρούς ηγέτες. Ένα παράδειγμα (το ξανάγραψα κάποτε εδώ ή σε άλλο blog ή στο buzz, δε θυμάμαι πού): η Θεσσαλονίκη βγάζει συνεχώς για νομάρχη ένα φαιδρό πρόσωπο ιδιαίτερα χαμηλής αξίας και επιπέδου (πολύ επιεικής χαρακτηρισμός). Γιατί; Ούτε επειδή εμπνέεται από τις χριστιανοεθνικοτέτοιες δηλώσεις του ούτε επειδή οι ψηφοφόροι είναι χαμηλού επιπέδου οι ίδιοι. Ούτε φυσικά για το έργο (σιγά το έργο) που παράγει. Ο Ψωμιάδης έχει ένα μεγάλο «προσόν» που δεν το ‘χει κανένας άλλος πολιτικός στην Ελλάδα, όχι σε τέτοιο βαθμό τουλάχιστον: ξέρει προσωπικά τεράστιο αριθμό ανθρώπων, πάει σε κάθε δεξίωση, σε κάθε γάμο, σε κάθε βαφτίσια, σε κάθε συνεστίαση, σε κάθε εκδήλωση, γνωρίζεται με κόσμο και τάζει διευκολύνσεις. Ίσως και να τις παρέχει κιόλας. Ξέρω ψηφοφόρους του που τον βρίζουν κι όμως τον ψηφίζουν. Έχει καταφέρει να γίνει ο Γιώτης που ήρθε στο γάμο μου, που ήπιαμε κρασί μαζί και που άμα βρω πρόβλημα στην εφορία, θα τον πάρω τηλέφωνο να κάνει κάτι.
    Το εκλογικό σώμα, στην πλειοψηφία του, δεν ενδιαφέρεται να δει ζυμώσεις στο επίπεδο των ιδεών, χρηστή διαχείριση, σοβαρότητα, ορθολογική αντιμετώπιση των προβλημάτων κ.λπ. Θέλει να διορίσουν το παιδί του στο Δημόσιο, να του σβήσουν το πρόστιμο στην Εφορία, να μεσολαβήσει κάποιος στην Πολεοδομία για να του δώσουν την άδεια, αυτή είναι η πολιτική στην Ελλάδα (ΟΚ, ισοπεδώνω αλλά έχουν σπόρο αλήθειας τα λόγια μου).

    Ήξερα τον Καραμανλή παλιά, όταν δεν ήταν καν Πρόεδρος της ΝΔ. Μου φαινόταν από τους πιο φιλικούς και συμπαθείς πολιτικούς. Δεν αμφιβάλλω ότι κάπως έτσι θα είναι και τώρα: ένα καλό παιδί, άψογος στη συμπεριφορά του, ωραίος στην παρέα – και εντελώς ακατάλληλος για πρωθυπουργός. Τόσο ακατάλληλος, ώστε γίνεται επικίνδυνος.
    Από την άλλη, είναι κοινός τόπος σε πολύ κόσμο ότι εδώ και πέντε χρόνια την εξουσία ασκεί ένας σκληρός πυρήνας στελεχών μαζί με τον Πρωθυπουργό: Σουφλιάς, Αγγέλου, Αλογοσκούφης, Ρουσόπουλος (γι’ αυτό και προβλήθηκε από τα ΜΜΕ τόσο πολύ η παραίτησή του) και 1-2 άλλοι. Ο Καραμανλής υπήρξε απλώς ένα αδιάφθορο πρόσωπο που επιλέχτηκε, υπό όρους και περιορισμούς, προκειμένου η ΝΔ να αποκτήσει καινούργιο προφίλ στην κοινή γνώμη και να διεκδικήσει εκ νέου την εξουσία. Νομίζω ότι όλοι ξέρουμε τους περιορισμούς για τους οποίους μιλάω. Σε καμία περίπτωση δεν είναι Αντρέας Παπανδρέου, ο ισχυρός πολιτικός άντρας που συμμορφώνονται όλοι στις εντολές του. Είναι υπό όρους.

    Έχω ιδρύσει εδώ και ένα μήνα το Μ.Π.Α.Μ. (= Μέτωπο Πάλης για την Αποπολιτικοποίηση του Μπαζ)

    Οι θεωρίες του Μοντεσκιέ έμειναν στα χαρτιά, η εκτελεστική με τη νομοθετική εξουσία ενώθηκαν ήδη από το 1793 και τον Ροβεσπιέρο. Έκτοτε παραμένουν αχώριστες κι αγαπημένες παντού. Νομίζω ότι η μόνη χώρα σήμερα στην οποία υπάρχει μία κάποια πραγματική διάκριση ανάμεσά τους είναι οι ΗΠΑ.

    (Είμαι χοντρόπετσος, το βρίσιμο και οι επιθέσεις δωρεάν, κανένα πρόβλημα. Αν οι προσβολές είχαν αξία, ο Αλογοσκούφης θα τις είχε ήδη φορολογήσει)

    Reply
    • “Θέλει να διορίσουν το παιδί του στο Δημόσιο, να του σβήσουν το πρόστιμο στην Εφορία, να μεσολαβήσει κάποιος στην Πολεοδομία για να του δώσουν την άδεια, αυτή είναι η πολιτική στην Ελλάδα (ΟΚ, ισοπεδώνω αλλά έχουν σπόρο αλήθειας τα λόγια μου).”
      Αμφιβάλλω πολύ αν ισοπεδώνεις… :(

      Reply
  14. Το εκλογικό σώμα, στην πλειοψηφία του, δεν ενδιαφέρεται να δει ζυμώσεις στο επίπεδο των ιδεών, χρηστή διαχείριση, σοβαρότητα, ορθολογική αντιμετώπιση των προβλημάτων κ.λπ. Θέλει να διορίσουν το παιδί του στο Δημόσιο, να του σβήσουν το πρόστιμο στην Εφορία, να μεσολαβήσει κάποιος στην Πολεοδομία για να του δώσουν την άδεια, αυτή είναι η πολιτική στην Ελλάδα

    αυτο ειναι μονο εν μερει ορθο. Ο καθε πολιτης ενδιαφερεται για το συμφερον του. Αυτο που εχει μαθει ως τωρα ειναι οτι τον συμφερει να λειτουργει η Ελλαδα ετσι, να σβηνουν κλησεις, να χτιζει αυθαιρετα. Αυτο που ο ηγετης θα επρεπε να κανει ειναι να πεισει οτι υπαρχει εναλλακτικη, μια χωρα που λειτουργει οπως μια μεση φιλελευθερη δυτικη δημοκρατια και απολαμβανει τα υλικα, πολιτιστικα και ηθικα οφελη που θα ειχε σε μια τετοια χωρα. Κανεςι Ελληνες (εκτος απο εντελως κολλημενους) δεν παει στις ΗΠΑ ή στην Γερμανια και λεει κοιτα τους κακομοιρους πως ζουνε. Τον καθημερινο πολιτισμο αυτων των χωρων τον ζηλευουν. Δυστυχως ομς λιγοι κανουν την προεκταση να σκεφτουν οτι ο δικος μας τροπος ζωης ΔΕΝ ειναι ζηλευτος και θελει αλλαγη επειγοντως.

    αυτα τα ολιγα και επιστρεφω

    Reply

Leave a Comment