Μέρες που ‘ναι ανάβει πάλι η συζήτηση για την σκοπιμότητα των μαθητικών παρελάσεων. Έχω γράψει περιληπτικά την άποψή μου, αλλά τώρα θέλω να την αναπτύξω λίγο.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για τις ιδεολογικές καταβολές του θεσμού. Αλλά αυτό δεν είναι το παν. Πρέπει δηλαδή να ερευνήσουμε αν ο θεσμός έμεινε τάχα αναλλοίωτος στο πέρασμα του χρόνου ή αν άλλαξε, προσαρμόστηκε, επικαιροποιήθηκε.
Εγώ θεωρώ ότι έγινε το δεύτερο.
Η μαθητική παρέλαση είναι σήμερα μια γιορτή. Κανείς δεν προσέχει το βήμα και τα παραγγέλματα, όλοι προσέχουν όμως τα όμορφα παιδιά μας, τα γκομενάκια με τα μίνια, τα παλληκαράκια με τα ξεκούδουνα χτενίσματα. Οι οικογένειες μαζεύονται και πάνε για καφέ, οι γείτονες χαιρετιούνται, η πόλη συγκεντρώνεται επί το αυτό. Οι αρχές καμώνονται τις αρχές, καμαρώνουν, χειροκροτούν, κάνουν δηλώσεις. Κάνει λιακάδα, οι μαμάδες βγάζουν φωτογραφίες τα βλαστάρια τους, λένε μπράβο. Είμαστε όλοι μια χαρούμενη ατμόσφαιρα.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν προβλήματα. Η παρέλαση πρέπει να συγκροτήται σε βάση εθελοντική, η προετοιμασία της καλό θα ήταν να μην γίνεται σε ώρα μαθημάτων, αλλά μετά, την σημαία σηκώνει ο πιο καλός ο μαθητής και όχι αυτός με το σωστό διαβατήριο, οι στολές είναι ακριβές για πολλούς γονείς.
Αλλά οι αντιδράσεις είναι υπερβολικές. Κανείς δεν έγινε φασίστας πηγαίνοντας σε μια χαβαλεδιάρικη εκδήλωση. Ποιος τον θυμάται τώρα τον Μεταξά, άλλη δουλειά δεν είχαμε. Άφετε τα παιδία παρελάσαι. Κάθε χώρα έχει τους δικούς της θεσμούς, με το μοναδικό τους κοινωνικό νόημα: εμείς διαιτώμεθα ανειμένως. Και πετάμε και στραγάλια άμα λάχη.
Κατ’ αρχάς, όπως γνωρίζουμε όλοι και μπορεί να επιβεβαιώσει ο ρεμπετολόγος της αΜ Μύρων, την εποχή του Πάγκαλου ήταν μακριές οι φούστες. Ήτοι, η φούστα η κοντή, η ούτως ειπείν καλούμενη μίνι, αποτελεί σύμβολο του εκδημοκρατισμού της χώρας και του ελευθέριου πνεύματος του λαού μας, του οποίου ο τράχηλος ζυγόν και ο μηρός ύφασμα δεν υπομένει.
Και δεν μπορώ παρά να συγχαρώ τον Αθανάσιο -τον άνδρα, τον πατέρα, τον Έλληνα- διότι οι μηροί που επελέγησαν να κοσμήσουν την ανάρτηση είναι μηροί τορνευτοί, αισθαντικοί και αξιέραστοι, στη δροσιά των οποίων μπορούν να ξαποστάσουν τρυφερά τα χέρια των ελλήνων πολεμιστών, για να παραφράσω τον μέθυσο ποιητή.
Αλλά, οι μηροί, σύμβολο και συμβολισμός συνάμα, μπορούν να ηγηθούν της των Ελλήνων εγέρσεως ποικιλοτρόπως. Οι παρελάσεις, φυσικά, δεν είναι κακές ούτε per se ούτε εκ της καταγωγής τους της απορριπτέας. Παρελάσεις έκαναν και πριν τον εθνοσοσιαλισμό και συνεχίζουν να κάνουν και σήμερα σε πολλά μέρη του κόσμου, την κατόρζ ντε ζουιγιέ και την φορθ οφ τζουλάυ και ούτω καθ’ εξής. Χρειάζονται, ίσως, και τα πανηγύρια για να χαιρετιούνται οι γειτόνοι και να καμαρώνουν οι δημαρχαίοι. Αλλά, προς τι η παρέλασις; Γιατί να μην μαζευόμαστε, κατά προτίμηση υπό τον γαλανόν ελληνικόν ουρανόν, και να ενθυμούμαστε τους προγόνους και τους αγώνες μας εν ομονοία και χωρίς πέρα-δώθε;
Οι μπάντες θα παιανίζουν (ταρατατζούμ, Μακεδόνια ξακουστή κλπ), οι δημαρχαίοι θα κορδώνονται (‘είδες Μπάμπη τους καινούργιους γλόμπους που έβαλα στην πλατεία;’ – ‘Ώραίο πράμα Δήμαρχε, αφήνω το παντζούρι ανοιχτό και κάνω οικονομία στο φως’), οι γειτόνοι θα χαιρετιούνται (‘Βρε Ευλαμπία μου, μια πόρτα είμαστε και έχω να σε δω μήνες (καλύτερα)’ – ‘Μα χτύπα το κουδούνι να πιούμε έναν καφέ (που να μη σώσεις)’). Και οι μηροί, υπερήφανοι και δροσεροί, θα απαγγέλουν ποιήματα και χρονογραφήματα (βούιζαν τα αερόπλανα και η μάνα κλαίοντας…) και οι πολεμιστές θα αναπαύονται δίπλα τους εν καιρώ ειρήνης παίζοντας κιθάρα και ακορντεόν και μετά θα διαπλέκονται για το σκετς το πατριωτικό (‘Μποντζόρνο Σινιόρε Μετάξα’ – Όοοχι ρε καθήκι λέμε’) και οι οικογένειες θα χειροκροτούν (‘βρε πως μεγάλωσε έτσι η Σοφία του Παπαδήμα’) και θα τραβούν το βίντεο το HD (πως κάμει ζουμ αυτός ο διάολος μωρή Ιουλία;’) και όλοι θα είναι ευτυχείς.
Οι νέοι θα κάνουν το κομμάτι τους και θα γουστάρουν, ώρες διδασκαλίας δε θα χάνονται αν κανονιστεί να διδάσκονται τα αντίστοιχα κεφάλαια της Ιστορίας τις σωστές ημερομηνίες και η πατριδογνωσία μας θα αυγαταίνει και θα πλάθει Έλληνας ελευθέρους και σεβόμενους τους προγόνους τους αγωνιστές. Δι εντ.
ΥΓ: Άλλο οι τριτοκοσμικές στρατιωτικές παρελάσεις φυσικά. Καταλαβαίνω ότι οι Κάκαλοι και οι Καραβανείς τούτου του τόπου για κάτι τέτοια ζουν αλλά δεν είμαστε στο Βερολίνο του ’39.
Ε, κάτω τα χέρια από τις στρατιωτικές παρελάσεις! :-Ρ
Να συγχαρώ και εγώ τον Αθανάσιο για τους λόγους που αναφέρει ο Κωνσταντίνος στη δεύτερη παράγραφο (τι πρωτοφανής σύμπνοια είναι αυτή!). Πάντως η λεζάντα της 2ης φωτο ήταν φοβερή! :)
Εθνική ομοψυχία λόγω επετείου.
γενικα συμφωνω με την χρησιμοτητα εθνικων εορτων, αλλα και δημοτικων, τοπικων κτλ Ο,τιδηποτε ενισχυει το αισθημα κοινοτητας, καλης συνυπαρξης κτλ αυξανει το κοινωνικο μας κεφαλαιο και βελτιωνει την ευημερια μας ποικιλοτροπως.
Αλλα αναρωτιεμαι και γω οπως ο Κωνσταντινος, τι χρειαζονται οι απρελασεις με το βημα της χηνας. Θα μπορουσαμε απλα να κανουμε ενα μεγαλο παρτυ, με ζωντανες μουσικες, αλκοολ, σαχλαμαρες, οπως ειναι ας πουμε η Μερσε της Βαρκελωνης (τρομερη γιορτη με εξαιρετικη μουσικη) ή το Καρναβαλι της Κολωνίας (αντε και της Πατρας).
Και αν σωνει και καλα θελουμε καποιος να παρελαυνει, ας παρελαυνουν τιποτα εθελοντες, μουσικοι, εστω μεγαλα ομοιωματα του Κολοκοτρωνη, οχι παιδακια που το παιζουν στρατιωτακια.
Καλά, εγώ δεν είπα να το κάνουμε καρναβάλι. Ιστορική μνήμη+κοινωνική συμφιλίωση με ολίγο από πανηγύρι και όσο το δυνατόν λιγότερο από κιτς, βλαχογκλαμουριά και καρναβαλισμό. Τα πίνουμε όποτε να ‘ναι, εδώ είναι άλλο το occasion που λένε και στο χωριό του Θανάση.
ΥΓ: Αλλά οι μηροί μηροί έτσι;
ΥΓ2: Α, και νισάφι πια με την κατάχρηση του ‘τρομερός’ και του ‘φανταστικός’ όταν κάτι ούτε τρόμο προκαλεί ούτε ανήκει στην σφαίρα της φαντασίας. Γίνομαι λίγο Θανάσης, αλλά να ακουστώ (το είπα κι εγώ δεν άντεξα).
Πάντως, σαφώς και υπάρχουν καναδυό κατάλοιπα που είναι εξοβελιστέα: το κείμενο της εκφώνησης των παρελάσεων (“και τώρα μπροστά από την εξέδρα των επισήμων παρελαύνει το ιστορικό 17ο Γυμνάσιο, τα αγόρια σαν αγαλμάτινοι κούροι και τα κορίτσια σαν σύγχρονες Μπουμπουλίνες” κ.λπ.). Εδώ μάλλον πρέπει να αναλάβη την συγγραφή του κειμένου ο Σναποράζ.
Ύστερα, είναι αυτά τα μονόπρακτα των αναπαραστάσεων, γεμάτα στόμφο, μανιχαϊσμό, εξωραϊσμούς, κούφια ρητορεία. Σε παιδιά απευθύνονται μεν, αποκλείεται όμως να είναι το καλύτερο που υπάρχει.
ΣΓ, Καραϊσκάκης και Παπαρίζου δεν πάνε μαζί, δεν θα είναι απόδοση τιμής, θα είναι εξευτελισμός. Μην ξεχνάς ότι, στην εποχή μου τουλάχιστον, τα πιο πολλά παιδιά θέλανε να παρελάσουν και οι γονείς τους επίσης.
χαχαχα θα ηθελα να δω την Μπουμπουλινα να τρεχει με μινι και τακουνια και να πυροβολαει Τουρκους :)
ποιος ειπε για Παπαριζου? στο σχολειο μου που δεν ειχαμε παρελασεις παιζανε παντα καποιες σχολικες μπαντες και πηγαιναν απο ρεμπετικο εως Σιδηροπουλο. Ποιότητα που λενε.
Τα περι ομοιωματων τα ειπα πιο πολυ στην πλακα, δεν ειναι κοντα στην αισθητικη μου οπως ξερετε. Αυτο που θελω ειναι λιγο πανηγυρι με καποια αισθητικη και καποιο ελληνικο, αυθεντικο χρωμα, οπως ειναι η Μερσε για τους Καταλανους (βλεπε εδω) και τα καλα πανηγυρια του 15αυγουστου στα νησια ας πουμε (στην Αμοργο εχω δει ας πουμε 80ρη παραδοσιακο μουσικο να παιζει βιολι μεχρι το πρωϊ, κυριολεκτικα).
Η Παπαριζου δεν εχει “αυθεντικο” ελληνικο χρωμα, εχει ελαφρολαϊκο ψευτοαραβικο γυφτοποπ. Το ρεμπετικο (γνωστο και ως το ελληνικο μπλουζ στην Γερμανια πχ) εχει ας πουμε ελληνικο χρωμα.
ΥΓ σταματηστε ρε με τους μηρους, θα νομισει ο κοσμος οτι ειμαστε ολοι μεσηλικοι στερημενοι αντρες! αν και η δευτερη φωτο ειναι επικη, η διαφορα μεταξυ νεας και βαθια ηλικιωμενης Ελληνιδας στην μεγαλυτερη στερεοτυπικη αντιθεση.
Συγγνώμη αλλά μου θυμίζει λίγο από αναγνωστικό Δημοτικού αυτή η περιγραφή (κι ας γράφεται με ελαφρά διάθεση).
Ας μην μπερδεύουμε άσχετα πράγματα μεταξύ τους (τον καφέ / φαγητό μετά με την παρέλαση που προηγείται).
Ο φασισμός (εθνικοσοσιαλισμός, κομμουνισμός, κτλ.) δεν έχει σκοπό να φτιάξει φασίστες. Σκοπό έχει να φτιάξει υπηκόους. Με κοινά “πιστεύω” (και μη ερευνώ), με (την) κοινή άποψη (ότι το ατομικό πρέπει να καθυποτάσσεται στο μαζικό), με (την) κοινή αίσθηση (ότι πρέπει όλοι να συντονίζονται και όποιος ακολουθεί το δικό του ρυθμό είναι λάθος και δημιουργεί πρόβλημα), με κοινό ντύσιμο, με κοινό ύφος (και καλά περήφανο), με την κοινή αίσθηση να μην ξεχωρίζεις από τη μάζα (αλλά να χάνεσαι / χώνεσαι στο πλήθος), κτλ. Για όλους αυτούς τους λόγους επιλέγεται ο τρόπος εορτασμού της μαθητικής παρέλασης και όχι οποιοσδήποτε άλλος. Για αυτούς τους λόγους τα παιδία δεν αφήνονται να παρελάσουν (όπως έγραψες) αλλά υποχρεώνονται να παρελάσουν.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε και ότι ο εθνικοσοσιαλιστής δολοφόνος της τρίτης φωτογραφίας (ο τάχα αμφισβητίας του κατεστημένου) στη μαθητική παρέλαση του γιου του ήταν παρών και καμαρωτός καμαρωτός, σαν γνήσιος απόγονος και αυτός…
Υ.Γ. Με τις στρατιωτικές παρελάσεις δεν έχω καμία ιδεολογική αντίθεση. Απλά τις θεωρώ μεγάλη σπατάλη. Οι στρατιώτες πρέπει να είναι στρατιώτες αλλά τα νέα παιδιά πρέπει να αφήνονται να είναι παιδιά, και όχι ρομποτάκια…
ΣΓ, ε όχι και “μεσήλικοι στερημένοι άντρες”! Στην ακμή της νιότης μας είμαστε… :-Ρ
Μαντζ,
Χτες πήγα στην παρέλαση και ήταν ακριβώς έτσι. Είναι μια μικρή γιορτή βρε αδερφέ.
Κι αυτό πάλι δεν ξέρω πόσο σοβαρό θέμα είναι σε έκταση. Εγώ δεν θυμάμαι κανένα που να μην ήθελε να παρελάση, όταν ήμουν στο σχολείο. Γενικά δημοφιλής θεσμός μου φαίνεται. Αλλά και όταν ένα παιδί δεν θέλει, είναι το ίδιο τάχα ή οι γονείς του που του επιβάλλουν την ιδεολογία τους;
Να γράψουμε δυο κουβέντες και για αυτό.
Καταρχάς, οι εθνικές επέτειοι είναι πολεμικές επέτειοι. Και είναι εύλογο η απόδοση τιμής σε πολεμικά γεγονότα να μην γίνεται (μόνο) με διαγωνισμούς μαγειρέματος ή χαρταετού, αλλά με στρατιωτικές παρελάσεις. Δεν καθιστά η παρέλαση την επέτειο μιλιταριστική, είναι από μόνη της. Ούτε η Γαλλία είναι τριτοκοσμική.
Ως προς την σκοπιμότητα πάλι, μου λείπουν πληροφορίες ως προς το κόστος κ.λπ., αλλά ισχύουν οπωσδήποτε τα εξής: α) οι στρατιωτικοί είναι υπερφορτωμένοι με κάθε είδους παρελάσεις, αγήματα, τιμητικές φρουρές και λοιπά. Πολλά από αυτά πρέπει να κοπούν, ο στρατός δεν είναι γραφείο δημοσίων σχέσεων, οι παρελάσεις όμως στις εθνικές επετείους πρέπει να είναι το τελευταίο, β) οι παρελάσεις είναι και αξιόλογο διπλωματικό γεγονός: αν οι βατραχάνθρωποι δεν έχουν βήμα ή αν τα άρματα είναι άβαφα, αυτό κάτι σημαίνει. Επίσης, το μέγεθος και το περιεχόμενο μιας παρέλασης (π.χ. ποια οπλικά συστήματα εκτίθενται) επιλέγεται για να στείλη μηνύματα στους ακόλουθους αμύνης που παρακολουθούν.
Ακόμα κι αν δεχθούμε ότι το κυρίαρχο χαρακτηριστικό της επετείου είναι το πολεμικό, δεν συνεπάγεται καθόλου ότι ο εορτασμός θα πρέπει να είναι πολεμικός εν στενή εννοία. Το γεγονός ότι πολεμήσαμε τον Τούρκο το ’21 και τον Ιταλογερμανό το ’40 μπορεί να σημαίνει δύο πράγματα: είτε ότι πολεμήσαμε σκέτο (για να μην πω per se ή tout court και με μαλώσει κανάς κτ) είτε ότι πολεμήσαμε για ένα δίκαιο σκοπό. Αν ισχύει το δεύτερο, νομίζω ότι μπορούμε να το γιορτάσουμε χωρίς στρατιωτικές παρελάσεις ή, ακόμα καλύτερα, να θυμόμαστε το πολεμικό κομμάτι με την παρέλαση κάποιων σωμάτων από τα πιο γκλαμουράτα, όπως η Προεδρική Φρουρά και άλλα κομάντα του βουνού και του λόγκου. Και αν κρίνω από το γεγονός ότι δε γιορτάζουμε τις στρατιωτικές μας νίκες στην Μικρά Ασία, μάλλον το γεγονός ότι πολεμήσαμε για έναν πασιφανώς ευγενή σκοπό (την εθνική ανεξαρτησία) παίζει, ρε παιδί μου, κάποιο ρόλο.
Τώρα, όσον αφορά την επίδειξη δύναμης και ετοιμότητας στους ξένους διπλωμάτες, ερχόμαστε και στα κατ’ εξοχήν τριτοκοσμικά (που παραμένουν τριτοκοσμικά και παρά τοις Φραγκοις). Λες και είμαστε αφρικανική δικτατορία ή Σοβιέτ του ’80, θα γυαλίζουμε τα άρματα και θα μαθαίνουμε βήμα για να σκιαχτεί ο οχτρός. Ο οποίος, παρεμπιπτόντως, είναι σύμμαχος στο ΝΑΤΟ και μπαινοβγαίνει σε κάτι βάσεις της επαρχίας. Και δεν περιμένει φαντάζομαι από το ζήλο του φαντάρου που γυάλισε το άρμα να κρίνει το αξιόμαχο του στρατού μας. Άσε που, τόσο κοντά που φτάνουν οι τούρκικες φρεγάτες στο Σούνιο, με τα κυάλια ρίχνει μια ματιά στον Αυλώνα ο κελευστής.
Πιο σοβαρά, και με αφορμή τις κλασικές καφρίλες των τελειωμένων κομάντων στην παράτα (που έπρεπε να βγουν στην Παν/μίου για να κάνουν το κομμάτι τους, τεσπα), το πιο δύσκολο είναι να συντηρήσεις έναν στρατό που και υψηλό ηθικό θα έχει, και αξιόμαχος θα είναι αλλά και θα τα επιδιώκει όλα αυτά για τους σωστούς λόγους. Όχι επειδής είμαστε Έλληνες και Έλληνας γεννιέσαι και δε γίνεσαι, όχι επειδή θα τους φάμε τα λαρύγγια για πρωινό επειδή είμαστε και πολύ άντρες, αλλά επειδή είμαστε ελεύθεροι, ρε παιδί μου, και θέλουμε να παραμείνουμε. Επειδή, σε πιο μελό τόνους, το άδικο δεν περιμένει, κάποιες φορές, να το μεταπείσεις αλλά σε βαράει κατακέφαλα και πρέπει να μπορείς να καλυφθείς. Γι’ αυτό και λέω: περισσότερη μνήμη, περισσότερα ιδανικά και λιγότερα φουσκωμένα παγώνια με στραβά μυαλά.
Τι να πω, σε ευνοεί το μομέντουμ της επικαιρότητας… :-Ρ
Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω.
AA και Κωνσταντίνε, και ολίγη πραγματικότητα, έτσι απλά και πιραντελλικά…
Το άδραξα κι εγώ όμως. Δε λες που είμαι χοντρούλης και θα γλιτώσω τις ειδικές δυνάμεις; Φαντάζεσαι να τους έβγαζα λόγους περί δικαίου και αδίκου; Αν και έκοψα κανά-δυο στομαχάκια στην προεδρική και έχω θορυβηθεί. Μην καταλήξω δευτεράντζα τσολιάς να πήζω και να αποδίδω τιμές στα αεροδρόμια!
ε εχει τα συμπλεγματακια της βεβαια, γιαυτο και κανει μεγαλυτερες παρελασεις για τον Β ΠΠ απο οτι οι ΗΠΑ που κερδισαν κιολας.
Κατα τα αλλα ναι, η επικαιροτητα ειναι χειροτερη απ’οτι περιμενα. Οπως ειπα και αλλου,απορω τι τους εκανε να πιστευουν οτι θα φωναζουν τετοια πραγματα στο κεντρο της πρωτευουσας, παρελαυνοντες με εξοδα του ελληνικου κρατους (που εχει και μισο εκατομμυριο Αλβανους φορολογουμενους!), με στολες ελληνικων σωματων, και δεν θα τους πειραξει κανεις.
Φίλτατε Αθανάσιε, σας συγχαίρω για το υψηλό εθνικό σας φρόνημα και το υψηλό στρίφωμα της φούστας των ενθικοφρόνων νεανίδων που μας παραθέσατε προς παραδειγματισμόν!
Βεβαίως και είμαι υπέρ τον παρελάσεων, ιδίως υπέρ εκείνης του καρνάβαλου Πατρών και Ρίο (όχι δεν εννοώ το Ρίο-Αντίρριο, το άλλο το Ρίο, ξέρετε, εκεί που η φούστα αρχίζει στη μέση και τελειώνει στον αφαλό).
Υπάρχει και η παρέλαση υπερηφάνειας των ομοφυλοφίλων άλλωστε. Ας δείξομεν όλοι ανοικτό πνεύμα υπέρ πατρίδος!
Λες και οι ΟΥΚάδες ήταν συνεννοημένοι να προκαλέσουν αμηχανία σε αυτό το ποστ.
Δεν ήταν ΟΥΚάδες λέμε, του Λιμενικού ήταν! :-)
Καλά όλα αυτά, αλλά δεν γκάριζαν και κάποιοι ΟΥΚ ΟΥΚ;
ΥΓ: Όλοι στο στρατό έτσι φωνάζουν; Τι ηλίθια συνήθεια είναι αυτή; Θανάση από κει σου έμεινε;
Όχι, την είχα και από πριν!
@Θανάση: Εσύ σχολιάζεις τη “γελοιοποίηση” της παρέλασης και τα περί της παρέλασης.
Εγώ σχολιάζω την παρέλαση αυτή καθ’αυτή.
@S_G: Εγώ δεν βλέπω καμία σοβαρή ποινή να έχει επιβληθεί μέχρι στιγμής. Το λιμενικό έχει βρωμίσει πολύ… (βλ. και το κύκλωμα για τους λαθρομετανάστες στην Πάτρα).
H απονομιμοποίηση του δημόσιου εθνικού λόγου, έκτυπη συνέπεια της κατάρρευσης της δημόσιας σφαίρας στην Ελλάδα, είναι κάτι που μένει να μελετηθεί.
Μπορείτε να φαντασθείτε να είχαμε, ας πούμε, δαφνοστεφή ποιητή, κατά τα αγγλοσαξωνικά πρότυπα, ο οποίος, επί παραδείγματι, θα συνέθετε ποίημα για τους νεκρούς των Ιμίων;
Αλλ’ αυτά τα ανέχονται μόνον οι κουτόφραγκοι…
ΥΓ: Βλ. το ποίημα εις μνήμην του τελευταίο Tommy, ήτοι για τον τελευταίο Βρεταννό επιζώντα του Α΄ Π.Π., από την Carol Ann Duffy εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=n1ig5v4THEY
Καλά, στα σοβαρά έχουν επίσημους κρατικούς ποιητές; Δεν το ήξερα και δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσιάζει η ιδέα.
πλακα εχει αν δεις απο που προερχονται σχεδον ολοι τους. Η Αγγλια μπορει να ειναι γενικα φιλελευθερη χωρα, αλλα λογω μακροχρονης σταθερης παραδοσης εχει κρατησει καποια τρομερα παλαιοσυντηρητικα εθιμα που υποψιαζομαι οτι την κρατανε πισω απο πιο δυναμικες χωρες σαν τις ΗΠΑ.
AA “Εγώ δεν θυμάμαι κανένα που να μην ήθελε να παρελάση, όταν ήμουν στο σχολείο. Γενικά δημοφιλής θεσμός μου φαίνεται. Αλλά και όταν ένα παιδί δεν θέλει, είναι το ίδιο τάχα ή οι γονείς του που του επιβάλλουν την ιδεολογία τους;”
Εγώ δεν παρέλασα ποτέ στα μαθηματικά μου χρόνια (εννοώ Γυμνάσιο – Λύκειο, στο Δημοτικό το σχολείο μου ευτυχώς δεν παρέλαυνε, οπότε δεν τέθηκε θέμα) γιατί δεν ήθελα για λόγους ιδεολογικούς. Κάποια χρονιά μάλιστα με προόριζαν και για παραστάτη. Κατόπιν της άρνησής μου η υπεύθυνη καθηγήτρια της τάξης ενημέρωσε τη μητέρα μου ότι είχε γίνει μεγάλη συζήτηση στο σύλλογο καθηγητών για εμένα, διότι ήταν σίγουροι ότι υπήρχε οικογενειακό πρόβλημα και αναρωτιόνταν τι συνέβαινε στο σπίτι μας (!!). Σημειωτέον ότι ουδέποτε είχα συζητήσει με τους γονείς μου το θέμα, και βεβαίως δεν μου επέβαλαν τίποτε, χωρίς αυτό βεβαίως να σημαίνει ότι δεν έχω επηρεαστεί από εκείνους σε ιδεολογικά ζητήματα (και ποιος άλλωστε δεν έχει επηρεαστεί, έστω και σε επίπεδο προβληματισμού και ερεθισμάτων;).
Οι μαθητικές παρελάσεις είναι μια τελετουργία στρατιωτικοποίησης της μαθητικής ζωής. Χαβαλές μπορεί να γίνεται, όπως γινόταν και στον υποχρεωτικό εκκλησιασμό, αλλά αυτό δεν τις δικαιώνει, ούτε τις καθιστά έστω ανεκτές. Δεν είναι τυχαίο ότι ξεκίνησαν από τον Μεταξά (όχι οι στρατιωτικές – οι μαθητικές), ο οποίος είχε πρόγραμμα στρατιωτικοποίησης της νεολαίας (σε αυτό αποσκοπούσε και η ΕΟΝ), όπως και άλλα βέβαια φασιστικά καθεστώτα της εποχής. Προάγουν τον εθνικισμό και καλλιεργούν φρόνημα τυφλής υποταγής και ηλίθιας πειθαρχίας. Είναι αυτό άραγε το σχολείο που θέλουμε σήμερα για τα παιδιά μας;
Η πρόταση για προαιρετική και όχι υποχρεωτική συμμετοχή θυμίζει την αντίστοιχη για προαιρετική αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες που είχε υποστηριχθεί όταν γινόταν η σχετική διαμάχη και παρουσιάζει το ίδιο μειονέκτημα: Δε λαμβάνει υπ’ όψη ότι η δύναμη του κομφορισμού και η κοινωνική πίεση θα καθιστούσαν για έναν μαθητή και την οικογένειά του οιονεί υποχρεωτική τη συμμετοχή στην παρέλαση, από τη στιγμή που η άρνηση συμμετοχής (βλ. το προσωπικό παράδειγμα που ανέφερα) θεωρείται αποκλίνουσα και προβληματική συμπεριφορά.
floydarea, πολύ ενδιαφέρουσα η συμμετοχή σου.
Ασφαλώς στην περίπτωσή σου οι καθηγητές δεν φέρθηκαν σωστά αρχικά, αν και τελικά βέβαια δεν επέμειναν, οπότε τέλος καλά, όλα καλά.
Η διαφορά με τις ταυτότητες είναι ότι εκεί υπάρχει αρνητική θρησκευτική ελευθερία, δικαίωμα δηλ. να μην αποκαλύπτη κανείς το θρήσκευμά του, ενώ εδώ δεν βρίσκω κάτι ανάλογο.
Χωρίς ασφαλώς να αρνούμαι την συμβολή του μεταξικού καθεστώτος, ένας από τους συνδέσμους που παραθέτω στο τέλος της ανάρτησης δίνει στοιχεία σχετικά με την προΰπαρξη μαθητικών παρελάσεων αρκετά χρόνια πριν. Δεν το βρίσκω πάντως και πολύ σημαντικό ούτε το ποιος τις άρχισε ούτε τι σήμαιναν 70 χρόνια πριν.
Αυτό κάνουν όμως κατεξοχήν οι εθνικές εορτές και ο σχολικός εορτασμός τους. Να τις καταργήσουμε; Να τον καταργήσουμε; Είτε μας αρέσει είτε όχι το Σύνταγμα περιέχει την εξής διάταξη: “Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες.” (άρ. 16 παρ. 2).
Δεν θες να καταργηθή μια παρέλαση απλώς, θες να καταργηθή ένα κοινωνικό γεγονός, μια γιορτή, μερικές οικογενειακές φωτογραφίες. Όσοι είναι θλιμμένοι, καλώς ας μην συμμετάσχουν, αλλά ας μην χαλάνε και την γιορτή των άλλων.
Εδώ υπάρχει ένα άλλο ζήτημα: για τον μαθητή ή για την οικογένειά του; Αν θέλει ο μαθητής και δεν θέλει η οικογένεια; [πράγμα καθόλου απίθανο, δεδομένου του κομφορμισμού που αναφέρεις]
Γενικά, όπως έχω ξαναγράψει, “Εγώ δεν θα είχα πρόβλημα να καταργηθούν οι παρελάσεις, αλλά θέλω να μείνουν για σπάσιμο. Και για τα γκομενάκια, νταξ”.
Από τις εμπειρίες μου στη σχολική ζωή γνωρίζω ότι μικρά ή μεγαλύτερα “παραστρατήματα” συγχωρούνταν ευκολότερα στους καλούς μαθητές. Οι καθηγητές λοιπόν πράγματι δεν επέμειναν ίσως διότι ήμουν καλός μαθητής και με διαγωγή κοσμιοτάτη και με αυτά τα “προσόντα” έτυχα ίσως ευνοϊκότερης μεταχείρισης απ’ ότι ενδεχομένως κάποιος άλλος, μαθητής, λιγότερο καλός και περισσότερο άτακτος.
Για το ζήτημα της προαιρετικής ή μη συμμετοχής και την αναλογία με την προαιρετική αναγραφή του θρησκεύματος:
Αρνητική ελευθερία όπως γράφεις είναι το δικαίωμα να μην αποκαλύπτει κανείς τη θρησκεία του. Αυτή η ελευθερία τυπικά δεν παραβιάζεται από την προαιρετική αναγραφή: αυτός που δεν θέλει, δεν υποχρεούται νομικά να αποκαλύψει το θρήσκευμά του.
Πώς θα αισθανόταν όμως εάν τον στραβοκοίταζε το όργανο που θα έλεγχε την ταυτότητά του και δεν θα έβλεπε γραμμένο “Χριστιανός Ορθόδοξος” ή, ακόμη χειρότερα, εάν θεωρείτο ύποπτος για το λόγο αυτό, επειδή ακριβώς η συντριπτική πλειοψηφία, ή πάντως ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, δήλωνε το θρήσκευμά του; Πώς προστατεύεται κάποιος από διακρίσεις που έχουν ως κριτήριο, άρρητο και άδηλο και κρυμένο πίσω από την επίκληση επιτρεπτών κριτηρίων, το θρήσκευμα; Η προσφυγή στα δικαστήρια θα ήταν αλυσιτελής διότι το αληθές κριτήριο της διάκρισης δυσαπόδεικτο.
Ο λόγος λοιπόν που δεν θεωρώ σωστή την προαιρετική αναγραφή του θρησκεύματος είναι ακριβώς ότι υπό τις παρούσες κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες και με βάση τις κρατούσες σε πάρα πολλούς πολίτες και κρατικούς λειτουργούς αντιλήψεις, θα καθίστατο δυσκολότερη στην πράξη η απόλαυση της ελευθερίας της θρησκευτικής συνείδησης.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με την προαιρετική συμμετοχή στις παρελάσεις:
Κατ’ αρχήν και εδώ προστατεύεται συνταγματικά η ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας, η οποία πράγματι τυπικά δεν θίγεται από την προαιρετική συμμετοχή, αφού κανείς δεν υποχρεώνει τον μαθητή να συμμετάσχει εάν δεν το επιθυμεί. Τι θα συμβεί όμως εάν ο μαθητής αντιμετωπίζεται στην πράξη ως αποκλίνων ή προβληματικός, λόγω ακριβώς της επιλογής του να μη συμμετέχει;
Το σύνδεσμο που αναφέρεις τον είδα και όσον αφορά τουλάχιστον τα πραγματολογικά στοιχεία, δεν αποκλείεται πράγματι να υπήρχαν παρελάσεις μαθητικές και πριν από το Μεταξά, όπως μάλιστα διατείνεται και άλλο δημοσίευμα εντελώς αντίθετης ιδεολογικής κατεύθυνσης στη διεύθυνση http://www.antirrisies.gr/node/329 . Αυτός όμως προώθησε τη συστηματική στρατιωτικοποίηση της νεολαίας, μέσω και των παρελάσεων αλλά και με το ιεραρχικά διαρθρωμένο σώμα της ΕΟΝ, στο οποίο η συμμετοχή ήταν νομίζω προαιρετική, αλλά όποιος δεν συμμετείχε, πάλι στιγματιζόταν. Αποσκοπούσε δε η στρατιωτικοποίηση αυτή στην δημιουργία υπηκόων και προσωπικών ακολούθων και όχι πολιτών.
Για το τι σημαίνουν σήμερα οι παρελάσεις και για την καλλιέργεια του εθνικού φρονήματος:
Ο επίσημος στόχος είναι η καλλιέργεια εθνικής συνείδησης, που όπως λες είναι και συνταγματική επιταγή. Εάν η στοίχιση σε φάλαγγες, το στρατιωτικό βήμα, οι στολές, ο διαχωρισμός κατά φύλο και κατά παράστημα, η απόδοση τιμής στους επισήμους συνιστούν καλλιέργεια της εθνικής συνείδησης, τότε μάλλον κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Γραικίας. Εάν το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθές, όπως έχει γράψει ο Σολωμός, νομίζω ότι εθνική συνείδηση σημαίνει πρωτίστως καλλιέργεια κριτικής συνείδησης. Αυτή μάλλον δεν ενισχύεται από τις παράτες, ούτε από τις σχολικές εορτές στις οποίες αναπαράγονται μύθοι και αναμασώνται κοινότοποι πανηγυρικοί λόγοι. Θα μπορούσαν να υπάρξουν εκδηλώσεις στα πλαίσια της σχολικής ζωής με περιεχόμενο λιγότερο φρονηματικό και περισσότερο κριτικό, ώστε να αποφύγουμε τη διολίσθηση στον εθνικισμό, που είναι η κατάληξη των κυρίαρχων αντιλήψεων και των κυρίαρχων μεθόδων καλλιέργειας της εθνικής συνείδησης. Άλλωστε, εκτός από την ποικιλοτρόπως ερμηνευόμενη εθνική συνείδηση στη συνταγματική διάταξη που παραθέτεις γίνεται λόγος επίσης και για ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες.
Από κει και πέρα βέβαια, μπορεί ο καθένας προσωπικά να δίνει έμφαση στην μία ή στην άλλη διάσταση των παρελάσεων (για τον ένα μπορεί να είναι γιορτή και κοινωνικό γεγονός, για τον άλλο ευκαιρία να χαζεύει τα γκομενάκια). Ίσως πράγματι τελικά τα κοντά μίνι, ο χαβαλές και το καμάκι στα πέριξ της παρέλασης να είναι ένας τρόπος επανανοηματοδότησης μίας ανούσιας και κούφιας για πολλούς τελετουργίας.
Ακριβώς: ανανοηματοδότηση.
Πάντως, για πολλούς, πάρα πολλούς, μάλλον την πλειοψηφία, οι παράτες και οι χαιρετούρες και όλα αυτά είναι κάτι καλό και επιθυμητό, ασχέτως λόγων. Και αυτοί πρέπει να έχουν λόγο: αν θέλουν να πληρώνουν άρτον και θεάματα τέτοιου είδους, καλώς, τι να κάνουμε.
Θανάση ευχαριστώ για τα καλά λόγια (αν και δεν νομίζω ότι θα τα περιέγραφα καλύτερα από εσένα!) και συγγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση, αλλά είχα μια πολύ δύσκολη βδομάδα.
Συμφωνώ και με εσένα και με όσους υποστήριξαν ότι τελικά πρόκειται για γιορτή και χαβαλέ στην τελική και ότι τέτοια γεγονότα δίνουν χρώμα στην ζωή και στις αναμνήσεις των ανθρώπων.
Έχω όμως μια σημαντική ένσταση.
Η αφορμή αυτών των γιορτών είναι ιστορικά γεγονότα και πρόσωπα τα οποία φετιχοποιούνται και, να το πούμε και αυτό, ευτελίζονται.
Η χολυγουντοποίηση (ή, πιο σωστά, μπολυγουντοποίηση) της ιστορίας δεν είναι τόσο αθώα όσο φαίνεται να νομίζετε, τουλάχιστον για την χώρα μας (γιατί στην γαλλία, μπορείς να πεις άνετα ότι ο Δαντόν ήταν διεφθαρμένος, δεν θα πέσουν να σε φάνε).
Δεν θέλω σε καμμία περίπτωση να πάρω θέση σε επιστημονικά θέματα που δεν κατέχω – γνωρίζω ωστόσο ότι πολλά γεγονότα και πρόσωπα της σύγχρονης ιστορίας έχουν αμφισβητηθεί έντονα.
Όσοι υποστηρίζουν μη-mainstream θέσεις περί ιστορίκων γεγονότων και πορσωπικοτήτων καλώς να γίνουν αντικείμενο επιστημονικής κριτικής.
Κακώς, και πολύ κακώς μάλιστα, να πρέπει να απολογηθούν για οποιoδήποτε άλλο λόγο.
Οι παρελάσεις απευθύνονται στο θυμικό μας, σημαδεύουν αναμνήσεις μας κτλ με αποτέλεσμα κάποιος που θέλει να ακυρώσει τον λόγο ύπαρξης τους (να πει πχ ότι την 25η Μαρτιού δεν συνέβει αυτό που γιορτάζουμε), να φαίνεται σαν η υστερική παρθένα που χαλάει το πάρτυ (που λες και εσύ), ή ακόμα χειρότερα να κατηγορείται ότι θέλει να αλλοιώσει την ταυτότητα του έθνους κτλ.
Αυτό δημιουργεί ένα πολύ αρνητικό κλίμα – στην ουσία καθιστά αδύνατο τον διάλογο της επιστήμης με την κοινωνία κατά ένα τρόπο.
Στην ΕΣΣΔ οι μεγάλοι του κόμματος είχαν δύο πηγές ενημέρωσης: μια την κομματική εφημερίδα που διάβαζε ο λαός και έλεγε πίπες και μια την σοβαρή δυτική που έλεγε τι συμβαίνει.
Έτσι και σε εμάς, φαίνεται να υπάρχει η ιστορία του παν/μιου και η ιστορία του λυκειάρχη με το κοστούμι από τα γκλού (με τα μπατζάκια κλασικά να σκουπίζουν το έδαφος) που βγάζει πύρηνους λόγους για την λεβεντιά των ατρόμητων ελλήνων και το ηθικό τους ανάστημα, πριν γυρίσει στο σπίτι του, σύμφωνα με τον περίφημο στίχο των φλουδ:
Έτσι είναι δυστυχώς τα πράγματα, αν εγώ θέλω να πω πχ ότι ο μακρυγιάννης ενεπλάκη σε ύποπτες οικονομικές δοσοληψίες μετεπαναστατικά, θα πρέπει κατά βάση να απαντήσω στην κριτική ότι είμαι έχθρος του λαού, των ελ, ότι κάτι τέτοιοι σαν και εμένα θέλουν κρέμασμα, ότι είμαι άσχετος, πώς τολμάω να μιλάω έτσι κτλ.
Με κάτι τέτοιες «κριτικές» έχουν κάνει καρριέρα διάφοροι επαγγελματίες έλληνες τύπου γιανναρα, λαζόπουλου (βασικά αυτοί οι δύο πρέπει να είναι το ίδιο άτομο σε λαϊκη/διανοουμενίστικη βερσιον σαν τα windows για σπίτι/γραφείο).
Δεν είναι λοιπόν ένα θέμα που μπορουμε να πάρουμε ανάλαφρα – κάπως έτσι καταλήξαμε ο πρώην πρωθυπουργός της Σοβιετικής Δημοκρατίας της Ελλάδας να αποφασίζει ποιο βιβλίο γράφει την πραγματική ιστορία με κριτήριο το πολιτικό κόστος (σημ. δεν παίρνω θέση υπέρ του καταραμένου βιβλίου εδώ, λέω απλά ότι δεν είναι δυνατόν σε πολιτισμένη δημοκρατία να παίρνονται τέτοιες αποφάσεις, με τέτοιο τρόπο, για τέτοια θέματα από τον πρωθυπουργό, ανεξάρτητα από το τι λένε οι αποφάσεις αυτές – και υπέρ του βιβλίου να δρούσε, πάλι το ίδιο θα έλεγα.)
(άσχετο: πόσο ειρωνικό είναι αλήθεια να κυβερνάς την χώρα 5 χρόνια με μοναδικό κριτήριο την αποφύγη του πολιτικού κόστους, μόνο και μόνο για να καταλήξεις στην χειρότερη επίδοση της ιστορίας του κόμματος σου και τελικά να επωμιστείς ακόμα και πολιτικό κόστος που κανονικά αναλογεί στο αντίπαλο κόμμα! )
Σναπ, μην υποκρίνεσαι, είσαι γεννημένος για λογογράφος παρελάσεων!
Για μία ακόμη φορά νομίζω ότι έχουμε υπερβολικές απαιτήσεις από την σχολική ιστορία: δεν μπορεί να ασχολήται με τα πάντα. Η επιλογή σαφώς δηλώνει και ιδεολογία βέβαια, αλλά δεν νομίζω ότι θα διαφωνούσαν πολλοί ως προς το ότι η κορυφαία στιγμή του Μακρυγιάννη, περισσότερο και από τους Μύλους και την πολιορκία της Ακρόπολης, είναι τα Απομνημνεύματα. Το γεγονός ότι έκανε ένα καλό γάμο στην Αθήνα με μεγάλη προίκα ή ό,τι άλλο είναι απλώς λεπτομέρειες για τους επαγγελματίες ιστορικούς στην καλύτερη, κουτσομπολιό στην χειρότερη.
Όσο για την αγιοποίηση, σαφώς και υπάρχει. Εδώ θυμάμαι πάντα όμως το του Περικλέους κατά Θουκυδίδη: “Γιατί είναι δίκαιο και για εκείνους ακόμη που σε άλλα ζητήματα ήταν χειρότεροι, να παρουσιάζονται τα ανδραγαθήματα που έπραξαν κατά τον πόλεμο υπέρ της πατρίδας ως κύρια δείγματα του χαρακτήρα τους· γιατί με τις καλές τους πράξεις εξάλειψαν κάθε κακό προηγούμενο το οποίο έπραξαν, ωφελώντας περισσότερο το κοινωνικό σύνολο απ’ όσο έβλαψαν μερικούς συμπολίτες τους κατά την ιδιωτική τους ζωή“.
Να ασχολούμαστε με τις γκόμενες του Παπαφλέσσα περισσότερο παρά με το Μανιάκι θα ήταν κατάντια.
Όσο για το βιβλίο της ΣΤ’ Δημοτικού, δεν νομίζω ότι το πράγμα είναι τόσο απλό. Και η συγγραφή ενός βιβλίου Ιστορίας από ομάδα επικεφαλής της οποίας είναι ιστορικός της εκπαίδευσης μεν, ενεργό κομματικό μέλος δε ήταν και αυτή μια επικίνδυνη επιλογή: καθ’ ημάς πάντα ο Υπουργός αποφασίζει ποιο βιβλίο λέει την ιστορική αλήθεια, όχι ο λαός ας πούμε. Και όσοι αντέδρασαν ήταν ένα μεγάλο μέρος του λαού, που δεν είναι παράλογο να έχουν λόγο στο τι είδους βιβλία διδάσκονται τα παιδιά τους. Όχι απαιτώντας απαραίτητα να διδάσκωνται ψεύδη, απλώς άλλα υποσύνολα αληθειών από εκείνα που επιλέγει για αυτούς η κρατική γραφειοκρατία.
Θανάση
Το επιχείρημά μου δεν ισχύει μόνο για ανεκδοτολογικά βιογραφικά στοιχεία, αλλά και για αμιγώς ιστορικά γεγονότα (πχ τι έγινε στην 25 μαρτίου, ύπαρξη κρυφού σχολείου, ρόλος μεγάλων δυνάμεων (πρόσφατα πχ βγήκε ένα βιβλίο στην αγγλία που ισχυρίζεται ότι η ελ επανάσταση ήταν ο πρώτος “ανθρωπιστικός” ας πούμε πόλεμος της δύσης).
Από την άλλη, ο λόγος που τέτοια στοιχεία δεν φτάνουν στην αίθουσα δεν είναι φυσικά η μικρή ιστορική αξία τους και ο ανεκδοτολογικός χαρακτήρας τους. Και ο τρόπος θανάτου του διάκου σε αυτήν την κατηγορία ανήκει, αλλά είναι πολύ περισσότεροι οι μαθητές που ξέρουν πώς πέθανε από αυτούς που μπορούν να πουν 5 πράγματα για το πρώτο μας σύνταγμα πχ.
Η ιδεολογικοποίηση, στην οποία αναφέρεσαι, υπάρχει και είναι αναπόφευκτη. Στις σχολικές γιορτές και στις παρελάσεις ωστόσο δεν έχουμε τόσο ιδεολογικοποίηση, όσο “συναισθηματικοποίηση” (συγγνώμη για τον άθλιο νεολογισμό).
Αν ήταν απλά θέμα ιδεολογίας, δεν θα είχα τόσο πρόβλημα. Τώρα όμως δημιουργείται σοβαρό πρόβλημα κατά την γνώμη μου, που αγγίζει την ίδια την ιστορική έρευνα και το πώς αυτή διαχέεται στην κοινωνία.Δεν είνια θέματα που παίρνει κανείς ελαφρά.
Ας πούμε κάποιος ερευνητής που θέλει να μελετήσει ένα συναισθηματικά φορτισμένο θέμα θα έχει να πολεμήσει εξω-επιστημονικές δυνάμεις (συχνά πολύ ύπουλες) και θα δεχτεί επιθέσεις πολύ πέρα από τα συνήθη ακαδημαϊκά ξεκατινιάσματα.Αυτό είναι άδικο, ιδίως όταν δεν ισχύει και για τους αντιπάλους του.
Άσε που τελικά αυτό το κακό περιβάλλον μπορεί να τραβάει τους πιο φωνακλάδες ερευνητές, που επιδιώκουν συγκρούσεις και είναι ιδεολογικά πολύ βαμμένοι – ενώ ο πιο μετριοπαθής και φιλήσυχος λέει που να μπλέκω τώρα να με πιάσει στο στόμα του ο καρατζαφέρης ο γιανναρας και ο λιάτσος και αντί να επιχειρηματολογώ επιστημονικά να πρέπει να τους πείσω ότι δεν παίρνω λεφτά από την λέσχη μιλντενμπεργκ ή πώς την λένε αυτήνα τέλος πάντων.
Νομίζω ότι ο χαβαλές και το μπανιστήρι, όταν γινόνται με τέτοιο κόστος, δεν έχουν νόημα – ιδίως όταν μπορούν να γίνουν με ένα σωρό άλλες αφορμές!!
Εύστοχο το σχόλιο σου για το βιβλίο της ΣΤ. Είναι όντως τραγικό να αναθέτει υπουργός σε διορισμένους να γράψουν βιβλίο και αν μάλιστα έχει πολιτικό κόστος, να το τους το στέλνει πίσω με ένδειξη αλλάξτετο έτσι που να μην χάσω σταυρούς. Το σωστό και δημοκρατικό είναι να επιλέγει το κάθε σχολείο μόνο του σε συνεννοήση με τους γονείς τα βιβλία.
Δεν θα ήθελα ωστόσο να είμαι στου θέση του εκπαιδευτικού που θα θελήσει να προτείνει ένα μη-mainstream βιβλίο και θα είναι αναγκασμένος όχι να πείσει ότι το βιβλίο είναι εμπεριστατομένο, αλλά ότι ο ίδιος δεν είναι ανθέλληνας, κομμουνιστοσυμμορίτης, σπαζοκλαμπάνιας που έμεις μεγαλώσαμε με αυτά και ποιος είσαι εσύ ρε λάκη που θα προσβάλεις την μνήμη μας κτλ. (αν έχει και μούσι, την γάμησε εντελώς)
(ΥΓ. περί ηρωοποιήσης.
Κατά την γνώμη μου, και περισσότερο για εκπαιδευτικούς λόγους παρά για καθαρά επιστημονικούς, είναι σημαντικό να αναφέρονται και να τονίζονται μάλιστα αρνητικά στοιχεία και και δεδομένα από την ζωή των μεγάλων μορφών.
Όταν δεν συμβαίνει αυτό, δεν μπορούμε να παρουσιάζουμε την ανδρεία σαν αρετή.
Όσο πιο πολύ εξιδανικεύεις ένα ιστορικό πρόσωπο, τόσο περισσότερο αυτό χάνει την ανθρώπινη διάσταση του, γίνεται κάτι απάνθρωπο. Αυτός είναι και ο λόγος που οι περισσότερες χολυγουντιανές ταινίες είναι πολύ περιορισμένης καλλιτεχνικής/πολιτιστικής αξίας (η ιστορία που διδάσκουμε στο σχολείο εδώ ανήκει υφολογικά). Οι ήρωες είναι τόσο τέλειοι που δεν έχουν ανθρωπινη διάσταση, αυτά που κάνουν μοιάζουν τελικά απόκοσμα.Οι αρετές τους καταλήγουν να μην είναι αρετές ανθρωπίνων όντων, αλλά κάτι έξω από την ζωή όπως την βιώνει ο αναγνώστης/μαθητής/δέκτης.
Ετσι, η αρετή της ανδρείας χάνει κάθε νόημα.
Αντίθετα, ο ανδρείος μαχητής που πολεμά με τιμή και θάρρος, αλλά παράλληλα θέλει να πιάσει και την καλή, μεγαλοπιάνεται που τον κοιτάει η πλούσια και την παντρεύται για να έχει κάποιες απολαύσεις και άνετη ζωή είναι πολύ πιο ανθρώπινος και μας διδάσκει πολύ περισσότερα από τον αδέκαστο μπάρκα ή τον άλλο τον αστυνόμο του φώσκολου που έγινε βουλευτής μετά.
Η ανδρεία έτσι γίνεται μια αρετή ανθρώπων – με πάθη, φιλοδοξίες, ελαττώματα και όχι μια ύπερ-ικανότητα (σαν το ελικοπτεράκι και το απερκατ του ruy) ανθρωπομορφων όντων που ήρθαν από τον πλανήτη κρύπτον όμως (διότι έτσι τυος παρουσιάζουμε στο σχολείο και όσο πιο πολλές υπερ-αρετές και αδεκαστότητα (άλλος γαμάτος νεολογισμός μου, είναι να μην με πιάσει η μαλακία) τους αποδιδούν οι ριγούντες λυκειάρχες, τόσο πιο πολύ φαίνεται να επιβεβαιώνονυ την ψυχολογική αλήθεια των φλόυντ που ανέφερα στο προηγούμενο ποστ.
Νομίζω μαλίστα ότι οι δύο μορφές της γαλλικής επανάστασης, αυτό ακριβώς διδάσκουν: Ο Δαντόν είναι γνωστό πως είχε φτιάξει περιουσία και δεν έλεγε όχι στην καλή ζωή και τις απολαύσεις – ο Ροβεσπιέρρος από την άλλη είναι πολύ πιο κοντά στον “ιδανικό” επαναστάτη των ελληνικών βιβλίων πχ, αδιάφθορος, προσηλωμένος σε ιδανικά και αξίες. Ίσως όμως να μην είναι τυχαίο ότι ο πρώτος ήταν που μόλις έιδε που πάει το πράγμα προσπάθησε να κρατήσει αποστάσεις και να το σώσει, ενώ ο δεύτερος -ίσως ακριβώς επειδή είχε πλέον μετατραπεί σε μη-άνθρωπο- τελικά οδήγησε στην τρομακτική σφαγή)
Α, πολύ ωραίο παράδειγμα, δείχνει ακριβώς αυτό που θέλω να πω: οι πεφωτισμένοι ιστορικοί θα μας διδάξουν για την Επανάσταση που είχε σβήσει και τους Τρεις Συμμάχους που την έσωσαν στο Ναβαρίνο, λίγο ξώφαλτσα βέβαια, ο Κόδριγκτων είναι αμφίβολο αν είχε εξουσιοδότηση να εμπλακή, αλλά τέλος καλό, όλα καλά, δοτή η ελευθερία μας από την Δύση. Σωστά;
Ψέματα ψευδέστατα. Ο Μαχμούτ Β΄ δεν υποχώρησε, ο ολετήρας Ιμπραήμ παρέμεινε στον Μοριά. Χρειάστηκε αυτός ο πάγκαλος άνθρωπος να στείλη τα στρατά για να τελέψη το ζήτημα με τις λόγχες του ξανθού γένους βεβαίως βεβαίως. Αλλά επειδή την ιστορία γράφουν οι νικητές, οδούς Μαιζώνος και πλατείες Κάνιγγος θα δης, οδούς Τσάρου Νικολάου του Απολυταρχικού αποκλείεται.
Αν θυμάσαι πάντως, η Ιστορία Δέσμης μας ήταν ό,τι πιο ξενέρωτο υπήρχε, η Επανάσταση είχε γίνει μια διαδοχή πρεσβευτικών διασκέψεων και αλληλοαναιρούμενων πρωτοκόλλων, ούτε αίμα ούτε θυσίες ούτε τίποτα.
Γιαυτό σου λέω, ας γυρίσουμε στον χαβαλέ και στα γκομενάκια καλύτερα.
Θανάση το βιβλίο δεν το έχω διαβάσει ακόμα, περιμένω να έρθει από αμαζον.
Ωστόσο, αν κατάλαβα καλά από τις κριτικές, το θέμα του κυρίως είναι πώς και γιατί μπήκαν οι δυνάμεις στο παιχνίδι και όχι η ίδια η εξέλιξη της επανάστασης.
Σύμφωνα με αυτό, στην αρχή οι μεγάλες δυνάμεις (και ιδίως η αγγλία) ήταν σχετικά απρόθυμες να συμμετάσχουν. Ο φιλελληνισμός πολλών βρετανών όμως καθώς και η γνωστοποίηση τουρκικών αγριοτήτων (με παράλληλη ίσως αποσιώπηση ελληνικών, πχ τριπολιτσα) οδήγησαν την κυβέρνηση σε άλλο δρόμο, δηλ. τελικά ενεπλάκη, με γνώμονα πάντα το σύμφερον – ένα συμφέρον όμως που ίσως μόνο του να μην ήταν αρκετό.
Αυτό που βρήκα αρκετά ενδιαφέρον είναι η έννοια του “συμφέροντος των μεγάλων δυνάμεων” που μέχρι σήμερα ακόμα χαρακτηρίζει αβασάνιστα σχεδόν κάθε λαϊκό-ποπ πολιτική-ιστορική ανάλυση.
Πάντως η προκάτ κριτική που κάνεις ευνοείται από το κλίμα και τους λόγους των παρελάσεων και -κατά την γνώμη μου- θα πρέπει να αποφευγεται.
“Φασίστρια κορασίς παρελαύνει με φασιστική φούστα και φασιστικές γόβες. Στο βάθος παρακολουθεί την φασιστική παρέλαση μια φασιστική οικογένεια, που έχει φέρει και το φασιστικό μωρό της στο φασιστικό καροτσάκι.” αυτο τωρα θεωρεις οτι ειναι επιχειρημα “δικηγορου..” για να καταριψει τη θεση οτι μαθητικες παρελασεις δεν ειναι φασιστικες.οτι οι δικηγοροι ειστε κοπανοι το ειχα υποψη μου αλλα εσυ αγορι μου εισαι πολυ μπροστα μιλαμε για μυαλο οχι μαλακιες