Νέα Καταιγίδα ξέσπασε στην βρετανική εκπαιδευτική πολιτική. Βουλευτές των Τόρηδων ζητούν την επαναφορά των Γραμματικών Σχολείων ως βασικού στυλοβάτη την εκπαιδευτικής πολιτικής, κάτι το οποίο είχε αποκλειστεί το 2010 από τον ηγέτη Κάμερον, αλλά για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους. Από την πλευρά των εργατικών η ψευτο-προοδευτική Guardian απορρίπτει κάθε συζήτηση, αντιτείνοντας ότι η ανανέωση των γραμματικών σχολείων δεν θα συμβάλει σε αυξημένη κοινωνική κινητικότητα.
Θα μου πείτε και τι μας νοιάζει εμάς.
Το ζήτημα της επιλογής των μαθητών μέσω ειδικών δοκιμασιών (τεστ), προκειμένου να ρυθμιστεί η πρόσβαση σε γυμνάσια και λύκεια ανώτερης ποιότητας και απαιτήσεων (στην Μ. Βρετανία τα λεγόμενα Grammar Schools) είναι θέμα το οποίο θα έπρεπε να ενδιαφέρει κάθε περί τα εκπαιδευτικά ζητήματα σκεπτόμενο άνθρωπο. Παλιότερα υπήρχαν και στην Ελλάδα διάφορες σχολές Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης στις οποίες η πρόσβαση ρυθμιζόταν με γραπτό διαγωνισμό. Δυστυχώς και στις δύο χώρες η πρόσβαση με γραπτές εξετάσεις καταργήθηκε στο όνομα μίας στρεβλής αντίληψης περί ισότητας.
Με δεδομένη την επερχόμενη επιδείνωση των εκπαιδευτικών πραγμάτων (η Ελλάδα συνήθως ακολουθεί με διαφορά φάσης τις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Βρετανία), είναι αναγκαίο να προβλεφθούν μέτρα διαφυγής από το βυθιζόμενο σκάφος, τα οποία συμπεριλαμβάνουν την ολοκληρωτική την ολοκληρωτική οικοδιδασκαλία, το εκπαιδευτικό δελτίο και την επαναφορά των σχολείων με εισιτήριες/εισαγωγικές εξετάσεις.
Τα Γραμματικά Σχολεία (Grammar Schools) ήταν από τους βασικούς πυλώνες της βρετανικής εκπαίδευσης από τον 16ο μέχρι τον 20ό αι. Κατά τις δεκαετίες του 1960 και του 1970 όμως, οι Εργατικοί προχωρώντας σε μία πράξη που ακόμη και ο Τόνυ Μπλαιρ χαρακτήρισε “πνευματικό βανδαλισμό” επέφεραν την ουσιαστική κατάργηση (τον περιορισμό τους σε μερικές δεκάδες ανά την επικράτεια) των Γραμματικών Σχολείων. Πολλά από αυτά αναγκάστηκαν να γίνουν ιδιωτικά, ενώ άλλα καρτερικά αποδέχτηκαν την αφομοίωσή τους στον ενιαίο τύπο Δευτεροβάθμιου Σχολείου (Comprehensives) κάτω από την μπότα των υπερασπιστών μίας κακώς εννοούμενης ισότητας. Τα αστεία σχετικά με την ποιότητα της παρεχόμενης παιδείας (bog-standard Comprehensives – σχολεία επιπέδου τουαλέττας) προδίδουν την απαξίωση των Ενιαίων Λυκείων (μεταφράζω την ορολογία τηρουμένων των αναλογιών) από μεγάλο μέρος του Βρετανικού πληθυσμού. Στην Ελλάδα η κατάργηση των εισιτηρίων γραπτών διαγωνισμών έγινε με διαφορά φάσης φυσικά και πάντοτε στη βάση χαλκευμένων και ασύστατων ιδεών περί ισότητας, οι οποίες δυσφημίζουν την ίδια την ισότητα και όσους αγωνίστηκαν για αυτή.
Η επίταση της εκπαιδευτικής κρίσης με την παράλληλη επέλαση μίας εποχής στην οποία η κατά κεφαλήν παιδεία εισέρχεται σε φάση ελεύθερη πτώσης απαιτούν άμεσες λύσεις, οι οποίες δεν είναι δυνατόν να προέλθουν από αδύναμα χέρια πολιτικών θρονοθήρων, που μιλούν με μισόλογα και απέχουν από την ουσιαστική πράξη στην εκπαίδευση.
Τα σημαντικά οφέλη της δημιουργίας μίας τάξης σχολείων στα οποία θα φοιτούν οι καλύτεροι μαθητές είναι ευνόητα. Αύξηση της κοινωνικής κινητικότητας (ας σημειωθεί ότι η κάθετη μείωση της κοινωνικής κινητικότητας στη Μ. Βρετανία έχει πολλάκις συσχετιστεί με την κατάργηση των Γραμματικών Σχολείων), παροχή υψηλού επιπέδου παιδείας σε όσους πραγματικά το επιθυμούν και ουσιαστική ανύψωση του επιπέδου της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Όπως η άμιλλα μεταξύ των κραταιοτέρων στον αθλητισμό δημιουργεί τις προϋποθέσεις για υψηλά επιτεύγματα, έτσι και ο εκ του σύνεγγυς καθημερινός συναγωνισμός δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε ένα πολύ υψηλότερο επίπεδο ακαδημαϊκού επιτεύγματος.
Το ζήτημα ανακύπτει από τον συγκεκριμένο τρόπο με τον οποίο τα Γραμματικά Σχολεία επέλεγαν τους μαθητές τους: ο διαβόητος γραπτός διαγωνισμός (τεστ) 11 συν. Αναμφίβολα η μία και μόνο ευκαιρία σε μία τόσο πρώιμη ηλικία είναι λανθασμένη τακτική. Για αυτό και θα έπρεπε να δημιουργηθεί τουλάχιστον μία δεύτερη ευκαιρία εισαγωγής στα Γραμματικά Σχολεία περί το 14ο ή 15ο έτος της ηλικίας του υποψηφίου. Όμως η ένσταση αυτή όταν αναφέρεται στον θεσμό των Γραμματικών Σχολείων συνολικά είναι αβάσιμη.
Ας μου επιτραπεί και ένα επιχείρημα εκ του αντιθέτου: η απουσία Γραμματικών Σχολείων και εν γένει σχολείων στα οποία η εισαγωγή γίνεται με κριτήριο την ακαδημαϊκή ικανότητα είναι βαθύτατα αντιδημοκρατική και πλουτοκρατική, διότι στην ουσία καθιστά την πρόσβαση σε σχολεία ανώτερης παιδείας προνόμιο της οικονομικής ελίτ.
Ως σκεπτόμενος άνθρωπος δεν διατηρώ την παραμικρή αμφιβολία ότι μία πιλοτική εφαρμογή ενός προγράμματος Γραμματικών Σχολείων σε αρκετές Ευρωπαϊκές χώρες (και στη δική μας μόλις ξεπεράσουμε τα χειρότερα στάδια της οικονομικής κρίσης) θα μας πείσει για τα πολλαπλά και πολυμερή κοινωνικά και πνευματικά οφέλη της ομαδοποίησης των μαθητών σύμφωνα με τις ικανότητές τους. Ποιος ξέρει; Ίσως ακόμη ακόμη να μην είναι άτοπο να αναμένουμε μία αληθινή πνευματική Παλιγγενεσία και την διαμόρφωση ενός νέου τύπου ανθρώπου.
Είχαμε και μεις γραμματικά σχολεία. Τα λέγαμε πρότυπα πειραματικά. Πρόσφατα επανήλθε ο θεσμός των κατατακτηρίων εξετάσεων για την εισαγωγή σε αυτά. Επίσης ψηφίστηκε τροπολογία που διευκολύνει την ίδρυση τους.
Οι ιστορικοι του μελλοντος καποτε θα αναρωτηθουν με ποια ιδεα δικαιοσυνης, με ποια κριτηρια αποτελεσματικοτητας/βελτιστοποιησης/αξιοκρατιας,
τι διαολο ειχαν τελοσπαντων στο μυαλο τουςπώς εκριναν αυτοι που ειπαν οτι τα πειραματικα σχολεια πρεπει να διαλεγουν μαθητες απλα στην τυχη.Εγώ έχω κάποιες ερωτήσεις.
1. Ποια είναι η σχέση κοινωνικής κινητικότητας και πειραματικών; Τι εμπειρικά στοιχεία υπάρχουν;
2. Μιλάμε για Πειραματικά με ίδια προγράμματα σπουδών με τα υπόλοιπα σχολεία ή με διαφορετικά;
3. Κατανοώ το αποτέλεσμα της συγκέντρωσης των άριστων μαθητών για τους άριστους μαθητές. Τι στοιχεία υπάρχουν για τους υπόλοιπους όμως; Δηλαδή, οι 5 καλύτεροι μαθητές κάθε τάξης τώρα ωφελούν ή βλάπτουν τους άλλους 20;
4. Ενόψει της 9χρονης υποχρεωτικής εκπαίδευσης, μήπως θα ήταν σκόπιμο τα Πειραματικά να περιοριστούν στο Λύκειο;
Ναι, στην Γ΄ Γυμνασίου, συμφωνώ με αυτό.
Να μπουμε και λιγο στο ψητο.
Ειμαι ΟΚ σχετικα με τα περισσοτερα επιχειρηματα υπερ των δημοσιων σχολειων ελιτ, ακριβως γιατι αντι να ειναι για την εισοδηματικη ελιτ, οπως ειναι τωρα τα ιδιωτικα, θα ειναι για την “διανοητικη” ελιτ, αν οι εξετασεις ειναι επαρκως καλες.
Υπαρχει ομως ενα βασικο ζητημα που βλεπω να ξεπερνα το κειμενο με ολιγη αδιαφορια:
Πες οτι εχεις ενα σχολειο με 100 συνομηλικα ατομα. Ειναι σχεδον σιγουρο οτι το να μαζεψεις τους 20 καλυτερους σε μια ταξη θα τους κανει καλο (υπαρχει τεραστια βιβλιογραφια σχετικα), τουλαχιστον οσον αφορα τις σχολικες επιδοσεις. Μπορει να κανει κακο στον χαρακτηρα τους και την επαφη που εχουν με τον μεσο ανθρωπο, αλλα πες το ξεπερναω.
Αυτο που δεν μπορω να ξεπερασω ειναι το κακο που θα παθουν οι υπολοιποι 80. Θα χασουν τα φωτεινοτερα παραδειγματα προς μιμηση, θα χασουν τους εξυπνοτερους και ισως σοβαροτερους φιλους τους, θα χασουν ισως ακομα και την προσβαση σε καλες θεσεις εργασιας, καλες σπουδες κτλ
Ειδικα στην Ελλαδα ξερουμε οτι τα δικτυα γνωριμιών παιζουν τεραστιο ρολο, απο την απλη διαχυση πληροφοριας εως την διεφθαρμενη παροχη διευκολυνσεων.
Φυσικα εδω υπαρχει ενα τεραστιο φιλοσοφικο ερωτημα, με ποιο δικαιωμα καταδικαζουμε τους 20 σε χειροτερη παιδεία για το καλο των 80. Αλλα νομιζω οτι η απαντηση δεν ειναι απλα: το δημοσιο σχολειο πρεπει να νοιαζεται μονο για το καλο των καλυτερων.
ΥΓ Θαναση μαζι γραφαμε!
Ένα αντεπιχείρημα ίσως είναι ότι οι ευφυείς γόνοι των πλουσίων ούτως ή άλλως θα συσσωματωθούν στα δικά τους σχολεία;
Ακριβώς. Ακόμη και αν η συνολική εκπαιδευτική ωφέλεια αυξάνεται (αυξάνεται όντως;), δεν εργαλειοποιούμε αυτούς τους 5 μαθητές ανά τάξη;
Καταργούμε την ιδιωτική α’βάθμια και β’βάθμια εκπαίδευση. Το λύσαμε κι αυτό.
Α! Καταργούμε και τους ιδιωτικούς βρεφικούς σταθμούς.
Μα την αλήθεια, η αποκλειστικά δημόσια α΄- και β΄βάθμια έχει πιο πολύ νόημα από την αποκλειστικά δημόσια γ’-βάθμια.
πραγματικα τεραστια ασυνεπεια του ελληνικου συστηματος. Αν θες οντως Σοβιετια, κλεινοντας τα ιδιωτικα γυμνασια/λυκεια, εκει πεφτει η μεγαλη επιλογη. Μετα πανεπιστημιο πανε και εξωτερικο αν θελουν.
” Αυτο που δεν μπορω να ξεπερασω ειναι το κακο που θα παθουν οι υπολοιποι 80. Θα χασουν τα φωτεινοτερα παραδειγματα προς μιμηση, θα χασουν τους εξυπνοτερους και ισως σοβαροτερους φιλους τους, θα χασουν ισως ακομα και την προσβαση σε καλες θεσεις εργασιας, καλες σπουδες κτλ”
Και γιατί η μετακίνηση των 20 αρίστων στον πειραματικό – πρότυπο σχολείο να μην αποτελέσει ισχυρότερο κίνητρο για τους υπόλοιπους 80 να αποδείξουν στις πάμπολλες μελλοντικές εξετάσεις ότι άξιζαν και αυτοί παρόμοια τύχη με τους 20;
Και εν τέλει γιατί η εξίσωση να γίνεται πάντα προς τα κάτω;
Θεωρώ πως το κακό που παθαίνουν σήμερα οι κορυφαίοι 20 (ή οι κορυφαίοι 5-10) είναι πολύ λιγότερο από το κακό που θα πάθουν (αν πάθουν) οι υπόλοιποι 80. Το υποχρεωτικό dumbing down στο επίπεδο των μαθημάτων δεν επιτρέπει στους περισσότερο ταλαντούχους μαθητές να ξεδιπλώσουν τις ικανότητες και να γίνουν το παράδειγμα στη τάξη τους. Εκείνοι που αντιθέτως ξεχωρίζουν σε μια τάξη με σκοπίμως υποβαθμισμένο επίπεδο είναι οι σχετικά επιμελείς μέτριοι που αποστηθίζοντας δίχως να κατανοήσουν σε βάθος την ύλη μπορούν να αντεπεξέλθουν στο επίπεδο σπουδών (που άλλωστε πάνω σε αυτούς είναι calibrated). Οι εξαιρετικά ταλαντούχοι πολύ εύκολα μπορεί να χάσουν το ενδιαφέρον τους για το μάθημα αφού το επίπεδο του οποίου δεν μπορεί να τους ερεθίσει πνευματικά αλλά ούτε και τους επιτρέπει να διακριθούν.
Όσο για την επαφή με τους υπόλοιπους συνομηλίκους τους αυτή μπορεί να επιτευχθεί και εκτός του σχολείου – δες αθλητισμό και άλλες εξωσχολικές δραστηριότητες. Αυτές οι δραστηριότητες είναι πολύ περιορισμένες για τους μαθητές αφού τα κενά (σίγουρα όχι όλα αλλά κάποια) που δημιουργεί το σημερινό (και χθεσινό) προβληματικό δημόσιο σχολείο καλύπτονται στο χρόνο που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για αυτό το σκοπό μέσω της φροντιστηριακής εκπαίδευσης.
το ζήτημα είναι πραγματικά αυτό: όλη η εκπαιδευτική ύλη είναι στοχευμένη σε έναν ανύπαρκτο μέσο όρο
Σωστά, έτσι ακριβώς είναι. Η μετριοκρατία ξεκινά από το χώρο του σχολείου. Όμως μην μας διαφεύγει ότι και στα πειραματικά σχολεία η διδακτέα και εξεταστέα ύλη είναι κοινή με τα υπόλοιπα σχολεία.
Επανεχνικωφ
“Όσο για την επαφή με τους υπόλοιπους συνομηλίκους τους αυτή μπορεί να επιτευχθεί και εκτός του σχολείου – δες αθλητισμό και άλλες εξωσχολικές δραστηριότητες.”
Είσαι βέβαιος γι’ αυτό; Η κοινωνικοποίηση, η επαφή με τον άλλον θέλει εξάσκηση. Το σχολείο δίνει τη δυνατότητα στα πιο εσωστρεφή παιδιά, που δεν έχουν πχ κλίση στον αθλητισμό που ανέφερες, να βρουν μέσα σε ένα ευρύτερο σύνολο συμμαθητών κάποιον φίλο με παρόμοια ιδιοσυγκρασία.
Αυτές οι δραστηριότητες είναι πολύ περιορισμένες για τους μαθητές αφού τα κενά (σίγουρα όχι όλα αλλά κάποια) που δημιουργεί το σημερινό (και χθεσινό) προβληματικό δημόσιο σχολείο καλύπτονται στο χρόνο που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για αυτό το σκοπό μέσω της φροντιστηριακής εκπαίδευσης.
Η φροντιστηριακή εκπαίδευση (αναφέρομαι στη φοίτηση στα φροντιστήρια Μ.Ε.) είθισται να είναι διετής (Β΄-΄Γ Λυκείου). Εκεί όντως (ιδίως στη Γ΄ Λυκείου) συρρικνώνεται ο ελεύθερος χρόνος του μαθητή. Σε όλες όμως τις υπόλοιπες τάξεις του δημοτικού, του γυμνασίου και στην Α΄ Λυκείου η συνήθης φροντιστηριακή απασχόληση περιορίζεται στην ολιγόωρη εκμάθηση ξένων γλωσσών. Το ότι οι Έλληνες μαθητές δεν έχουν ελεύθερο χρόνο είναι ένας ακόμα μύθος της καλομαθημένης ελληνικής κοινωνίας. Το φροντιστήριο δεν είναι αυτό που στερεί, λοιπόν, τη βόλτα και τον αθλητισμό από κανέναν.
Αυτό στην γειτονιά δεν μπορεί να συμβεί; Μα οι πιθανότητες να βρει κάποιο παιδί φίλο με παρόμοια ιδιοσυγκρασία δεν είναι υψηλότερη στα ειδικά σχολεία (αθλητικά, μουσικά, πειραματικά) από ότι στο δημόσιο που μπορεί να έτυχε κάποιος να βρεθεί εξαιτίας και μόνο του τόπου κατοικίας των γονιών του;
Δεν νομίζω πως ευσταθεί αυτός ο ισχυρισμός. Θυμάμαι πως προ αρκετών ετών που βρισκόμουν στη θέση του μαθητή ο διαθέσιμος χρόνος μου ήταν πολύ περιορισμένος και αυτό από την πρώτη Λυκείου (οι νεότερες γενιές ξεκινούν πλέον νωρίτερα τα φροντιστήρια). Έξι ώρες σχολείο (με τις μετακινήσεις 7), 2 ώρες ξένες γλώσσες και άλλες δύο στο φροντιστήριο (με τις μετακινήσεις με τα ΜΜΜ 3)! Πόσες ώρες μένουν για μελέτη και πόσες για εξωσχολικές δραστηριότητες; Για ποιο λόγο οι ξένες γλώσσες να μην μαθαίνονται στο σχολείο και για ποιο το μάθημα να μην γίνεται σε ικανοποιητικό βαθμό στο σχολείο έτσι ώστε να μην χρειάζεται να ξοδεύονται ώρες για την φροντιστηριακή εκπαίδευση (που ναι θα μπορούσε να συνεχίσει να υπάρχει όχι ως υποκατάστατο αλλά ως συμπληρωματικό για εκείνους που είτε θέλουν να αριστεύουν είτε είναι πολύ αδύνατοι – δες ενισχυτική διδασκαλία το ΣΚ)
Θεωρητικά anything goes. Πιθανότατα υπάρχουν θετικές και αρνητικές επιδράσεις. Γι’αυτό meten is weten που λένε τα ξαδέρφια των Γερμανών: Τι λένε οι εμπειρικές έρευνες; Πιο εφφέκτ υπερισχύει; Κάτω από ποιες συνθήκες; Δεν είναι ότι δεν έχουν γίνει εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα ή παγκοσμίως ή ότι δεν έχουν υπάρξει οιωνεί πειράματα. Ας τα βάλουμε κάτω, να τα μετρήσουμε, να δούμε ποιο εφφέκτ είναι μεγαλύτερο λοιπόν.
Το ξέρω, στα σοβαρά το έγραψα. Νόμισες ότι τρολλάρω; Είπαμε, ώρες ώρες με πιάνουν τα σοσιαλιστικά μου.
Αν και είναι αδύνατο να διαχωρίσεις πλήρως τα διάφορα effects τρίτων μεταβλητών κάποιες εμπειρικές έρευνες που έχω υπόψιν μιλάνε για πλεονεκτήματα που προκύπτουν εξαιτίας της μειωμένης μεταβλητότητας στην απόδοση των συμμαθητών. Το peer effect από ότι θυμάμαι είναι μάλλον μη-γραμμικό που σημαίνει πως οι επιδράσεις είναι ανομοιογενείς. Σε μια έρευνα που διάβασα (βασιζόμενη σε δεδομένα από σχολεία της Κίνας) πρόσφατα το effect του top 5% στο achievement των υπολοίπων δεν διέφερε σε τίποτα από εκείνο του top 15%. Από το οποιο προκύπτει ( σύμφωνα με την συγκεκριμένη έρευνα πάντα) ότι στέλνοντας κάποιο μικρό εκ των πραγμάτων αριθμό από τους εξαιρετικά καλούς σε ειδικά σχολεία δεν θα επηρεάσεις σημαντικά (ή δεν θα επηρεάσεις καθόλου) την απόδοση των υπολοίπων. Η βέλτιστη εκπαιδευτική πολιτική από ότι φαίνεται πρέπει να περιλαμβάνει ένα μείγμα και των δύο – δηλαδή και selective και non-selective schools.
Δεν νομίζω πως έχουν υπάρξει σχολεία που να διαχωρίζουν πλήρως τους μαθητές ανάλογα με τις αποδόσεις τους (σχολεία του 1ου decile του 2ου κοκ) – και ορθώς κατά την γνώμη μου. Επιπλέον δεν νομίζω πως υπάρχει άλλος κοινός διαγωνισμός πλην των πανελληνίων που θα επέτρεπε την μέτρηση των εκπαιδευτικών αποδόσεων. Συνεπώς πέραν όλων των άλλων effects που είναι δύσκολο να διαχωριστούν δεν νομίζω πως διαθέτουμε καλή ποιότητα δεδομένων.
Αν και δεν υπάρχουν επίσημες στατιστικές δημοσιευμένες είναι γνωστό ότι τόσο τα δύο Κλασσικά Λύκεια (Αναβρύτων και Περιστερίου) όσο και το Πρότυπο του Πανεπιστημίου Αθηνών (οδός Σκουφά) είχαν υψηλά ποσοστά επιτυχίας στις Πανελλήνιες.
Φυσικά συμφωνώ απολύτως μαζί σας ότι κάθε άλλο παρά εύκολο είναι να διαπιστωθούν μετρήσιμα αποτελέσματα.
Ωστόσο, νομίζω ότι υπάρχει ένα αρκετά υψηλό ποσοστό που προχωρεί στην ολοκλήρωση μεταπτυχιακών διδακτορικών και την δημοσίευση βιβλίων.
Υπάρχει ένα κείμενο στο Freakonomics pou έλεγε πως σε πείραμα στο Chigago με μεταθέσεις καλών μαθητών σε καλύτερα σχολεία. Τα αποτελέσματα ήταν οι Βαθμοί των κακών να παραμείνουν στα ίδια επίπεδα ενώ αυτών που μετακινήθηκαν να εκτιναχθούν προς τα πάνω. Δηλαδή οι χειρότεροι δεν βλάπτονται ιδιαίτερα ενώ αυτοί που έχουν ελπίδες βλάπτονται πολύ.
Εϊναι και λίγο λογικό. η κακή επίδοση εν μέρη έχει να κάνει και με κοινωνικά πρότυπα. Θυμάμαι στην εποχή μου ήταν μαγκιά να κάνεις κοπάνα ή να είσαι αυθάδης. Σϊγουρα είχε επιτυχία στα κορίτσια. Οι επιδόσεις των μαθητών που είχαν δυνατότητες άρχισε να πέφτει για να μιάσουν στο υπόλοιπο σύνολο. Μόνο όσοι είχαν έντονη πίεση απο την οικογένεια συνέχισαν να αποδίδουν.
Τα στοιχεία που έχω εγώ υπόψη μου λένε ότι:
Η σύγκριση ήταν μεταξύ μαθητών που έμειναν για λίγο εκτός των ελίτ σχολείων και αυτών που πέρασαν για λίγο.
Πολύ σημαντικό είναι το τι μετράμε: βαθμούς, συνέχεια στο πανεπιστήμιο, αποφοίτηση, εισόδημα κατόπιν, δείκτες υγείας, μακροζωία, κάτι άλλο;
Επίσης υπάρχουν ενδείξεις ότι τα παραδείγματα που δημιουργούν aspirations παίζουν μεγαλύτερο ρόλο απ’ό,τι θα νομίζαμε.
Από την άλλη είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν έρευνες που δείχνουν το αντίθετο για πολλούς και διάφορους λόγους. Γι’αυτό πέρα από την συγκέντρωση των δεδομένων, η ανάλυση τους για τους σκοπούς του policy πρέπει να εστιάσει στον προσδιορισμό των ακριβών συνθηκών υπό τις οποίες υπερισχύει το ένα ή το άλλο εφφέκτ.
Και οι δύο έρευνες πάντως έχουν πολύ χαμηλή external validity. Οι κάτοικοι της αγροτικής Αιθιοπίας και της Κένυας αποτελούν μια ιδιαίτερη περίπτωση και η εισαγωγή στα πανεπιστήμια μπορεί να υποδεικνύει άλλα πράγματα (όπως την οικονομική δυνατότητα της οικογένειας αφού σε αυτές τις χώρες η πανεπιστημιακή εκπαίδευση αφορά μικρό μέρος του πληθυσμού) πέρα από το educational achievement. Αυτά δίχως να έχω διαβάσει τα συγκεκριμένα άρθρα (όπως δεν έχω διαβάσει και το αντίστοιχο για την ΝΥ). Btw το άρθρο για την ΝΥ λαμβάνει υπόψιν την ετερογένεια στο κάθε group ή απλά μοντελοποιεί τον μέσο;
Τ’αποτελέσματα συνήθως αναφέρονται στη διαφορά των δύο μέσων, αν εννοείς αυτό. Ένα απλό regression discontinuity είναι βασικά.
Από το abstract:
Φυσικά λόγω του RD design τα συμπεράσματα δεν γενικεύονται απαραίτητα με ασφάλεια στο σύνολο της κατανομής. Η πιο σημαντική, για μένα, κριτική στην γενίκευση των ευρημάτων είναι το ότι στη ΝΥ ακόμα και οι μαθητές που δεν πάνε σε elite λύκειο, έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν πιο απαιτητικά και προσαρμοσμένα στους στόχους τους μαθήματα.
Για την Κένυα το πέηπερ ισχυρίζεται ότι έχει δεδομένα από κάτι σαν πανελλήνιες που δίνουν τα παιδιά στα 14-15 για την είσοδο στα λύκεια και η κατανομή γίνεται αυτοματοποιημένα. Το πέηπερ κοιτάει τη διαφορά μεταξύ των μαθητών που μόλις έγιναν δεχτοί σ’ένα ελίτ σχολείο με αυτούς που μόλις έμειναν έξω.
Η Αιθιοπία αφορά το ρόλο των προτύπων, όχι τόσο άμεσα την εκπαίδευση.
Υπάρχει και ένα άλλος λόγος για τον οποίο οι ΗΠΑ δεν μπορούν να θεωρηθούν αντιπροσωπευτική περίπτωση. Πολλά από τα καλύτερα πανεπιστήμια είναι ιδιωτικά και έχουν περιουσία που τους επιτρέπει να κάνουν διαφορετικού έιδους σχεδιασμούς.
th.alys Θενκς για τις διευκρινήσεις. Ρίχνω μια ματιά στο paper και τα ξαναλέμε
Έριξα μια σχετικά γρήγορη ματιά στο paper. Δεν θα έλεγα πως μου αρέσει και τόσο πολύ το ερευνητικό του σχέδιο αφού εστιάζει αποκλειστικά στους μαθητές που βρίσκονται κοντά στο cut-off point των εξετάσεων. Συγκρίνει δηλαδή αποκλειστικά τους καλύτερους των χειρότερων με τους χειρότερους των καλύτερων και εξάγει συμπεράσματα σε σχέση με το συμβαίνει στο σύνολο. Υπάρχουν όμως πολλοί λόγοι για τους οποίους ένας καλούτσικος μαθητής θα μπορούσε να τα βρει μπαστούνια σε ένα σχολείο των άριστων και να μην εκμεταλλευθεί πλήρως τις προσφερόμενες σε αυτό δυνατότητες. Αντιστοίχως ο καλούτσικος μαθητής μπορεί εύκολα να διαπρέψει σε ένα κοινό σχολείο με ότι συνεπάγεται αυτό για την αποδοχή στα κολέγια. Ενδεχομένως δε ή αποδοχή στα κολέγια να σχετίζεται στενότερα με το SAT από ότι με το σχολείο για τους μαθητές που βρίσκονται κοντά στο κατώφλι της εισαγωγής στο exam school. Κάτι αντίστοιχο ενδεχομένως συμβαίνει στην αγορά εργασία της ΜΒ όπου ο βαθμός στα A Levels είναι ορισμένες φορές σημαντικότερος από ότι το πανεπιστήμιο φοίτησης – χωρίς αυτό να σημαίνει πως ο μαθητής με τα σχετικά χαμηλά A levels που είχε την τύχη να γίνει δεκτός και φοίτησε σε ένα καλούτσικο Red Brick αντί σε ένα poly δεν κέρδισε κάτι από την επιλογή του (intellectually τουλάχιστον).
Το ότι δεν υπάρχει διαφορά στο συγκεκριμένο cut off όμως(όχι τρομερά εντυπωσιακό αποτέλεσμα) μπορεί να μας βοηθήσει να ορίσουμε το πού πρέπει να βρίσκεται το cut off. Ν’απαντήσουμε δηλαδή στην ερώτηση του Αθανασίου.
Επίσης τα δύο πέηπερς κοιτάνε την εισαγωγή σε πανεπιστήμια. Αναρωτιέμαι αν θα υπάρχει διαφορά στην αγορά εργασίας αργότερα.
Δεν το πρόσεξα αυτό, ίσως γιατί όποτε βλέπω RD αυτόματα σκέφτομαι ότι η ερμηνεία πρέπει να είναι πολύ προσεχτική.
Υπό συνθήκες ενδεχομένως ναι – χωρίς όμως η συγκεκριμένη πληροφορία από μόνη της να μας επιτρέπει να κάνουμε κάτι τέτοιο. Βέβαια στη συγκεκριμένη περίπτωση οι συγγραφείς μπορεί να μην μετράνε τόσο το εκπαιδευτικό αποτέλεσμα όσο τα biases των admission committees των πανεπιστημίων.
Ωραία αυτή η συζήτηση, αλλά παραμένει μόνο συνεπειοκρατική. Έστω ότι η εκπαιδευτική ωφέλεια είναι αθροιστικά μεγαλύτερη για τα μικτά σχολεία έναντι των σχολείων αριστείας συν των κοινών. Το προκαταρκτικό ερώτημα είναι με ποιο επιχείρημα δεν παρέχει το κράτος στους φορολογούμενους γονείς των άριστων μαθητών τα δικά τους σχολεία (ενώ παρέχει Αθλητικά Γυμνάσια και Μουσικά Λύκεια ας πούμε);
Προσοχή στο “παρέχει” και στο “φορολογούμενους”.
Εισαγωγικές για σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης = φροντιστήρια
Τελικά η αξιοκρατία πάει περίπατο και εισάγονται αυτοί που έχουν να πληρώνουν το φροντιστήριο
(Υποθέτω επίσης ότι όσοι είναι υπέρ δεν έχουν παιδιά ή πιστεύουν ότι τα παιδιά τους ανήκουν στο 20% των αρίστων)
“αληθινή πνευματική Παλιγγενεσία και διαμόρφωση ενός νέου τύπου ανθρώπου”
για γέλια και για κλάματα αυτός ο επίλογος
Έχεις κάποιες σκέψεις, αλλά δυσκολεύεσαι στην έκφραση. Πάμε άλλη μία, μπορείς καλύτερα.
Η γενίκευσή σας είναι αστεία. Ουσιαστικά αναφέρεστε στο ζήτημα της ανατροφής και των δυνατοτήτων που δίνονται στον καθένα μας να αναπτυχθεί ως προσωπικότητα. Καμία κοινωνία δεν έλυσε αυτό το πρόβλημα. Είναι όμως βέβαιον ότι ενα πρότυπο-γραμματικό σχολείο στο οποίο θα μπορούσε να εισαχθεί ο μαθητής με εξετάσεις θα διεύρυνε την πρόσβαση όλως των κοινωνικών τάξεων σε ανώτερης στάθμης εκπαίδευση.
Αυτό και μόνο δείχνει ότι δεν κατονοείτε την σημασία του σχολείου και του τύπου του σχολείου στην πνευματική ανάπτυξη των εθνών. Τα ουμανιστικά σχολεία της Αναγέννησης τα έχετε ακούσει; Τα γερμανικά γυμνάσια του 19ου αι; Φυσικά υπάρχουν και οι παράγοντες της διδακτέας ύλης και των διδασκόντων. Γεγονός όμως παραμένει ότι φέρνοντας σε επαφή τα καλύτερα μυαλά της εποχής σε ένα περιορισμένο χώρο μάλλον έδωσε αποτελέσματα.
Αυτό το επιχείρημα είναι πραγματικά για γέλια και για κλάματα. Κακώς υποθέτετε τα όσα υποθέτετε.
“Εισαγωγικές για σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης = φροντιστήρια
Τελικά η αξιοκρατία πάει περίπατο και εισάγονται αυτοί που έχουν να πληρώνουν το φροντιστήριο”
Η αξιοκρατία δεν πάει περίπατο βάσει της λογικής σου και όταν ένας μορφωμένος γονιός μπορεί να βοηθήσει το παιδί του στα μαθήματα σε σχέση με τον αμόρφωτο που δεν έχει τη δυνατότητα αυτή; Μήπως τελικά το φροντιστήριο υπό αυτό το πρίσμα συντείνει προς την αποκατάσταση των αξιοκρατικών κριτηρίων εισαγωγής, αφού παρέχει πρόσθετη στήριξη και στο παιδί ημιμαθών γονέων;
(Υποθέτω επίσης ότι όσοι είναι υπέρ δεν έχουν παιδιά ή πιστεύουν ότι τα παιδιά τους ανήκουν στο 20% των αρίστων)
Το “άριστος” είναι επίθετο υπερθετικού βαθμού γιατί δηλώνει την κατοχή μιας ιδιότητας σε βαθμό υπερθετικό (υπέρ του θετικού). Δηλαδή, για να υπάρχει άριστος, πρέπει να υπάρχει και ο μέτριος για να συγκριθεί μαζί του ο άριστος και να αποδείξει την υπεροχή του. Εγώ είμαι γονέας και εύχομαι σε μια δεκαετία τα παιδιά μου να έχουν την τύχη να εισαχθούν σε ένα παρόμοιο σχολείο. Αν δεν το καταφέρουν, το πρώτο πράγμα που θα κάνω είναι αυτοκριτική – τί δεν τους έμαθα σωστά. Με τίποτα όμως δεν θα επιδιώξω να ανακόψω την πνευματική πορεία αξιότερων παιδιών για να ικανοποιήσω τη δική μου ματαιοδοξία.
Διάβασε, αν θέλεις μια μετάφραση της Πολιτείας του Πλάτωνα και επικεντρώσου στην “Αλληγορία του σπηλαίου”: 2500 χρόνια πριν οι αρχαίοι Έλληνες είχαν ακριβώς τους ίδιους προβληματισμούς με αυτούς που παρατίθενται εδώ (η χαρά, δηλαδή, του Άδωνι!)
Αξιότιμοι Κύριοι,
Σας ευχαριστώ για τα γόνιμα σχόλια. Ήρθε λοιπόν η ώρα -αφού με πρόγκηξε ο Αθανάσιος για να είμαι ειλικρινής- να καταθέσω και εγώ κάποιες απόψεις και να συμπληρώσω ένα άρθρο το οποίο δεν θα μπορούσε να είναι ποτέ πλήρες λόγω περιορισμών στην έκταση.
1α. Το πρώτο ερώτημα που τέθηκε είναι αν όντως η εισαγωγή σε ε΄να σχολείο με εξετάσεις έχει θετική επενέργεια στον μαθητή.
Το άρθρο της Daily Mail συνοψίζει τις στατιστικές και για τα γραμματικά σχολεία αναφερόμενο στην εισαγωγή στα ανώτατα εκπαιδευτικα΄ ιδρύματα και ιδιαίτερα στην Οξφόρδη και το Καίημπριτζ.
http://www.dailymail.co.uk/news/article-2012453/Oxbridge-dominated-5-schools-taking-places-2-000-comprehensives.html
1β. Στην Ελλάδα ήταν κοινό μυστικό ότι τα πρότυπα είχαν υψηλότερο ποσοστό επιτυχίας στις πανελλήνιες αλλά εξ όσων γνωρίζω δεν υπάρχουν στατιστικά στοιχεία.
Γνωρίζω φυσικά ότι μόνο εν μέρει έχω απαντήσει στα ερωτήματά σας αλλά ζητώ την υπομονή σας.
Σε άλλο του άρθρο ο ίδιος συγγραφέας, o Will Dobbie, συμπεραίνει τα εξής
Είναι γεγονός ότι σε αυτό το άρθρο αναφέρεται σε διαφορετικό δείγμα για τη μελέτη του και έχει διαφορετικούς δείκτες, είναι ωστόσο αξιοσημείωτη η διαφορά του τόνου του λόγου του.
Επιπλέον υπάρχουν στοιχεία ότι οι λεγόμενες ‘Ακαδημίες’, δηλαδή τα νέα Βρετανικά πρότυπα που δεν ονομάζονται Grammar για να μην χρειαστεί να περάσει από την Βουλή των Κοινοτήτων σχετικός νόμος κάτι που θα έδινε στους εργατικούς ευκαιρία να δώσουν τόνο μάχης, βελτιώνουν σημαντικά την απόδοση των μαθητών [ Andrew Eyles
and Stephen Machin: The Introduction of Academy Schools to England’s Education ].
Σαφώς σαφέστατα και με διαφορετικά προγράμματα φίλτατε Αθανάσιε.
Θεός φυλάξοι.
Ως απόφοιτος του Κλασσικού Λυκείου Αναβρύτων δεν θ α ξεχάσω πόσο με ωφέλησε σαν άνθρωπο και επιστήμονα το γεγονός ότι για μεγάλα χρονικά διαστήματα των 3 ετών που κάναμε λατινικά, χρησιμοποιούσαμε το ‘κίτρινο βιβλίο’ και όχι το βιβλίο που χρησιμοποιούσαν άλλα Λύκεια. Ευχαριστώ τον καλό Θεό που το ΠΔ σχετικά με την λειτουργία των Κλασικών Λυκείων έλυνε σε ένα βαθμό τα χέρια των δασκάλων.
Πόσο πιο παραγωγική ήταν η ιστορία και η φιλοσοφία όταν δεν χρησιμοποιούσαμε καθόλου το βιβλίο!
Να συνοψίσω λίγο μέχρι εδώ:
1. Φαίνεται λογικό και υπάρχουν κάποια εμπειρικά δεδομένα ότι τα πρότυπα σχολεία επηρεάζουν θετικά τους μαθητές τους.
2. Τα πρότυπα πρέπει να προσφέρουν διαφορετικό επίπεδο σπουδών, με πιο απαιτητικό πρόγραμμα.
3. Ζήτημα τίθεται αν πρέπει να μιλάμε για πρότυπα Γυμνάσια ή πρότυπα Λύκεια ή αμφότερα. Λόγω της υποχρεωτικής 9ετούς εκπαίδευσης, αποκλίνω προς τα πρότυπα Λύκεια.
4. Το βασικό πρόβλημα φαίνεται να είναι ποια η επίδραση της αφαίρεσης του π.χ. 5% ή 10% των καλών μαθητών από μια τάξη στους υπόλοιπους. Τους στερεί από τα πρότυπα; Τους παραδειγματίζει;
Ίσως θα ήταν καλό να το ποσοτικοποιήσουμε και λίγο. Αν δηλαδή έχουμε κατά νου προσφερόμενες θέσεις σε πρότυπα ίσες με το 20% των κοινών Λυκείων, αποκεφαλίζουμε κάθε τάξη από τους καλούς μαθητές της (τους 5 από τους 25). Ίσως αν παίρναμε τους απουσιολόγους της μόνο (2/25) ένα 8% δηλαδή, να μην δημιουργήται αξιόλογο πρόβλημα.
@Κωνσταντίνος Λερούνης
Κωνσταντίνε τα δεδομένα στα οποία αναφέρεστε δεν είναι επαρκή για την εξαγωγή συμπερασμάτων και θεωρώ πως το βασιζόμενο στις συγκεκριμένες ενδείξεις σκεπτικό σας μερικώς λανθασμένο. Πρώτον, δεδομένου του μικρού αριθμού των δεδομένων (τρία τα data points) η πιθανότητα τα παρατηρούμενα να οφείλονται στην τύχη είναι αρκετά υψηλή. Δεύτερον, δύναται να υπάρχουν τρίτοι παράγοντες που να επιδρούν στις εκπαιδευτικές επιδόσεις (αυτό αν υποθέσουμε πως διαθέτουμε δεδομένα που την μετράνε ικανοποιητικά) πέραν του schooling. Αυτοί οι τρίτοι παράγοντες πιθανότατα δημιούργησαν τις κατάλληλες συνθήκες προκειμένου ο μαθητής να γίνει δεκτός στο επιλεκτικό πειραματικό σχολείο – δηλαδή αποτελούν “common factor” και στην εισαγωγή και στις εκπαιδευτικές επιδόσεις. Μιλάμε δηλαδή για καλές εκπαιδευτικές επιδόσεις όχι εξαιτίας αλλά ανεξάρτητα (ή παρά) του schooling. Ενδεικτικά θα μπορούσα να αναφέρω το οικογενειακό περιβάλλον (όπως ο χρόνος που αφιερώνουν οι μορφωμένοι γονείς με στο διάβασμα του παιδιού τους, τα ερεθίσματα που το δίνουν – καλά βιβλία κτλ.), τα έμφυτα ταλέντα του παιδιού κοκ. Προκειμένου να αξιολογήσεις την επίδραση του σχολείο απαραίτητος είναι ο έλεγχος αυτός των τρίτων κοινών ή μη παραγόντων. Τέλος καθόλου αξιοπερίεργο δεν μου φαίνεται πως οι εκπαιδευτικές επιδόσεις των μαθητών των πειραματικών σχολείων είναι υψηλότερες από εκείνες από τον μέσο όρο εκείνων των υπολοίπων σχολείων αφού αυτό αποτελεί συνεπακόλουθο της αρχικής διαδικασίας επιλογής. Η μέση απόδοση των μαθητών που έχουν επιλεχθεί ως οι καλύτεροι βάσει κάποιοι διαγωνισμού (εκείνον της εισαγωγής στα πειραματικά) που μετράει ικανοποιητικά τις εκπαιδευτικές τους επιδόσεις είναι αυτονόητο πως τείνουν είναι υψηλότερες από εκείνες του μ.ο. Αυτό γιατί έχει προηγηθεί δειγματοληψία από το δεξί άκρο της κατανομής! Απαραίτητη συνθήκη αποτελεί η σύγκριση των όμοιων με όμοια. Δηλαδή σύγκριση μεταξύ των μαθητών του πειραματικού και εκείνων που απέδωσαν ή θα μπορούσαν να αποδώσουν εξίσου καλά στον διαγωνισμό εισαγωγής με εκείνους του πειραματικό αλλά τελικά φοίτησαν στο κοινό δημόσιο σχολείο (για τυχαίους – ανεξάρτητους με τρίτους παράγοντες που σχετίζονται με την εκπαιδευτική απόδοση λόγους) .
Έγραψα το συγκεκριμένο μνμ βιαστικά και έχω κάνει κάποια συντακτικά λάθη. Αν δεν βγάζετε νόημα είμαι διαθέσιμος για περαιτέρω διευκρινήσεις.
ΑΑ
Δεοντολογικά δεν θεωρώ ορθή τη μετατροπή των άριστων μαθητών ως μέσο αλλά ούτε και το συνεπαγόμενο για αυτούς κόστος. Δεν θεωρώ πως ελεύθερη πνευματική ανάπτυξη πρέπει να απαγορεύεται μέσω της επιβολής τέτοιου είδους περιορισμών. Πέραν αυτών θεωρώ πως συνεπειοκρατικά η υπόθεση πως η εκπαιδευτική ωφέλεια είναι αθροιστικά μεγαλύτερη για τα μικτά σχολεία έναντι των σχολείων αριστείας συν των κοινών δεν ευσταθεί. Δεν νομίζω πως έχασαν κάτι οι δυνητικοί συμμαθητές του Αϊνστάιν ή του Πασκάλ επειδή οι τελευταίοι παρακολούθησαν τα μαθήματα τους κατ’ οίκον. Αντιθέτως η επιστήμη αλλά και οι ίδιοι θα μπορούσε να είχε χάσει πολλά αν φοιτούσαν στο Λύκειο της Γκράβας.
@Guest
” Τελικά η αξιοκρατία πάει περίπατο και εισάγονται αυτοί που έχουν να πληρώνουν το φροντιστήριο”
Θεωρείτε πως και η εισαγωγή στα πανεπιστήμια θα έπρεπε να γίνεται με διαφορετικό τρόπο για να μην “εισάγονται αυτοί που έχουν να πληρώνουν το φροντιστήριο”. Μήπως αγνοείτε τι σημαίνει η λέξη αξιοκρατία; Τέλος μήπως έχετε παρεξηγήσει λίγο τον ρόλο της εκπαίδευσης; Επειδή για διάφορους λόγους δεν γεννιόμαστε όλοι ίδιοι (άλλοι γεννιούνται έξυπνοι, άλλοι διαθέτουν γονείς που ενδιαφέρονται για τους ίδιους και φροντίζουν για την μόρφωση τους, άλλοι γεννιούνται σε οικογένειες που διαθέτουν χρήματα και έχουν την δυνατότητα να χρηματοδοτήσουν τις σπουδές στα ιδιωτικά σχολεία κτλ.) είναι σκόπιμο να υποχρεώσουμε τους πάντες στη μετριότητα ή τον πάτο; Τα πειραματικά σχολεία εξάλλου θα μείωναν την αρχική ανισότητα. Θα έδιναν την δυνατότητα στους μη εύπορους γονείς που δεν διαθέτουν τους πόρους για την χρηματοδότηση της ιδιωτικής εκπαίδευσης να στείλουν τα τέκνα τους σε εφάμιλλα ή ανώτερα των ιδιωτικών ιδρυμάτων σχολεία!
Να υποθέσω και εγώ πως θα ζηλεύατε το παιδάκι που μπόρεσε να φοιτήσει στο πειραματικό σε αντίθεση με το δικό σας (που και στις δύο περιπτώσεις θα κατέληγε στο κοινό δημόσιο);
Εντάξει, ας μην κρυβόμαστε: Στην Ελλάδα είναι πολύ πιο πιθανό να περάσει σε σχολή υψηλού κύρους το τέκνο του κατοίκου ΒΠ από αυτό του αγρότη, ακόμα κι αν έχουν ακριβώς τις ίδιες ικανότητες. Πάνε 8 χρόνια απ’όταν είδα τα στοιχεία, αλλά ήταν τόσο μεγάλη η διαφορά που ακόμα θυμάμαι τι έδειχναν. Οι εξετάσεις για την είσοδο στα πειραματικά θα δημιουργούσαν ζήτηση για προετοιμασία των μαθητών γι’αυτές. Το οποίο σημαίνει ότι όντως θα υπήρχαν φροντιστήρια κι ότι, ceteris paribus, τα παιδιά με πλουσιότερους γονείς θα είχαν πλεονέκτημα.
Σε αυτό όμως υπάρχει, μερική, λύση: Ας γίνουν τα εν λόγω σχολεία στα εργατικά προάστια και στην επαρχία, όχι στ’Ανάβρυτα. Η καθημερινή απόσταση θα είναι αποτρεπτική γι’αρκετούς γονιούς που μπορούν να στείλουν ούτως ή άλλως τα παιδιά τους σε καλά ιδιωτικά, κάτι που λογικά θα μειώσει την ανισότητα.
Εμένα μ’ανησυχεί (και) κάτι άλλο: Τα παιδιά που θα πάνε στα σχολεία ελίτ, μετά θα πάνε σε πανεπιστήμια ελίτ, θα βρούνε δουλειές ελίτ, γενικά θα κάνουν ζωή ελίτ, αποκομμένα από το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο. Μια κοινωνία για να λειτουργήσει χρειάζεται κάποιον ψυχικό δεσμό μεταξύ των μελών της. Η μαζική, κρατική, υποχρεωτική εκπαίδευση έχει, ανάμεσα στους άλλους, κι αυτόν τον σκοπό. Το έργο της δυσκολεύεται όταν έχουμε τους κατά τεκμήριο ικανότερους κάθε γενιάς να ζούνε παράλληλα με το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο από τα 15(12) τους. Δεν θ’αποδυναμωθεί ο ψυχικός δεσμός; Πώς μπορεί να διατηρηθεί στα ίδια επίπεδα;
Μερικά περνάνε και ΤΕΙ Πειραιά. :-Ρ
Φανταρικό.-
Είναι επίσης περισσότερο πιθανό να περάσει σε καλή σχολή το παιδί μορφωμένων γονιών μέσου ή μικρομεσαίου εισοδήματος (παλλοί από τους αριστούχους που γνωρίζω είχαν γονείς εκπαιδευτικούς) από ότι το παιδί ενός εύπορου εργολάβου ή ενός εύπορου ιδιοκτήτη βενζινάδικου. Η μεγάλη δε διαφορά που ενδεχομένως παρατήρησες μπορεί να οφείλεται σε σημαντικό βαθμό και στο γεγονός πως μεγαλύτερο ποσοστό από τα παιδιά των ΒΠ φοιτούν σε καλά ιδιωτικά σχολεία. Τη συγκεκριμένη δυνατότητα (της φοίτηση σε καλό σχολείο!) τα παιδιά των μη εύπορων γονιών αυτή την στιγμή δεν την έχουν.
Επιπροσθέτως διακρίνω μια λογική ασυνέπεια στο λόγο σου. Από την μία ισχυρίζεσαι πως υπάρχει σημαντική συσχέτιση μεταξύ της ιδιότητας του κάτοικου ΒΠ και της εισαγωγής στα ΑΕΙ και από την άλλη διατυπώνεις το φόβο πως θα εξασθενίσει ο ψυχικός δεσμός μεταξύ των άριστων με την υπόλοιποι κοινωνία. Μα οι άριστοι, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς σου, αυτή την στιγμή κατοικούν στα ΒΠ! Και είναι πλήρως ξεκομμένοι όχι εξαιτίας των μαθητικών τους επιδόσεων αλλά εξαιτίας του περιβάλλοντος τους! Χειρότερα δηλαδή δεν γίνεται. Αντιθέτως ο άριστος μη κάτοικος ΒΠ του πειραματικού εξακολουθεί να διατηρεί όλους τους δεσμούς του με την κοινωνία – έχει γονείς περισσότερο αντιπροσωπευτικούς του μέσου γονιού και μεγαλώνει σε περισσότερο αντιπροσωπευτικές της μέσης γειτονιές. Από που και έως που οι καλές επιδόσεις στα μαθήματα από μόνη της και η συναναστροφή με συμμαθητές που διαθέτουν παρόμοια ταλέντα, ενδιαφέροντα και κλίσεις μπορεί αποδυναμώσει το ψυχικό θεσμό στον οποίο αναφέρεσαι;
Τέλος ναι οι εξετάσεις για την είσοδο στα πειραματικά θα δημιουργούσαν ζήτηση για προετοιμασία των μαθητών γι’αυτές. Ωστόσο επαναλαμβάνω πως τα παιδιά των περισσότερων πλουσίων μπορούν ήδη να εξασφαλίσουν πρόσβαση σε πολύ καλά ιδιωτικά σχολεία – τα οποία για πολλούς και διαφορετικούς έξω-εκπαιδευτικούς λόγους (πολυτελείς εγκαταστάσεις, πισίνες κτλ. κτλ.) σε κάθε περίπτωση θα προτιμήσουν! Τα πειραματικά θα δώσουν την δυνατότητα στα ευφυή αυτά παιδιά που δεν έχουν την δυνατότητα να σπουδάσουν σήμερα σε πολύ καλό σχολείο να το κάνουν.
Btw μήπως είναι λιγάκι λανθασμένη η επιχειρηματολογία που αγνοεί όλη την υπόλοιπη κατανομή πλην μιας παραμέτρου της (δες μέσος);
Υπάρχουν δύο διαστάσεις(χονδρικά): το υπόβαθρο και η ικανότητα. Σήμερα έχουμε διαχωρισμό κυρίως ως προς την πρώτη. Με αποτέλεσμα να υπάρχει και μειωμένος ψυχικός δεσμός γι’αυτούς. Αυτό δεν διορθώνεται αν δεν καταργήσουμε την ιδιωτική παιδεία μέχρι τα 18. Οπότε το παίρνουμε ως δεδομένο. Το ερώτημα είναι αν θέλουμε ν’αυξήσουμε τον κατακερματισμό. Κι αν ναι πόσο.
Για μένα τα πειραματικά πρέπει να λειτουργούν στην επαρχία και σε low-middle/working class προάστια, ώστε τουλάχιστον οι μαθητές τους να έχουν εικόνες από την κοινωνία έξω από την φουσκα τους.
Πως θα τον αυξήσουμε δίνοντας την δυνατότητα σε πολύ καλούς μαθητές από χαμηλότερο κοινωνικό-οικονομικά background να σπουδάσουν σε σχολεία ανώτερης ποιότητας; Κάποιος φίλος μου από φτωχή Ινδική οικογένεια της ΜΒ πήγε σε Grammar School και από εκεί στο Cambridge (ο νεότερος αδελφός του αντιθέτως που δεν πήγε σε Grammar School δεν σπούδασε). Πως θα κατακερματιστεί η κοινωνία αν δώσουμε ευκαιρίες σε άτομα που διέθεταν και θα συνεχίζουν να διαθέτουν μειονεκτήματα (η καλή εκπαίδευση δεν τα λύνει όλα τα προβλήματα) εξαιτίας του κοινωνικό-οικονομικού τους υποβάθρου ευκαιρίες που αυτή την στιγμή δεν έχουν;
Θα συμφωνήσω τέλος στο ότι υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη για τη ύπαρξη σχολείων στην επαρχία και στα low-middle/working class προάστια. Σχολεία ωστόσο εξίσου απαιτητικά των ιδιωτικών των ακριβώς προαστίων.
Εκτός πειραματικών συναναστρέφεσαι και κάποιον εκτός της πνευματικής σου κάστας, αν και συνήθως όχι εκτός της τάξης σου. Με τα πειραματικά συναναστρέφεσαι αποκλειστικά κόσμο της κάστας σου και σχεδόν αποκλειστικά και της τάξης σου.
Το μπολνταρισμένο είναι το κλειδί για να διατηρήσουν τα παιδιά αυτά ένα μίνιμουμ επαφής με τον έξω κόσμο.
Ο μαθητής του γκέτο θα έχει κάποιο ταβάνι στο που θα μπορέσει να φτάσει αν παραμείνει στο σχολείο της γειτονιάς του. Η πνευματική κάστα κάποιου εξαρτάται και από την εκπαίδευση που λαμβάνει. Εσύ ισχυρίζεσαι πως πρέπει να δεσμεύσουμε κάποιον και να μην του δώσουμε την δυνατότητα να αναπτύξει περαιτέρω τις πνευματικές του ικανότητες αφού θα ωφεληθεί σε κάτι (που ορίζεις ως ψυχικό δεσμό – αυτός ο ψυχικός δεσμός στην γειτονία ή την οικογένεια δεν μπορεί να αναπτυχθεί;) βρισκόμενος σε κάποιο σχολείο με παιδιά που διαθέτουν υποδεέστερες ικανότητες και όρεξη για εκπαίδευση σε σχέση με τον ίδιο.
Και για ποιο ακριβώς λόγο είναι κακό οι περισσότερο ικανοί μαθητές να συναναστρέφονται με κόσμο της “πνευματικής τους κάστας”; Επιπλέον σε αυτό το “σχεδόν αποκλειστικά και της τάξης σου” έχω ήδη αναφερθεί. Δεδομένου πως δεν τοποθετούν τους μαθητές σε ένα τυχαίο σχολείο αλλά σε εκείνο της γειτονιάς τους είναι γεγονός πως οι μαθητές στη σημερινή κατάσταση καταλήγουν πάντα σε σχολείο σχεδόν αποκλειστικά της τάξης τους! Το κολλέγιο Αθηνών έχει μόνο πλουσιόπαιδα και τα δημόσια των καλών προαστίων σχεδόν μόνο upper-middle class μαθητές. Αντιθέτως μετά το πρώτο screening των πανελληνίων οι υψηλόβαθμες πανεπιστημιακές σχολές έχουν και χωριατόπαιδα και παιδιά μόνο-γονεϊκών οικογενειών και παιδιά χαμηλόμισθων εκπαιδευτικών! Ναι ενδεχομένως σε μειοψηφία αλλά ο μόνος τρόπος να αυξηθεί ο αριθμός αυτών είναι παροχή της δυνατότητας πρόσβαση στην υψηλής ποιότητας εκπαίδευση νωρίς! Τέλος σημείωσε πως οι καινοτομίες προκύπτουν πάντα από τους άριστους. Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να δημιουργήσουμε κάποια λίγα εξαιρετικά πανεπιστημιακά ιδρύματα από τα οποία θα προκύψουν καινοτόμοι άνθρωποι αν δεν δημιουργήσουμε πρώτα γενιές διαθέτοντες εξαιρετικούς μαθητές.
“Τα παιδιά που θα πάνε στα σχολεία ελίτ, μετά θα πάνε σε πανεπιστήμια ελίτ, θα βρούνε δουλειές ελίτ, γενικά θα κάνουν ζωή ελίτ, αποκομμένα από το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο.”
Προφανώς αναφέρεσαι στα ιδιωτικά κολέγια, στα οποία φοιτούν οι γόνοι αστικών οικογενειών. Όμως υπάρχει και ο δεύτερος ρομαντικός τρόπος: το άξιο παιδί της εργατικής οικογένειας μπορεί ακόμα και σήμερα, αν αξίζει πραγματικά, να κυνηγήσει μια υποτροφία και με αγώνα να φοιτήσει και αυτό σε πανεπιστήμιο ελιτ, να βρει δουλειά ελίτ …Τα πειραματικά σχολεία δεν δίνουν στο μέσο άξιο ελληνόπουλο που δεν μπορεί να φοιτήσει στο Κολλέγιο Αθηνών την ευκαιρία για ποιοτικότερη μόρφωση;
“Το έργο της δυσκολεύεται όταν έχουμε τους κατά τεκμήριο ικανότερους κάθε γενιάς να ζούνε παράλληλα με το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο από τα 15(12) τους. Δεν θ’αποδυναμωθεί ο ψυχικός δεσμός; Πώς μπορεί να διατηρηθεί στα ίδια επίπεδα;”
Η αξιο-κρατία είναι προτιμότερη από τη μετριο-κρατία. Ο ψυχικός δεσμός στον οποίο αναφέρεσαι αποδυναμώνεται από την αναξιοκρατία και τη μετριοκρατία και όχι από την αναξιοκρατία: τον καλλίτερό σου θα τον φθονήσεις, αλλά θα τον παραδεχτείς, η ανέλιξη του μετρίου (κομματόσκυλου, βισματία) είναι αυτή όμως που θα διαρρήξει τους δεσμούς με την κοινωνία αλλά ακόμα χειρότερα, με την πολιτεία.
Αναφέρομαι στα ελίτ σχολεία, ιδιωτικά τε και πειραματικά. Ένα παιδί που πάει σε ελίτ σχολείο στα 15 του, δεν θα ξανακάνει παρέα, δεν θα παίξει μπάλα, δεν θα πιει μπύρες ξανά στη ζωή του με κάποιον εκτός του στενού ελίτ κύκλου του παρά μόνο από τύχη(ή αν πάει στον στρατό κι εκεί υπό προϋποθέσεις). Το παιδί αυτό θα ζει στην φούσκα του όπου όλοι οι φίλοι κι οι γνωστοί του μιλάνε 2-3 ξένες γλώσσες, έχουν πτυχία, μεταπτυχιακά και διδακτορικά, ταξιδεύουν συχνά στο εξωτερικό ή μένουν εκεί. Αισθάνομαι ότι η αποκοπή κι η στεγανοποίηση μπορεί ν’αποδειχθούν εξαιρετικά προβληματικές μακροπρόθεσμα.
Το πρόβλημα μετριάζεται ίσως πάλι αν τα πειραματικά γίνουν σ’εργατικές συνοικίες και στην επαρχία.
Εκεί ακριβώς ζω εγώ ας πούμε, ή περίπου. Αλλά η αλλαγή ανάγεται στα 18 μου και όχι στα 15.
“Ένα παιδί που πάει σε ελίτ σχολείο στα 15 του, δεν θα ξανακάνει παρέα, δεν θα παίξει μπάλα, δεν θα πιει μπύρες ξανά στη ζωή του με κάποιον εκτός του στενού ελίτ κύκλου του παρά μόνο από τύχη”
Και για ποιο λόγο να αποκοπεί από τους παλιούς τους συμμαθητές, γιατί να μην διατηρήσει επαφές και με τους συμμαθητές του στο φροντιστήριο; Δεν νομίζω ότι θα είναι τόσο τραγικά τα πράγματα. Και γιατί να μην ισχύσουν και οι προβληματισμοί σου για την περίπτωση των ιδιωτικών σχολείων, στην οποία δεν έχουμε να κάνουμε με πνευματική αλλά με οικονομική ελίτ;
Όλοι συμφωνούμε για την αναγκαιότητα μιας εκπαίδευσης που θα αξιοποιεί στο έπακρο τις εξαιρετικές ικανότητες. Θέτω όμως ένα διαφορετικό ζήτημα.
Τί θα μπορούσε η σημερινή και η προγενέστερη ελληνική κοινωνία να καρπωθεί από την αύξηση, ποσοτική και ποιοτική των αρίστων;
Ο Σωκράτης στην Πολιτεία του Πλάτωνα (στην “Αλληγορία του σπηλαίου”) αναφέρει ότι η Πολιτεία μορφώνει τις εξαιρετικές φύσεις για να τις εξαναγκάσει εκ των υστέρων να ασχοληθούν με τα κοινά.
Ένα ελληνόπουλο σήμερα που διαθέτει εξαιρετικές ικανότητες: α) κατά πάσα πιθανότητα θα αξιοποιηθούν οι ικανότητές του στο εξωτερικό (όπερ σημαίνει:πάει τζάμπα η κρατική επένδυση στη μόρφωσή του), β) επίσης πιθανό είναι να αποτελέσει έναν ακόμα αορίστως οργισμένο νέο -το μορφωμένο προλεταριάτο είναι πολύ πιο επικίνδυνο από το εργατικό προλεταριάτο.
Οπότε, καλό είναι να μη χάνουμε το δάσος για το δέντρο: πρέπει να επισπευστεί η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, τα προγράμματα σπουδών τους και τα αντικείμενα έρευνας να καθορίζονται από τις ανάγκες της ελληνικής οικονομίας. Αφού γίνει αυτό πρώτα, μετά ας ακολουθήσουν και τα ελληνικά Grammar schools.
καλά, αυτό δεν είναι λίγο πρωθύστερο;
καλά, αυτό δεν είναι λίγο πρωθύστερο;
Δεν ξέρω αν είναι πρωθύστερο, είναι πάντως σίγουρα τελολογία.
Η βασική εκπαίδευση να δεχτώ ότι είναι κοινωνικό αγαθό – κανείς δεν θέλει γύρω του ορδές αγραμμάτων. Τα πειραματικά – πρότυπα – κλασικά – πολυκλαδικά σχολεία δεν τα βλέπω μόνο ως κοινωνικό αγαθό αλλά κυριώτερα ως κρατική επένδυση. Δηλαδή, είμαι διατεθειμένος να πληρώσω για την ποιοτικότερη εκπαίδευση του δικού σου παιδιού μόνο εάν μακροπρόθεσμα ωφεληθεί και το δικό μου παιδί δια της επαγγελματικής επιτυχίας άρα και της φορολόγησης του δικού σου παιδιού που φοίτησε στο Πειραματικό, το οποίο το πλήρωσα εγώ. Αν δεν ισχύσει η (χρησιμοθηρική αν θες) λογική μου, τότε πάει περίπατο κάθε έννοια ισοπολιτείας.
Για να αξιοποιηθούν όμως τα καλά μυαλά, πρέπει να υπάρχουν και θέσεις εργασίας οι οποίες υπαγορεύονται από την αγορά και τις ανάγκες της. Οι επιχειρήσεις πρέπει να καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τα προγράμματα σπουδών πχ των Πολυτεχνείων, των οικονομικών σχολών, των ΤΕΙ (πείτε με άσχετο, αλλά γελάω κάθε φορά που βλέπω καθηγητές και φοιτητές πολυτεχνικών σχολών να επιδεικνύουν με περηφάνια το καινούριο αυτοκινητάκι που έφτιαξαν – χάσιμο χρόνου και κρατικού χρήματος).
Και έτσι, τα μεγάλα μυαλά καταλήγουν μεγάλα οργισμένα άνεργα μυαλά ή οικονομικοί μετανάστες.
Τεκμήριο ισχυροποιητικό των λεγομένων μου: τα βιογραφικά των οικονομολόγων, των βιολόγων, των πληροφορικάριων που αποστέλλονται στο φροντιστήριό μου είναι αθροιστικά πολλαπλάσια αυτών των φιλολόγων…
Ελα, ο Σωκρατης οπαδος των grandes ecoles και του Οξμπριτζ?
Εχει πλακα παντως πως η Αρχαια Αθηνα σε καποια πραγματα εμοιαζε με (ήταν προτυπο για?) τους επικρατεστερους πολιτισμους καθε εποχης, και καθολου με/για την σημερινη Ελλαδα. Φυσικα το ερωτημα της αιτιοτητας ειναι δυσκολο: εμεις δεν εχουμε πανεπιστημια ελιτ επειδη δεν υπαρχει και ιδιαιτερος λογος – δεν εχουμε να διοικησουμε την Ινδια πχ? Ή δεν εχουμε τιποτα να διοικησουμε επειδη δεν εχουμε πανεπιστημια για την ελιτ?
Ελα, ο Σωκρατης οπαδος των grandes ecoles και του Οξμπριτζ?
Ναι, ακριβώς (για την ακρίβεια, ο Πλάτωνας)!
Φυσικα το ερωτημα της αιτιοτητας ειναι δυσκολο: εμεις δεν εχουμε πανεπιστημια ελιτ επειδη δεν υπαρχει και ιδιαιτερος λογος – δεν εχουμε να διοικησουμε την Ινδια πχ? Ή δεν εχουμε τιποτα να διοικησουμε επειδη δεν εχουμε πανεπιστημια για την ελιτ?
Μα δεν είναι το θέμα αν τα πανεπιστήμιά μας είναι ή δεν είναι ελίτ, αλλά το ότι τα αντικείμενα σπουδών και το πλήθος των σχολών δεν έχουν καμιά σχέση με τις ανάγκες και τις ιδιαιτερότητες της ελληνικής οικονομίας! Είναι δυνατό να υπάρχουν τόσες πληροφορικοσχολές χωρίς αξιόλογες αντίστοιχες επιχειρήσεις; Υπάρχει ΑΕΙ για να βγάζει στελέχη για την τουριστική βιομηχανία ή επιστήμονες για τη ζωική παραγωγή; Αντ΄ αυτού δεκάδες φιλολογίες,βιολογίες (;) παιδαγωγικά, τμήματα μηχανικών. Όλοι δεν γνωρίζουμε δεκάδες πανάξιους καλά μορφωμένους τριαντάρηδες, άνεργους, οργισμένους, γιατί απλά αυτά που έμαθαν δεν πληρώνονται στην Ελλάδα, κι ας τα έμαθαν όμως με τα λεφτά όλων μας στην Ελλάδα;
δεν ειναι τοσο απλο. Η ελληνικη οικονομια ειναι οπως ειναι για γενετικους λογους?
Εγω εχω επιχειρηματολογησει οτι αν ειχαμε 5 Στανφορντ και 5 ΜΙΤ οι αποφοιτοι τους θα βρισκαν δουλεια. Καλη. Αν δεν υπηρχε, θα την δημιουργουσαν με τον εναν ή αλλο τροπο. Και δεν μιλαω μονο για σταρταπς. Αν η Ιντελ ηξερε οτι υπαρχουν 3000 απιστευτοι μηχανικοι στην Αθηνα να παιζουν ταβλι, θα ανοιγε ενα ερευνητικο κεντρο να τους προσλαβει.
Παρεμπιπτόντως ο ορισμός του cut off είναι διαφορετικό εγχείρημα από την εκτίμηση της επίδρασης των exam schools στο εκπαιδευτικό αποτέλεσμα (που περιλαμβάνει το σύνολο των μαθητών και όχι μόνο εκείνους που βρίσκονται στο όριο). Συνεπώς δεν νομίζω πως το συγκεκριμένο paper στηρίζει (ούτε τον αποδυναμώνει) τον αρχικό ισχυρισμό σου.
Εγω εχω επιχειρηματολογησει οτι αν ειχαμε 5 Στανφορντ και 5 ΜΙΤ οι αποφοιτοι τους θα βρισκαν δουλεια. Καλη. Αν δεν υπηρχε, θα την δημιουργουσαν με τον εναν ή αλλο τροπο. Και δεν μιλαω μονο για σταρταπς. Αν η Ιντελ ηξερε οτι υπαρχουν 3000 απιστευτοι μηχανικοι στην Αθηνα να παιζουν ταβλι, θα ανοιγε ενα ερευνητικο κεντρο να τους προσλαβει.
O συλλογισμός σου είναι υποθετικός και όσον αφορά στις προκείμενες αλλά και στο προσδοκώμενο συμπέρασμα, επομένως δεν μπορώ να τον υιοθετήσω.
1) Έστω ότι θα υπάρξει μια υποθετική μελλοντική βούληση από έναν επενδυτή να ιδρύσει ένα ΜΙΤ στην Ελλάδα: κάθε επένδυση προσδοκά στο κέρδος. Ποια ελληνική εταιρεία πληροφορικής θα είχε τη δυνατότητα α) να κάνει μια τέτοια επένδυση, β) να απορροφήσει ένα τόσο μεγάλο εργατικό δυναμικό;
2) Σκοπός των ελληνικών Πανεπιστημίων, τα οποία χρηματοδοτεί ο Έλληνας πολίτης είναι η επάνδρωση της ΙΝΤΕΛ & της ΜΑΙΚΡΟΣΟΦΤ;
3) Πόσο μα…ας μπορεί να είναι κάποιος εν έτει 2014 εάν επιδιώξει να ξοδέψει χιλιάδες ώρες για να εντρυφήσει σε ένα τεχνολογικό επιστημονικό αντικείμενο στοχεύοντας στο (υποθετικό σενάριο) να τον τσιμπήσει η ΙΝΤΕΛ από την καφετέρια και να τον αποσπάσει από το τάβλι;
4) Πόσο μηδαμινές πιθανότητες επαγγελματικές αποτυχίας θα είχε εάν αντί για να σπουδάσει 5 χρόνια μηχανικός ΗΥ σπούδαζε ας πούμε σε ένα καλά καταρτισμένο πανεπιστημιακό τμήμα Ζωικής Παραγωγής; Ελάχιστη επένδυση, πολλές οι επιδοτήσεις για νέους επαγγελματίες, μεγάλες οι ανάγκες της χώρας σε κρέας και γάλα, τεράστιες οι εξαγωγικές προοπτικές.
5) Η άποψη μου είναι ότι η εθνική ανάκαμψη πρέπει να ξεκινήσει αποκλειστικά από τα Πανεπιστήμια. Για να μεταδώσουν τεχνογνωσία στους νέους όχι σε ανεδαφικά αντικείμενα, αλλά σε κλάδους με ρεαλιστικές προοπτικές. Για να σταματήσει η γελοιότητα του περιορισμού του επιχειρηματικού ενδιαφέροντος των νέων στην ίδρυση καφέ και ταβερνών (άραγε έχουν μάθει από κάπου να κάνουν κάτι διαφορετικό;).
6) Προτιμώ να δω ένα εξαίρετο μυαλό τυρογαλά στην Καρδίτσα, γελαδάρη στην Κοζάνη, ελαιοπαραγωγό στη Γαστούνη με εξαγωγική δραστηριότητα, τεχνογνωσία (που θα είχε αποκτήσει από το ελληνικό Πανεπιστήμιο) και εργοδότη κάμποσων υπαλλήλων, παρά άνεργο κομπιουτερά, ή μηχανικό πλην όμως εξπέρ στο τάβλι να σκοτώνει το χρόνο του στα καφέ των Εξαρχείων.
7) Καλά τα πειραματικά σχολεία, όλοι τα θέλουμε, το ψάρι όμως βρωμάει από το κεφάλι και από το κεφάλι πρέπει να ξεκινήσει το ξεβρώμισμα.
1) δεν το περιμενω απο επενδυτες, αλλα απο τα ιδρυματα Λατση, Ωναση και Νιαρχου. Που ξοδευουν εκατονταδες εκατομμυρια σε στολιδια και βιβλιοθηκες, αλλα οχι σε κατι τοσο σημαντικο.
2) Ναι! Αν επανδρωνουν στην Ελλαδα, 100% ναι.
3) Οποτε καλυτερα ας παραμεινει στο ταβλι.
4) καποιοι ανθρωποι ενδιαφερονται να δουλευουν με αγελαδες, καποιοι με ΗΥ.
5) θα ελεγα οτι υπαρχουν τοσες ευκαιριες για τεχνολογικες μικρο-εταιρειες, που οποιος πληροφορικαριος ανοιγει καφε ειναι αξιος της μοιρας του.
6) να ρωταμε και τους ιδιους ομως λιγο.
7) Οκ.
δεν το περιμενω απο επενδυτες, αλλα απο τα ιδρυματα Λατση, Ωναση και Νιαρχου.
Τόσα χρόνια δεν επένδυσαν, δεν κατανοώ την αισιοδοξία σου.
Ναι! Αν επανδρωνουν στην Ελλαδα, 100% ναι.
Δηλαδή, να συνεχίσει το ελληνικό δημόσιο να συντηρεί καμιά 20αριά τμήματα πληροφορικής με την αβάσιμη προσδοκία μήπως και επενδύσει η ΙΝΤΕΛ στην Ελλάδα. Και γιατί να επενδύσει στην Ελλάδα; Και γιατί όχι στην Ινδία, Σιγκαπούρη, Μαλαισία, Κίνα;
καποιοι ανθρωποι ενδιαφερονται να δουλευουν με αγελαδες, καποιοι με ΗΥ.
Και εμένα μου αρέσει να ζωγραφίζω, δεν σπούδασα όμως Καλών Τεχνών. Άλλο χόμπι και άλλο επάγγελμα.
Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι εάν κάποιος επιθυμεί σφόδρα κάτι δικαιούται κάποιος άλλος να του φράξει το δρόμο. Όμως, με καμιά 20αριά τμήματα πληροφορικής (ΑΕΙ, ΤΕΙ, Πολυτεχνεία), άλλες τόσες φιλολογίες, καμιά 15αριά τμήματα μηχανικών – αρχιτεκτόνων σύν τα σχετικά ΤΕΙ, άλλα τόσα παιδαγωγικά και νηπιαγωγών η ίδια η τριτοβάθμια εκπαίδευση ωθεί το νέο στην ανεργία
θα ελεγα οτι υπαρχουν τοσες ευκαιριες για τεχνολογικες μικρο-εταιρειες, που οποιος πληροφορικαριος ανοιγει καφε ειναι αξιος της μοιρας του.
Οπότε όλοι οι άνεργοι πληροφορικάριοι ή δεν τις βλέπουν ή δεν τους τις δείχνει κάποιος ή δεν έχουν τα προσόντα να τις αξιοποιήσουν. Και πάλι τα ίδια λέμε:το πρόβλημα εντοπίζεται στο Πανεπιστήμιο που δεν είναι συνδεδεμένο με την αγορά εργασίας. Επίσης, η ποιότητα των σπουδών σαφώς υποβαθμίζεται από το πλήθος των σχετικών τμημάτων, τα όποια κρατικά κονδύλια για έρευνα διασκορπίζονται τμηματικά στις τόσες σχολές. Εννοείται, ότι δεν υποστηρίζω την εξάλειψη των συγκεκριμένων επιστημονικών κατευθύνσεων, αλλά την δραστική μείωση των τμημάτων τους.
να ρωταμε και τους ιδιους ομως λιγο.
Αγαπητέ μου, δεν συμπληρώνει κανείς το μηχανογραφικό με το πιστόλι στον κρόταφο. Οφείλουμε όμως να ενημερώσουμε τον 18χρονο ότι σαν φιλόλογος, δάσκαλος, πολιτικός μηχανικός, βιολόγος, θεολόγος, πληροφορικάριος, χημικός μηχανικός θα βρει πολύ δύσκολα εργασία στη σημερινή Ελλάδα.
Οι πληροφορικάριοι που ξέρω σκοτώνονται στην δουλειά πάντως. Για τους υπόλοιπους δεν ξέρω.
Η τριτοβάθμια προϋποθέτει τεράστιες επενδύσεις με αποδόσεις αβέβαιες και σε μακροχρόνιο ορίζοντα. Στην τριτοβάθμια αυτό που φιλοδοξείς (και είναι εξαιρετικά σημαντικό για την κοινωνία) να μεγιστοποιήσεις δεν είναι το κέρδος αλλά το εκπαιδευτικό αποτέλεσμα. Τα κέρδη και τα κόστη μπαίνουν δηλαδή στους περιορισμούς (με σκοπό την μακροχρόνια βιωσιμότητα) δεν είναι αυτά που μεγιστοποιούνται. Εξάλλου υπάρχουν χίλιες δύο άλλες πιο προσοδοφόρες επενδύσεις για τους ιδιώτες από τα πανεπιστήμια και pareto optimal για την κοινωνία δεν είναι οι ιδιώτες που φιλοδοξούν σε λίγα χρονάκια να κάνουν την αρπαχτή τους αλλά οραματιστές με θέληση προσφοράς για την κοινωνία. Τέλος σημείωσε πως όλα τα ξακουστά ιδιωτικά πανεπιστήμια των ΗΠΑ είναι μη κερδοσκοπικά. O Harvard δημιούργησε το New College (που προς τιμή του μετονομάστηκε αργότερα με το επίθετο του) δωρίζοντας κάποιες από τις οικονομίες του και την ιδιωτική του βιβλιοθήκη. Δεν δημιούργησε το κολλέγιο με σκοπό να γίνει businessman.
Τα πρότυπα πειραματικά σχολεία ρυθμίζονται από τα άρ. 36 επ. Ν. 3966/2011. Προβλέπονται για κάθε βαθμίδα, και για νηπιαγωγεία (όπου η επιλογή γίνεται με κλήρωση).
Η επιλογή των μαθητών τους γίνεται κατά το άρ. 44:
Επίσης:
Ως προς το ωρολόγιο πρόγραμμα προβλέπει το άρ. 45:
Οι διδάσκοντες επιλέγονται με βάση το άρ. 48 παρ. 3: