Υπέρ της ελεύθερης ραδιοτηλεόρασης Ι

Με αφορμή την προχτεσινή, εξαιρετικά επιτυχημένη εκδήλωση του ΚΕΦΙΜ για το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης, ταξινόμησα και εκθέτω την άποψή μου σχετικά.

Υπέρ της ελευθερίας ραδιοτηλεόρασης;

Τι λόγος! Και τάχα δεν είναι ελεύθερη η ραδιοτηλεόραση;

Χμ.

Σύμφωνα με το άρ. 15 Σ:

1. Οι προστατευτικές για τον τύπο διατάξεις του προηγούμενου άρθρου δεν εφαρμόζονται στον κινηματογράφο, τη φωνογραφία, τη ραδιοφωνία, την τηλεόραση και κάθε άλλο παρεμφερές μέσο μετάδοσης λόγου ή παράστασης.
2. Η ραδιοφωνία και η τηλεόραση υπάγονται στον άμεσο έλεγχο του Κράτους. Ο έλεγχος και η επιβολή των διοικητικών κυρώσεων υπάγονται στην αποκλειστική αρμοδιότητα του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης, που είναι ανεξάρτητη αρχή, όπως νόμος ορίζει. Ο άμεσος έλεγχος του Κράτους, που λαμβάνει και τη μορφή του καθεστώτος της προηγούμενης άδειας, έχει ως σκοπό την αντικειμενική και με ίσους όρους μετάδοση πληροφοριών και ειδήσεων, καθώς και προϊόντων του λόγου και της τέχνης, την εξασφάλιση της ποιοτικής στάθμης των προγραμμάτων που επιβάλλει η κοινωνική αποστολή της ραδιοφωνίας και της τηλεόρασης και η πολιτιστική ανάπτυξη της Χώρας, καθώς και το σεβασμό της αξίας του ανθρώπου και την προστασία της παιδικής ηλικίας και της νεότητας. Νόμος ορίζει τα σχετικά με την υποχρεωτική και δωρεάν μετάδοση των εργασιών της Βουλής και των επιτροπών της, καθώς και προεκλογικών μηνυμάτων των κομμάτων από τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα.

Οι “προστατευτικές για τον τύπο διατάξεις” στην πραγματικότητα βέβαια δεν είναι και τόοοοοσο προστατευτικές, είναι πάντως καλύτερες από τα ισχύοντα στην ραδιοτηλεόραση. Η ελευθεροτυπία, εκτός από εφημερίδα που φέσωσε προμηθευτές και εργαζομένους πολεμώντας για ένα σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο, είναι και σπουδαία συνταγματική αξία, όπως προκύπτει από το άρ. 14 παρ. παρ. 2 και 3 Σ:

2. Ο τύπος είναι ελεύθερος. Η λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται.
3. Η κατάσχεση εφημερίδων και άλλων εντύπων, είτε πριν από την κυκλοφορία είτε ύστερα από αυτή, απαγορεύεται.

Ενώ ο τύπος δεν έχει λοιπόν “κοινωνική αποστολή” ούτε υπόκειται στην τρυφερότητα του “αμέσου ελέγχου” του κράτους, με αποτέλεσμα κανείς να μην ελέγχη την “ποιοτική στάθμη” των εφημερίδων, ακριβώς τα αντίθετα ισχύουν στην ραδιοτηλεόραση.

Με αποτέλεσμα, μεταξύ άλλων, να έχουμε φορτωθή τον ευαγή θεσμό που ακούει στο εύηχο όνομα Εσουρού:

Για να μην παρεξηγούμαστε βέβαια, ας πούμε και με δυο λόγια τα αυτονόητα: κανείς δεν είπε να υπάρχη απόλυτη ελευθερία ίσον ασυδοσία. Φυσικά και κάποιος κρατικός θεσμός πρέπει να χορηγή τις άδειες (χαχαχαχαχαχα, καλό ε;), να ορίζη τα των διαφημίσεων, των σημάνσεων των εκπομπών και λοιπά γραφειοκρατικά. Όλα αυτά όμως συνιστούν εξωτερικούς περιορισμούς της ραδιοτηλεοπτικής έκφρασης, καθόσον αναφέρονται στο πότε, στο πώς, στο πού.

Δεν είναι αυτοί οι περιορισμοί το πρόβλημα μου (αν και πάντα περιθώρια βελτίωσης της γραφειοκρατίας θα υπάρχουν), αλλά οι εσωτερικοί περιορισμοί: εκείνοι δηλαδή που αφορούν το τι της ραδιοτηλεοπτικής έκφρασης, εκείνοι δηλαδή που καθορίζουν το περιεχόμενο της εκπομπής.

Έτσι λοιπόν, το ΕΣΡ εδοξάσθη ασχολούμενο

με άντρες που φιλιούνται,

με τα βυζιά της Πετρούλας, [εδώ παρατηρώ ότι πολύ λιγώτεροι υπερασπίστηκαν την Πετρούλα παρά τον Παπακαλιάτη. Μα τι ετεροφοβία είναι αυτή!]

με τον ΒΗΜΑ ΦΜ, που τόλμησε να χαρίση προσκλήσεις σε ενημερωτικές εκπομπές,

με τον Τράγκα, που είπε “πήγες σε γαμηστρώνα;”, και, άρα, “χρησιμοποίησε, καθ’ υπερβολή του ανεκτού ορίου, λέξεις και φράσεις σεξουαλικού περιεχομένου”,

με τους ατάλαντους της Ελληνοφρένειας, όπου κάποιος Αποστόλης είπε “σήμερα σκοπεύω να ξενοπηδήσω, πες στην κόρη σου, αν θες να ξέρει”,

με το Πρωινό Μέγκα, όπου η Τζένη Μπαλατσινού και κάποιο άτυχο μοντέλο ασχολήθηκαν επισταμένως με την αποτρίχωση της βουβωνικής της χώρας, όπου “με το πρόσχημα της ενημερώσεως του κοινού για τις μεθόδους αποτριχώσεως έγινε η παραπάνω ανούσια συζήτηση, η οποία δεν είχε την από το σύνταγμα επιβαλλομένη ποιότητα που πρέπει να αποσκοπεί στην πολιτιστική ανάπτυξη της χώρας, στο σεβασμό της αξίας του ανθρώπου και στην προστασία της παιδικής ηλικίας και της νεότητος. Η εκπομπή ήταν ικανή να βλάψει σοβαρά την ηθική ανάπτυξη των ανηλίκων”,

με τον Χατζηνικολάου, που μίλησε άσχημα στον Νότη Μαριά, και μάλιστα “τον διέκοψε και στην προσπάθεια του εκπροσώπου του κόμματος να συνεχίσει την ανάπτυξή του τον διέκοψε και πάλι και εν τέλει του είπε “τα ψέματα δεν μου αρέσουν κύριε Μαριά”, και ακολούθως “δεν θέλω άλλη κουβέντα μαζί σας”, “περάστε έξω», πράγμα το οποίο κατά το ΕΣΡ σημαίνει ότι “είναι βέβαιο ότι στον εκπρόσωπο του ως άνω κόμματος δεν παρασχέθηκε η δυνατότητα να εκθέσει ανέτως τις απόψεις του κόμματός του” και ότι “γενικά το ύφος του [Χατζηνικολάου] δεν έχει την από το νόμο επιβαλλομένη διασφάλιση της πολιτικής πολυφωνίας και πολυμέρειας και τον έμπρακτο σεβασμό στη διατύπωση διαφορετικών απόψεων”,

με τον Βερύκιο και τον Κορτώ, επειδή ο βλαξ δημοσιογράφος είπε “η κυρα-Αυγουστίνα ήθελε και το δαχτυλάκι” και άλλα τέτοια μαλακιασμένα, [μια ιδιωτική διαφορά υφ’ όλες τις άλλες συνθήκες]

και τα λοιπά και τα λοιπά.

Η ρίζα του κακού βρίσκεται στο άρ. 1 παρ. 1 Ν. 2328/1995:

Οι άδειες χορηγούνται για την εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος και η χρήση τους συνιστά δημόσια λειτουργία.

Βάσει αυτής της μεγαλόστομης διάταξης το ΕΣΡ στερεότυπα νομολογεί ότι

Οι συχνότητες και οι δίαυλοι συνιστούν δημοσία περιουσία και η χορήγησή τους στους ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς γίνεται για την εξυπηρέτηση δημοσίου συμφέροντος. Επομένως οι ραδιοφωνικοί και τηλεοπτικοί σταθμοί ασκούν κατά παραχώρηση δημοσία λειτουργία και οι εκπρόσωποί τους πρέπει να συμπεριφέρονται με τον προσήκοντα σε δημόσιο λειτουργό.

Παραχωρησιούχοι δημόσιοι λειτουργοί λοιπόν οι εκπρόσωποι των ραδιοτηλεοπτικών σταθμών… Από πληθωρισμό εννοιών καλά πάμε.

Αφού διαγνώσαμε λοιπόν την τραγελαφική κατάσταση που ισχύει, ένα ερώτημα προκύπτει αυτόματα:

Πώς δικαιολογείται αυτή η διαφορά μεταξύ ελευθεροτυπίας και άμεσου ελέγχου της ραδιοτηλεόρασης; Στέκουν οι δικαιολογίες που προσάγουν σχετικώς οι επάρατοι κρατιστές;

Αλλά αυτά στο επόμενο.

Όπου θα βάλω πάλι φωτογραφία της Πετρούλας, εννοείται.