Την Ισπανια μην την κλαις

Γιατι τα παει κατα διαολου ο ευρωπαϊκος Νοτος?

Στο φετινο Μουνδιαλ, σε 5 παιχνιδια, εχουμε 4 ηττες για τον ευρωπαϊκο Νοτο.
Η πρωταθλητρια κοσμου, κοντρα σε μια μικρη επιπεδη χωρα στις ακτες του Ατλαντικου, παιζει λιγο σαν τον Παναιτωλικο εναντια στην Μπαρσα.
Ιβηρες εναντιον ευρυτερης Γερμανιας, 8-1.
Μεσογειος εναντιον γερμανοφωνων βαρβαρων, οριακα καλυτερα, 9-3. Τι σημαινουν ολα αυτα? Εξηγουν την οικονομικη καταρρευση του Νοτου? Ειναι ενδειξη οτι στην Νοτια Ευρωπη πανε καλα οι ιδιωτες (η Ρεαλ πχ) αλλα οχι το δημοσιο, παμε καλα μονο οταν μας ενωνει ενα οργανωμενο οικονομικο συμφερον, αλλα δεν ξερουμε να συνεργαζομαστε αφιλοκερδως για το κοινο καλο?

Περα απο τα προφανη, οτι δηλαδη (α) στο Μουνδιαλ γελαει καλυτερα οποιος γελαει τελευταιος (πχ Ιταλια 2006 που παραλιγο να αποκλειστει απο ΗΠΑ και μικρες ΗΠΑ), και (β) μια ομαδα ποδοσφαιρου δεν ειναι απαραιτητα ενδεικτικη ευρυτερων κοινωνικων φαινομενων ή οικονομικων τασεων, θελω να βαλω ενα μικρο σχολιο απο τον Αργεντινο συναδελφο μου, ειδικα περι Ισπανιας:

En tiempos en los que los buitres futboleros se ríen de España, quiero recordarles a todos que Casillas, Xavi, Iniesta (mi preferido por lejos) y co. ganaron 3 títulos internacionales seguidos (algo inédito) y definieron una era futbolística asociada con el cuidado de la pelota y la vocación ofensiva. Los equipos intensos y ofensivos como el Borussia, el Aleti o Chile ayer que son una respuesta positiva a este fenómeno, y hace que este mundial sea mucho más entretenido. Menos mal que las respuestas negativas intentadas por los Mourinhos se quedaron atrás.

Ελευθερη μεταφραση:

Στις εποχες που οι γυπες του ποδοσφαιρου γελανε με την Ισπανια, θαθελα να σας θυμισω οτι οι Casillas, Xavi, Iniesta (αγαπημενος μου με διαφορα) και σια, κερδισαν 3 τιτλους στην σειρα (κατι ανηκουστο) και συνεδεσαν μια ολοκληρη ποδοσφαιριστικη εποχη με την φροντιδα της μπαλας και εφεση στην επιθεση. Οι εντονες και επιθετικες ομαδες, οπως η Μπορουσια, Ατλετι και η χτεσινη Χιλη ειναι μια θετικη απαντηση σε αυτο το φαινομενο, και κανουν αυτο το Μουνδιαλ πολυ πιο διασκεδαστικο. Καλα που οι αρνητικες απαντησεις των Μοουρινιων του κοσμου εμειναν πισω.

Με λιγα λογια οι Ισπανοι διδαξαν μπαλα και κανεις δεν μπορει να τους κατηγορησει. Ελπιζω και η Ελλαδα σημερα να κανει αυτο που μπορει, τηρουμενων των (δυσαναλογων) αναλογιων, και να χαρουμε εστω και λιγο ποδοσφαιρο.

Κατα τα αλλα, αν και στο παιχνιδι με την Κολομβια ειχα και γω την εντυπωση οτι το αποτελεσμα δεν ηταν αντιπροσωπευτικο του παιχνιδιου, και οι Λατινοαμερικανοι ωραιοι τυποι ειναι, ας κερδισουν και αυτοι κανα παιχνιδι μες στην ηπειρο τους. Μην τολμησει τωρα να γκρινιαξει κανενας Ελληνας για τον ρολο της τυχης στο ποδοσφαιρο, θα πεσει κεραυνος να μας καψει.

———
ΥΓ Ναι Οκ, επιτρεπεται να γραφουμε και κατι ποδοσφαιρικο μια στα 3 χρονια :)

3 thoughts on “Την Ισπανια μην την κλαις”

  1. Οκ, τουλαχιστον οι Ισπανοι φαγανε μονο 5. Σημερα σε μπαρ της Νεας Υορκης ο κοσμος γελουσε με την καταντια της Βραζιλιας. Εγω στεναχωρηθηκα για τους οπαδους της ομαδας, μεσα και εξω απτο γηπεδο.
    Παντως εχω την εντυπωση οτι οι Γερμανοι παιζουν πιο καλα (και μελετημενα) στα παιχνιδια με τα (εκ των προτερων) φαβορι, αποτι με τις αλλες ομαδες (βλ παιχνιδι με ΗΠΑ).

    Reply
  2. Λοιπόν εγώ παρακολουθώ συστηματικά την Εθνική Βραζιλίας (η οποία στο ποδόσφαιρο ήταν πάντα και θα είναι πάντα η αγαπημένη μου ομάδα) από τα τέλη του 2012 που ανέλαβε τότε πάλι προπονητής ο Σκολαρι.

    Η Βραζιλία από τότε βελτιώθηκε θεαματικά. Στα φιλικά παιχνίδια άρχιζε να παίζει καλό ποδόσφαιρο ανεξάρτητα ποιος ήταν ο αντίπαλος. Στο Κύπελλο Συνομοσπονδιων του 2013 σάρωσε (ήταν σχεδόν η ίδια ομάδα με αυτή του Μουντιάλ)!!. Το πήρε αήττητη με 5-0 νίκες νικώντας άνετα την τότε πανίσχυρη Ισπανία με 3-0 στον τελικο και την Ιταλια, την Ουρουγουαη, το Μεξικο και την Ιαπωνια. Ειχε εκπληκτική αμυνα. Στα πεντε αυτα ματς ειχε βαλει 14 γκολ και ειχε δεχτει μολις 3. Οι καλες εμφανισεις συνεχιστηκαν και στα φιλικα με εξαιρεση το τελευταιο φιλικο πριν το μουντιαλ με τη Σερβια στο οποιο νικησε σχετικα δυσκολα με 1-0. Απο αυτο το φιλικο και μετα δυστυχως η Βραζιλια αγχωθηκε!! Το αγχος ηταν παρα πολυ μεγαλο και φαινοταν σε καθε ματς του Μουντιαλ. Παρολαυτα εφτασε μεχρι τους 4 (για πρωτη φορα απο το 2002 να θυμησω) εστω και δυσκολα πραγματοποιωντας ομως μια παρα πολυ καλη εμφανιση με την Κολομβια για περιπου 70 λεπτα. Τι συνεβη μετα?? Ο συνδυασμος της απωλειας του Ντιαγκο Σιλβα (του αρχηγου και καλυτερου αμυντικου της) και του Νευμαρ (του καλυτερου επιθετικου της στο Μουντιαλ) δημιουργησε επιπλεον αγχος στους παικτες και μετα το πρωτο γκολ απο τη Γερμανια απλα κατερρευσαν και δεχτηκαν 4 γκολ σε 6 λεπτα!!! Ηταν ισως η βαρυτερη ηττα της Εθνικης Βραζιλιας στην ιστορια της. Επισης να θυμησω οτι σε επισημο ματς στην εδρα της ειχε να χασει 39 χρονια και 2 συνεχομενα ματς (εχασε και το μικρο τελικο) 74(!) χρονια.

    Ηταν ομως ολα θεμα ψυχολογιας και οχι τοσο ανωτεροτητας των Γερμανων. Δεν ηταν θεμα κακων παικτων ή προπονητη αλλά καθαρα θεμα αγχους και ψυχολογικης καταρρευσης. Συνεβησαν πραγματα που δεν προκειται να ξανασυμβουν τα επομενα 100 χρονια. Ηταν δυστυχως μια ατυχη στιγμη. Δεν πειραζει ομως. Η εθνικη Βραζιλιας συνεχιζει και ειναι η κορυφαια ποδοσφαιρικη ομαδα ολων των εποχων.

    Επισης η γνωμη μου ειναι οτι και η Ισπανια θα ανακαμψει γρηγορα. Μην απορησουμε αν παρει το Euro 2016.

    Reply
    • δεν ξερω πολλα για την Βραζιλια, αλλα και αυτο που λες, οτι ειχαν ιδιαιτερα καλη αμυνα, δεν ειναι ιδιαιτερα τιμητικο για αυτη την ομαδα. Παντως οντως συνεβησαν πραγματα που δεν θα ξανασυμβουν.

      Και συμφωνω οτι η Ισπανια δεν εχει προβλημα, παραμενει ομαδαρα.

      Reply

Leave a Comment