Λέγαμε την άλλη φορά σχετικά με την καταστροφή των ανανθρώπων και όλες τις ηθικές περιπλοκές που ανακύπτουν. Το πρόβλημα όμως, δυστυχώς, δεν περιορίζεται μόνο στην θανάτωση. Δημιουργείται πολύ πιο πριν. Ακόμα και κάποιος ηθικά νεκρός χαλαρός, που δεν συγκινείται από τον πόνο ή το γεγονός καθαυτό της θανάτωσης, πρέπει να αναλογιστή πώς φτάνουμε εκεί. Πρέπει στο ηθικό κακό της θανάτωσης να προσθέση και το ηθικό κακό μιας άθλιας ζωής, που συχνά υπερβαίνει και την θανάτωση καθαυτήν (η οποία συχνά είναι επίσης η αθλιωτέρα πάντων).
Στην έκθεσή μου θα εξετάσω χωριστά κάθε είδος σφαγίου, ήτοι κοτόπουλα, χοίρους, μόσχους, αμνοερίφια. Αν κάποιος γνωρίζη περισσότερα και ακριβέστερα, ας με διορθώση.
Ας δούμε λοιπόν λίγο την κατάσταση ανά είδος ζώου:
Χοίροι.
Οι αρσενικοί χοίροι ευνουχίζονται σε ηλικία λίγων ημερών, επί σκοπώ παραγωγής κάπρων που είναι περισσότερο φρόνιμοι και … δεν μυρίζουν στους ευαίσθητους καταναλωτές! Ο ευνουχισμός τους γίνεται με τον παλιό καλό τρόπο: στο ένα χέρι το γουρουνάκι, στο άλλο το μαχαίρι. Ο εκτροφέας κόβει τους όρχεις του νεαρού ζώου εν πλήρει επιγνώσει και των δύο. Η πρακτική αυτή διενεργείται νομίμως χωρίς αναισθητικό σύμφωνα με την Οδηγία 2001/93/ΕΚ της ΕΕ:
Εφόσον ο ευνουχισμός ή η αποκοπή της ουράς πραγματοποιούνται μετά από την έβδομη ημέρα από τη γέννηση, πρέπει να διενεργείται μόνο από κτηνίατρο, χρησιμοποιώντας αναισθητικό, καθώς και παρατεταμένη χορήγηση παυσίπονων.
Ένα τέτοιο βασανιστήριο δεν είναι αναγκαίο, αγαπητοί στομαχοκέφαλοι. Σταματήστε το.
Οι γουρούνες αντιμετωπίζονται ως ζωντανές μηχανές χοιριδίων. Διατηρούνται κατά το δυνατόν σε κατάσταση μόνιμης εγκυμοσύνης, μέσα σε μια θήκη, γιατί περί θήκης πρόκειται (εδώ στην αρχή), στην οποία δεν μπορούν καν να διαγράψουν ένα κύκλο ή να κάνουν δυο βήματα.
Αλλά δήτε και μόνοι σας πόσο χώρο έχουν δύο χοιρομητέρες στην διαφήμιση μιας ελληνικής χοιροτροφικής μονάδας (στο 01:30):
Αυτός είναι ο χώρος στον οποίο αυτά τα κοινωνικά και αγελαία ζώα θα περάσουν όλη τους την ζωή. Δεν πρόκειται για χοιροστάσιο, πρόκειται για φυλακή.
Read moreΥπέρ της χορτοφαγίας IV: το ηθικό επιχείρημα, μέρος Β΄