Month: April 2017

Λέγαμε στο προηγούμενο επεισόδιο για τις πολυμερείς διεθνείς συμβάσεις που έχει κυρώσει διά νόμου η Ελλάς μεταξύ 1990-2016. Κάποιες από αυτές τις πολυμερείς συμβάσεις βέβαια διάγουν βίον μεθόριο, καθώς από την μια μεριά ολοένα και πιο συχνά διαπραγματευόμενος και συμβαλλόμενος είναι η όλη Ευρωπαϊκή Ένωση. Με τις διεθνείς αυτές συμβάσεις η ΕΕ πραγματώνει την εξωτερική της πολιτική, διαπραγματευόμενη και συμβαλλόμενη ως κοινή συμπολιτεία έναντι τρίτων κρατών ή τρίτων ομάδων κρατών. Προνομιακοί τομείς αυτής της κοινής εξωτερικής πολιτικής είναι ασφαλώς το εμπόριο, αλλά όχι μόνο. Δι’ αυτών, η ΕΕ διαχέει την ήπια ισχύ της στο εγγύς εξωτερικό της, προωθώντας την πολιτική καλής γειτονίας που πρεσβεύει. Στην πραγματικότητα, προσδένει την μία χώρα μετά την άλλη στο άρμα της (ή τουλάχιστον αυτό έκανε στις δεκαετίες 1990 και 2000), καθώς ανταλλάσσει προγράμματα χρηματοδότησης με συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις. Και έτσι αυξάνει την επιρροή της στον διεθνές πεδίο. Νομίζω ότι είναι προφανής η ωφέλεια της Ελλάδας από την συμμετοχή σε μια τέτοια εξωτερική πολιτική.

Μεταξύ αυτών των συμβάσεων περιλαμβάνονται ασφαλώς και οι συμβάσεις εκείνες που θα τις χαρακτήριζα εσωτερικές ευρωπαϊκές, δεδομένου ότι είτε επέχουν θέση συνταγματικών συνθηκών, όπως π.χ. η Συνθήκη του Άμστερνταμ (Ν. 2691/1999), είτε αποτελούν τις συνθήκες προσχώρησης νέων μελών στο ευρωπαϊκό Κοινό, όπως είναι η Συνθήκη για την Πέμπτη Διεύρυνση της ΕΕ (Ν. 3236/2004)

Ιδού μερικές ακόμα ευρωπαϊκές πολυμερείς διεθνείς συμβάσεις:

Read moreΜικρή εμπειρική έρευνα περί της λεπτής τέχνης του νομοθετείν, μέρος Ι

Συνεχίζω και σε αυτήν την ανάρτηση την παρουσίαση των διεθνών συμβάσεων που συνήψε η χώρα μας τα έτη 1990-2016. Στο προηγούμενο επεισόδιο σχολιάσαμε τις διμερείς συμβάσεις, οπότε τώρα περνάμε στο επόμενο στάδιο.

Ελάχιστα καλύτερα από πλευράς βαρεμάρας είναι τα πράγματα με τις πολυμερείς συμβάσεις, συνήθως στο πλαίσιο του ΟΗΕ ή κάποιου από τους θυγατρικούς οργανισμούς του, π.χ. Γιούνισεφ (αλλά και άλλων, του Συμβουλίου της Ευρώπης ή του ΝΑΤΟ π.χ.). Ενίοτε παρουσιάζονται ωστόσο και εδώ συμβάσεις με κάποιο πραγματικό διακύβευμα και ευρύτερη νομική σημασία, με πολιτικές προεκτάσεις ή ηθικό προβληματισμό, όπως το Καταστατικό του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (Ν. 3003/2002), το Πρωτόκολλο του Κιότου (Ν. 3017/2002), η Σύμβαση κατά της φαρμακοδιέγερσης (Ν. 3516/2006) ή η Σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης για θέματα αστικού δικαίου περί διαφθοράς (Ν. 2957/2001).

Μερικά (πολλά) παραδείγματα για να πάρετε μια μυρωδιά:

Read moreΜικρή εμπειρική έρευνα περί της λεπτής τέχνης του νομοθετείν, μέρος Θ

Γάμος είναι σύμβαση του Οικογενειακού Δικαίου, cοniunctiο maris et feminae et cοnsοrtium οmnis vitae, diνini et humani juris cοmmunicatio, που έλεγε ο παππούς Μοδεστίνος. Εκτός όμως από την προσφιλή μας συγκλήρωσιν, εσχάτως στο νομικό οικοσύστημα μάς προέκυψε και ένα αποπαίδι του γάμου: το σύμφωνο συμβίωσης, άλλως αντίγαμος.

Αλλά γιατί αντίγαμος; Πρώτον, επειδή επέχει θέση γάμου, pro matrimonio habetur, απλώς ντρέπονται να τον πουν γάμο. Αλλά και επί της ουσίας, δεύτερον, ο καινοφανής θεσμός αντιστρατεύεται ευθέως τον θεσμό του γάμου.

Σύμφωνα λοιπόν με το άρ. 1 Ν. 4356/2015:

Η συμφωνία δύο ενήλικων προσώπων, ανεξάρτητα από το φύλο τους, με την οποία ρυθμίζουν τη συμβίωσή τους (σύμφωνο συμβίωσης) καταρτίζεται αυτοπροσώπως με συμβολαιογραφικό έγγραφο. Η ισχύς της συμφωνίας αρχίζει από την κατάθεση αντιγράφου του συμβολαιογραφικού εγγράφου στο ληξίαρχο του τόπου κατοικίας τους, το οποίο καταχωρίζεται σε ειδικό βιβλίο του Ληξιαρχείου.

Το άρ. 5 ορίζει επιπλέον τα εξής:

1. Στις προσωπικές σχέσεις των μερών του συμφώνου μεταξύ τους εφαρμόζονται αναλόγως οι διατάξεις για τις σχέσεις των συζύγων από το γάμο, εφόσον δεν υπάρχει διαφορετική ειδική ρύθμιση στον παρόντα ή άλλο νόμο.

2. Στις μη προσωπικές σχέσεις των μερών μεταξύ τους εφαρμόζονται αναλόγως οι διατάξεις για τις σχέσεις των συζύγων από το γάμο, εκτός αν τα μέρη τις ρυθμίσουν διαφορετικά κατά τη σύναψη του συμφώνου με βάση τις αρχές της ισότητας και της αλληλεγγύης. Τα μέρη δεν μπορούν να παραιτηθούν από την αξίωση συμμετοχής στα αποκτήματα πριν από τη γέννησή της.

Το άρ. 7 παρ. 3 προσθέτει ότι:

3. Για τη διατροφή μετά τη λύση του συμφώνου εφαρμόζονται αναλόγως οι διατάξεις για τη διατροφή μετά το διαζύγιο, εκτός αν τα μέρη παραιτηθούν από το σχετικό δικαίωμα κατά την κατάρτιση του συμφώνου.

Επίσης, το άρ. 8 συνεχίζει με την πρόβλεψη ότι:

Ως προς το κληρονομικό δικαίωμα των μερών του συμφώνου εφαρμόζονται αναλόγως οι διατάξεις του Αστικού Κώδικα που αφορούν τους συζύγους. Κατά την κατάρτιση του Συμφώνου το κάθε μέρος μπορεί να παραιτηθεί από το δικαίωμά του στη νόμιμη μοίρα.

Και τέλος την εξομοίωση γάμου και αντιγάμου ολοκληρώνει το άρ. 12:

Άλλες διατάξεις νόμων που αφορούν αξιώσεις των συζύγων μεταξύ τους, καθώς και αξιώσεις, παροχές και προνόμια έναντι τρίτων ή έναντι του Δημοσίου εφαρμόζονται αναλόγως και στα μέρη του συμφώνου, εφόσον δεν υπάρχει διαφορετική ειδική ρύθμιση στον παρόντα ή άλλο νόμο. Με προεδρικό διάταγμα που εκδίδεται μετά από πρόταση του Υπουργού Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης εντός έξι μηνών από την έναρξη ισχύος του παρόντος νόμου, μπορεί να προσαρμόζονται, όπου αυτό απαιτείται, οι κείμενες διατάξεις του εργατικού δικαίου και του δικαίου κοινωνικής ασφάλισης, στις απαιτήσεις του παρόντος άρθρου.

Read moreΓάμος και αντίγαμος

Σύμφωνα με το άρ. 26 Ν. 3305/2005:

Όποιος κατά παράβαση των άρ. 1455 ΑΚ και 2 παρ. 3 του παρόντος προβαίνει σε αναπαραγωγική κλωνοποίηση…, τιμωρείται με ποινή κάθειρξης μέχρι δεκαπέντε (15) ετών.

Η διάταξη αυτή τιμωρεί σε βαθμό κακουργήματος της αναπαραγωγική κλωνοποίηση, ανάγοντάς την μάλιστα σε κακούργημα βαρύτερο της συμμετοχής σε εγκληματική οργάνωση, της σωματεμπορίας και της κλοπής.

Διαφωνώ. Η αναπαραγωγική κλωνοποίηση, μακράν του να αποτελή κατ’ ουσίαν έγκλημα, βλαπτικό κάποιου εννόμου αγαθού, συνιστά, ακόμη και ηθικά, μια πράξη που με κανένα τρόπο δεν είναι επίμεμπτη.

Και ιδού γιατί:

Η κλωνοποίηση διακρίνεται συνήθως σε αναπαραγωγική και σε θεραπευτική. Η πρώτη έχει ως σκοπό την δημιουργία ενός νέου ανθρώπου, ενώ η δεύτερη την δημιουργία απλώς ενός σώματος (από το οποίο εν συνεχεία θα μπορέσουν να αφαιρεθούν όσα όργανα κριθούν χρήσιμα για μεταμόσχευση) ή απλώς κάποιων οργάνων μόνο.

Η τεχνική της κλωνοποίησης είναι κοινή και στις δυο περιπτώσεις και είναι πολύ απλή στην σύλληψή της: από ένα σωματικό κύτταρο του κλωνοποιούμενου δότη αφαιρείται ο πυρήνας, που περιέχει τον γονότυπό του. Ο πυρήνας αυτός εν συνεχεία εισάγεται σε ένα ωοκύτταρο, ήτοι σε ένα απύρηνο ωάριο. Εδώ το απύρηνο ωάριο λειτουργεί ουσιαστικά μόνο ως όχημα του μελλοντικού εμβρύου, το οποίο προγραμματίζεται αποκλειστικά από τον πυρήνα. Το νέο κύτταρο συντήκεται με την βοήθεια ηλεκτρικού ερεθισμού και εν συνεχεία ο ζυγώτης εμφυτεύεται σε κάποια κυοφόρο μητέρα. Το έμβρυο που θα γεννηθή θα αντλή το γενετικό του υλικό μόνο από τον δότη του πυρήνα του (είτε άνδρα είτε γυναίκα). Ο κλώνος έχει ένα μόνο βιολογικό γονέα.

[Παρένθεση: επειδή το μιτοχονδριακό DNA του κυτταροπλάσματος μεταβιβάζεται μητρογραμμικά μέσω των μιτοχονδρίων του ωαρίου και όχι μέσω του πυρήνα του (υπενθυμίζω ότι τα μεν δεν αφαιρούνται, ο δε αφαιρείται), ο κλώνος δεν ταυτίζεται 100% με τον κλωνοποιούμενο.]

Read moreΥπέρ της ελευθερίας ανθρώπινης αναπαραγωγικής κλωνοποίησης