Νομικα, οικονομικα, φιλοσοφια, επιστημες
Τώρα που τελείωσε και το 2016, έτος ΙΙ της Διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, συνεχίζω την αποδελτίωση της νομοθετικής παραγωγής που ξεκίνησα στο πρώτο και βασικό άρθρο αυτής της σειράς με τα στοιχεία του 2016. Διατηρώ πάντα την ίδια κατηγοριοποίηση με εκείνο το άρθρο (τοποθέτησα μόνο τους Ν. 4375 και 4411 σε δύο κατηγορίες, επειδή ταίριαζαν εξίσου).
Το 2016 λοιπόν εκδόθηκαν συνολικά 91 νόμοι, από τον Ν. 4357 έως τον Ν. 4447.
Read moreΜικρή εμπειρική έρευνα περί της λεπτής τέχνης του νομοθετείν, μέρος ΣΤ
Το σημερινό άρθρο αφορά την παχυσαρκία. Τα πάχη μου, τα κάλλη μου, λέει μια θυμόσοφη απολογία, αλλά η πραγματικότητα απέχει πολύ. Η παχυσαρκία είναι μια επικίνδυνη σύγχρονη επιδημία και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται.
Πρώτα, θα εκθέσω ορισμούς και διακρίσεις.
Παχύσαρκος θεωρείται όποιος έχει δείκτη μάζας σώματος άνω του 30. Ο δείκτης ισούται με τον λόγο του βάρος προς το τετράγωνο του ύψους, ήτοι β/υ^2.
[Εγώ ας πούμε αυτόν το καιρό βρίσκομαι περίπου στο 90/184^2 = 26,5, άρα είμαι απλώς υπέρβαρος. Για κάποιον του ύψους μου το όριο της παχυσαρκίας βρίσκεται περίπου στα 102 κιλά (: δείκτης 30), ενώ το άνω όριο των φυσιολογικών κιλών στα 85 (: δείκτης 25). Η διαφορά των δύο ορίων είναι 17 κιλά ή 17/85 = 20% του σωματικού βάρους]
Ο δείκτης μάζας σώματος αποτελεί καλό ενδείκτη της πιθανότητας θανάτου και, άρα, του προσδόκιμου επιβίωσης. Δείκτης εκτός των φυσιολογικών ορίων αυξάνει σημαντικά τον κίνδυνο θανάτου:
Το γερμανικό Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο, που για συντομία και ευκολία το λέμε Μπούντεσφερφάσσουνγκσγκερίχτ, εξέδωσε στις 17 Ιανουαρίου 2017 μια λαμπρή απόφαση 94.000 λέξεων (!), με την οποία απέρριψε την συνταγματική προσφυγή του Ομοσπονδιακού Συμβουλίου, δηλαδή της γερμανικής Γερουσίας, κατά του πολιτικού κόμματος NPD, με την οποία διωκόταν η δικαστική του απαγόρευση κατ’ άρ. 21 παρ. 2 γερμΣ:
(2) Parteien, die nach ihren Zielen oder nach dem Verhalten ihrer Anhänger darauf ausgehen, die freiheitliche demokratische Grundordnung zu beeinträchtigen oder zu beseitigen oder den Bestand der Bundesrepublik Deutschland zu gefährden, sind verfassungswidrig. Über die Frage der Verfassungswidrigkeit entscheidet das Bundesverfassungsgericht.
[Σημειωτέον ότι πρόκειται για την δεύτερη φορά που αποτυγχάνει η απόπειρα δικαστικής απαγόρευσης του NPD (η πρώτη ήταν το 2003)]
Το Εθνικοδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας είναι ένα ακροδεξιό γερμανικό κόμμα, που στεγάζει τα κατάλοιπα των Φαιών της δεκαετίας του 30. Οι εκλογικές του επιδόσεις είναι πενιχρές (1,3% το 2013) και μόνο στις πρώην κομμουνιστικές περιοχές πετυχαίνει πού και πού κάποια τοπική επιτυχία. Αναπτύσσει βεβαίως και μαχητική πολιτική δράση του πεζοδρομίου, με διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες και επιθέσεις κατά μεταναστών κλπ. Δεν ξέρω αν σας θυμίζει κάτι αυτό από τα δικά μας κόμματα.
Πριν δυόμισυ μήνες είχα γράψει αυτό εδώ το κείμενο σχετικά με την προσπάθεια επίλυσης του Κυπριακού. Θα ήθελα τώρα να εκθέσω μερικές ακόμη σκέψεις σχετικά:
1.
Δεν ξεχνώ όσους το 2004 μάς έλεγαν ότι εκείνη ήταν η τελευταία ευκαιρία. Ή ότι κάθε επόμενη θα ήταν χειρότερη. Το 2004 ζήσαμε μια απίστευτη εκστρατεία κατατρομοκράτησης του ελληνοκυπριακού λαού. Ένα διεθνές πρόβλημα άλυτο επί δεκαετίες ξαφνικά έπρεπε να επιλυθή σώνει και καλά μέχρι την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ. Η προταθείσα λύση παραβίαζε τις συνταγματικές ελευθερίες των Κυπρίων και ήταν καταφανώς ετεροβαρής υπέρ των Τ/Κ. Και αποπάνω, ο γγ του ΟΗΕ απειλούσε:
Δεν ξεχνάμε τίποτα.
Ένα άλλο απόφθεγμα της συμβατικής σοφίας για το Κυπριακό είναι το “κάθε πέρσι και καλύτερα”, ότι δηλαδή κάθε νέο σχέδιο επίλυσης είναι δυσμενέστερο από το προηγούμενο. Θα συνομολογήσω μεν ότι υπάρχουν πολλές αποδείξεις αυτού του ισχυρισμού ιστορικά, νά όμως που έφτασε το τέλος και αυτής της σοφίας: η παρούσα διαπραγμάτευση, εξ όσων γίνονται γνωστά, σέβεται πλήρως τις συνταγματικές ελευθερίες των Κυπρίων, ιδίως δε την ελευθερία εγκατάστασης. Αλλά και το γενικό διπλωματικό κλίμα είναι ευμενέστερο. Ακούστε:
1.
93 χρόνια πριν, το τελευταίο πλοίο της Εξόδου έπιανε στον Πειραιά. Και έκλεινε όχι μόνο την Ανταλλαγή, αλλά μια ιστορία που κρατούσε από τους αλεξανδρινούς χρόνους.
Διάβασα πρόσφατα τον δεύτερο τόμο των μαρτυριών που συνέλεξε το Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών, που περιέχει ανθρώπινες διηγήσεις από τις επαρχίες της κεντρικής και της νότιας Μικρασίας. Θέλω να σας μεταφέρω εδώ κάποια από τα ερωτήματα και κάποιες από τις απαντήσεις αυτού του πολύτιμου τόμου, έχοντας αποδελτιώσει ένα μικρό μέρος του, που αφορά τα μέρη της Καππαδοκίας (όλες οι παραπομπές γίνονται στις σελίδες του τόμου).
2.
Οι τελευταίοι Μικρασιάτες που ήρθαν στην Ελλάδα είχαν τις πατρογονικές τους ρίζες στα βάθη της Ανατολής, στις χώρες εκείνες που κάποτε τις λέγαμε Καππαδοκία, Παμφυλία, Γαλατία, Κιλικία, Πισιδία, Λυκία. Απομονωμένοι στα χωριά τους, καλλιεργώντας τα εύφορα οροπέδια, ζώντας ανάμεσα στους Τούρκους σαν καλοί Χριστιανοί, άλλοι με διαλεκτικά ελληνικά και άλλοι τουρκοφωνήσαντες.
Σε γενικές γραμμές πρόκειται για ανθρώπους παλαιικούς, που θρησκεύουν βαθιά και αυτοπροσδιορίζονται κατά κύριο λόγο βάσει της θρησκευτικής τους διαφοράς από τους Τούρκους συντοπίτες τους.
Οικονομικά βρίσκονται σε σχετικά καλή κατάσταση, συχνά καλύτερη από των Τούρκων:
Οι Τούρκοι… δεν ήθελαν να φύγει ο ελληνισμός του Ακ-σεράι… Είχαν την ανάγκη μας. Εμείς κρατούσαμε το εμπόριο, την οικονομική ζωή του τόπου. Αυτοί δεν είχαν ιδέα από εμπορικές επιχειρήσεις, ήταν τσιφλικάδες… Τους εξυπηρετούσαμε. Τους κάναμε ένα σωρό ευκολίες. Τους πουλούσαμε εμπορεύματα επί πιστώσει, που εξοφλούσαν με τη συγκομιδή. Τους δίναμε δάνεια.
(Αλέξανδρος Λεοντόπουλος, πρώην Αρσλάνογλου, από το Ακ-Σεράι, σελ. 6)
[Πώς να μην παρατηρήση κανείς ότι κοινωνικοοικονομική θέση αυτών των Χριστιανών ήταν ακριβώς η ίδια με των Εβραίων στον δυτικό Μεσαίωνα;]
Στις 21 Δεκεμβρίου 2016, αυτής της δίσεκτης χρονιάς, πέθανε αιφνιδιαστικά, αναπάντεχα και άδικα στο χωράφι του ο διαδικτυακός φίλος Τάσος Καρκαντζέλης. Ο Τάσος, μηχανικός στο επάγγελμα, έχοντας δουλέψει πολλά χρόνια στον χώρο του τροφίμου, τα τελευταία χρόνια της ζωής του είχε επιδοθή με πάθος και επιστημοσύνη στην ωοπαραγωγή, έχοντας αφιερώσει ατελείωτες ώρες μελέτης, διαβασμάτων και φροντίδας στο έργο του, την Φάρμα Δοξάτου. Εκεί φιλοδοξούσε να δημιουργήση μια πρότυπη και επικερδή μονάδα ωοπαραγωγής, όπου η ποιότητα και ο σεβασμός στο περιβάλλον και στις όρνιθες θα συνδυάζονταν με την οικονομική αποδοτικότητα και την αξιοποίηση της εγκαταλελειμμένης και υποβαθμισμένης αγροτικής γης μας.
Δεν πρόλαβε. Δυστυχώς.
Είχα επικοινωνήσει με τον Τάσο δύο ή τρεις φορές, χωρίς να έχω την τύχη να τον συναντήσω προσωπικά. Πάντα πρόθυμος να λύση τις απορίες μου, απορίες ενός αδαούς. Θαύμαζα τις δημοσιεύσεις του, το πάθος του, την ελπίδα του, το όραμά του για την πρωτογενή παραγωγή.
Γράφω αυτό το κειμενάκι αξιοποιώντας πράγματα που μου έμαθε και ερεθίσματα που μου έδωσε. Βλέπω φυσικά τα πράγματα από την δική μου φιλοζωική οπτική γωνία, όπως ακριβώς και ο Τάσος από την δική του μεριά αγαπούσε τις “πριγκήπισσές” του. Ας είναι κάτι σαν ένας μικρός επικήδειος για τον ωραίο αγώνα του.
Μπορείτε να βοηθήσετε τα ορφανά παιδιά του, που το 2015 έχασαν την μητέρα τους και το 2016 τον πατέρα τους, μέσω της σχετικής ομάδας στο φατσαμπούκι “Οι φίλοι του Τάσου Καρκαντζέλη”. Υπάρχει τραπεζικός λογαριασμός στο όνομα της αδερφής του Ξανθής στην Πειραιώς με ΙΒΑΝ GR 7801710670006067138420221. Αξίζει τον κόπο.
1.
Στις εξόδους μας συχνά πυκνά πηγαίναμε σε στριπτιτζάδικα. Γεμάτη ήταν η πόλη, στριπτιτζάδικα με ανατολικές φανταρομάνες, που γέμιζαν κόσμο 19:00-21:00 με την ανοχή των αρχών. Μετά έμαθα για το τεράστιο πρόβλημα σωματεμπορίας που υπήρχε. Το βράδυ οι άλλοι έλεγαν ιστορίες.
Μια φορά που ήμουν στο πιο μεγάλο από αυτά, είχα πάρει μια μπίρα ή κάτι τέτοιο. Ήρθε μια κοπέλα να κερδίση χορό. Ή κάτι τέτοιο. Της είπα όχι, δεν ενδιαφέρομαι. Πήγε σε καναδυό άλλους, τίποτα. Βαρέθηκε.
Καθίσαμε λοιπόν και βλέπαμε τηλεόραση. Έπαιζε ένα ντοκυμαντέρ για καρχαρίες.
Αναλογιστήτε λίγο την εικόνα: στο ημίφως, οι καλοξυρισμένοι νεαροί, αδύνατοι και ηλιοψημένοι, καθισμένοι στα τραπέζια με το ποτό τους. Οι κοπέλες με τα απολύτως απαραίτητα, σαν σκοτεινές θεές της γονιμότητας.
Και σε μια τεράστια οθόνη, σαν να πετάνε από πάνω μας, οι καρχαρίες έπλεαν, κυρίαρχοι του κόσμου μας.