Upon this battle […] depends our own British life,
and the long continuity of our institutions and our Empire.
[…] if the British Empire and its Commonwealth last for a thousand years,
men will still say, This was their finest hour. W. Churchill
The best argument against democracy is a five-minute conversation with the average voter.
παλι, W. Churchill
Ποτέ στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν έγινε τόση ζημιά, σε τόσο πολλούς, από τόσο λίγους. Για λίγες ψήφους λοιπόν, η Βρετανία μπαίνει στον δρόμο για το άγνωστο. Με κακή διαχείριση του ζητήματος πανευρωπαϊκά (και δεν έχουμε δει πολύ καλή ώς τώρα) τα σκοτεινά σενάρια κυριολεκτικά τρομάζουν: από διάλυση της Βρετανίας μέχρι αποσάθρωση της ΕΕ.
Δημοσιεύθηκε στις 05Ιουν16 η πρόταση “Ένα Καινοτόμο Σύνταγμα για την Ελλάδα” των Αλιβιζάτου/Βουρλούμη/Γεραπετρίτη/Κτιστάκι/Μάνου/Σπυρόπουλου (ΚαινΣ). Τέσσερις νομικοί, Καθηγητές Πανεπιστημίου στο Δημόσιο Δίκαιο, και δύο επιχειρηματίες με μεγάλη πείρα ζωής και πολιτική συμμετοχή κατέστρωσαν ένα πολύ ενδιαφέρον, ριζοσπαστικό σε πολλά σημεία του, συνταγματικό σχέδιο για τον αιώνα μας. Περιττεύει να πω πόσο εκτιμώ την δημόσια παρουσία πολλών από αυτούς, γιαυτό και διάβασα με πολύ ενδιαφέρον την αναθεωρητική τους πρόταση.
Θα ήθελα στην ανάρτηση αυτή να σχολιάσω μερικά σημεία της, τα περισσότερα επικριτικά. Το έχουμε αυτό εμείς οι γκρινιάρηδες, ψάχνουμε να βρούμε το κάρφος στον οφθαλμό του άλλου για να κάνουμε τον έξυπνο. Στην πραγματικότητα, το θεωρώ μια πολύ ερεθιστική βάση συνταγματικής συζήτησης και περιμένω με ανυπομονησία την δημοσίευση και της αιτιολογικής της έκθεσης.
Περισσότερο ίσως και από τις προτάσεις του, το ΚαινΣ εκπλήσσει και πρωτοτυπεί με την σιωπή του: όντας πολύ πιο συνοπτικό από το ισχύον (11.500 λέξεις έναντι 25.000) παραλείπει σιωπηρά πολλές διατάξεις του σημερινού μας Συντάγματος, από τους ενόρκους μέχρι το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους μέχρι τα περίπλοκα κωλύματα εκλογιμότητας. Δεν έχω ελέγξει όλες αυτές τις παραλείψεις, αλλά υποψιάζομαι ότι εκεί έγκειται πολλή από την καινοτομία της κρινόμενης πρότασης. Όχι απαραιτήτως για καλό πάντα.
Το οικολογικό επιχείρημα κατά της κρεοφαγίας δεν είναι το ισχυρότερο, αλλά είναι και έγκυρο και αληθές και πειστικό από μόνο του κιόλας.
Η βασική τριάδα του είναι η εξής:
1. Η δυτική κατανάλωση κρέατος δεν είναι επιβιώσιμη.
Μελετώντας την κατά κεφαλήν κρεοφαγία (και διατηρώντας μια μικρή επιφύλαξη για την αξιοπιστία των δεδομένων), διαπιστώνουμε (καμία έκπληξη!) ότι πολύ κρέας τρώνε οι πλούσιες χώρες, με πρωταθλήτριες την Ν. Ζηλανδία, την Δανία και το Λουξεμβούργο, που κινούνται πάνω από το όριο των 140 κιλών ετησίως. Αυτό σημαίνει κοντά στα 400 γραμμάρια (μικτού, δηλαδή και με κόκαλα, λίπη κλπ, αλλά και προοριζόμενου για κατοικίδια) κρέατος την ημέρα. Έλεος ρε φίλε.
Από την μια ντουζίνα χώρες που καταναλώνουν πάνω από 100 κιλά κρέατος ετησίως, όλες (πλην δύο καραϊβικών και της Μογγολίας! Κυνηγάνε ακόμα καβάλα στ’ άλογα οι ταμερλάνοι φαίνεται) ανήκουν σε ΕΕ και αγγλοσαξωνικό κόσμο. Το κρέας είναι ακριβό.
Εντύπωση προκαλεί επίσης η χαώδης διακύμανση, από τα 5 κιλά της υποηπείρου Ινδίας στα 52 της Κίνας στα 80 περίπου Ελλάδας και Γερμανίας μέχρι τα 125 των ΗΠΑ. Δεδομένου του τεράστιου περιθωρίου αύξησης της κρεοφαγίας που επαπειλείται σε μεγάλες πληθυσμιακά χώρες (: Ινδονησία 8 κιλά, Πακιστάν 12, Τουρκία 19), αντιλαμβάνεται κανείς ότι το κρέας δεν φτάνει για όλους. (και δεν εννοώ τα παρόντα επίπεδα παραγωγής του, αλλά και τα δυνητικά, βλ. υπό 3) Όσο πλουσιώτερη γίνεται μια χώρα, τόσο αυξάνει η κρεατική ζήτηση, αν δε μάλιστα οι νεοεισερχόμενοι στην λέσχη των ευμαρών θελήσουν να αντιγράψουν τα δυτικά επίπεδα κατανάλωσης κρέατος (πράγμα που συνιστά εύλογη υπόθεση), δημιουργείται πολύ σοβαρό οικολογικό πρόβλημα. Αν όλος ο πλανήτης έτρωγε όσο κρέας τρώμε εμείς, η κρεοφαγία θα αποκτούσε αίφνης πολύ διαφορετικά χαρακτηριστικά.
Τα γεγονότα είναι πεισματάρικα.Πίνακας από το modernfarmer.com.
Η χρήση πλαστικού χρήματος έχει πολλά και σπουδαία πλεονεκτήματα, τόσο για τους χρήστες, όσο και για το κράτος: απαλλάσσει από την τυραννία των μετρητών (έχω αρκετά λεφτά; τα έχω σε βολικές υποδιαιρέσεις; είναι στο κατάλληλο νόμισμα; κι αν τα χάσω;), ενώ επιπλέον καταγράφει κάθε συναλλαγή και άρα περιορίζει δραστικά την φοροδιαφυγή.
Στα σοβαρά τώρα, μπορείτε να φανταστήτε τα δισέγγονά σας να κυκλοφορούν με πουγκάκια γέμοντα ντιντινιζόντων νομισμάτων; Εγώ όχι.
Είναι από την άλλη μεριά βέβαιο ότι οι καταναλωτές χρήματος (γιατί αυτό είμαστε όλοι όσοι χρησιμοποιούμε χρήμα) δεν έχουν κάποιου είδους απαίτηση στην συγκεκριμένη μορφή του χρήματος: αν θα είναι δραχμή ή ευρώ, αν οι υποδιαιρέσεις του θα είναι 5, 10, 50, 100 ή κάτι άλλο κλπ. Αυτά έχει την εξουσία να τα αποφασίση κυριαρχικά το κράτος.
Από ποια τάξη πρέπει να διδάσκωνται τα σχολιαρόπαιδα τα αρχαία ελληνικά; Ή μήπως δεν πρέπει να τα διδάσκωνται ολωσδιόλου; Μήπως είναι πολύ δύσκολα και μπερδεύουν τα τρισχαριτωμένα κεφαλάκια των παιδιών μας; Ή μήπως, αντίθετα, είναι απαραίτητα για να μάθουν οι μαθητές τον Ορθό Λόγο, το Μέτρο και την Αρετή;
Ιδανικό ζήτημα δημοσίου ενδιαφέροντος για να γίνουμε μπίλιες, παραδοσιοκράτες εναντίον κοσμοπολιτών, πατριώτες εναντίον μεταεθνικών, αρχαιόπληκτοι εναντίον εθνομηδενιστών, φιλόλογοι εναντίων πάντων.
Θα ήθελα να περιοριστώ πιο πολύ στους κοινούς τόπους όλων όσων συμμετέχουμε σε αυτήν την συζήτηση:
1. Τα Αρχαία είναι καύλα.
Τα Αρχαία είναι τέλεια. Δεν υπάρχει πραγματικά καλός μαθητής που να μην αγαπά τα Αρχαία. Δεν χωρεί επ’ αυτού συζήτηση. Όσοι αντιτίθενται στην διδασκαλία τους πρώτα θα μου φέρουν τον έλεγχό τους.
